Lieve Mark,
Hoe doe jij dat toch? Hoe ga jij zo'n Tweede Kamer binnen of ga je naar een internationale vergadering wetende dat een kwart je niet mag vanwege je politieke standpunt, een kwart je niet kent en een kwart doet alsof ze je mogen, maar ondertussen... Oke je mag het laatste kwart rekenen tot bekenden, kennissen en misschien wel een select clubje vrienden. Maar toch, wetende dat driekwart van de zaal je het liefst niet ziet, hoe stap je binnen? Hoe houd je je rug recht en je hoofd geheven met dit gegeven in je achterhoofd? En je hebt ze ook nog eens nodig om je doelen te bereiken, dus de nodige etiquette is gewenst en zelfs noodzakelijk. En dat dag in dag uit. Pffff....
Helaas herken ik het gevoel maar al te goed. Twee keer per dag moet ik dat schoolplein op. Twee keer per dag die moeders in de ogen kijken, wetende dat ze met het grootste gemak een mes in je rug zetten. Ik durf zelfs wel te stellen Mark, dat het schoolplein nog vele malen erger is dan de Tweede Kamer, NAVO en Europese Commissie samen! Daar heb je nog bepaalde beleefdheidsvormen. Die zijn op het schoolplein ver te zoeken. Negeren, de rug toedraaien als je erbij komt staan of terwijl jij iets aan het vertellen bent uit het niets een ander gesprek beginnen met iemand die aan komt lopen. Allemaal orde van de dag.
Je bent ook niet gewoon Marjet of Mark. Nee, je bent die moeder met die kinderen met ongekamde haren. En dat is de beschaafde versie. Als de ander dan nog niet weet over wie je het hebt, dan worden de registers opengetrokken en komen alle vuile praatjes en messen op tafel. 'Dat is die moeder die nooit wat op school doet.' Dat is die moeder, die haar kinderen dumpt op school en gelijk naar haar werk gaat.' 'Dat is die moeder die mijn liefste dochter twee jaar geleden niet heeft uitgenodigd voor haar partijtje.' De tegenpartij gaat vervolgens ook op zoek naar munitie om het verhaal wat aan te zetten. 'Ohh zij, zij heeft laatst mijn kind aangesproken omdat hij 'kutwijf' zei. Dat kan toch niet. Toch schandalig dat ze mijn prinsje zo durft aan te spreken.'
Ik weet het Mark; infantiel, bekrompen, zonde om tijd aan te besteden, het zegt meer over hen dan over mij, maar wat moet je dan als je dochter zo graag bij de grootste heks van school wil spelen? 'Nee, lieverd, want ik vind die moeder niet zo leuk?' Nee hoor, je laat je kind natuurlijk gaan, want je gunt haar alle plezier. Maar het betekent wel dat jij het hol van de leeuw in moet. Je raapt al je moed bij elkaar en stapt met geheven hoofd en een rechte rug het garagepad op. Je ademt nog 1x flink in, zet je allergrootste glimlach op en drukt op de deurbel. Het schiet je nog snel te binnen om je shirtje recht te trekken, want je weet; deze dame maakt of breekt je op het schoolplein. Net als vroeger; hoor je erbij of hoor je er niet bij? Zij is de popie jopie van de klas en heeft een schare volgers die je het leven heel zuur kunnen maken.
Je hoort haar al aankomen, op haar mooie 8 cm hoge hakken. Sta ik daar met mijn drie jaar oude gympies. Dat ik daar niet even aan gedacht heb, sukkel dat je bent. Maar geen tijd om er nu over na te denken, de deur gaat open. Met een veel te overdreven 'Haaaiii' begroet je haar. 'Kom binnen!' Nog voordat ik haar huis goed en wel binnen ben, begint ze over-enthousiast te vertellen hoe lief ze waren samen en dat ze er geen omkijken naar heeft gehad en hoe netjes mijn dochter was.... Pfffff, het is goed gegaan. Dochterlief heeft zich van haar beste kant laten zien. Daar kan Opperheks zich niet over beklagen bij haar onderdanen. 'En of ik zin heb in een kopje thee?' Nog voordat ik er erg in heb, zeg ik al; 'Natuurlijk!' Ik vervloek mezelf zodra het eruit is. Dat betekent dat ik zeker nog 20 minuten langer hier moet zijn en dat terwijl ik hier al helemaal niet wilde zijn. Natuurlijk ziet haar huis eruit alsof het de VT-wonen zelf is. Het lijkt alsof deze vrouw alles voor elkaar heeft. Hakken tot aan de hemelpoort, leuke man, keurig gemaaid gras, de laatste woontrends, kinderen in het hoogbegaafde clubje, een hond die braaf ligt te slapen in zijn mand.....
Ik weet niet hoe, maar die twintig minuten overleef ik. Dochterlief en ik staan op het punt om naar buiten te gaan als ze nog met zelfgebakken taart aan komt zetten. Die hadden de meiden samen gemaakt. 'Nou wat lief!', krijg ik er nog uitgeperst. Ik zwaai nog even extra hard en overdreven voordat we het hoekje om zijn. Ppppfffff, hoor ik mijn dochter zuchten. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Wat is er lieverd?' 'Hoef ik daar nooit meer te spelen, mama? Ik ben er helemaal moe van.' 'Hoezo dat dan?' 'Ik mocht nergens aankomen. Niet aan de barbies, niet op de bank, zelfs niet aan de cake. Wij mochten alleen maar kijken En weet je mam, die mama heet niet eens Anne-Christine.' 'Oh, hoe heet ze dan?' 'Ze heet gewoon An. Ze heeft gewoon een andere naam bedacht omdat ze die van haar niet mooi genoeg vond.' 'Maar hoe weet je dat dan?' Dat heeft Sofietje mij verteld. Gek he! Maar hoef ik daar nooit meer naar toe, mama? Ik vond het echt niet leuk.' 'Wij hoeven daar nooit meer naar toe, lieverd. Nooit meer!'
