Lieve Mark,
Toen ik klein was, keek ik al op vrij jonge leeftijd naar Knightrider, the A-team en spannende films. Films waar je nu minimaal 16 voor moet zijn wil je uberhaupt een kaartje kunnen kopen. Dat heb je met 2 grote broers. Mijn moeder heeft daar ook nooit echt een stokje voor gestoken of gezegd dat de televisie op een ander kanaal moest. Toen hadden we natuurlijk nog maar 3 zenders en veel andere keuze was er niet. En dus zeiden mijn broers gewoon dat het ketchup was en daarmee was de kous af.
Misschien dat ik daarom mijn kinderen nu ook gewoon mee laat kijken naar het journaal. Nee, niet het jeugdjournaal want dan zijn ze of op school of zijn we al aan het tandenpoetsen. Nee, ze mogen met mij het grote journaal mee kijken. Ik zie veel ouders al afkeurend het hoofd schudden. Ik weet zelf ook niet wat het met hun tere kinderzieltjes doet. Ik ben er zelf niet slechter van geworden. Maar het zet je wel eens voor lastige vragen. Toen Khadaffi opgepakt was en met een bloederig gezicht op televisie verscheen, moest ik toch wel even uitleggen waarom die slechte mannen die hem vasthielden dat hadden gedaan en wat ze dan hadden gedaan. Zo heb ik ook vragen gekregen over Hitler en herdenken en wat nou een recessie is? Mijn truc is om het heel klein uit te leggen. Khadaffi was een grote boef en de mensen die hem hebben gepakt waren zo boos dat hij nu een bloedneus heeft. Een recessie is dat we niet genoeg centjes verdienen en dan raakt je spaarpot leeg. En Hitler was een man die dacht dat hij de baas kon zijn over anderen en heel veel mensen pijn heeft gedaan en daarom denken wij nu aan al die mensen die er niet meer zijn. Mijn dochter reageert snel; 'En is Hitler er nog?' 'Nee,' antwoord ik snel. 'Dus we herdenken hem ook?' Pfffff.
Ja, het zet je wel eens voor het blok, maar we krijgen, en daarom blijven we het doen, er ook goede gesprekken over. Het is vaak aanleiding om sommige dingen uit te leggen en om heel groot leed iets kleiner te maken en misschien wel samen oplossingen te verzinnen. Zo ook van de week, Mark. We waren ons aan het aankleden en Jan de Hoop vertelt ons het laatste nieuws. 'Het kabinet is gevallen.' Het gesprek dat volgt, leidt al snel tot een diepgaand gesprek over de gevolgen van zo'n val:
'Mama, wat is een kabinet?' Ik probeer het nog zo klein mogelijk te houden, maar al snel ben ik een lesje maatschappijleer met een snufje staatsrecht aan het geven. Uiteindelijk vraagt mijn zoon; 'Maar mama hoe kunnen ze dan vallen? Hebben ze zich pijn gedaan?' 'Nee dat niet, maar 1 van de partijen wilde niet meer mee spelen.'
'Waarom niet?'
'Dat weet ik niet. Misschien was hij boos of kreeg hij zijn zin niet of wilde hij meer hebben'.
'Of de anderen hebben hem buitengesloten', antwoordt mijn dochter.
'Ja dat zou ook kunnen.'
'Maar dat mag toch niet mama. Je mag toch niemand buitensluiten zelfs niet als ze gekke haren hebben.'
'Nee, dat mag niet lieverd. Daar heb je helemaal gelijk in.'
'Dus nu moeten ze het goed maken.'
'Ja, nu moeten ze in de Tweede Kamer samen kijken hoe ze het goed gaan maken, maar dat is heel lastig, omdat ze allemaal iets anders vinden.'
'Maar mama, wat gebeurt er als het niet lukt?
'Dan moeten wij met z'n allen een grote boete betalen.'
'En moeten we dan met z'n allen de gevangenis in?' Mijn zoons ogen lichten op. Dat lijkt hem wel wat.
'Nee, dan hoeven we niet de gevangenis in'.
