De grote S

Het is 13.58. Ik moet gaan. Ik moet mijn trein halen en de kinderen ophalen. Ik heb geen opvang, dus ben ik de enige die ze op kan halen. Maar ik zit nog in een vergadering. Eigenlijk moet ik nu opstaan, dan haal ik het nog wel. Maar ja, dit stukje van de vergadering is wel belangrijk. Precies waarom ik bij de vergadering ben eigenlijk.

Het is 13.59. Ik heb alvast mijn spullen gepakt. Mijn collega gluurde al even op zijn klok. Ik ga natuurlijk ook veel te vroeg weg. En dat alweer! Wie neemt mij nou nog serieus? Maar als ik nu niet ga, dan haal ik het niet.... Nog even deze vraag beantwoorden en dan kan ik gelijk zeggen dat ik moet gaan.

14.02. Hij gaat om 14.06 en ik doe er zeker 3 minuten over. Staat mijn klok goed? Of zou die achter staan? Dan haal ik het niet hoor. Dan moeten mijn kinderen zeker een half uur wachten en dan heb ik geen vrienden met de juffen gemaakt. Oke, nu ga ik echt!

'Duizendmaal excuses, maar ik moet gaan!' Ja ik zag er 1 hoor. Echt! De wenkbrauw die zo even omhoog ging. En hij kijkt weer op zijn klok. Echt, ik heb het echt gezien. Ze vinden mij natuurlijk de allerslechtste projectleider die er is. Maar ik kan mijn kinderen toch niet bij het schoolhek laten staan.

De grote S is alom aanwezig! Het grote groene slijmerige Schuldmonster!

Het kleuterdilemma

2 Kinderen, een huis, 2 banen, een nieuw huis inclusief verbouwing en dan zit mijn agenda tot de nok toe vol. Gek he. Ook zonder een nieuw huis inclusief verbouwen zit mijn agenda vol hoor. Zonder al te veel moeite. En dan zou ik nog moeten sporten en zou ik heel graag mijn vriendinnen meer zien. Dus hoe doe ik dat? Want ik wil natuurlijk alles en eigenlijk ook wel gewoon nu. Ik geef toe; ik heb het dertigersdilemma.

Dus lees ik met interesse alle tips en trucs die je overal leest en ziet. Mindfulness is het motto. Rustig blijven, je concentreren op je ademhaling, leven in het nu.
Het is het einde van de dag, ik heb gewerkt, de kinderen gehaald, spelletjes gespeeld, koekje gegeten en limonade gedronken. Ik ben wel toe aan wat mindfulness. Ik doe een poging. En ik faal binnen 22 seconde. Mijn gedachte dwalen af. Maar dat geeft niet, heb ik gelezen. Gewoon weer verder gaan. Dus ik ga weer terug naar mijn ademhaling. Mijn tweede poging duurt niet veel langer. Mijn dochter heeft zich bedacht dat ze koekjes wil bakken. En wel nu! Logisch. Dus ik leg uit dat we dat een andere keer doen. Nee, nu! En ze wil tekeningen maken voor haar hele klas. En nog een koekje! Weg mindfulness! Mijn dochter heeft een kleuterdilemma. Ik heb het gehad! Je bekijkt het maar met je mindfulness.

Shit, morgen zijn ze vrij!

Mijn kinderen hebben vandaag studiedag. Dat was op school keurig meerdere malen en verschillende wijze aangekondigd. Het stond zelfs in mijn agenda. Toch was het op wonderbaarlijke wijze uit mijn hoofd verdwenen. Ergens opgeslagen, diep weg gestopt in een donker hoekje. Tot dat het gister ineens zijn kop opstak.

Oke, geen probleem, even de plannen aanpassen. Voor een oppas ben ik te laat. Geen BSO. En mijn vriendin heeft er al 3. Lieverd? Nee zijn agenda zit tot de nok toe vol. Dan had je eerder moeten wezen....

Dus zit er niets anders op om mijn plannen en agenda om te gooien. Gelukkig stond er geen afspraak in de agenda, wonder boven wonder. Dan maar even vanuit huis werken. Nu vind ik dat geen enkel probleem en doe ik het zelfs graag. Maar als er 2 kinderen aandacht willen hebben en om de minuut 'mama' gillen, komt er van werken weinig terecht. Dan maar even de secundaire oppas.... de televisie. Ik weet het, niet de mooiste of pedagogisch verantwoorde, maar hierdoor kan ik wel even wat doen. Vanmiddag maak ik het goed, dan gaan we wel even naar de grote speeltuin! Lekker bewegen, frisse buitenlucht.

