Lieve Mark,
De kerstdagen staan al te kloppen op de deur. En nu kennen we elkaar nog niet heel erg goed, maar heb jij je kerstboodschappen al gedaan? Wat een gedoe he? Sowieso is boodschappen doen al een crime, maar helemaal met de kerst en nog erger met kinderen. Het is per slot van rekening vakantie, dus moeten ze wel mee.
Ik heb het vandaag ook getrotseerd; Tas mee gevuld met afleidingsmateriaal en portemonnee. Kinderen vermomd als sneeuwmannetje omdat het op de fiets wel koud kan worden. Parkeerplaatsen zijn er nu toch niet. Inmiddels al zeker een kwartier onderweg voordat er ook maar 1 stap buiten de deur is gezet. Een laatste check; heb ik alles? 'Mama, ik moet plassen.' Goed....
10 Minuten later zitten we op de fiets. Om de moed erin te houden zingen we liedjes. Trappen met de sneeuw zorgt ervoor dat ik in ieder geval niet naar de sportschool hoef...
De kleine karretjes zijn favoriet, dus allebei 1. Ik weet van te voren al dat dat mis gaat. Dus ik geef nog een duidelijke instructie. Gewapend met een scanner (dan hoef ik niet in de lange rij te staan), mijn tas vol lekkers, twee karren en twee kinderen betreden wij de overvolle supermarkt!
Om en om krijgen ze iets in hun kar. We zijn vrolijk, wurmen ons door alle mensen heen, zonder een enkel te raken. Maar dan gaat het mis, Mark.... Zij krijgt namelijk het lekkere toetje en die wil hij ook. Maar ik heb geen twee toetjes nodig. En dus zet hij het op een huilen. Ik tover al mijn trucjes uit de hoge hoed, spreek mijn tas met lekkers aan en dat helpt. Natuurlijk wil zij ook. Op naar de pindakaas en dan botst hij (expres?) tegen haar enkels en zet zij het op een krijsen. Mijn humeur wordt er niet beter op. Maar dan begint de wraakactie van haar naar hem in een overvolle winkel....
En wat doe je dan Mark? Jij moet jezelf verdedigen voor een Tweede Kamer met lastige vragen, maar hoe ga je om met twee schreeuwende kleuters in een overvolle supermarkt met een kar vol boodschappen?
Veel liefs,
Marjet
donderdag 23 december 2010
vrijdag 17 december 2010
Zo'n dag
Lieve Mark,
Een dag kan goed beginnen of niet. De mijne begon vandaag niet zo goed met een bloedneus en vanaf dan weet je al dat het geen beste dag wordt. De kinderen wilde niet meewerken. De jurk van mijn dochter was plots te kort en dus moest er in allerijl een andere uit de kast getrokken worden, maar die viel niet in de smaak, dus mocht ik nog een keer naar boven. Op school kwam ik erachter dat we de bril van mijn zoon waren vergeten, dus mocht ik weer terug.... Zo'n dag, je kent ze vast wel.
En toen nog naar een afspraak. Je weet dan al dat het best wel eens mis kan gaan, zeker met dit weer. En dat ging mis. En dan kan ik je vertellen, dan is zorg en gezin best moeilijk om te combineren. Wij werkende moeders lossen alles altijd wel op, dat hebben we willens en wetens moeten leren. En daar zijn we dus ook een kei in geworden. Gelukkig heb je dus nog een hulplijn in de vorm van een andere moeder, die je uit de brand helpt. Maar schoon en prettig is het niet. Misschien heb jij nog goede tips? Jij hebt het per slot van rekening ook druk.
Veel liefs,
Marjet
Een dag kan goed beginnen of niet. De mijne begon vandaag niet zo goed met een bloedneus en vanaf dan weet je al dat het geen beste dag wordt. De kinderen wilde niet meewerken. De jurk van mijn dochter was plots te kort en dus moest er in allerijl een andere uit de kast getrokken worden, maar die viel niet in de smaak, dus mocht ik nog een keer naar boven. Op school kwam ik erachter dat we de bril van mijn zoon waren vergeten, dus mocht ik weer terug.... Zo'n dag, je kent ze vast wel.
En toen nog naar een afspraak. Je weet dan al dat het best wel eens mis kan gaan, zeker met dit weer. En dat ging mis. En dan kan ik je vertellen, dan is zorg en gezin best moeilijk om te combineren. Wij werkende moeders lossen alles altijd wel op, dat hebben we willens en wetens moeten leren. En daar zijn we dus ook een kei in geworden. Gelukkig heb je dus nog een hulplijn in de vorm van een andere moeder, die je uit de brand helpt. Maar schoon en prettig is het niet. Misschien heb jij nog goede tips? Jij hebt het per slot van rekening ook druk.
Veel liefs,
Marjet
donderdag 9 december 2010
Lieve Mark,
Ik heb een probleem en ik hoop dat jij misschien een advies hebt. Mijn vriend en ik proberen de zorg voor onze kinderen te delen. We willen namelijk het beste voor onze kinderen en dan hebben ze ons allebei nodig, toch? Maar ik vind het nog wel eens lastig om toe te geven dat hij het net zo goed kan als ik. Zoals vandaag; Hij biedt aan om samen met de kinderen het kerstdiner op school voor te bereiden. Ik ben geen ster in de keuken, dus zijn aanbod op zich is een uitkomst. Maar toch is dat niet de gedachte die door mijn hoofd schiet. Nee, ik denk als eerste dat ik dit eigenlijk veel beter kan dan hij. Ik ben toch de moeder. Vervolgens kan ik mezelf wel voor de kop slaan; Wat vreselijk dat je zoiets denkt? Dat het uberhaupt in je opkomt!!