Liefs,
Marjet
woensdag 27 juni 2012
donderdag 14 juni 2012
De teleurstelling is groot
Lieve Mark,
We hadden het zo goed voor elkaar. Iedereen had er zin in. Alles geregeld en voor elkaar en dan krijg je dit.
Soms, heel soms zie je het aankomen. 9 Van de 10 keer niet hoor. Je bent vol goede moed begonnen en dan is het er ineens. Misschien kan je zelfs nog denken; 'Volgende keer beter'. Maar er zijn ook van die zeldzame momenten dat je denkt; 'Dit zou wel eens mis kunnen gaan. Dit zit echt niet goed.' Hoe vervelend het ook is, je moet het verwerken, slikken en je hoofd hoog houden.
En als het moment daadwerkelijk aanbreekt (gelukkig gebeurt het niet zo vaak), dat je hebt verloren en je weer opnieuw moet beginnen met van onderaf aan opbouwen, dan is het best zwaar. Laten we elkaar geen mietje noemen, maar zeggen waar het op staat. De emotionele achtbaan is heftig, bikkelhard en onmiskenbaar. Vooral de grootte 3, de drie S-en; schaamte (dat het zo moet lopen...), schuldgevoelens (wat hadden we beter moeten doen?) en lichtelijke stress (wat nu?). Je moet het niet onderschatten hoor. En helaas kennen we het allemaal maar al te goed.
De truc is om erop te anticiperen, je voor te bereiden, je aan te passen, flexibel te zijn en snel te kunnen schakelen. Het vergt teamwork, souplesse, een plan B, doorzettingsvermogen en een mogelijke wissel. En natuurlijk moet je weer omschakelen en je plannen voor de aankomende tijd bijstellen. Je agenda kan in ieder geval worden aangepast. Maar boven alles vergt het liefde voor de zaak. Alleen pure liefde voor het legioen kan het weer beter maken. Dat, veel vocht (en later misschien nog een paracetamolletje) en gewoon het vermogen om te relativeren. Er komt vanzelf een einde aan de dag. De wereld is niet vergaan. Nu is dat laatste natuurlijk uitzonderlijk moeilijk zeker als de wond nog zo vers is, ik weet het. Ook moet je weten om te gaan met verwijten aan je eigen adres. 'Als ik vandaag...., dan hadden we.....' Het heeft geen enkele zin. Doe het niet. Bescherm jezelf voor deze gevoelens. Wapen je!
Maar het aller-moeilijkste blijft wel het aanzien. Daar kan toch niemand tegen, van die zielige te neer geslagen, vragende ogen (waarom ik?), de pijn, de hangende koppies, de verslagen blik, het niet weten wat je met jezelf aan moet, het strompelen. Je kan je overal voor wapenen en je nog zo goed voorbereiden. Maar aan die beelden zal ik nooit kunnen wennen.
Gelukkig word ik niet vaak gebeld door de juf met de mededeling dat mijn zoon ziek is en of ik hem even wil komen halen. Maar vandaag wel...
Veel liefs,
Marjet
(14 juni, de dag na het verlies van Duitsland)
woensdag 23 mei 2012
Pleur allemaal maar op!
Lieve Mark,
De zon schijnt, de vogeltjes fluiten. De kinderen vermaken zichzelf met een emmer water en een gieter. De was is gedaan en opgeborgen. Offerte is de deur uit. De koelkast gevuld, deadlines gehaald. Mijn dag is goed! Wat wil je nog meer. Ik bedenk me dat het een goed moment is om even achter de computer te kruipen en alvast wat voorwerk te doen. Normaal kan dat niet en de aankomende dagen is het druk genoeg, dus het komt even mooi uit. Zo af en toe heb je als werkende ouder van die momenten dat je het voor elkaar hebt. En daar ga ik eens even mooi gebruik van maken. Ik zet nog even een kopje thee en trakteer mezelf op wat lekkers, want zo'n moment is het wel!
Al snel heb ik mijn mailtjes beantwoord en dat ene mailtje nog verstuurd. Die stond al een tijd op het to-dolijstje. Dus dat schouderklopje is meer dan verdiend! Tjemig wat een dag. Wat heerlijk dat alle energie en moeite die je erin stopt, zo af en toe zo beloond wordt. Ik heb het voor elkaar. Ik combineer mijn werk en gezin op een goede manier. Ik heb een leuke baan, een leuke man die net zo hard mee doet in huis en lieve kinderen. Tjemig, wat ben ik een held! Ik zeg het je, een HELD!
Ik geniet uitgebreid van de 'flow' zoals dat dan schijnbaar heet en ga door. Ik check mijn 'vrienden' op twitter en zie dat iemand een stukje over werkende moeders heeft geschreven in Trouw. Interessant, denk ik. Hopelijk geen schoolpleinmaffia, tuinbroeken-onzin of te overtuigde feministen! Maar ik kan nu alles hebben, dus ik klik op die link. Al snel zit ik vol enthousiasme mee te knikken. Werkende moeders moeten zich volgens haar niets aantrekken van al die meningen van anderen. Die vrouw verdient de Nobel-prijs. Ik snap dat jij het veel te druk hebt om dat artikel te lezen, Mark. Dus ik zal je even wat highlights geven van deze briljante dame!
Werkende moeders moeten zich niet zo onzeker laten maken. Ze trekken het zich vaak te veel aan als anderen hen de maat nemen over het moederschap. Het gezeur van de moedermaffia en van feministes mag dus geen excuus zijn om geen carrière te maken, of door te zwoegen in een topbaan. Haal je schouders op, en wees niet zo beïnvloedbaar. Laat je door niemand het gevoel aanpraten een slechte moeder te zijn.
Werkende moeders moeten zich bovendien realiseren dat de ideale ouder niet bestaat. Zolang kinderen hun natje en hun droogje krijgen, én zich in hun gezin gezien weten, is er al veel bereikt. Het belangrijkste is dat vrouwen samen met hun partner op een prettige manier werk- en zorgtaken verdelen.