Mijn dochter laat zich niet afleiden; 'Dus ze hoeven alleen maar samen een oplossing te verzinnen en anders krijgen we een grote boete?', constateert ze. 'Dat klopt.'
'Maar mama, dat is toch niet zo moeilijk? Van jou moeten wij het ook altijd samen oplossen.'
'Dat klopt lieverd. Maar in Den Haag willen ze allemaal hun gelijk hebben om zo meer mensen achter zich te krijgen.'
Mijn dochter snapt er niets meer van. 'Maar als je samen speelt is het toch veel leuker en doen die anderen vanzelf ook mee, anders speel je alleen, net zoals die meneer met die gekke haren.' 'Dat denk ik ook, lieverd. Kom dan gaan we naar beneden.' Maar ze geeft niet op; 'Maar mama, als ze niet samen kunnen spelen en we dan met zijn allen die boete moeten betalen, heb ik dan nog wel wat in mijn spaarpot zitten?'
Dus Mark, de levenslessen van mijn kinderen; je mag niemand buitensluiten, met z'n allen spelen is leuker en als je boetes moet betalen, ga je naar de gevangenis. Maar de belangrijkste; je moet het samen oplossen. Ik hoop dat het jullie ook lukt. Ik weet namelijk niet meer hoe ik het uit moet leggen aan mijn kinderen als we toch die boete moeten gaan betalen.
Veel succes!
Marjet
donderdag 26 april 2012
donderdag 12 april 2012
de Jongens vs de Meisjes
Lieve Mark,
Toen ik vroeger klein was, zeg een jaar of 6, wilde ik altijd een tweeling, een jongen en een meisje. Zo'n koningskoppel. Heerlijk leek me dat. Totdat de mevrouw bij de elf-weken-echo, vele jaren later, zei; 'Het zijn er twee!' Dat was even slikken. Bij de twintig-weken-echo hoorden we echter dat het een jongen en een meisje waren. Komt je kinderwens zomaar even uit!
Al vanaf het begin kon je zien dat ze anders waren. Hij wilde al snel rollen en was enorm gefrustreerd dat dat niet lukte. Zij heeft echter de eerste maanden haar vingers liggen bestuderen. Terwijl mijn zoon niet eens van het bestaan van zijn vingers af wist.
Naarmate ze ouder werden pakte zij gelijk die zuurstok roze pop terwijl hij lange files met zijn auto's maakte. Ik heb hem nog gewaarschuwd dat hij daar later vaak genoeg in mocht staan, dus dat hij vooral moest rijden met die auto's, maar dat was net als roepen in de woestijn. Haar dekbed moest net als de rest van haar kamer vooral roze, waardoor je je in een soort Barbie-huis waant zodra je haar kamer binnenkomt. Ze weigert ook maar te kijken naar een broek en vervloekt me als hij toch aan moet.
Hij daarentegen wil bouwen, pokemon, bakugans (vraag me niet wat het is, ik heb geen idee), zwaarden, ridders, draken, en piraten. En dat terwijl ze beiden dus alles krijgen aangereikt; wij hebben het hele arsenaal jongens- en meisjesspeelgoed in huis en toch pakten ze juist de poppen of auto's.
Inmiddels zijn ze kleuters en gaan ze volgend schooljaar naar groep 3. Nu komen er hele andere zaken naar voren. Zo heeft zij al 4 maanden verkering met Nick. De eerste Valentijnskaart is binnen. En dan ben je 5. Mijn zoon wilde daarentegen niet met Mijntje trouwen omdat ze altijd zo zeurt over dat trouwen. Inmiddels is hij dan toch verliefd op Rosa omdat je daar zo lekker mee kan boksen. Als ik uitleg dat je dat niet moet doen bij meisjes, dan zegt hij gelijk dat zij het ook heel leuk vindt hoor!
Waar jongens elkaar een duw geven en weer verder spelen of gewoon met iemand anders gaan spelen, zijn meisjes vele malen ellendiger en achterbakser. Mijn dochter had van de week bedacht dat ze even iemand fijntjes en op geraffineerde wijze ging buitensluiten. Uiteindelijk trapte ze in haar eigen val en was de wereld te klein. De hele school heeft geweten dat zij niet mee mocht doen. Ontroostbaar was ze. Ik heb de schade op mogen ruimen en dagenlang mogen lijmen, sussen en uitleggen wat buitensluiten is en pesten en....Pfffff!