Wat vind jij? Kan jij me helpen?
Dank je wel. Ik kijk uit naar je mail.
Wat vind jij? Kan jij me helpen?
Dank je wel. Ik kijk uit naar je mail.
vrijdag 3 december 2010
Het Nieuwe Werken is....
Het Nieuwe Werken is helemaal hot. Hele campagnes, stichtingen, initiatieven, helemaal fantastisch! Er is zelfs een initiatiefwet voor flexibel werken. En ik ben voor. Echt! Ik doe het zelf ook, namelijk. Omdat mijn kinderen niet naar de BSO gaan, werk ik schooltijden. Dan haal ik de kinderen, gaan zij spelen, ruim ik het huis op en doe de nodige klussen, bereid het eten voor etc. Vervolgens maak ik na het bedritueel op de bank mijn verloren werkuren goed. En dat werkt voor mij prima.
Maar daar is niet iedereen in ons huishouden het mee eens. En dat zijn niet de kinderen. Nee, dat is mijn vriend. Want zodra ik de computer opstart, begint hij al met zuchten. Na een paar keer gevaarlijk kijken naar de laptop, komt ie; 'Gezellig hoor!'
Maar het toppunt van het Nieuwe Werken; samen op de bank achter de eigen laptop zitten.
Maar daar is niet iedereen in ons huishouden het mee eens. En dat zijn niet de kinderen. Nee, dat is mijn vriend. Want zodra ik de computer opstart, begint hij al met zuchten. Na een paar keer gevaarlijk kijken naar de laptop, komt ie; 'Gezellig hoor!'
Maar het toppunt van het Nieuwe Werken; samen op de bank achter de eigen laptop zitten.
woensdag 1 december 2010
Afgekocht
Vandaag kwam ik bij school een moeder tegen met een autolading vol kinderen. Al snel bleek dat ze 's middags ook nog beloofd had naar het speelparadijs te gaan en dat ze net ook nog onder kind nummer 5 was uitgekomen. Ze had het om 12.45 uur al gehad. Dus mijn vraag lag voor de hand; Waarom doe je jezelf dit aan? Haar antwoord; 'Tja, ik werk al zoveel, dan moet je toch iets leuks met ze doen.'
'Maar gewoon thuis zijn is toch ook al leuk?'
'Daar heb je gelijk is, maar toch...'
Ik doe het ook. Je wilt toch je schuldgevoel 'afkopen'. Je kinderen iets bieden omdat papa en mama werken. Terwijl ik dit opschrijf klinkt het absurd en voelt het nog erger, maar toch doen we het. Of ik in ieder geval. Ze iets geven terwijl dat helemaal niet nodig is. Of de televisie aanzetten zodat ik dan nog even iets af kan maken. Ik denk niet dat ze er minder van worden, maar toch zou ik willen dat ik de neiging niet zou hebben.
'Maar gewoon thuis zijn is toch ook al leuk?'
'Daar heb je gelijk is, maar toch...'
Ik doe het ook. Je wilt toch je schuldgevoel 'afkopen'. Je kinderen iets bieden omdat papa en mama werken. Terwijl ik dit opschrijf klinkt het absurd en voelt het nog erger, maar toch doen we het. Of ik in ieder geval. Ze iets geven terwijl dat helemaal niet nodig is. Of de televisie aanzetten zodat ik dan nog even iets af kan maken. Ik denk niet dat ze er minder van worden, maar toch zou ik willen dat ik de neiging niet zou hebben.
dinsdag 30 november 2010
Wat nou als...
Wat nou als mannen minder zouden verdienen dan vrouwen? Zou hij dan de zorg op zich nemen? Zou hij dan minder werken? Zou zij dan een mamadag hebben? Of zouden wij vrouwen het niet los laten? Zouden wij ons vast klampen aan de gedachte dat wij betere zorg verlenen? Durven wij mannen te vertrouwen met de zorg van onze kinderen?
donderdag 25 november 2010
De Kenau
Mijn kinderen gaan naar zwemles tegen vele adviezen van vriendinnen in. Maar dat is weer stof voor een hele andere blog. Nee, deze keer gaat het over mijn moederlijke hormonen. Mijn kinderen zijn niet zo snel op zwemles. Dus zitten ze in het 'kneuzengroepje'. Nu is dat natuurlijk al genoeg om nachten lang van wakker te liggen, maar het werd nog erger.
We mochten even kijken en tot mijn grote schrik zag ik dat juf Anja, beter bekend als de Kenau, mijn allerliefste kinderen op hun lazer gaf. Dat was al genoeg om naar binnen te stormen en haar eens even de les te lezen. Maar ik hield me in. Mijn vriend was er ook en die gaf geen kik, dus dan zal ik dat ook maar niet doen.
Vol goede moed wachten wij onze kinderen op en het eerste wat mijn dochter zei was dat ze het niet goed had gedaan. Zag ik daar nou tranen? Of was het zwembadwater? Mijn moederkloekgevoelens bereikten een hoogtepunt. Mijn zoon bevestigde het verhaal. Stoom kwam uit mijn oren. Wie is die kenau om mijn kinderen zo aan te pakken? Zwemles zou leuk moeten zijn. Ze moet ze positief benaderen! Wat een (^%#*&! Ik zou eens een hartig woordje met haar gaan praten.
