Lieve Marja (mag ik Marja zeggen?)
Ik heb wel met u te doen. U lanceert afgelopen week op zich een paar hele goede punten, maar u krijgt alle werkende moeders van Nederland over zich heen. En dat lijkt me bepaald geen pretje. Ik weet uit ervaring dat vrouwen heel gemeen spelen. Neem mannen, die geven elkaar een tik en gaan een biertje drinken. Maar wij vrouwen werpen ons op je, trekken je haren eruit, spugen, bijten en krabben. En dan zijn we pas net begonnen. Het is nu ook best gek dat de moeders over elkaar heen vallen, en de mannen hoor je niet. Schreeuwen wij moeders te hard? Of moeten wij die mannen een schop geven zodat ze ook gaan roepen? Enfin, ik heb wel met u te doen. Leeft u nog een beetje? De truc is te blijven ademen halen he. Stil zitten als je geschoren wordt.
Kijk, mooi wat u gedaan heeft is het niet. De boodschap om te kiezen voor je kinderen in plaats van je werk gaat tegen alle feministische bewegingen en successen in van de afgelopen eeuw. U stuurt ons vrouwen weer terug naar het aanrecht. En dat terwijl we net uit de keuken zijn, onze jas aan hebben en op het punt staan om naar buiten te gaan. Jarenlang is hiervoor gestreden en u weet dit in enkele opmerkingen weer teniet te doen. En u gaat zelfs verder. U vindt dat ik een contract moet tekenen om mijn activiteiten op school en betrokkenheid rechtsgeldig vast te leggen. En als ik dat nou niet doe, is mijn kind dan de dupe? Wordt het dan van school gestuurd? Wordt het door de juf in de hoek gezet? Mijn handtekening krijgt u niet hoor, doodeng vind ik het.
Maar dat is pas het begin. Wat mij geheel onduidelijk is, is de tegenstrijdigheid; Minister Kamp wil dat ik meer ga werken. Dat ik ambitieus naar de top schiet voor de vergrijzing en de economie, zodat wij de generatie na ons niet opzadelen met een enorme schuld, maar ook in mijn eigen persoonlijke ontwikkeling. Oke, hij doet er alles aan met zijn bezuinigingen kinderopvang om me dit onmogelijk te maken, maar het is al jaren de boodschap. En wat doet u? U zegt dat ik moet kiezen. 'Mijn kind is geen projectje. Ik moet voorlezen, luizenpluizen, naar de ouderavond, met mijn kind huiswerk maken.... En als ik dan minder moet werken, zo zij het maar.' U vergeet terloops dat volgens het SCP gezinsrapport van maart 2011 ouders nu twee keer zoveel tijd met hun kind doorbrengen dan in de jaren '80. En dat terwijl de arbeidsparticipatie enorm gestegen is. Iets om trots op te zijn zou ik zeggen! We brengen meer tijd met onze kinderen door en werken meer. Het nadeel is dat je meer moet balanceren, maar daar zijn werkende ouders van tegenwoordig een kei in. Nog iets om trots op te zijn. Dus uw boodschap mist zijn doel. De bal lag op de stip, laatste minuut en u schiet meters naast het doel.
Maar ik kom u redden. Ouders en scholen zijn samen verantwoordelijk voor een goede opleiding en opvoeding van de kinderen. Dat lijkt me de basis. Samen kijken hoe we het beste uit een kind kunnen halen en het meeste mee te geven voor een goede toekomst. Ik denk dat we ons daar allemaal in kunnen vinden. En hoe iedereen dat doet en hoe scholen dat met ouders oppakken, daar moeten we over in gesprek gaan met elkaar. Ik denk dat u dat wilde zeggen. Daar kan ik me in vinden.
Veel ouders doen dit al. En ik ben het met u eens dat het in sommige gevallen beter kan. Daar moeten we wat aan doen. Maar ik denk niet dat u voor mij wilt bepalen hoe ik mijn werk en kinderen inricht. Toch? Anders moeten we namelijk nog even verder praten.
Maar 1 ding blijft nog open staan voor mij; Hoe kan het zijn dat u zulke grove bezuinigingen wilt doorvoeren? Hoe kunnen we nu samen zorgen voor een goede educatie en opvoeding zonder financiele middelen? Hoe moet een juf normen en waarden bijbrengen als ze slechts 3 minuten per dag per kind heeft in een klas zonder speciale leerlingen? Kunt u mij dat uitleggen? Want die kan ik niet voor u goed praten.
Veel liefs,
Marjet