Ik bespreek dit uiteindelijk 's avonds met mijn man terwijl hij achter de computer zit en ik het wasrek opnieuw indeel. Ik leg uit dat ik het me niet kan herinneren van vroeger. En dat meisjes zo gemeen kunnen doen. En op hun vijfde al zo venijnig zijn. En dat ik de moeder van Julia gebeld heb om het uit te leggen en.... Hij luistert met een half oor. Opeens vraagt hij wat ik aan het doen ben. Ik vertel hem dat hij de broeken niet op het wasrek moet hangen, maar moet leggen, want dan drogen ze sneller. En dat hun pyjama's gewoon in de droger kunnen. Hij trekt een wenkbrauw op, kijkt weer naar zijn scherm en zegt; 'Je hebt er een studie van gemaakt, begrijp ik?' Ik sputter tegen. Waarop hij zonder op te kijken van zijn werk zegt; 'Zou het morgen ook droog zijn als het was blijven hangen zoals ik het heb opgehangen?' 'Vast wel', antwoord ik. 'Nee dan snap ik waarom jouw manier beter is'.
En daar sta ik dan. De wereld van mijn dochter is vergaan omdat ze door haar eigen schuld is buitengesloten, mijn man ziet het probleem in zijn geheel niet als hij het al gehoord heeft en vertelt me ook nog even fijntjes dat het nutteloos werk is wat ik aan het doen ben. Mokkend loop ik weg, want dat hij gelijk heeft zal ik natuurlijk nooit toegeven. Maar net buiten de deur geef ik hem nog een veeg uit de pan, omdat hij niet geluisterd heeft naar mijn tot in detail uitgelegde verhaal over wat er allemaal op het schoolplein is gebeurt. MANNEN!
De Groeten,
Marjet
Toen ik vroeger klein was, zeg een jaar of 6, wilde ik altijd een tweeling, een jongen en een meisje. Zo'n koningskoppel. Heerlijk leek me dat. Totdat de mevrouw bij de elf-weken-echo, vele jaren later, zei; 'Het zijn er twee!' Dat was even slikken. Bij de twintig-weken-echo hoorden we echter dat het een jongen en een meisje waren. Komt je kinderwens zomaar even uit!
Al vanaf het begin kon je zien dat ze anders waren. Hij wilde al snel rollen en was enorm gefrustreerd dat dat niet lukte. Zij heeft echter de eerste maanden haar vingers liggen bestuderen. Terwijl mijn zoon niet eens van het bestaan van zijn vingers af wist.
Naarmate ze ouder werden pakte zij gelijk die zuurstok roze pop terwijl hij lange files met zijn auto's maakte. Ik heb hem nog gewaarschuwd dat hij daar later vaak genoeg in mocht staan, dus dat hij vooral moest rijden met die auto's, maar dat was net als roepen in de woestijn. Haar dekbed moest net als de rest van haar kamer vooral roze, waardoor je je in een soort Barbie-huis waant zodra je haar kamer binnenkomt. Ze weigert ook maar te kijken naar een broek en vervloekt me als hij toch aan moet.
Hij daarentegen wil bouwen, pokemon, bakugans (vraag me niet wat het is, ik heb geen idee), zwaarden, ridders, draken, en piraten. En dat terwijl ze beiden dus alles krijgen aangereikt; wij hebben het hele arsenaal jongens- en meisjesspeelgoed in huis en toch pakten ze juist de poppen of auto's.
Inmiddels zijn ze kleuters en gaan ze volgend schooljaar naar groep 3. Nu komen er hele andere zaken naar voren. Zo heeft zij al 4 maanden verkering met Nick. De eerste Valentijnskaart is binnen. En dan ben je 5. Mijn zoon wilde daarentegen niet met Mijntje trouwen omdat ze altijd zo zeurt over dat trouwen. Inmiddels is hij dan toch verliefd op Rosa omdat je daar zo lekker mee kan boksen. Als ik uitleg dat je dat niet moet doen bij meisjes, dan zegt hij gelijk dat zij het ook heel leuk vindt hoor!