Mijn vriend gaf weer geen kik. Dat hielp niet. Hij zou net zo razend als ik moeten zijn. Maar hij was al weer bezig met de plannen van vanavond. Hoe is het mogelijk! Ik check het;
'Ben jij niet boos dan?'
'Boos, waarop?'
'Nou op Juf Anja natuurlijk?'.
'Wel nee, ze zullen het wel nodig hebben gehad.'
Ik staak mijn strijd.... ze zullen het wel nodig hebben gehad....
Soms is het toch wel handig, die mannelijke hormonen....
We mochten even kijken en tot mijn grote schrik zag ik dat juf Anja, beter bekend als de Kenau, mijn allerliefste kinderen op hun lazer gaf. Dat was al genoeg om naar binnen te stormen en haar eens even de les te lezen. Maar ik hield me in. Mijn vriend was er ook en die gaf geen kik, dus dan zal ik dat ook maar niet doen.
Vol goede moed wachten wij onze kinderen op en het eerste wat mijn dochter zei was dat ze het niet goed had gedaan. Zag ik daar nou tranen? Of was het zwembadwater? Mijn moederkloekgevoelens bereikten een hoogtepunt. Mijn zoon bevestigde het verhaal. Stoom kwam uit mijn oren. Wie is die kenau om mijn kinderen zo aan te pakken? Zwemles zou leuk moeten zijn. Ze moet ze positief benaderen! Wat een (^%#*&! Ik zou eens een hartig woordje met haar gaan praten.
Mijn vriend gaf weer geen kik. Dat hielp niet. Hij zou net zo razend als ik moeten zijn. Maar hij was al weer bezig met de plannen van vanavond. Hoe is het mogelijk! Ik check het;
'Ben jij niet boos dan?'
'Boos, waarop?'
'Nou op Juf Anja natuurlijk?'.
'Wel nee, ze zullen het wel nodig hebben gehad.'
Ik staak mijn strijd.... ze zullen het wel nodig hebben gehad....
Soms is het toch wel handig, die mannelijke hormonen....
zaterdag 20 november 2010
Kind huilt, baas aan de telefoon en nu...
Tja, dat heb je wel eens, dat je kind huilt terwijl jij je baas aan de telefoon hebt. En wat doe je dan? Of dat je je werk nog niet af hebt, maar ook echt moet gaan omdat de files rap toenemen. Of dat je net je jasje aan doet en je kind spuugt zo over je heen. Of dat je de kinderen beloofd had iets leuks met ze te gaan doen, maar je werk er met een spoedgeval tussendoor komt. Of dat precies die super belangrijke klant belt, terwijl jij met een boos kind in de supermarkt staat. Of dat je dat belangrijke rapport terug vindt, versiert door het allermooiste kunstwerk van je zoon. Of dat je je hakken bij dat ene pakje terug vindt onder het bed van je dochter. Of dat je in plaats van de notulen van de laatste vergadering een plakkerige lolly pakt in je tas.....
Tja dat is de balans tussen werk en gezin....
Tja dat is de balans tussen werk en gezin....
vrijdag 12 november 2010
Wat zeg je dan?
Het is natuurlijk geen weer om naar buiten te gaan, maar als je eenmaal iets hebt beloofd kom je er moeilijk onderuit. Helemaal als er snoepjes bij komen kijken zoals bij St Maarten. Dus met een vriendin afgesproken om samen te lopen. Me bedacht het mezelf dit jaar makkelijk te maken en gewoon een lampion te kopen. Snoepjes in huis gehaald. Wij zijn er klaar voor.
Het weer gooide roet in het eten, maar dat laat ons niet weerhouden. Sjaal om, muts op, dikke jas aan, plu mee, rugzakken open, lampion aan en gaan. Het waait als we naar buiten gaan, de lampions gaan alle kanten op, maar houden het nog een miraculeuze 25 minuten vol. Inmiddels is de windkracht toegenomen en is het begonnen met regenen. Plu op, kinderen aansporen harder te zingen en door te lopen. Zo af en toe proberen we een huis over te slaan, maar bepakt en bezakt met lekkers komen we thuis aan. De rugzakken gaan op zijn kop en het waar wordt bewonderd. Er wordt gretig gekeken en toegestemd tot 1 snoepje. En dan naar boven!
Eenmaal boven en in bed zegt mijn dochter; Mama, waarom hadden wij zo'n stomme lampion? Ik wil ook een mooie lampion maken net als Pien..... Tja, wat zeg je dan? Ik had er geen tijd voor.... Ik moest werken....
Het weer gooide roet in het eten, maar dat laat ons niet weerhouden. Sjaal om, muts op, dikke jas aan, plu mee, rugzakken open, lampion aan en gaan. Het waait als we naar buiten gaan, de lampions gaan alle kanten op, maar houden het nog een miraculeuze 25 minuten vol. Inmiddels is de windkracht toegenomen en is het begonnen met regenen. Plu op, kinderen aansporen harder te zingen en door te lopen. Zo af en toe proberen we een huis over te slaan, maar bepakt en bezakt met lekkers komen we thuis aan. De rugzakken gaan op zijn kop en het waar wordt bewonderd. Er wordt gretig gekeken en toegestemd tot 1 snoepje. En dan naar boven!