Tjemig Mark, ik had het niet beter kunnen zeggen. Wat heerlijk dat iemand anders het ook zo ziet. Waar kan ik haar opgeven voor een lintje? Ik check haar naam, Jessica de Jong. En ik raak nog meer onder de indruk als ik zie dat ze nu met zwangerschapsverlof is van haar derde kind! Hulde!! Naast mezelf benoem ik haar tot Held van de dag. In mijn enthousiasme en pure herkenning wil ik een reactie achterlaten. Normaal ben ik er niet zo van, maar vandaag, in mijn flow, is het een heel goed plan. Ze moet weten dat ze niet de enige is, die deze mening draagt. Ik verwacht dat anderen dat ook vinden en kijk uit naar alle reacties van mijn lotgenoten!
Het is een hele koude kermis Mark! Een hele koude.
Een echte vrouw en moeder begeleidt vanuit de keuken
en vanaf de etenstafel. . Buiten de deur werken dient nooit prioriteit te
hebben. Eigen nest zuiver, harmonieus en vreugdevol houden is voor vrouwen
altijd eerste prioriteit, anders zijn zij het vrouwzijn niet waard! . Almacht,
vrouw, huisvrouw en moeder.
En dan verbaast zijn dat zoveel kinderen ontsporen door gebrek aan aandacht en goede hechting.
Dit soort eeuwigdurende vrouwelijke klaagzangen gaan echt danig vervelen.
Het wordt er niet beter op. Volgens 'Taaiheid' moet ik begeleiden vanuit de keuken. En ik kan niet eens koken, denk ik. Dus wat zegt dat over mijn vrouwzijn? Oke, de naam zou me moeten helpen het te relativeren, maar de moed is mij heel ver in de schoenen gezakt. Als wij zo over elkaar denken in deze wereld, Mark, wat moet ik dan nog doen om het wel goed te doen? Ik laat mijn schouders hangen, en leun achterover in mijn stoel. Het ging zo goed en dan krijg je dit..... Ik wentel mijzelf om in medelijden. Ik kan er niet eens meer boos om worden. Was dat nog maar zo....
Ik scroll van pure naarheid naar boven en lees het artikel nog een keer. 'Werkende moeders moeten zich realiseren dat de ideale ouder niet bestaat.' 'Commentaren zijn uiteraard vervelend en slaan vaak nergens op.' Ik schuif weer wat naar voren op mijn stoel. 'Het belangrijkste is dat vrouwen samen met hun partner op een prettige manier werk- en zorgtaken verdelen.' Nou dat hebben wij wel. Mijn man kookt gelukkig, anders zouden we elke avond aangebrande aardappels eten. Ik voel wat 'flow' terugkomen. 'Tot die tijd moeten vrouwen zich niet in een slachtofferrol laten drukken, maar hun eigen plan trekken zonder inmenging van de buitenwacht.' Jessica, je hebt gelijk! Pleur allemaal maar op met je gezanik en gezeur. Ik ga weer terug in mijn 'flow'.
Ben er weg van Mark, even wat leuke dingen doen!
donderdag 26 april 2012
Een goed gesprek
Lieve Mark,
Toen ik klein was, keek ik al op vrij jonge leeftijd naar Knightrider, the A-team en spannende films. Films waar je nu minimaal 16 voor moet zijn wil je uberhaupt een kaartje kunnen kopen. Dat heb je met 2 grote broers. Mijn moeder heeft daar ook nooit echt een stokje voor gestoken of gezegd dat de televisie op een ander kanaal moest. Toen hadden we natuurlijk nog maar 3 zenders en veel andere keuze was er niet. En dus zeiden mijn broers gewoon dat het ketchup was en daarmee was de kous af.
Misschien dat ik daarom mijn kinderen nu ook gewoon mee laat kijken naar het journaal. Nee, niet het jeugdjournaal want dan zijn ze of op school of zijn we al aan het tandenpoetsen. Nee, ze mogen met mij het grote journaal mee kijken. Ik zie veel ouders al afkeurend het hoofd schudden. Ik weet zelf ook niet wat het met hun tere kinderzieltjes doet. Ik ben er zelf niet slechter van geworden. Maar het zet je wel eens voor lastige vragen. Toen Khadaffi opgepakt was en met een bloederig gezicht op televisie verscheen, moest ik toch wel even uitleggen waarom die slechte mannen die hem vasthielden dat hadden gedaan en wat ze dan hadden gedaan. Zo heb ik ook vragen gekregen over Hitler en herdenken en wat nou een recessie is? Mijn truc is om het heel klein uit te leggen. Khadaffi was een grote boef en de mensen die hem hebben gepakt waren zo boos dat hij nu een bloedneus heeft. Een recessie is dat we niet genoeg centjes verdienen en dan raakt je spaarpot leeg. En Hitler was een man die dacht dat hij de baas kon zijn over anderen en heel veel mensen pijn heeft gedaan en daarom denken wij nu aan al die mensen die er niet meer zijn. Mijn dochter reageert snel; 'En is Hitler er nog?' 'Nee,' antwoord ik snel. 'Dus we herdenken hem ook?' Pfffff.
Ja, het zet je wel eens voor het blok, maar we krijgen, en daarom blijven we het doen, er ook goede gesprekken over. Het is vaak aanleiding om sommige dingen uit te leggen en om heel groot leed iets kleiner te maken en misschien wel samen oplossingen te verzinnen. Zo ook van de week, Mark. We waren ons aan het aankleden en Jan de Hoop vertelt ons het laatste nieuws. 'Het kabinet is gevallen.' Het gesprek dat volgt, leidt al snel tot een diepgaand gesprek over de gevolgen van zo'n val:
'Mama, wat is een kabinet?' Ik probeer het nog zo klein mogelijk te houden, maar al snel ben ik een lesje maatschappijleer met een snufje staatsrecht aan het geven. Uiteindelijk vraagt mijn zoon; 'Maar mama hoe kunnen ze dan vallen? Hebben ze zich pijn gedaan?' 'Nee dat niet, maar 1 van de partijen wilde niet meer mee spelen.'
'Waarom niet?'
'Dat weet ik niet. Misschien was hij boos of kreeg hij zijn zin niet of wilde hij meer hebben'.
'Of de anderen hebben hem buitengesloten', antwoordt mijn dochter.