Althans dat dacht ik nog. Het komt 's middags met bakken uit de hemel.... De spelletjes zijn allemaal gespeeld. Er is geknutseld, gekleurd, geplakt. En ik weet niet meer wat ik nog meer kan doen.... Het voelt een beetje als de regenachtige zondagen vroeger, toen ik zelf klein was. Daar kwam ook geen einde aan!

'Mam, wil je nog een tekening met mij maken?'

De verschillende tassen van een werkende moeder

De inhoud van een tas van een werkende moeder is al iets op zich, maar de meeste werkende moeders hebben niet 1 tas in gebruik. Meestal, in ieder geval bij mij, zijn het er gemiddeld 3. En dat levert allerlei soorten problemen op.

Allereerst de handtas. Daar heb ik er al 2 van in de woonkamer, hal of keuken staan. Het hangt ervan af waar we heen gaan of wat we gaan doen, welke tas er mee gaat. Vervolgens heb ik de boodschappentas, waar alleen het boodschappenlijstje (welke te vaak toch blijft liggen op het aanrecht), mobiel, sleutels en de portemonnee in moeten. Dan heb ik nog mijn werktas voor de werkagenda en A4 schrijfblok. En als laatste gebruik ik ook nog wel eens zo'n kitsch kitchen tas voor als we naar de speeltuin of het bos gaan, waar mijn handtas, boodschappentas of werktas niet echt thuis horen. Zie daar al zo'n 5 tassen. Maar we gaan verder. Mijn kinderen hebben beide een rugzak voor school en mijn man heeft een laptoptas en een tas voor paperassen. Dat betekent dat er bij ons 9 tassen over de begane grond zwerven.

Maar dan ben ik er nog niet, want het hebben van zoveel tassen brengt nog een aantal uitdagingen met zich mee; Ik verander zo'n twee keer per dag van tas. Ik ben in huis altijd op zoek naar mijn mobiel en portemonnee. En ik mis altijd precies wat ik nodig heb; een pen, tampons, paracetamol, kauwgom, snoepje.....

Zo onhandig al die tassen!

Dat nooit!

Ik heb altijd geroepen (al heel lang voordat ik kinderen kreeg) dat ik nooit van die kinderen zou krijgen die zouden krijsen bij de speelgoedwinkel. En wat doen mijn kinderen; Krijsen alsof hun leven ervan af hangt in de speelgoedwinkel!

Een kleine situatieschets;
Mijn broer belt op zaterdagochtend dat hij vader is geworden. In een feeststemming beloof ik de kinderen dat we een cadeautje gaan kopen voor hun nieuwe nichtje en dat zij dan ook wat uit mogen kiezen. Je krijgt per slot van rekening niet elke dag een nichtje! Vol goede zin, mijn dochter gehesen in een prinsessenjurk en met een zonnetje op ons gezicht fietsen wij naar het centrum. Lachend lopen wij de winkel in.

Voor de goede orde moet ik uitleggen dat onze speelgoedwinkel 3 verdiepingen heeft, een walhalla voor kinderen, dat begrijp ik. En dus gaat het binnen 20 stappen al mis. Zoonlief ziet een legotrein. In de aanbieding weliswaar, maar nog steeds 99 euro. 'Die! Die! Die!' roept hij gelijk. Het is liefde op het eerste gezicht. Dus ik leg uit (netjes door mijn knieen, zoals geleerd bij die ene Gordon cursus) dat dat niet kan omdat hij veel te duur is. Mijn dochter's oog is inmiddels gevallen op de honderden roze barbie's aan de andere kant van de winkel. Daar wacht mij hetzelfde tafereel. Niet veel goeds dus.

Mijn zoon begint inmiddels harder te roepen. Zo hard dat mensen omkijken en zich afvragen wie er bij dat jongetje hoort. Dus ik leg uit (inmiddels niet meer door de knieen) dat we eerst een cadeautje voor hun nieuwe nichtje gaan zoeken. Onder lichte dwang lukt dat. Maar voor ik het weet staat mijn zoon al weer bij de trein te kwijlen en heeft mijn dochter de allergrootste en duurste pop uitgekozen. Mijn geduld begint te verdwijnen. Mijn zoon is inmiddels onbedaarlijk hard aan het krijsen.

Ondertussen voel je de blikken van andere moeders in je rug; 'Weer zo een die haar kinderen niet onder controle heeft. Belachelijk. Wat een slechte moeder. Ontaard! Wie heeft er nou zulke kinderen! Ze zal het wel niet aankunnen.' En op het moment dat ik mijn geduld met alle macht weer bij elkaar heb geraapt, komt mijn dochter naar me toe met een schuldbewust gezicht. Al fluisterend vertelt ze dat ze in d'r broek heeft gepoept. De wc is op de bovenste verdieping en mijn zoon weigert zich ook maar een cm te verwijderen van de trein. Hij krijst ondertussen stug door terwijl de poep van mijn dochter de gehele winkel verzadigd....