Eenmaal boven en in bed zegt mijn dochter; Mama, waarom hadden wij zo'n stomme lampion? Ik wil ook een mooie lampion maken net als Pien..... Tja, wat zeg je dan? Ik had er geen tijd voor.... Ik moest werken....
vrijdag 5 november 2010
Verwende prinsesjes
Er is een nieuw boek. Er zijn inmiddels veel boeken over en voor werkende moeders. Maar nu is er een nieuw boek; Verwende prinsesjes. Naast ploetermoeders, ontaarde moeders, supermoeders en ga zo maar door, kunnen we nu een nieuwe titel achter onze naam zetten; Verwende prinsesjes. De schrijfster gaat in haar boek in op verschillende sprookjes die wij werkende moeders in stand houden en daarmee zijn we verwend! Mijn eerste reactie was irritatie. Potjandosie, wie is deze Elma Drayer om dit te zeggen! Dus ik heb haar boek gelijk besteld en ben gaan lezen. Ik ben nog niet heel ver, want ik heb het natuurlijk hartstikke druk (1 van de dingen die zij aankaart). Maar het heeft me wel aan het denken gezet. Zijn wij echt verwend?
Ik moet toegeven dat op sommige gebieden wij zeker verwend zijn. Wij staan in de hoogste regionen van deeltijdwerken in Europa. En als de kinderen groot zijn, gaan we niet meer werken, maar blijven we lekker dezelfde uren werken. Best gek natuurlijk. Onze kinderen hebben niets te klagen, laten we eerlijk zijn. Ze hebben alles wat hun hartje begeerd.
En toch gaan mijn haren wel omhoog staan als ik een verwende prinses word genoemd. Misschien heeft ze gelijk. Ik verhef mijzelf en mijn rol als werkende moeder niet tot iets hemels. Maar druk ervaar ik wel. En ik ben de eerste die toegeeft dat wij moeders het elkaar niet makkelijk maken. Denk aan de schoolpleinmaffia, de tuinbroekenmaffia en gewoon vriendinnen onderling. Maar dat maakt ons nog niet tot verwende prinsesjes. Ik lees nog even door en kom met een eindoordeel! Zijn we echt verwende prinsesjes of niet?
Ik moet toegeven dat op sommige gebieden wij zeker verwend zijn. Wij staan in de hoogste regionen van deeltijdwerken in Europa. En als de kinderen groot zijn, gaan we niet meer werken, maar blijven we lekker dezelfde uren werken. Best gek natuurlijk. Onze kinderen hebben niets te klagen, laten we eerlijk zijn. Ze hebben alles wat hun hartje begeerd.
En toch gaan mijn haren wel omhoog staan als ik een verwende prinses word genoemd. Misschien heeft ze gelijk. Ik verhef mijzelf en mijn rol als werkende moeder niet tot iets hemels. Maar druk ervaar ik wel. En ik ben de eerste die toegeeft dat wij moeders het elkaar niet makkelijk maken. Denk aan de schoolpleinmaffia, de tuinbroekenmaffia en gewoon vriendinnen onderling. Maar dat maakt ons nog niet tot verwende prinsesjes. Ik lees nog even door en kom met een eindoordeel! Zijn we echt verwende prinsesjes of niet?
maandag 1 november 2010
Zo werkt het
Iedere moeder, maar zeker werkende moeders, hebben een bepaald stramien. Zo heb je het geregeld en daar hou je je aan vast, want dan werkt het. Het zijn maar kleine dingen, maar zo werkt het huishouden. Zo maak ik iedere ochtend eerst alle broodjes en crackers voor ontbijt en lunch klaar voordat we aan tafel gaan. Of zetten we iedere avond voor het slapen gaan de vaatwasmachine aan. Ik doe de voordeur op slot. Mijn vriend zet de kliko's buiten. Ik strijk op zondagavond en ruim dat pas donderdag op....
Dit gaat goed en we houden het zo in stand.
En als er dan iets gebeurt wat dat stramien of systeem in de war gooit, is het alle zeilen bijzetten. En dat is nu bij ons gebeurt, net op een moment dat je het het minst nodig hebt. Wij zijn namelijk net verhuisd. Het huis is een chaos, overal dozen, de bibliotheekboeken in 1 ervan en nu is de droger ermee op gehouden, een belangrijke spil in ons systeem met 2 kleine kinderen en een extra hoog stapel met wasgoed door de verhuizing. Eer je een nieuwe hebt en die goed en wel staat ben je een week verder. Dus nu moet het zonder.... En dat in een huis waar je al moet opletten hoe je loopt en waar je wat neerzet. Nu hangen dus tussen de dozen de jurkjes van mijn dochter en de sportbroek van mijn vriend en moeten we ons ook weer gaan verdiepen in condensdrogers, luchtafvoerdrogers of waterafvoerdrogers. Hartstikke handig!
Dit gaat goed en we houden het zo in stand.
En als er dan iets gebeurt wat dat stramien of systeem in de war gooit, is het alle zeilen bijzetten. En dat is nu bij ons gebeurt, net op een moment dat je het het minst nodig hebt. Wij zijn namelijk net verhuisd. Het huis is een chaos, overal dozen, de bibliotheekboeken in 1 ervan en nu is de droger ermee op gehouden, een belangrijke spil in ons systeem met 2 kleine kinderen en een extra hoog stapel met wasgoed door de verhuizing. Eer je een nieuwe hebt en die goed en wel staat ben je een week verder. Dus nu moet het zonder.... En dat in een huis waar je al moet opletten hoe je loopt en waar je wat neerzet. Nu hangen dus tussen de dozen de jurkjes van mijn dochter en de sportbroek van mijn vriend en moeten we ons ook weer gaan verdiepen in condensdrogers, luchtafvoerdrogers of waterafvoerdrogers. Hartstikke handig!
zaterdag 30 oktober 2010
Te mooi
Weet je waar ik me altijd mateloos aan kan irriteren? Aan van die verhalen in die tijdschriften voor moeders, vrouwen en werkende ouders waarbij de succesverhalen gevierd worden. De een na de ander vertelt over hoe goed ze het voor elkaar hebben of hoe ze het roer hebben omgegooid en het nu werkelijk fantastisch is.