'Ja dat zou ook kunnen.'
'Maar dat mag toch niet mama. Je mag toch niemand buitensluiten zelfs niet als ze gekke haren hebben.'
'Nee, dat mag niet lieverd. Daar heb je helemaal gelijk in.'
'Dus nu moeten ze het goed maken.'
'Ja, nu moeten ze in de Tweede Kamer samen kijken hoe ze het goed gaan maken, maar dat is heel lastig, omdat ze allemaal iets anders vinden.'
'Maar mama, wat gebeurt er als het niet lukt?
'Dan moeten wij met z'n allen een grote boete betalen.'
'En moeten we dan met z'n allen de gevangenis in?' Mijn zoons ogen lichten op. Dat lijkt hem wel wat.
'Nee, dan hoeven we niet de gevangenis in'.
Mijn dochter laat zich niet afleiden; 'Dus ze hoeven alleen maar samen een oplossing te verzinnen en anders krijgen we een grote boete?', constateert ze. 'Dat klopt.'
'Maar mama, dat is toch niet zo moeilijk? Van jou moeten wij het ook altijd samen oplossen.'
'Dat klopt lieverd. Maar in Den Haag willen ze allemaal hun gelijk hebben om zo meer mensen achter zich te krijgen.'
Mijn dochter snapt er niets meer van. 'Maar als je samen speelt is het toch veel leuker en doen die anderen vanzelf ook mee, anders speel je alleen, net zoals die meneer met die gekke haren.' 'Dat denk ik ook, lieverd. Kom dan gaan we naar beneden.' Maar ze geeft niet op; 'Maar mama, als ze niet samen kunnen spelen en we dan met zijn allen die boete moeten betalen, heb ik dan nog wel wat in mijn spaarpot zitten?'
Dus Mark, de levenslessen van mijn kinderen; je mag niemand buitensluiten, met z'n allen spelen is leuker en als je boetes moet betalen, ga je naar de gevangenis. Maar de belangrijkste; je moet het samen oplossen. Ik hoop dat het jullie ook lukt. Ik weet namelijk niet meer hoe ik het uit moet leggen aan mijn kinderen als we toch die boete moeten gaan betalen.
Veel succes!
Marjet
Toen ik klein was, keek ik al op vrij jonge leeftijd naar Knightrider, the A-team en spannende films. Films waar je nu minimaal 16 voor moet zijn wil je uberhaupt een kaartje kunnen kopen. Dat heb je met 2 grote broers. Mijn moeder heeft daar ook nooit echt een stokje voor gestoken of gezegd dat de televisie op een ander kanaal moest. Toen hadden we natuurlijk nog maar 3 zenders en veel andere keuze was er niet. En dus zeiden mijn broers gewoon dat het ketchup was en daarmee was de kous af.
Misschien dat ik daarom mijn kinderen nu ook gewoon mee laat kijken naar het journaal. Nee, niet het jeugdjournaal want dan zijn ze of op school of zijn we al aan het tandenpoetsen. Nee, ze mogen met mij het grote journaal mee kijken. Ik zie veel ouders al afkeurend het hoofd schudden. Ik weet zelf ook niet wat het met hun tere kinderzieltjes doet. Ik ben er zelf niet slechter van geworden. Maar het zet je wel eens voor lastige vragen. Toen Khadaffi opgepakt was en met een bloederig gezicht op televisie verscheen, moest ik toch wel even uitleggen waarom die slechte mannen die hem vasthielden dat hadden gedaan en wat ze dan hadden gedaan. Zo heb ik ook vragen gekregen over Hitler en herdenken en wat nou een recessie is? Mijn truc is om het heel klein uit te leggen. Khadaffi was een grote boef en de mensen die hem hebben gepakt waren zo boos dat hij nu een bloedneus heeft. Een recessie is dat we niet genoeg centjes verdienen en dan raakt je spaarpot leeg. En Hitler was een man die dacht dat hij de baas kon zijn over anderen en heel veel mensen pijn heeft gedaan en daarom denken wij nu aan al die mensen die er niet meer zijn. Mijn dochter reageert snel; 'En is Hitler er nog?' 'Nee,' antwoord ik snel. 'Dus we herdenken hem ook?' Pfffff.
Ja, het zet je wel eens voor het blok, maar we krijgen, en daarom blijven we het doen, er ook goede gesprekken over. Het is vaak aanleiding om sommige dingen uit te leggen en om heel groot leed iets kleiner te maken en misschien wel samen oplossingen te verzinnen. Zo ook van de week, Mark. We waren ons aan het aankleden en Jan de Hoop vertelt ons het laatste nieuws. 'Het kabinet is gevallen.' Het gesprek dat volgt, leidt al snel tot een diepgaand gesprek over de gevolgen van zo'n val:
'Mama, wat is een kabinet?' Ik probeer het nog zo klein mogelijk te houden, maar al snel ben ik een lesje maatschappijleer met een snufje staatsrecht aan het geven. Uiteindelijk vraagt mijn zoon; 'Maar mama hoe kunnen ze dan vallen? Hebben ze zich pijn gedaan?' 'Nee dat niet, maar 1 van de partijen wilde niet meer mee spelen.'
'Waarom niet?'
'Dat weet ik niet. Misschien was hij boos of kreeg hij zijn zin niet of wilde hij meer hebben'.
'Of de anderen hebben hem buitengesloten', antwoordt mijn dochter.
'Ja dat zou ook kunnen.'
'Maar dat mag toch niet mama. Je mag toch niemand buitensluiten zelfs niet als ze gekke haren hebben.'
'Nee, dat mag niet lieverd. Daar heb je helemaal gelijk in.'
'Dus nu moeten ze het goed maken.'
'Ja, nu moeten ze in de Tweede Kamer samen kijken hoe ze het goed gaan maken, maar dat is heel lastig, omdat ze allemaal iets anders vinden.'
'Maar mama, wat gebeurt er als het niet lukt?
'Dan moeten wij met z'n allen een grote boete betalen.'
'En moeten we dan met z'n allen de gevangenis in?' Mijn zoons ogen lichten op. Dat lijkt hem wel wat.
