Lieve Mark,
Ik ben niet boos hoor, maar ik snap er alleen niet veel van. Van de Haagse politiek. Afgelopen week heb ik veel tijd en aandacht gestoken om nog wat te doen aan de bezuinigingen kinderopvang en alle kindregelingen. Dat er bezuinigd moet worden, daar zijn we het allemaal wel over eens. Maar de manier waarop klopt gewoon niet. Dus heb ik afgelopen week drie dagen lang televisie gekeken en de Algemeen Politieke Beschouwingen gevolgd. En heb ik twee dagen gewerkt aan de voorbereidingen voor een algemeen overleg van de vaste kamercommissie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid met de minister. Ik heb mijn agenda vrijgehouden voor het debat. En uiteindelijk allemaal voor niets. En daar wil ik het toch even met je over hebben.
Allereerst de beschouwingen. Het was best vermakelijk hoor om de politiek op zijn best (of slechts) te zien. Ik moet ook echt zeggen dat ik vond dat je het goed deed. Je geeft duidelijk antwoord zonder poespas. Dat siert je. Het is verfrissend. Ik heb er ook veel van geleerd. Dus toen het puntje bij paaltje kwam, de moties waren ingediend en jij antwoord mocht geven, zat ik er klaar voor. Drie dagen lange spanning, Politiek 24 gevonden op televisie, 22.30 uur op de klok, opgeschreven om welke moties het ging. Om je vervolgens 20 keer te horen zeggen; 'Die motie ontraad ik. Of deze motie ontraad ik ten sterkste.' Niets van 'U heeft gelijk, mevrouw Sap.' Of Meneer Pechtold, ik snap het, we doen het niet!'
Ik snapte er niets van. Zo gemakkelijk kom je er toch niet vanaf. Maar ik kreeg nieuwe hoop toen de verslaggever zei dat er na de pauze verder vergaderd zou worden en dat het nog wel een latertje zou worden. Ik ren naar de keuken voor een nieuwe kop thee, kijk even snel bij de kinderen en ren terug. En wat zie ik; Je bent handjes aan het schudden. Ik denk nog; 'Misschien is dit een herhaling van vorig jaar'. Maar uit die droom word ik al snel geholpen omdat Ferry Mingelen zegt, dat het voor het eerst in de geschiedenis is dat het debat zo vroeg is afgelopen. Ik snap er niets van. Het is te laat om iemand te bellen. Ik kijk op twitter, ook niets. Misschien facebook, maar die gedachte verwerp ik gelijk.Op facebook doen we niet aan politiek. En nu? Ik zap nog wat rond in de hoop iets te vinden, maar niets gaat in op het vervolg. Alles over 'Doe eens normaal'. Enigszins ontmoedigd en teleurgesteld ga ik maar naar bed met het vaste voornemen om vrijdagochtend in de telefoon te klimmen en eens even wat te gaan bellen.
Zo gezegd zo gedaan. Maar het antwoord is niet bevredigend. Volgende week wordt er eventueel verder gekeken naar de moties afhankelijk van de motie, maar wanneer daar kwam ik niet achter.
En dan zou je denken dat ik het op zou geven, maar niets is minder waar. Ik hield moed, want er stond voor woensdag een overleg met de minister van Sociale Zaken gepland over de bezuinigingen kinderopvang. Daar zou dan toch iets veranderd gaan worden in het voordeel van de werkende ouder en het kind. Ik had al veel voorbereidingen getroffen en reacties van werkende ouders verzameld. Het was alleen nog zaak die samen te voegen en een gedetailleerde reactie te geven op het vorige overleg met uitleg waarom maatregelen zoals de 140%-regeling slecht is voor ZZP-ers. Een indrukwekkende 7 kantjes was het resultaat. Nog even overleg gepleegd met mijn achterban. Is dit wat we willen zeggen? Is het teveel? Nee, oke versturen maar. Kamerleden nog nagebeld, getwittert en geschreven. Alles in kannen en kruiken. Mijn agenda voor woensdag was zo geregeld dat ik het debat vanuit huis kon volgen. Ik ben er klaar voor. We zijn een democratie, ik verwachtte niet dat de bezuiniging van tafel zou gaan, maar wel dat bijvoorbeeld ZZP-ers tegemoet zouden worden gekomen en dat de minister zijn beloftes nakwam.