Inmiddels sla ik ze over, want het heeft niet het gewenste effect op mij. Ik denk namelijk dat de makers van die magazines die verhalen plaatsen om ons, of mij, te inspireren. Te inspireren hoe het beter kan. Dat het in jezelf zit en dat als je echt doet wat je wilt en je je hart volgt het allemaal mogelijk is. Als ik mijn hart zou volgen, zou ik binnen de kortste keren op straat wonen denk ik. Het effect op mij is dus niet bepaald positief, eerder het tegenovergestelde; gefrustreerd, geirriteerd, boos, jaloersmakend en verdrietig.
Vandaag had ik er weer zo 1; beide ouders werken samen veel, 3 kinderen (op de foto staan ze voorbeeldig), elke vrijdagavond hebben ze een oppas want dan gaan ze samen uiteten, kinderen gaan 4 dagen naar de creche, zij gaat minimaal 1 keer per week met vriendinnen eten, hij 2 keer sporten, elke maandagmiddag lunchen ze samen in de stad, op woensdagmiddag doet zij leuke dingen met de kinderen en dan nog zeggen ze meer dan genoeg tijd voor zichzelf te hebben. Ik word daar zo kribbig van, helemaal omdat hun huis er ook nog eens leuk uitziet. De mijne is een chaos, ik ben op woensdagmiddag altijd aan het opruimen, wij gaan misschien 1 keer in de 3 maanden samen uiteten, nooit met vriendinnen, sporten staat onderaan mijn to-do lijst en tijd voor mezelf heb ik al lang opgegeven. Dus mijn vraag aan magazine-makers is om een keer niet over zulke voorbeeldige werkende moeders te schrijven. Gewoon een keer over werkende moeders die niet het roer omgooien of kunnen gooien. Kan dat?
woensdag 27 oktober 2010
Mooiste moment van de dag
Iedere avond als de kinderen naar bed gaan vragen wij ze wat het mooiste moment van de dag was. Gewoon om met een leuke gedachte in je hoofd te gaan slapen en ook omdat er soms hele verassende antwoorden komen (knuffelen met jou terwijl we naar de dierentuin zijn geweest).
Mijn mooiste moment van vandaag moet nog komen namelijk als ik ze straks een kus mag geven. Na vandaag is dat mijn mooiste moment. Ik heb al eens geschreven dat 20 behangrollen soms niet genoeg zijn, vandaag waren 100 rollen bij lange na niet genoeg. En dat terwijl ik vandaag, tijdens de herfstvakantie, bedacht had toch echt even te moeten werken. Maar dat is nagenoeg onmogelijk als ze in de gordijnen hangen of telkens op je computer tikken terwijl je bezig bent. En meestal als je dan net wat ruimte nodig hebt, klimmen ze op je schouders of gaan je kietelen.
Thuiswerken is perfect en ik ben groot voorstander van het nieuwe werken, maar niet als de kinderen thuis zijn! Thuiswerken en kinderen gaan niet samen. Neem dat na vandaag maar van mij aan.
Mijn mooiste moment van vandaag moet nog komen namelijk als ik ze straks een kus mag geven. Na vandaag is dat mijn mooiste moment. Ik heb al eens geschreven dat 20 behangrollen soms niet genoeg zijn, vandaag waren 100 rollen bij lange na niet genoeg. En dat terwijl ik vandaag, tijdens de herfstvakantie, bedacht had toch echt even te moeten werken. Maar dat is nagenoeg onmogelijk als ze in de gordijnen hangen of telkens op je computer tikken terwijl je bezig bent. En meestal als je dan net wat ruimte nodig hebt, klimmen ze op je schouders of gaan je kietelen.
Thuiswerken is perfect en ik ben groot voorstander van het nieuwe werken, maar niet als de kinderen thuis zijn! Thuiswerken en kinderen gaan niet samen. Neem dat na vandaag maar van mij aan.
maandag 25 oktober 2010
Ik ben het zat!
Ik ben het zat! Ik lees steeds meer over het verschil tussen werkende moeders en thuisblijfmoeders. De 1 die de ander afkat, waarop de ander weer met een nieuw onderzoek komt die bevestigt dat kinderen gelukkiger thuis zijn bij moeders. De werkende moeder schermt gelijk met een tegenonderzoek; Kinderen doen het beter als moeders werkt.
En nu is er weer een nieuwe; buitenshuis werkende moeders. Dat zijn natuurlijk de slechtste der slechtste op deze aardbol. Volledig ontaard. Je kan haar kinderen gelijk aanmelden bij jeugdzorg. Althans zo ziet de thuisblijfmoeder het. Hele discussies op het internet of nare opmerkingen bij het schoolhek, waar de clash tussen beiden floreert. Ik had dit geheel niet zo in de gaten toen mijn kinderen naar de creche gingen, maar daar gingen natuurlijk alleen kinderen naar toe van werkende ouders. Maar op school is waar je het verschil iedere dag merkt. De werkende moeders rennen snel weg. De thuisblijfmoeders kunnen nog even rustig aan doen. Maar nu schijnt het zo te zijn dat juist de werkende moeders veel op school doen en de thuisblijfmoeder niets tot vrij weinig. Tot grote onvrede van de werkende moeders. En zo blijven wij elkaar in de weg zitten.....