'Nee, dan hoeven we niet de gevangenis in'.
Mijn dochter laat zich niet afleiden; 'Dus ze hoeven alleen maar samen een oplossing te verzinnen en anders krijgen we een grote boete?', constateert ze. 'Dat klopt.'
'Maar mama, dat is toch niet zo moeilijk? Van jou moeten wij het ook altijd samen oplossen.'
'Dat klopt lieverd. Maar in Den Haag willen ze allemaal hun gelijk hebben om zo meer mensen achter zich te krijgen.'
Mijn dochter snapt er niets meer van. 'Maar als je samen speelt is het toch veel leuker en doen die anderen vanzelf ook mee, anders speel je alleen, net zoals die meneer met die gekke haren.' 'Dat denk ik ook, lieverd. Kom dan gaan we naar beneden.' Maar ze geeft niet op; 'Maar mama, als ze niet samen kunnen spelen en we dan met zijn allen die boete moeten betalen, heb ik dan nog wel wat in mijn spaarpot zitten?'
Dus Mark, de levenslessen van mijn kinderen; je mag niemand buitensluiten, met z'n allen spelen is leuker en als je boetes moet betalen, ga je naar de gevangenis. Maar de belangrijkste; je moet het samen oplossen. Ik hoop dat het jullie ook lukt. Ik weet namelijk niet meer hoe ik het uit moet leggen aan mijn kinderen als we toch die boete moeten gaan betalen.
Veel succes!
Marjet
donderdag 12 april 2012
de Jongens vs de Meisjes
Lieve Mark,
Toen ik vroeger klein was, zeg een jaar of 6, wilde ik altijd een tweeling, een jongen en een meisje. Zo'n koningskoppel. Heerlijk leek me dat. Totdat de mevrouw bij de elf-weken-echo, vele jaren later, zei; 'Het zijn er twee!' Dat was even slikken. Bij de twintig-weken-echo hoorden we echter dat het een jongen en een meisje waren. Komt je kinderwens zomaar even uit!
Al vanaf het begin kon je zien dat ze anders waren. Hij wilde al snel rollen en was enorm gefrustreerd dat dat niet lukte. Zij heeft echter de eerste maanden haar vingers liggen bestuderen. Terwijl mijn zoon niet eens van het bestaan van zijn vingers af wist.
Naarmate ze ouder werden pakte zij gelijk die zuurstok roze pop terwijl hij lange files met zijn auto's maakte. Ik heb hem nog gewaarschuwd dat hij daar later vaak genoeg in mocht staan, dus dat hij vooral moest rijden met die auto's, maar dat was net als roepen in de woestijn. Haar dekbed moest net als de rest van haar kamer vooral roze, waardoor je je in een soort Barbie-huis waant zodra je haar kamer binnenkomt. Ze weigert ook maar te kijken naar een broek en vervloekt me als hij toch aan moet.
Hij daarentegen wil bouwen, pokemon, bakugans (vraag me niet wat het is, ik heb geen idee), zwaarden, ridders, draken, en piraten. En dat terwijl ze beiden dus alles krijgen aangereikt; wij hebben het hele arsenaal jongens- en meisjesspeelgoed in huis en toch pakten ze juist de poppen of auto's.
Inmiddels zijn ze kleuters en gaan ze volgend schooljaar naar groep 3. Nu komen er hele andere zaken naar voren. Zo heeft zij al 4 maanden verkering met Nick. De eerste Valentijnskaart is binnen. En dan ben je 5. Mijn zoon wilde daarentegen niet met Mijntje trouwen omdat ze altijd zo zeurt over dat trouwen. Inmiddels is hij dan toch verliefd op Rosa omdat je daar zo lekker mee kan boksen. Als ik uitleg dat je dat niet moet doen bij meisjes, dan zegt hij gelijk dat zij het ook heel leuk vindt hoor!
Waar jongens elkaar een duw geven en weer verder spelen of gewoon met iemand anders gaan spelen, zijn meisjes vele malen ellendiger en achterbakser. Mijn dochter had van de week bedacht dat ze even iemand fijntjes en op geraffineerde wijze ging buitensluiten. Uiteindelijk trapte ze in haar eigen val en was de wereld te klein. De hele school heeft geweten dat zij niet mee mocht doen. Ontroostbaar was ze. Ik heb de schade op mogen ruimen en dagenlang mogen lijmen, sussen en uitleggen wat buitensluiten is en pesten en....Pfffff!
Ik bespreek dit uiteindelijk 's avonds met mijn man terwijl hij achter de computer zit en ik het wasrek opnieuw indeel. Ik leg uit dat ik het me niet kan herinneren van vroeger. En dat meisjes zo gemeen kunnen doen. En op hun vijfde al zo venijnig zijn. En dat ik de moeder van Julia gebeld heb om het uit te leggen en.... Hij luistert met een half oor. Opeens vraagt hij wat ik aan het doen ben. Ik vertel hem dat hij de broeken niet op het wasrek moet hangen, maar moet leggen, want dan drogen ze sneller. En dat hun pyjama's gewoon in de droger kunnen. Hij trekt een wenkbrauw op, kijkt weer naar zijn scherm en zegt; 'Je hebt er een studie van gemaakt, begrijp ik?' Ik sputter tegen. Waarop hij zonder op te kijken van zijn werk zegt; 'Zou het morgen ook droog zijn als het was blijven hangen zoals ik het heb opgehangen?' 'Vast wel', antwoord ik. 'Nee dan snap ik waarom jouw manier beter is'.
En daar sta ik dan. De wereld van mijn dochter is vergaan omdat ze door haar eigen schuld is buitengesloten, mijn man ziet het probleem in zijn geheel niet als hij het al gehoord heeft en vertelt me ook nog even fijntjes dat het nutteloos werk is wat ik aan het doen ben. Mokkend loop ik weg, want dat hij gelijk heeft zal ik natuurlijk nooit toegeven. Maar net buiten de deur geef ik hem nog een veeg uit de pan, omdat hij niet geluisterd heeft naar mijn tot in detail uitgelegde verhaal over wat er allemaal op het schoolplein is gebeurt. MANNEN!