Het is dinsdagmiddag. Ik wist dat er nu ook een overleg zou zijn met de minister. Dus ik zoek tussen de bedrijven van mijn huishouden door, op twitter naar reacties. Lees ik per ongeluk iets over dat het overleg van woensdag is afgelast. Ik ga op onderzoek uit. Het kan toch niet waar zijn. Maar het wordt in de Twitter-tijdslijn al snel bevestigd. Omdat het CDA vond dat het een herhaling van zetten zou zijn en ze wachten liever een brief van de minister over marktwerking af. PVV steunt het voorstel en klaar was Klara. En bij overmaat van ramp is het overleg tot nader orde uitgesteld. Wanneer en of het nog wordt gevoerd, is nog maar de vraag.
Mijn verwachtingen spatten uiteen. Ik had hoop dat er toch nog iets veranderd zou worden. Ik had vertrouwen dat de politiek zou denken aan het kind en het werkende ouders een klein beetje tegemoet zou komen. Ik heb veel tijd en energie gestoken in een spelletje dat ik niet begrijp. Ik heb de spelregels gevolgd en toch verloren.... Ik ben niet boos. Ik ben teleurgesteld.
En dat was mijn week, Mark. Ik als hoog-opgeleide jonge vrouw, met redelijk wat verstand en nuchterheid op zak, was het toch wel even kwijt. Hoe moet je als burger en inwoner van zo'n mooi land als Nederland nu nog iets snappen van wat jullie doen in Den Haag als de spelregels niet duidelijk zijn of veranderd worden waar je bij staat? Hoe kan je dan als burger iets veranderen?
Ik hoop dat jij het me uit kan leggen, Mark. Het zou wel schelen.
Veel liefs,
Marjet
donderdag 29 september 2011
donderdag 22 september 2011
Je zal weinig slapen
Lieve Mark,
Het zijn zware tijden. Je zal weinig slapen. Toch als ik je nu in de Algemene Beschouwingen op televisie zie, is dat niet te zien. Mijn complimenten. Je houdt je staande. En ik vind het vervelend om je te moeten storen en je lastig te moeten vallen met mijn dingen. Mijn dingen van werkende ouders. Ik zit al 2 dagen aan de televisie gekluisterd. Vandaag is dag 3. En helaas heb ik moeten constateren dat ik tot nu toe niets heb gehoord over werkende ouders. En al helemaal niet over kinderen. Het belang van de kinderen wordt ernstig over het hoofd gezien. Ik maak me grote zorgen.
Ik begrijp, Mark, dat Europa, de schuldencrisis en de economie uitermate belangrijk zijn. Ik begrijp ook dat we moeten bezuinigen. Laten we dat voorop stellen. En kinderen zijn klein, dus zullen ze nooit boven een schuldencrisis kunnen uittorenen. Maar toch zijn ze wel onze toekmost.
Ik vond dat vroeger overigens heel raar. Ik vond het heel raar dat ik later de toekomst zou worden. En nu ben ik de toekomst en wil ik dat de toekomst van mijn kinderen goed is. Ik wil dat ze buiten kunnen spelen in het bos en op straat. Ik wil dat ze stabiel, vol zelfvertrouwen en met een rugzak vol ervaringen en kennis de wereld in kunnen stappen. En dat kan alleen maar door ervoor te zorgen dat er een visie is op het kind. Niet van hot naar her. Niet maar 3 minuten per dag per kind in een klas (en dat zonder kinderen met leerproblemen). Niet een bos waar de natuur niet meer te zien is. Maar wel de mogelijkheid om naar het theater te kunnen. Wel een sluitende kinderopvang waar naast kwaliteit ook pedagogiek hoog in het vaandel staat. En daar hoor ik je niet over Mark.
En ik Mark, wil graag dat mijn ouders goed verzorgd worden als ze het zelf niet meer kunnen. Ik wil dat mijn buurjongetje met Asperger lekker op zijn speciale school kan blijven waar hij zich veel beter thuis voelt dan bij mijn zoon in de klas. Ik wil lekker kunnen werken en mijn bijdrage leveren aan de economie en aan mezelf. Ik wil erop kunnen rekenen dat ik zo naar de tandarts kan gaan als mijn zoon zijn tand breekt op de wipkip. Ik wil gewoon een ziekenhuis kunnen binnenlopen en kunnen rekenen op de beste zorg.
In ruil wil ik best langer in de file staan, vaker met de trein of fiets gaan. Het bos aanleggen en schoffelen. Mijn buurvrouw haar hond uitlaten als ze haar been breekt. Mijn kledingkast (hij is behoorlijk) doneren aan het asielzoekerscentrum. Meer uitgeven op advies van de minister van Financien. Ik zal netjes 30 kilometer per uur rijden waar het moet, zodat kinderen weer op straat kunnen spelen (mijn beste jeugdherinnering). En ik kan de kinderen van mijn vriendin opvangen (scheelt weer in de kinderopvangtoeslag). Lijkt me een goede deal toch?