En weet je wat ik het allerergste vind aan dit hele gedoe; is dat we elkaar niet in waarde laten? Waarom moeten we het elkaar moeilijker maken? Waarom niet elkaars keuze respecteren en elkaar helpen waar dat kan? Waarom de jaloezie, de haat en nijd? Wie help je erbij? Mij niet. Wat maakt het uit wie wat doet zolang je er zelf blij mee bent?
En nu is er weer een nieuwe; buitenshuis werkende moeders. Dat zijn natuurlijk de slechtste der slechtste op deze aardbol. Volledig ontaard. Je kan haar kinderen gelijk aanmelden bij jeugdzorg. Althans zo ziet de thuisblijfmoeder het. Hele discussies op het internet of nare opmerkingen bij het schoolhek, waar de clash tussen beiden floreert. Ik had dit geheel niet zo in de gaten toen mijn kinderen naar de creche gingen, maar daar gingen natuurlijk alleen kinderen naar toe van werkende ouders. Maar op school is waar je het verschil iedere dag merkt. De werkende moeders rennen snel weg. De thuisblijfmoeders kunnen nog even rustig aan doen. Maar nu schijnt het zo te zijn dat juist de werkende moeders veel op school doen en de thuisblijfmoeder niets tot vrij weinig. Tot grote onvrede van de werkende moeders. En zo blijven wij elkaar in de weg zitten.....
En weet je wat ik het allerergste vind aan dit hele gedoe; is dat we elkaar niet in waarde laten? Waarom moeten we het elkaar moeilijker maken? Waarom niet elkaars keuze respecteren en elkaar helpen waar dat kan? Waarom de jaloezie, de haat en nijd? Wie help je erbij? Mij niet. Wat maakt het uit wie wat doet zolang je er zelf blij mee bent?
vrijdag 22 oktober 2010
Weet je...
...er zijn veel rare dingen nu gaande in Den Haag. Natuurlijk allereerst de bezuinigingen op de kinderopvang. Helemaal omdat het van een kabinet kwam die de arbeidsparticipatie van vrouwen zogenaamd hoog in het vaandel had staan. Vrouwen zouden de oplossing zijn voor de vergrijzing en het economisch herstel. Daar merken we niets van.
Maar al snel kwam de discussie over de samenstelling van het nieuwe kabinet en het gebrek aan vrouwen daarin. Rutte geeft aan dat hij gekozen heeft voor de beste mensen op de juiste plek. Dus uit 16 miljoen Nederlanders zijn er maar 3 goede vrouwen te vinden voor deze posities.... Au!
En nu de discussie over het verlengen van het vaderschapsverlof en zwangerschapsverlof. Ook nu weer is het nieuwe kabinet in de vorm van VVD en CDA tegen. En zo zetten we in een maand tijd 3 stappen terug. Ik weet het niet hoor, maar mijn gevoel zegt dat ze nog niet klaar met ons zijn. Ik vrees het ergste...
Maar al snel kwam de discussie over de samenstelling van het nieuwe kabinet en het gebrek aan vrouwen daarin. Rutte geeft aan dat hij gekozen heeft voor de beste mensen op de juiste plek. Dus uit 16 miljoen Nederlanders zijn er maar 3 goede vrouwen te vinden voor deze posities.... Au!
En nu de discussie over het verlengen van het vaderschapsverlof en zwangerschapsverlof. Ook nu weer is het nieuwe kabinet in de vorm van VVD en CDA tegen. En zo zetten we in een maand tijd 3 stappen terug. Ik weet het niet hoor, maar mijn gevoel zegt dat ze nog niet klaar met ons zijn. Ik vrees het ergste...
woensdag 20 oktober 2010
Dagelijks gesprek aan de ontbijttafel
'Waar is papa?'
'Werken.'
'En moet jij ook werken?'
'Ja.'
'En wij dan?'
'Jullie gaan naar school.'
'Maar ik wil niet naar school.'
'Maar je hebt vandaag gym.'
'Maar ik heb zo'n pijn.'
'Waar?'
'Aan mijn knie.'
'Ben je gevallen?'
'Ja, op school. Blijf je nu thuis?'
'Nee.'
'Maar ik heb zo'n pijn aan mijn knieeee.'
'Dan doen we er een pleister op.'
'Maar ik wil zo graag thuis zijn met jou.'
'Ik ook, maar ik moet ook werken en centjes verdienen.'
'Maar ik heb wel centjes in mijn kassa.'
'Maar daar kan ik in de winkel niets mee kopen. Die zijn rood, blauw en geel.'
'Welles.'
'Nietes.'
'Wellleeeeeesssss!'
'Oke.'
'Blijven we nu thuis?'
Mijn schuldgevoel schuift gelijk aan bij de ontbijttafel.
'
'Werken.'
'En moet jij ook werken?'
'Ja.'
'En wij dan?'
'Jullie gaan naar school.'
'Maar ik wil niet naar school.'
'Maar je hebt vandaag gym.'
'Maar ik heb zo'n pijn.'
'Waar?'
'Aan mijn knie.'
'Ben je gevallen?'
'Ja, op school. Blijf je nu thuis?'
'Nee.'