Waar jongens elkaar een duw geven en weer verder spelen of gewoon met iemand anders gaan spelen, zijn meisjes vele malen ellendiger en achterbakser. Mijn dochter had van de week bedacht dat ze even iemand fijntjes en op geraffineerde wijze ging buitensluiten. Uiteindelijk trapte ze in haar eigen val en was de wereld te klein. De hele school heeft geweten dat zij niet mee mocht doen. Ontroostbaar was ze. Ik heb de schade op mogen ruimen en dagenlang mogen lijmen, sussen en uitleggen wat buitensluiten is en pesten en....Pfffff!
Ik bespreek dit uiteindelijk 's avonds met mijn man terwijl hij achter de computer zit en ik het wasrek opnieuw indeel. Ik leg uit dat ik het me niet kan herinneren van vroeger. En dat meisjes zo gemeen kunnen doen. En op hun vijfde al zo venijnig zijn. En dat ik de moeder van Julia gebeld heb om het uit te leggen en.... Hij luistert met een half oor. Opeens vraagt hij wat ik aan het doen ben. Ik vertel hem dat hij de broeken niet op het wasrek moet hangen, maar moet leggen, want dan drogen ze sneller. En dat hun pyjama's gewoon in de droger kunnen. Hij trekt een wenkbrauw op, kijkt weer naar zijn scherm en zegt; 'Je hebt er een studie van gemaakt, begrijp ik?' Ik sputter tegen. Waarop hij zonder op te kijken van zijn werk zegt; 'Zou het morgen ook droog zijn als het was blijven hangen zoals ik het heb opgehangen?' 'Vast wel', antwoord ik. 'Nee dan snap ik waarom jouw manier beter is'.
En daar sta ik dan. De wereld van mijn dochter is vergaan omdat ze door haar eigen schuld is buitengesloten, mijn man ziet het probleem in zijn geheel niet als hij het al gehoord heeft en vertelt me ook nog even fijntjes dat het nutteloos werk is wat ik aan het doen ben. Mokkend loop ik weg, want dat hij gelijk heeft zal ik natuurlijk nooit toegeven. Maar net buiten de deur geef ik hem nog een veeg uit de pan, omdat hij niet geluisterd heeft naar mijn tot in detail uitgelegde verhaal over wat er allemaal op het schoolplein is gebeurt. MANNEN!
De Groeten,
Marjet
dinsdag 3 april 2012
De grootste troef!
Lieve Mark,
We hebben het wel eens vaker over mijn kaartenhuis gehad he. En ook als er een zuchtje wind komt dat hij dan helemaal instort he. Ik geloof niet dat ik je daar nog iets over hoef te vertellen. Gelukkig worden wij werkende ouders er namelijk wel steeds beter in. Jij blijft ons uitdagen (moet je niet meer doen hoor! Zo leuk is het niet.) en wij blijven oplossen. Van de week nog bleek naar aanleiding van de laatste bezuinigingen dat de wachtlijsten voor kinderopvang als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Van drie jaar wachttijd naar lege plekken. Kijk dat heb je wel goed voor ons opgelost. Mijn dank is groot.
Maar Hoe hebben die ouders het dan opgelost? Zijn ze dan allemaal minder gaan werken? Hebben ze allemaal hun baan opgezegd? Wel nee! Denk je nu echt dat ze allemaal gelijk thuis achter de geraniums gaan zitten. Dan klimmen ze binnen de kortste keren tegen de muren op. Nee Mark, ze hebben de grootste troef van ouders in gezet; hun eigen ouders! Opa's en Oma's zijn van stal gehaald en mogen nu 1 dag per week oppassen.