De Groeten,
Marjet
Toen ik vroeger klein was, zeg een jaar of 6, wilde ik altijd een tweeling, een jongen en een meisje. Zo'n koningskoppel. Heerlijk leek me dat. Totdat de mevrouw bij de elf-weken-echo, vele jaren later, zei; 'Het zijn er twee!' Dat was even slikken. Bij de twintig-weken-echo hoorden we echter dat het een jongen en een meisje waren. Komt je kinderwens zomaar even uit!
Al vanaf het begin kon je zien dat ze anders waren. Hij wilde al snel rollen en was enorm gefrustreerd dat dat niet lukte. Zij heeft echter de eerste maanden haar vingers liggen bestuderen. Terwijl mijn zoon niet eens van het bestaan van zijn vingers af wist.
Naarmate ze ouder werden pakte zij gelijk die zuurstok roze pop terwijl hij lange files met zijn auto's maakte. Ik heb hem nog gewaarschuwd dat hij daar later vaak genoeg in mocht staan, dus dat hij vooral moest rijden met die auto's, maar dat was net als roepen in de woestijn. Haar dekbed moest net als de rest van haar kamer vooral roze, waardoor je je in een soort Barbie-huis waant zodra je haar kamer binnenkomt. Ze weigert ook maar te kijken naar een broek en vervloekt me als hij toch aan moet.
Hij daarentegen wil bouwen, pokemon, bakugans (vraag me niet wat het is, ik heb geen idee), zwaarden, ridders, draken, en piraten. En dat terwijl ze beiden dus alles krijgen aangereikt; wij hebben het hele arsenaal jongens- en meisjesspeelgoed in huis en toch pakten ze juist de poppen of auto's.
Inmiddels zijn ze kleuters en gaan ze volgend schooljaar naar groep 3. Nu komen er hele andere zaken naar voren. Zo heeft zij al 4 maanden verkering met Nick. De eerste Valentijnskaart is binnen. En dan ben je 5. Mijn zoon wilde daarentegen niet met Mijntje trouwen omdat ze altijd zo zeurt over dat trouwen. Inmiddels is hij dan toch verliefd op Rosa omdat je daar zo lekker mee kan boksen. Als ik uitleg dat je dat niet moet doen bij meisjes, dan zegt hij gelijk dat zij het ook heel leuk vindt hoor!
Waar jongens elkaar een duw geven en weer verder spelen of gewoon met iemand anders gaan spelen, zijn meisjes vele malen ellendiger en achterbakser. Mijn dochter had van de week bedacht dat ze even iemand fijntjes en op geraffineerde wijze ging buitensluiten. Uiteindelijk trapte ze in haar eigen val en was de wereld te klein. De hele school heeft geweten dat zij niet mee mocht doen. Ontroostbaar was ze. Ik heb de schade op mogen ruimen en dagenlang mogen lijmen, sussen en uitleggen wat buitensluiten is en pesten en....Pfffff!
Ik bespreek dit uiteindelijk 's avonds met mijn man terwijl hij achter de computer zit en ik het wasrek opnieuw indeel. Ik leg uit dat ik het me niet kan herinneren van vroeger. En dat meisjes zo gemeen kunnen doen. En op hun vijfde al zo venijnig zijn. En dat ik de moeder van Julia gebeld heb om het uit te leggen en.... Hij luistert met een half oor. Opeens vraagt hij wat ik aan het doen ben. Ik vertel hem dat hij de broeken niet op het wasrek moet hangen, maar moet leggen, want dan drogen ze sneller. En dat hun pyjama's gewoon in de droger kunnen. Hij trekt een wenkbrauw op, kijkt weer naar zijn scherm en zegt; 'Je hebt er een studie van gemaakt, begrijp ik?' Ik sputter tegen. Waarop hij zonder op te kijken van zijn werk zegt; 'Zou het morgen ook droog zijn als het was blijven hangen zoals ik het heb opgehangen?' 'Vast wel', antwoord ik. 'Nee dan snap ik waarom jouw manier beter is'.
En daar sta ik dan. De wereld van mijn dochter is vergaan omdat ze door haar eigen schuld is buitengesloten, mijn man ziet het probleem in zijn geheel niet als hij het al gehoord heeft en vertelt me ook nog even fijntjes dat het nutteloos werk is wat ik aan het doen ben. Mokkend loop ik weg, want dat hij gelijk heeft zal ik natuurlijk nooit toegeven. Maar net buiten de deur geef ik hem nog een veeg uit de pan, omdat hij niet geluisterd heeft naar mijn tot in detail uitgelegde verhaal over wat er allemaal op het schoolplein is gebeurt. MANNEN!
De Groeten,
Marjet
dinsdag 3 april 2012
De grootste troef!
Lieve Mark,
We hebben het wel eens vaker over mijn kaartenhuis gehad he. En ook als er een zuchtje wind komt dat hij dan helemaal instort he. Ik geloof niet dat ik je daar nog iets over hoef te vertellen. Gelukkig worden wij werkende ouders er namelijk wel steeds beter in. Jij blijft ons uitdagen (moet je niet meer doen hoor! Zo leuk is het niet.) en wij blijven oplossen. Van de week nog bleek naar aanleiding van de laatste bezuinigingen dat de wachtlijsten voor kinderopvang als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Van drie jaar wachttijd naar lege plekken. Kijk dat heb je wel goed voor ons opgelost. Mijn dank is groot.
Maar Hoe hebben die ouders het dan opgelost? Zijn ze dan allemaal minder gaan werken? Hebben ze allemaal hun baan opgezegd? Wel nee! Denk je nu echt dat ze allemaal gelijk thuis achter de geraniums gaan zitten. Dan klimmen ze binnen de kortste keren tegen de muren op. Nee Mark, ze hebben de grootste troef van ouders in gezet; hun eigen ouders! Opa's en Oma's zijn van stal gehaald en mogen nu 1 dag per week oppassen.