En dus doe je wat je moet doen. Ik sleur haar naar boven, laat hem krijsend beneden, misbruik de wc en 2 gehele toiletrollen. De poep zit inmiddels ook op haar prinsessenjurk. Ik word boos op mijn dochter. Ze is per slot van rekening al een jaar overdag zindelijk. Ik prop haar jurk, vieze onderbroek en legging in mijn tas, stier weer naar beneden, waar mijn zoon op exact dezelfde plek nog steeds onbedaarlijk zit te huilen. Ik til hem onder mijn arm op, sleur haar weer achter me aan de winkel uit en neem me voor nooit meer met de kinderen naar de speelgoedwinkel te gaan!

Identiteitscrisis

Ik weet echt niet meer zo goed wie ik ben of wat ik moet zijn. De ene dag ben ik een ploetermoeder. De dag erna een hyperouder. Dan een luizenpluizer of een carierremoeder. Iedere dag is er weer een nieuwe titel inclusief omschrijving. En in iedere beschrijving vind ik wel een stukje van mezelf terug.

En dan krijg je nog de dagelijkse onderzoeken, allemaal wetenschappelijk en bewezen. Allemaal spreken ze elkaar tegen. Maar in allemaal herken ik mezelf ook weer en daarmee zijn ze allemaal waar. Dan zijn werkende ouders ongelukkiger. Dan zijn kinderen van werkende ouders weer gelukkiger. Dus ga vooral werken. De volgende dag besteed ik te weinig tijd met de kinderen omdat ik maar 36 minuten per dag kwaliteitstijd voor mijn kinderen heb. Maar de dag erna is er weer een onderzoek welke zegt dat 30 minuten per dag genoeg is. Dus dan voldoe ik weer.

 Mijn al aanwezige schuldgevoel wordt er niet minder van.

Maffiosi, allemaal!

'Het zijn allemaal maffiosi.' Zo waarschuwde mijn moeder mij toen we voor een stedentrip naar Rome gingen. Wij hebben ons er kostelijk om vermaakt. Maar die Italianen zijn niets vergeleken bij de lokale maffiosi in Nederland. Ze hebben het concept gewoonweg gejat van de moeders aan het schoolplein.

Ik was gewaarschuwd. Maar toch dacht ik, hoe naief ook, dat het wel mee zou vallen. Het zouden toch geen groene monsters met stekels op hun rug zijn. Onmogelijk! Maar toch....

Laatst stond ik te wachten bij school, komt er een moeder die ik ken van het kinderdagverblijf bij me staan. Ik was al helemaal opgelucht, dat ze bij me kwam staan. Maar ik ken haar alleen als moeder van.... Dus ik stel me braaf voor, steek mijn hand uit en zeg er nog netjes bij dat ik haar alleen maar ken als moeder van.... Weet je wat ze zegt; 'Dat is teleurstellend, ik weet wel hoe jij heet.' Vervolgens pakt ze na 20 lange seconde toch nog mijn hand om zich met tegenzin voor te stellen. Ik zal haar naam nooit meer vergeten en ook de stekels op haar rug niet.

Een buiging

Mijn vriend zit een week in het buitenland, komt anderhalve dag terug en gaat dan weer 2 dagen naar het buitenland. Ik doe het deze week dus alleen.

Ik ben kapot. Ik heb het gehad. Mijn huis is een puinzooi. De kinderen hebben al het speelgoed, welke ik net zorgvuldig had uitgezocht en opgeruimd, weer op zijn kop gezet. De was heeft zich weer opgestapeld, er moeten nog boodschappen gedaan worden. Ik moet nog een paar rekeningen betalen. Op school laten weten dat ik toch niet kan helpen volgende week. Ik ben een vriendin vergeten te bellen voor haar dochter's verjaardag. En ik moet de zwemkleding nog bij elkaar zoeken....

Wat een klaagzang! Al die alleenstaande ouders doen dit toch ook. En nog veel erger; ze doen het iedere dag, iedere week, iedere maand en zelfs jaren achter elkaar. Hoe doen ze het? Ik maak een diepe, diepe kniebuiging voor al die alleenstaande ouders. Jullie zijn allemaal helden!

20 rollen niet genoeg

Ik doe mijn best om een goede moeder te zijn. Een die luistert, die spelletjes speelt, die de tijd neemt om oprecht aandacht te besteden aan mijn kinderen. Een die leuke dingen doet, maar die ze ook grenzen geeft zodat ze later leuke, stabiele personen worden. Ik wil ze een thuis geven waar ze altijd van op aan kunnen. Ik wil dat ze weten dat ze altijd bij mij terecht kunnen. Dus daar doe ik mijn best voor.