'Maar ik heb zo'n pijn aan mijn knieeee.'
'Dan doen we er een pleister op.'
'Maar ik wil zo graag thuis zijn met jou.'
'Ik ook, maar ik moet ook werken en centjes verdienen.'
'Maar ik heb wel centjes in mijn kassa.'
'Maar daar kan ik in de winkel niets mee kopen. Die zijn rood, blauw en geel.'
'Welles.'
'Nietes.'
'Wellleeeeeesssss!'
'Oke.'
'Blijven we nu thuis?'
Mijn schuldgevoel schuift gelijk aan bij de ontbijttafel.
'
dinsdag 19 oktober 2010
De agenda van een werkende moeder
Ik heb 2 agenda's. 1 In outlook op mijn werk en 1 in mijn tas. Die twee probeer ik te stroomlijnen en dat ging goed. Tot dat mijn kinderen naar school gingen. Sindsdien heb ik een extra agenda nodig. Niet zozeer om met wie ze wanneer willen spelen of welke sport wanneer is, maar wel met wat er allemaal moet gebeuren of mee moet. Om een indruk te geven;
Morgen is het speelgoeddag. Dan mogen ze allebei eigen speelgoed meenemen. Dit is iedere laatste woensdag van de maand. Dus die heb ik er maar gelijk ingeschreven voor de rest van het jaar. Maar mijn zoon heeft morgen ook een maandvoorstelling en dan moeten ze allemaal als kabouter naar school. Dat heeft natuurlijk iedereen moeder in de verkleedkist zitten en zo niet, dan gaat ze een avond achter de naaimachine zitten en is het zo gepiept! Een kabouterpak....
Maar we gaan verder; een boek voor kinderboekenweek, een knuffel voor dierendag, blaadjes uit het bos, tekeningen voor klasgenootjes, centjes voor de klassenpot....
En dan nog wat er moet gebeuren; Voorleesmoeder bij 2 klassen inplannen, helpen met de maandviering, helpen bij het maken van kabouters voor de maandviering, overblijfouder, meelopen met de herfstwandeling....
En dan nog de vrije dagen, vakanties en studiedagen van de juffen....
Dus tussen de presentaties voor het MT en de deadlines voor het project staan nu de kaboutermuts en de herfstwandeling.
Morgen is het speelgoeddag. Dan mogen ze allebei eigen speelgoed meenemen. Dit is iedere laatste woensdag van de maand. Dus die heb ik er maar gelijk ingeschreven voor de rest van het jaar. Maar mijn zoon heeft morgen ook een maandvoorstelling en dan moeten ze allemaal als kabouter naar school. Dat heeft natuurlijk iedereen moeder in de verkleedkist zitten en zo niet, dan gaat ze een avond achter de naaimachine zitten en is het zo gepiept! Een kabouterpak....
Maar we gaan verder; een boek voor kinderboekenweek, een knuffel voor dierendag, blaadjes uit het bos, tekeningen voor klasgenootjes, centjes voor de klassenpot....
En dan nog wat er moet gebeuren; Voorleesmoeder bij 2 klassen inplannen, helpen met de maandviering, helpen bij het maken van kabouters voor de maandviering, overblijfouder, meelopen met de herfstwandeling....
En dan nog de vrije dagen, vakanties en studiedagen van de juffen....
Dus tussen de presentaties voor het MT en de deadlines voor het project staan nu de kaboutermuts en de herfstwandeling.
dinsdag 12 oktober 2010
Zo dat is er uit!
Ik las laatst een artikel over een jong gezin wat geen stress heeft 's ochtends. Ze hebben zo hun oplossingen gevonden om de dag met plezier te beginnen en dus niet al schreeuwend of jengelend aan de dag te beginnen. Onder het digitale artikel stonden zo'n 14 reacties. De minderheid (zo'n 3 reacties) vond het een goede instelling of een goede oplossing die het gezin had bedacht. De rest vond het niets of begon over hoe het is als ze pubers zijn. Het gezin werd nog net niet voor gek verklaard.
Het artikel en de reacties zijn de hele dag in mijn hoofd blijven zitten. Het spookt rond. Ik denk aan hoe het bij ons gaat. Ik heb zo mijn eigen oplossing; gewoon heel vroeg opstaan, dan hoef ik me niet te haasten en zo houd ik iedere dag zo'n 15 reserveminuten over. Dat werkt voor mij. En natuurlijk lukt het me niet iedere dag om mijn geduld te bewaren, maar daar is zelfs een uur reservetijd niet de oplossing voor.
Maar wat vooral is blijven spoken in mijn hoofd zijn die negatieve reacties. Waar bemoei je je mee? Laat iedereen zijn eigen oplossing vinden. En lekker belangrijk hoe het over 10 jaar is. Ik moet er nu een oplossing voor hebben. Denk je dat het helpt om erover na te denken hoe het over 10 jaar is? Dat dat relativeert? Dat moest er eerst even uit hoor.
Weet je wat ik niet begrijp? Ik ben van mening dat iedereen het op zijn eigen manier doet en vooral moet doen. Wat voor mij wel werkt, zoals vroeger opstaan, werkt voor mijn vriendin voor geen meter. Maar zij heeft een eigen manier. Ik kan van haar leren op sommige punten en van andere kan ze wel wat van mij hebben. Maar we laten elkaar vooral in ere. We kraken elkaar niet af. Dat doe ik zelf wel. Daar heb ik anderen niet voor nodig. Maar laten we dan met zijn allen afspreken elkaar niet meer af te zeiken! Elkaar te complimenteren en te helpen waar nodig. Laten we er samen vanuit gaan dat wat de ander doet goed is voor hen en het lekker daarbij laten.