Ik hoor je vaak kuchen, Mark. Pas je goed op jezelf?
Veel liefs,
Marjet
Het zijn zware tijden. Je zal weinig slapen. Toch als ik je nu in de Algemene Beschouwingen op televisie zie, is dat niet te zien. Mijn complimenten. Je houdt je staande. En ik vind het vervelend om je te moeten storen en je lastig te moeten vallen met mijn dingen. Mijn dingen van werkende ouders. Ik zit al 2 dagen aan de televisie gekluisterd. Vandaag is dag 3. En helaas heb ik moeten constateren dat ik tot nu toe niets heb gehoord over werkende ouders. En al helemaal niet over kinderen. Het belang van de kinderen wordt ernstig over het hoofd gezien. Ik maak me grote zorgen.
Ik begrijp, Mark, dat Europa, de schuldencrisis en de economie uitermate belangrijk zijn. Ik begrijp ook dat we moeten bezuinigen. Laten we dat voorop stellen. En kinderen zijn klein, dus zullen ze nooit boven een schuldencrisis kunnen uittorenen. Maar toch zijn ze wel onze toekmost.
Ik vond dat vroeger overigens heel raar. Ik vond het heel raar dat ik later de toekomst zou worden. En nu ben ik de toekomst en wil ik dat de toekomst van mijn kinderen goed is. Ik wil dat ze buiten kunnen spelen in het bos en op straat. Ik wil dat ze stabiel, vol zelfvertrouwen en met een rugzak vol ervaringen en kennis de wereld in kunnen stappen. En dat kan alleen maar door ervoor te zorgen dat er een visie is op het kind. Niet van hot naar her. Niet maar 3 minuten per dag per kind in een klas (en dat zonder kinderen met leerproblemen). Niet een bos waar de natuur niet meer te zien is. Maar wel de mogelijkheid om naar het theater te kunnen. Wel een sluitende kinderopvang waar naast kwaliteit ook pedagogiek hoog in het vaandel staat. En daar hoor ik je niet over Mark.
En ik Mark, wil graag dat mijn ouders goed verzorgd worden als ze het zelf niet meer kunnen. Ik wil dat mijn buurjongetje met Asperger lekker op zijn speciale school kan blijven waar hij zich veel beter thuis voelt dan bij mijn zoon in de klas. Ik wil lekker kunnen werken en mijn bijdrage leveren aan de economie en aan mezelf. Ik wil erop kunnen rekenen dat ik zo naar de tandarts kan gaan als mijn zoon zijn tand breekt op de wipkip. Ik wil gewoon een ziekenhuis kunnen binnenlopen en kunnen rekenen op de beste zorg.
In ruil wil ik best langer in de file staan, vaker met de trein of fiets gaan. Het bos aanleggen en schoffelen. Mijn buurvrouw haar hond uitlaten als ze haar been breekt. Mijn kledingkast (hij is behoorlijk) doneren aan het asielzoekerscentrum. Meer uitgeven op advies van de minister van Financien. Ik zal netjes 30 kilometer per uur rijden waar het moet, zodat kinderen weer op straat kunnen spelen (mijn beste jeugdherinnering). En ik kan de kinderen van mijn vriendin opvangen (scheelt weer in de kinderopvangtoeslag). Lijkt me een goede deal toch?
Ik hoor je vaak kuchen, Mark. Pas je goed op jezelf?
Veel liefs,
Marjet
maandag 12 september 2011
Je hebt niets te klagen!
Lieve Mark,
Het spijt me. Het is echt te lang geleden dat ik iets van me heb laten horen. Ik was feitelijk even met reces. Net als jij. Oke, het is niet helemaal een eerlijk vergelijk. Jij bestuurt een land met 16 miljoen mensen, ik een huishouden van 4. Maar toch, zo af en toe moet je er even tussenuit. Al was het voor je eigen gezondheid.
Maar laten we voor de lol onze werelden eens naast elkaar leggen. Gewoon voor de grap.
Tegen 16 miljoen mensen kan ik niet op. Dat geef ik toe. Maar goed, ik heb ook een portemonnee en doordat jij dingen beslist kan ik minder met die portemonnee doen. Dus zal ik ook moeten bezuinigen. Nee, ik weet het geen 18 miljard. Maar toch, ook ik moet lastige beslissingen nemen.