Dat lukt me alleen niet altijd.... Mijn hemel wat kan ik uit mijn slof schieten! 20 Rollen behang zijn niet genoeg als ze toch doen, waarvan ik net heb gezegd dat het niet mag. Verfpotten gevuld met geduld zijn verdwenen als ze duizend keer vragen of ze een snoepje mogen, terwijl ik al 999 keer nee heb gezegd. Of treuzelen als ik haast heb.... potjandosie dan zit ik gelijk op de kast. En wat nog het ergste is, op het moment dat ik net even wat ruimte nodig heb, kruipen zij nog dichterbij.

En ik ga dan schreeuwen, als een viswijf. Ik ben er niet trots op. Maar ik schreeuw. Zeer onnodig, dat weet ik. Maar toch, ik schreeuw als ik mijn geduld verlies. Inmiddels stoppen mijn kinderen hun vingers in hun oren of verstoppen zich achter een kussen. Niet dat ik dan denk dat ik moet stoppen met grommen. Nee hoor, ik ga nog even door. Tot ze zeggen; 'Ja, mama.' En dan moet ik nog even afkoelen voordat ik weer tot bezinning kom. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd dat ik dan zelf ook even sorry moet zeggen. En dan zeggen zij in koor; 'Geeft nix hoor mama.'  Ik neem me gelijk voor niet meer te gaan schreeuwen. Tot dat....

Wie kent ze niet?

Ik ben mijn dag begonnen met 'de Blik'. Je kent hem wel, de afkeurende blik met wenkbrauw.

Mijn kinderen gaan net voor het eerst naar school. De school raadt met klem aan de kinderen de eerste twee weken halve dagen te brengen omdat het zo intensief is. Dit is uberhaupt natuurlijk hartstikke handig, maar helemaal na de zomervakantie, waarbij het al passen en meten is met je werk.

Maar goed, de Blik kwam van de juf vanochtend. Ik vroeg, na me keurig aan hun advies te hebben gehouden of ze vandaag dan de hele dag mochten. Mijn kinderen kijken er naar uit om naar school te gaan. Ik heb geen BSO. Ik haal ze zelf op. Speel thuis een spelletje met ze. Ze gaan op tijd naar bed en willen graag met de andere kinderen op school hun boterham eten. Reden genoeg dacht ik zo om ze vanaf nu gewoon mee te laten draaien, was het niet omdat ik ook gewoon geld moet verdienen!

En toen kwam die; de ogen werden iets groter, de linkerwenkbrauw ging omhoog, er viel een stilte en je voelt je kleiner en kleiner worden. Wat ben ik toch een oen om zoiets te vragen. Wie denk ik wel niet wie ik ben? Hoe kan je je kinderen dat aandoen? Je bent een slechte moeder! Ontaard! Dus ik ga in de verdediging; 'Ik kan ze altijd nog een dag thuis houden deze week. Als het niet gaat, dan haal ik ze op. Kijk maar hoe het gaat.' Wat een onzin. Ze vinden het allebei prachtig, komen elke dag met knutsels, staan om kwart voor 7 naast mijn bed om te vragen of ze vandaag naar school mogen. En alleen maar door 1 Blik, krabbel ik al terug en begin ik zo'n mooie zonnige dag al met een 0-1 achterstand op het gebied van schuldgevoel.

Haren omhoog!

Laat ik beginnen met het feit dat ik een hele lieve vriend heb. Hij is een fantastische vader. Hij speelt met de kinderen, hij kookt, hij wast, doet boodschappen, strijkt, hij ziet er goed uit, we doen leuke dingen samen.... Alles wat je als vrouw wilt. Zo zijn er gelukkig veel mannen en vaders die veel thuis doen. De moderne man is van veel facetten thuis zeg maar.

Maar.... mijn haren gaan omhoog staan. De irritatiegrens is gelijk bereikt. Alle alarmbellen gaan af. En het verschil tussen vaders en moeders gelijk pijnlijk duidelijk als ik hoor dat iemand een papadag heeft. Of dat hij vandaag op de kinderen past! Ik heb nooit een mamadag. Ik pas nooit op. Ik ben gewoon thuis. En dat is logisch. Maar als een collega een papadag heeft, wordt er bijna geapplaudisseerd. Hij wordt gezien als een goede vader, want hij neemt de tijd voor de kinderen. Ik word nooit gezien als goede moeder als ik de kinderen ophaal van school. Maar een vader op het schoolplein is werkelijk fantastisch. Wat maakt dat nou zo anders?