En daarmee is de grootste wens Opa's en Oma's in vervulling gegaan, want ze zien die kinderen natuurlijk veel te weinig. En nu hebben ze de kinderen lekker voor zichzelf. Kinderen ook gelukkig, want van Opa en Oma mogen ze altijd wel tekenen op de muur. Ouders gelukkig, want die zijn weer even van hun kinderen af en kunnen die tweede auto, derde vakantie en etentjes in restaurants blijven betalen. Jij ook blij, want Opa's en Oma's kosten je niets. Bovendien blijven die ouders hun geld uitgeven, wat weer goed is voor ondernemers. Dus die kunnen we ook toevoegen aan het lijstje met gelukkigen! En als de ondernemers gelukkig zijn, zijn de werknemers het ook, want die kunnen hun baan behouden. En laten die werknemers en ondernemers nu die werkende ouders zijn! En daarmee is het cirkeltje rond en dat alleen maar door alle Opa's en Oma's van de bank te trekken en in te zetten. De pensioenleeftijd hoeft ook niet meer naar 67, die kan gelijk naar 75 of zelfs 77 jaar in hun functie van Opa en Oma. Wat wil je nog meer? Ik zeg goed geregeld Mark! Dat heb je slim bedacht.
Was het niet dat sommige Opa's en Oma's ver weg wonen, er niet meer zijn of niet in staat zijn op te passen. En als je denkt dat Opa's en Oma's nu echt de perfecte oplossing zijn voor werkende ouders, dan moet ik je teleurstellen. Begrijp me niet verkeerd ik ben dol op onze Opa's en Oma's. Zonder hen waren wij al snel niet in staat om werk en gezin te kunnen combineren. Laten we dat voorop stellen. Maar in een tijd waarin we alle zeilen bij moeten zetten, de opvoeding veel meer van een ouder vraagt, we meer moeten werken, we ook ons steentje bij moeten dragen op school en hockeyclub, we rekening moeten houden met het aantal minuten dat ons kind voor de televisie zit en het aantal stuks fruit dat hij eet, er sprake is van bangalijsten, cyberpesten en mannen die Robert M heten, hebben onze ouders het te druk. Waar ik bezig ben met koken, schooltassen uitruimen, een cadeautje voor de juf en een to-dolist voor het weekend, zijn de Opa's en Oma's druk bezig met het volgen van het zes uur journaal of naar hun lieftallige dochter te bellen, want nu is ze zeker thuis aan het koken. En als je niet 2 maanden van te voren belt of de kinderen heel misschien een nachtje kunnen blijven logeren, kan je het op je buik schrijven, want alle weekenden zijn gevuld met bezoekjes aan het theater, vrienden, golf, bridge of vrijwilligerswerk.
Nee Mark, je vergist je erin hoor. Opa's en Oma's van deze tijd hebben helemaal geen tijd om 1x per week op te passen. Daar hebben ze het toch veel te druk voor. Ze kunnen zich toch niet vastleggen voor 1 dag per week. Wat nou als ze op vakantie willen, dan kan dat niet zomaar. En waarom zouden ze 's ochtends al boodschappen kunnen doen? Ze doen het al sinds jaar en dag om 16 uur, want dan is het lekker rustig.
Het klinkt misschien gekscherend, Mark, maar de Opa's en Oma's van nu hebben het gewoonweg te druk om op te passen. Ze hebben nog gelijk ook, maar het is niet de ultieme oplossing voor de economische crisis en de vergrijzing. Moeten we toch nog even samen verder denken Mark.
Veel liefs,
Marjet
Ps. Voor alle Opa's en Oma's die wel oppassen; Dank u wel! U maakt het weer wat makkelijker. Maar laat ze alsjeblieft niet op de muur tekenen.
We hebben het wel eens vaker over mijn kaartenhuis gehad he. En ook als er een zuchtje wind komt dat hij dan helemaal instort he. Ik geloof niet dat ik je daar nog iets over hoef te vertellen. Gelukkig worden wij werkende ouders er namelijk wel steeds beter in. Jij blijft ons uitdagen (moet je niet meer doen hoor! Zo leuk is het niet.) en wij blijven oplossen. Van de week nog bleek naar aanleiding van de laatste bezuinigingen dat de wachtlijsten voor kinderopvang als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Van drie jaar wachttijd naar lege plekken. Kijk dat heb je wel goed voor ons opgelost. Mijn dank is groot.
