Je doet het niet goed

Lieve Mark,

Wist je dat werkende moeders meer kans maken op een burnout dan gemiddeld? Het is niet gek. Het is eigenlijk gekker dat het niet vaker gebeurd. Bij mij gaat het de hele dag door, alles wat niet goed is bedoel ik dan. De ballen die ik heb laten vallen. Onzekerheid en schuldgevoelens weten zelfs de normaalste zaak als boodschappen te verknallen.

Ik vind het heel erg als ik van de juf hoor dat mijn kind een ander kind heeft geslagen en daar ook nog over liegt en zelfs een ander kind beschuldigt. Heb ik echt zo'n naar kind? Andere kinderen doen dat natuurlijk nooit. Alleen de mijne. Uiteraard ligt het dan aan mij. Tuurlijk weet ik rationeel wel dat het niet zo is. Maar daar neemt mijn emotionele kant geen genoegen mee. Die slaat nog een keer op die gevoelige plek; 'Je doet het niet goed.' Hoor je hem al lachen?

Ik vind het vreselijk dat die ene moeder op het schoolplein tijdens een gesprek met drie moeders haar rug naar mij toedraait en zo een gesprek met iemand anders start. Waarom? Wat heb ik gezegd? Wat heb ik fout gedaan? Ik denk na over wat ik aandoe als ik naar school ga. Zit mijn haar goed? Heb ik de juiste schoenen aan bij die broek? Misschien komt het doordat ik in het Gooi woon. Of zouden andere dat ook hebben? Vast niet.

Het feit dat ik mijn zoon zo goed en makkelijk begrijp, zorgt ervoor dat ik hem misschien wel voortrek op zijn zus. Terwijl ik dol op haar ben. Maar ja, wel oneerlijk.

Ik werk veel vanuit huis wat dus betekent dat je tijdens je werk ook wel huishoudelijke taken kan doen. En als je dat niet hebt gedaan is de toon van mijn man gelijk beschuldigend als hij zegt; 'Moeten we nog boodschappen doen?' Eerste gedachte; 'Weer niet goed gedaan'.

Op mijn werk vind ik het vreselijk om om 14 uur op te staan om naar school te gaan. Je hoort ze denken;  Daar gaat ze weer. Of; Nu al? Maar ze zien niet dat ik 's avonds nog werk. Ik hoop altijd dat ze naar de tijd van verzenden kijken. Dan hoop ik weer iets goed te maken.

Ik ben niet zo trots op mezelf als ik hoor dat mijn beste vriendin een burnout heeft en ik dat helemaal niet in de gaten heb gehad. Aan mij heb je niet zoveel als vriendin.

Ik loop altijd achter mijn huishouding aan. Dagelijks ruim ik de tafel op en staan de wasmanden me in de weg. Zelfs dat lukt me niet om gewoon die wasmanden op te ruimen.

Ik probeer nu al anderhalf jaar Voor Werkende Moeders van de grond te krijgen. Maar nog weet ik niet of wat ik doe wel goed is. Ik kan er heel stoer over vertellen en weet inmiddels veel van de inhoud. Maar  heeft het wel nut? Zit iemand wel op mij te wachten? Is het niet gewoon beter om ermee te stoppen en me met makkelijkere dingen bezig te houden?

Ik verafschuw mezelf als ik schreeuw of kortaf ben tegen mijn kinderen. Laatst deed eentje het terug. En dan sta ik zijn gedrag nog te bestraffen ook, terwijl ik weet dat hij mij na doet. Ik wil mijn kinderen liefde geven, een omhelzing, een kus, maar door alle ballen hoog in de lucht te moeten houden, vallen zij misschien wel als eerste.....

Tuurlijk is het allemaal onzin, maar de gedachtestroom en constante afkeuring is alom aanwezig. En dan ben ik niet eens een perfectionist.... Als jij een truckje weet om hem de kop te snoeren, houd ik me aanbevolen.

Veel liefs,

Marjet

Grote leugenaars zijn we!

Lieve Mark,

De dag dat je moeder wordt is de meest bijzondere dag van je leven. Wij vrouwen praten er veel en graag over. Zet een paar moeders bij elkaar en de verhalen buitelen over elkaar heen en worden met de minuut groter en erger. Maar dat is nog niet alles. Er zijn namelijk een paar rare dingen die tegelijkertijd worden geboren zodra je je kindje in je handen krijgt. En die zijn eigenlijk niet zo mooi.

Laten we beginnen bij het begin: Alle moeders beweren namelijk dat je de pijn gelijk vergeten bent zodra je je kind op je buik krijgt. Nou ik weet niet wie dat bedacht heeft, maar ik kan me de pijn echt nog heel goed herinneren. De eerste leugen is gelijk geboren als het ware. Ik vraag me nog steeds af waarom iedereen dat zegt en vooral ook blijft zeggen; 'Nee hoor, die pijn ben je echt zo vergeten.' Laten we eerlijk zijn tegenover onze zwangere lotgenoten.

Maar nee hoor, wij gaan gewoon nog verder en doen er nog een schepje bovenop. We houden ze namelijk een roze wolk voor als beloning voor al die zware maanden en die loodzware bevalling. Helaas ik kan in mijn omgeving meer moeders opnoemen die hem niet hebben gehad dan wel. Dus laten we die fabel ook uit de weg ruimen; de korte nachten, het huilen zonder dat je enig idee hebt waarom, ziekte, telkens maar eten geven..... Het is niet altijd even leuk.

Maar er is helaas nog meer. Wat we je namelijk ook niet vertellen is dat je niet alleen een kind krijgt, maar ook gratis en voor niets er grootouders bij krijgt. En als je denkt dat je ouders of schoonouders voor jou komen, dan moeten de nieuwbakken ouders gelijk uit de droom helpen. Grootouders kunnen nog net vragen hoe het met je gaat, maar voordat je adem hebt kunnen halen zijn ze al weg, aan het spelen met hun kleinkinderen. Je kan gaan zitten, want het maakt niet meer uit wat je doet.

Iedere ouder hoopt op dat ene gouden boek. Dat boek waarin staat wanneer je wat moet doen en het liefst nog met het waarom erbij. En aangezien dat er niet is bedienen we elkaar gevraagd en vooral ook ongevraagd van adviezen. Gratis en voor niets. Helaas niet altijd even welkom, maar goed bedoeld.

We zijn rare wezens, Mark. Gelukkig hebben we 1 ding wel gekregen bij de geboorte van onze kinderen; Moederdag! Wat wil je nog meer.

Veel liefs,
Marjet