En daarmee is de grootste wens Opa's en Oma's in vervulling gegaan, want ze zien die kinderen natuurlijk veel te weinig. En nu hebben ze de kinderen lekker voor zichzelf. Kinderen ook gelukkig, want van Opa en Oma mogen ze altijd wel tekenen op de muur. Ouders gelukkig, want die zijn weer even van hun kinderen af en kunnen die tweede auto, derde vakantie en etentjes in restaurants blijven betalen. Jij ook blij, want Opa's en Oma's kosten je niets. Bovendien blijven die ouders hun geld uitgeven, wat weer goed is voor ondernemers. Dus die kunnen we ook toevoegen aan het lijstje met gelukkigen! En als de ondernemers gelukkig zijn, zijn de werknemers het ook, want die kunnen hun baan behouden. En laten die werknemers en ondernemers nu die werkende ouders zijn! En daarmee is het cirkeltje rond en dat alleen maar door alle Opa's en Oma's van de bank te trekken en in te zetten. De pensioenleeftijd hoeft ook niet meer naar 67, die kan gelijk naar 75 of zelfs 77 jaar in hun functie van Opa en Oma. Wat wil je nog meer? Ik zeg goed geregeld Mark! Dat heb je slim bedacht.
Was het niet dat sommige Opa's en Oma's ver weg wonen, er niet meer zijn of niet in staat zijn op te passen. En als je denkt dat Opa's en Oma's nu echt de perfecte oplossing zijn voor werkende ouders, dan moet ik je teleurstellen. Begrijp me niet verkeerd ik ben dol op onze Opa's en Oma's. Zonder hen waren wij al snel niet in staat om werk en gezin te kunnen combineren. Laten we dat voorop stellen. Maar in een tijd waarin we alle zeilen bij moeten zetten, de opvoeding veel meer van een ouder vraagt, we meer moeten werken, we ook ons steentje bij moeten dragen op school en hockeyclub, we rekening moeten houden met het aantal minuten dat ons kind voor de televisie zit en het aantal stuks fruit dat hij eet, er sprake is van bangalijsten, cyberpesten en mannen die Robert M heten, hebben onze ouders het te druk. Waar ik bezig ben met koken, schooltassen uitruimen, een cadeautje voor de juf en een to-dolist voor het weekend, zijn de Opa's en Oma's druk bezig met het volgen van het zes uur journaal of naar hun lieftallige dochter te bellen, want nu is ze zeker thuis aan het koken. En als je niet 2 maanden van te voren belt of de kinderen heel misschien een nachtje kunnen blijven logeren, kan je het op je buik schrijven, want alle weekenden zijn gevuld met bezoekjes aan het theater, vrienden, golf, bridge of vrijwilligerswerk.
Nee Mark, je vergist je erin hoor. Opa's en Oma's van deze tijd hebben helemaal geen tijd om 1x per week op te passen. Daar hebben ze het toch veel te druk voor. Ze kunnen zich toch niet vastleggen voor 1 dag per week. Wat nou als ze op vakantie willen, dan kan dat niet zomaar. En waarom zouden ze 's ochtends al boodschappen kunnen doen? Ze doen het al sinds jaar en dag om 16 uur, want dan is het lekker rustig.
Het klinkt misschien gekscherend, Mark, maar de Opa's en Oma's van nu hebben het gewoonweg te druk om op te passen. Ze hebben nog gelijk ook, maar het is niet de ultieme oplossing voor de economische crisis en de vergrijzing. Moeten we toch nog even samen verder denken Mark.
Veel liefs,
Marjet
Ps. Voor alle Opa's en Oma's die wel oppassen; Dank u wel! U maakt het weer wat makkelijker. Maar laat ze alsjeblieft niet op de muur tekenen.
We hebben het wel eens vaker over mijn kaartenhuis gehad he. En ook als er een zuchtje wind komt dat hij dan helemaal instort he. Ik geloof niet dat ik je daar nog iets over hoef te vertellen. Gelukkig worden wij werkende ouders er namelijk wel steeds beter in. Jij blijft ons uitdagen (moet je niet meer doen hoor! Zo leuk is het niet.) en wij blijven oplossen. Van de week nog bleek naar aanleiding van de laatste bezuinigingen dat de wachtlijsten voor kinderopvang als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Van drie jaar wachttijd naar lege plekken. Kijk dat heb je wel goed voor ons opgelost. Mijn dank is groot.
Maar Hoe hebben die ouders het dan opgelost? Zijn ze dan allemaal minder gaan werken? Hebben ze allemaal hun baan opgezegd? Wel nee! Denk je nu echt dat ze allemaal gelijk thuis achter de geraniums gaan zitten. Dan klimmen ze binnen de kortste keren tegen de muren op. Nee Mark, ze hebben de grootste troef van ouders in gezet; hun eigen ouders! Opa's en Oma's zijn van stal gehaald en mogen nu 1 dag per week oppassen.
En daarmee is de grootste wens Opa's en Oma's in vervulling gegaan, want ze zien die kinderen natuurlijk veel te weinig. En nu hebben ze de kinderen lekker voor zichzelf. Kinderen ook gelukkig, want van Opa en Oma mogen ze altijd wel tekenen op de muur. Ouders gelukkig, want die zijn weer even van hun kinderen af en kunnen die tweede auto, derde vakantie en etentjes in restaurants blijven betalen. Jij ook blij, want Opa's en Oma's kosten je niets. Bovendien blijven die ouders hun geld uitgeven, wat weer goed is voor ondernemers. Dus die kunnen we ook toevoegen aan het lijstje met gelukkigen! En als de ondernemers gelukkig zijn, zijn de werknemers het ook, want die kunnen hun baan behouden. En laten die werknemers en ondernemers nu die werkende ouders zijn! En daarmee is het cirkeltje rond en dat alleen maar door alle Opa's en Oma's van de bank te trekken en in te zetten. De pensioenleeftijd hoeft ook niet meer naar 67, die kan gelijk naar 75 of zelfs 77 jaar in hun functie van Opa en Oma. Wat wil je nog meer? Ik zeg goed geregeld Mark! Dat heb je slim bedacht.