Maar Hoe hebben die ouders het dan opgelost? Zijn ze dan allemaal minder gaan werken? Hebben ze allemaal hun baan opgezegd? Wel nee! Denk je nu echt dat ze allemaal gelijk thuis achter de geraniums gaan zitten. Dan klimmen ze binnen de kortste keren tegen de muren op. Nee Mark, ze hebben de grootste troef van ouders in gezet; hun eigen ouders! Opa's en Oma's zijn van stal gehaald en mogen nu 1 dag per week oppassen.
En daarmee is de grootste wens Opa's en Oma's in vervulling gegaan, want ze zien die kinderen natuurlijk veel te weinig. En nu hebben ze de kinderen lekker voor zichzelf. Kinderen ook gelukkig, want van Opa en Oma mogen ze altijd wel tekenen op de muur. Ouders gelukkig, want die zijn weer even van hun kinderen af en kunnen die tweede auto, derde vakantie en etentjes in restaurants blijven betalen. Jij ook blij, want Opa's en Oma's kosten je niets. Bovendien blijven die ouders hun geld uitgeven, wat weer goed is voor ondernemers. Dus die kunnen we ook toevoegen aan het lijstje met gelukkigen! En als de ondernemers gelukkig zijn, zijn de werknemers het ook, want die kunnen hun baan behouden. En laten die werknemers en ondernemers nu die werkende ouders zijn! En daarmee is het cirkeltje rond en dat alleen maar door alle Opa's en Oma's van de bank te trekken en in te zetten. De pensioenleeftijd hoeft ook niet meer naar 67, die kan gelijk naar 75 of zelfs 77 jaar in hun functie van Opa en Oma. Wat wil je nog meer? Ik zeg goed geregeld Mark! Dat heb je slim bedacht.
Was het niet dat sommige Opa's en Oma's ver weg wonen, er niet meer zijn of niet in staat zijn op te passen. En als je denkt dat Opa's en Oma's nu echt de perfecte oplossing zijn voor werkende ouders, dan moet ik je teleurstellen. Begrijp me niet verkeerd ik ben dol op onze Opa's en Oma's. Zonder hen waren wij al snel niet in staat om werk en gezin te kunnen combineren. Laten we dat voorop stellen. Maar in een tijd waarin we alle zeilen bij moeten zetten, de opvoeding veel meer van een ouder vraagt, we meer moeten werken, we ook ons steentje bij moeten dragen op school en hockeyclub, we rekening moeten houden met het aantal minuten dat ons kind voor de televisie zit en het aantal stuks fruit dat hij eet, er sprake is van bangalijsten, cyberpesten en mannen die Robert M heten, hebben onze ouders het te druk. Waar ik bezig ben met koken, schooltassen uitruimen, een cadeautje voor de juf en een to-dolist voor het weekend, zijn de Opa's en Oma's druk bezig met het volgen van het zes uur journaal of naar hun lieftallige dochter te bellen, want nu is ze zeker thuis aan het koken. En als je niet 2 maanden van te voren belt of de kinderen heel misschien een nachtje kunnen blijven logeren, kan je het op je buik schrijven, want alle weekenden zijn gevuld met bezoekjes aan het theater, vrienden, golf, bridge of vrijwilligerswerk.
Nee Mark, je vergist je erin hoor. Opa's en Oma's van deze tijd hebben helemaal geen tijd om 1x per week op te passen. Daar hebben ze het toch veel te druk voor. Ze kunnen zich toch niet vastleggen voor 1 dag per week. Wat nou als ze op vakantie willen, dan kan dat niet zomaar. En waarom zouden ze 's ochtends al boodschappen kunnen doen? Ze doen het al sinds jaar en dag om 16 uur, want dan is het lekker rustig.
Het klinkt misschien gekscherend, Mark, maar de Opa's en Oma's van nu hebben het gewoonweg te druk om op te passen. Ze hebben nog gelijk ook, maar het is niet de ultieme oplossing voor de economische crisis en de vergrijzing. Moeten we toch nog even samen verder denken Mark.
Veel liefs,
Marjet
Ps. Voor alle Opa's en Oma's die wel oppassen; Dank u wel! U maakt het weer wat makkelijker. Maar laat ze alsjeblieft niet op de muur tekenen.
Abonneren op:
Posts (Atom)