Ik moet nadenken over wat het beste is voor mijn kinderen, net als jij voor de inwoners van Nederland en daarbuiten. Spruitjes of friet? Lastige vragen hoor. Dat brengt ons gelijk bij lastige vragen. Jij moet ze voor de Tweede Kamer beantwoorden, 150 personen sterk. Ik voor 2 vijfjarige met een wilde fantasieen een zeer gezonde nieuwsgierigheid. Zo zag ik jou van de week een speech geven bij de herdenking van 11 september. Terwijl ik aan mijn dochter moest uitleggen wat dat was op televisie en waarom al die mensen zo hard gilden. En vervolgens waarom die "Ben Laden" dat dan had gedaan. En laatst nog; Wie is Jezus? Leg jij dat maar eens uit terwijl je boodschappen aan het doen bent.
Overvolle agenda's is een bekend probleem bij beiden, denk ik. De jouwe is gevuld met ministerraden en hoogwaardigheidsbekleders. De mijne met balletles, partijtjes en pleindienst op school.
Maar laten we eerlijk zijn; Jij kan de hele nacht doorslapen en word niet gewekt om 6 uur 's ochtends door een vieze luier in je gezicht onder het mom van; mam ik heb maar 1 plas gedaan vannacht! Je hebt geen last van andere moeders en de schoolpleinmaffia. Oke, je moet je verantwoorden aan de Tweede Kamer, maar dat zijn tenminste fatsoenlijke mensen. Je hoeft niemand te leren netjes met mes en vork te eten en het resultaat erna op te hoeven ruimen. Dat is niet nodig op staatsbanketten. Je hebt nog nooit krijsende kinderen moeten achterlaten op het kinderdagverblijf omdat jij zo nodig moest werken, dus schuldgevoelens zullen je onbekend zijn. Jij hebt geen stress van files, want wachten doen ze toch wel op je. Je bent per slot van rekening de Minister President. Ik wou dat ik het was....
Veel liefs,
Marjet
Het spijt me. Het is echt te lang geleden dat ik iets van me heb laten horen. Ik was feitelijk even met reces. Net als jij. Oke, het is niet helemaal een eerlijk vergelijk. Jij bestuurt een land met 16 miljoen mensen, ik een huishouden van 4. Maar toch, zo af en toe moet je er even tussenuit. Al was het voor je eigen gezondheid.
Maar laten we voor de lol onze werelden eens naast elkaar leggen. Gewoon voor de grap.
Tegen 16 miljoen mensen kan ik niet op. Dat geef ik toe. Maar goed, ik heb ook een portemonnee en doordat jij dingen beslist kan ik minder met die portemonnee doen. Dus zal ik ook moeten bezuinigen. Nee, ik weet het geen 18 miljard. Maar toch, ook ik moet lastige beslissingen nemen.
Ik moet nadenken over wat het beste is voor mijn kinderen, net als jij voor de inwoners van Nederland en daarbuiten. Spruitjes of friet? Lastige vragen hoor. Dat brengt ons gelijk bij lastige vragen. Jij moet ze voor de Tweede Kamer beantwoorden, 150 personen sterk. Ik voor 2 vijfjarige met een wilde fantasieen een zeer gezonde nieuwsgierigheid. Zo zag ik jou van de week een speech geven bij de herdenking van 11 september. Terwijl ik aan mijn dochter moest uitleggen wat dat was op televisie en waarom al die mensen zo hard gilden. En vervolgens waarom die "Ben Laden" dat dan had gedaan. En laatst nog; Wie is Jezus? Leg jij dat maar eens uit terwijl je boodschappen aan het doen bent.
Overvolle agenda's is een bekend probleem bij beiden, denk ik. De jouwe is gevuld met ministerraden en hoogwaardigheidsbekleders. De mijne met balletles, partijtjes en pleindienst op school.
Maar laten we eerlijk zijn; Jij kan de hele nacht doorslapen en word niet gewekt om 6 uur 's ochtends door een vieze luier in je gezicht onder het mom van; mam ik heb maar 1 plas gedaan vannacht! Je hebt geen last van andere moeders en de schoolpleinmaffia. Oke, je moet je verantwoorden aan de Tweede Kamer, maar dat zijn tenminste fatsoenlijke mensen. Je hoeft niemand te leren netjes met mes en vork te eten en het resultaat erna op te hoeven ruimen. Dat is niet nodig op staatsbanketten. Je hebt nog nooit krijsende kinderen moeten achterlaten op het kinderdagverblijf omdat jij zo nodig moest werken, dus schuldgevoelens zullen je onbekend zijn. Jij hebt geen stress van files, want wachten doen ze toch wel op je. Je bent per slot van rekening de Minister President. Ik wou dat ik het was....
Veel liefs,
Marjet
Abonneren op:
Posts (Atom)