Was het niet dat sommige Opa's en Oma's ver weg wonen, er niet meer zijn of niet in staat zijn op te passen. En als je denkt dat Opa's en Oma's nu echt de perfecte oplossing zijn voor werkende ouders, dan moet ik je teleurstellen. Begrijp me niet verkeerd ik ben dol op onze Opa's en Oma's. Zonder hen waren wij al snel niet in staat om werk en gezin te kunnen combineren. Laten we dat voorop stellen. Maar in een tijd waarin we alle zeilen bij moeten zetten, de opvoeding veel meer van een ouder vraagt, we meer moeten werken, we ook ons steentje bij moeten dragen op school en hockeyclub, we rekening moeten houden met het aantal minuten dat ons kind voor de televisie zit en het aantal stuks fruit dat hij eet, er sprake is van bangalijsten, cyberpesten en mannen die Robert M heten, hebben onze ouders het te druk. Waar ik bezig ben met koken, schooltassen uitruimen, een cadeautje voor de juf en een to-dolist voor het weekend, zijn de Opa's en Oma's druk bezig met het volgen van het zes uur journaal of naar hun lieftallige dochter te bellen, want nu is ze zeker thuis aan het koken. En als je niet 2 maanden van te voren belt of de kinderen heel misschien een nachtje kunnen blijven logeren, kan je het op je buik schrijven, want alle weekenden zijn gevuld met bezoekjes aan het theater, vrienden, golf, bridge of vrijwilligerswerk.
Nee Mark, je vergist je erin hoor. Opa's en Oma's van deze tijd hebben helemaal geen tijd om 1x per week op te passen. Daar hebben ze het toch veel te druk voor. Ze kunnen zich toch niet vastleggen voor 1 dag per week. Wat nou als ze op vakantie willen, dan kan dat niet zomaar. En waarom zouden ze 's ochtends al boodschappen kunnen doen? Ze doen het al sinds jaar en dag om 16 uur, want dan is het lekker rustig.
Het klinkt misschien gekscherend, Mark, maar de Opa's en Oma's van nu hebben het gewoonweg te druk om op te passen. Ze hebben nog gelijk ook, maar het is niet de ultieme oplossing voor de economische crisis en de vergrijzing. Moeten we toch nog even samen verder denken Mark.
Veel liefs,
Marjet
Ps. Voor alle Opa's en Oma's die wel oppassen; Dank u wel! U maakt het weer wat makkelijker. Maar laat ze alsjeblieft niet op de muur tekenen.
dinsdag 20 maart 2012
Ik ben geen pispaal
Lieve Mark,
Ik weet niet wanneer het begonnen is, maar het valt mij steeds vaker op dat de werkende moeder een pispaal is geworden van Jan en Alleman. Iedereen mag over ons schrijven, een mening hebben of op ons spugen. Het is nog niet genoeg dat de overheid wil dat vrouwen meer gaan werken om er vervolgens alles aan te doen om dit te ondermijnen. Of dat wij vrouwen het elkaar al lastig genoeg maken door constant elkaar de maat te nemen. Nee, wij hebben nu ook de Elma Drayers van de wereld die vinden dat we verwend zijn. Of de Heleen Mezen die vinden dat wij met parttime werken de gehele maatschappij benadelen. Om maar nog niet te praten over Umar Ebru die ons luie wezens vindt.
Enige tijd geleden stelde ik op Twitter dat ik geen feminist was. Binnen enkele seconden kreeg ik de wind van voren. Alle vrouwen horen feminist te zijn. Ik heb voor de zekerheid nog even ge-wikipediaat wat een feministe dan is. De omschrijving luidt als volgt;
Feminisme - uit het Frans féminisme, van de Latijnse woordstam femina = vrouw - is een algemene aanduiding voor een verzameling maatschappelijke en politieke stromingen of bewegingen die ongelijke (machts-)verhoudingen tussen mannen en vrouwen kritisch analyseert en politieke, sociale en economische gelijkheid der seksen nastreeft.
Voor mij is het feminisme een uit de klauwen gelopen beweging. Ik ben het er mee eens dat vrouwen gelijke zijn aan de man. De feministische beweging uit de jaren 80 heeft gestreden voor keuzevrijheid. Vrouwen moeten kunnen kiezen. En dat is gelukt. Vrouwen mogen tegenwoordig kiezen. Kiezen hoe ze hun kinderen opvoeden, hoe ze werken, hoe ze zorgen. Daar ben ik alle feministen enorm dankbaar voor. Maar die keuzes worden mij nu door de strot geduwd door de nieuwe generatie feministen. Zij die vinden dat je 5 dagen per week moet werken, anders ben je niet onafhankelijk. Zij die vinden dat ik profiteer van de kinderopvangtoeslag en dat ik achterover hang genietend van mijn kopje koffie in de zon. Zij, die mij voorschrijven wat ik wel en niet moet doen.
Volgens de letter van Wikipedia ben ik een feminist. Ik vind dat ik gelijk ben aan mijn man. Maar de keuzes die ik maak, maak ik zelf. Daar hebben Heleen, Umar of Elma geen enkele invloed op. Ik denk niet aan deze vrouwen, hoe graag ze dat ook willen, als ik beslis hoe ik mijn geld verdien of uitgeef. Of wie er kookt, de was doet, strijkt en de kinderen naar voetbal brengt. Het spijt me om ze te moeten teleurstellen. Ik ben een weldenkende vrouw, hoogopgeleid, dol op werken en dol op mijn kinderen. Wij hebben de taken thuis redelijk goed verdeeld en als dat betekent dat ik iets meer doe dan mijn man, neem ik dat voor lief. Dat maakt mij niet ondergeschikt aan mijn man. Dat maakt mij een zelfstandige vrouw die haar eigen keuzes prima zelf kan maken. Dus wil ik deze dames verzoeken zich met hun eigen leven te bemoeien en mij niet meer te vertellen wat goed voor me is. Laat mij en andere werkende moeders en vaders de juiste balans vinden tussen werk en gezin en laat ons verder met rust.
Sorry, Mark, het moest er even uit!
Veel liefs,
Marjet
Abonneren op:
Posts (Atom)