Het artikel en de reacties zijn de hele dag in mijn hoofd blijven zitten. Het spookt rond. Ik denk aan hoe het bij ons gaat. Ik heb zo mijn eigen oplossing; gewoon heel vroeg opstaan, dan hoef ik me niet te haasten en zo houd ik iedere dag zo'n 15 reserveminuten over. Dat werkt voor mij. En natuurlijk lukt het me niet iedere dag om mijn geduld te bewaren, maar daar is zelfs een uur reservetijd niet de oplossing voor.
Maar wat vooral is blijven spoken in mijn hoofd zijn die negatieve reacties. Waar bemoei je je mee? Laat iedereen zijn eigen oplossing vinden. En lekker belangrijk hoe het over 10 jaar is. Ik moet er nu een oplossing voor hebben. Denk je dat het helpt om erover na te denken hoe het over 10 jaar is? Dat dat relativeert? Dat moest er eerst even uit hoor.
Weet je wat ik niet begrijp? Ik ben van mening dat iedereen het op zijn eigen manier doet en vooral moet doen. Wat voor mij wel werkt, zoals vroeger opstaan, werkt voor mijn vriendin voor geen meter. Maar zij heeft een eigen manier. Ik kan van haar leren op sommige punten en van andere kan ze wel wat van mij hebben. Maar we laten elkaar vooral in ere. We kraken elkaar niet af. Dat doe ik zelf wel. Daar heb ik anderen niet voor nodig. Maar laten we dan met zijn allen afspreken elkaar niet meer af te zeiken! Elkaar te complimenteren en te helpen waar nodig. Laten we er samen vanuit gaan dat wat de ander doet goed is voor hen en het lekker daarbij laten.
maandag 11 oktober 2010
Blauwe plekken
Mijn kinderen zijn sinds augustus schoolgaand en dat brengt verschillende emoties met zich mee. Niet zozeer voor de kinderen. Nee, eerder voor mij. Ik was al gewaarschuwd voor de schoolpleinmaffia. Daar heb ik al kennis mee gemaakt. Ik kan je vertellen: je wordt er niet veel zekerder van.
Maar er was een ander fenomeen waar ik me niet op had voorbereid; valt je kind goed in de groep? Alle ouders zijn ervan overtuigd dat hun kind de leukste is. Maar vinden andere kinderen dat ook. Kan je kind mee in de groep? Maakt het vriendjes? Of wordt het gepest? Is het dat rare kind uit de klas waar niemand mee wil spelen? Daar had ik nog niet bij stil gestaan. Hoe ga je er mee om?
Zo komt mijn zoon afgelopen week thuis onder de blauwe plekken en vertelt dat een jongen uit zijn klas hem heeft geduwd. Hij was laatst ook al geduwd door een andere jongetje. Dus mijn moederlijk hart slaat een slag over. Mijn zoon is dat rare jongetje uit de klas! Wat te doen? Het is een jongen en zo gaat dat bij jongens relativeer ik. Maar dat is niet genoeg. Ik overleg met mijn vriend, ook een jongen dus die heeft ervaring. Hij vindt dat ik me druk maak om niets. Ik moet me niet zo aanstellen. Tuurlijk, vertel dat maar aan mijn moederkloek gevoelens. Dus ik bel een vriendin met een oudere zoon; 'Oh dat heeft Thijs ook gehad. Dat hoort nog een beetje bij de leeftijd. Dat komt wel goed.' Ik slaak een zucht. Ik vertrouw haar met alles wat ik heb. Dus ze heeft vast gelijk.
Het was weer iets nieuws voor mij. Je wordt samen groter en zo kom je elke keer van dit soort dingen tegen. We hebben nog heel wat te gaan, bedenk ik me. Maar deze heb ik weer overwonnen.
Maar er was een ander fenomeen waar ik me niet op had voorbereid; valt je kind goed in de groep? Alle ouders zijn ervan overtuigd dat hun kind de leukste is. Maar vinden andere kinderen dat ook. Kan je kind mee in de groep? Maakt het vriendjes? Of wordt het gepest? Is het dat rare kind uit de klas waar niemand mee wil spelen? Daar had ik nog niet bij stil gestaan. Hoe ga je er mee om?
Zo komt mijn zoon afgelopen week thuis onder de blauwe plekken en vertelt dat een jongen uit zijn klas hem heeft geduwd. Hij was laatst ook al geduwd door een andere jongetje. Dus mijn moederlijk hart slaat een slag over. Mijn zoon is dat rare jongetje uit de klas! Wat te doen? Het is een jongen en zo gaat dat bij jongens relativeer ik. Maar dat is niet genoeg. Ik overleg met mijn vriend, ook een jongen dus die heeft ervaring. Hij vindt dat ik me druk maak om niets. Ik moet me niet zo aanstellen. Tuurlijk, vertel dat maar aan mijn moederkloek gevoelens. Dus ik bel een vriendin met een oudere zoon; 'Oh dat heeft Thijs ook gehad. Dat hoort nog een beetje bij de leeftijd. Dat komt wel goed.' Ik slaak een zucht. Ik vertrouw haar met alles wat ik heb. Dus ze heeft vast gelijk.
Het was weer iets nieuws voor mij. Je wordt samen groter en zo kom je elke keer van dit soort dingen tegen. We hebben nog heel wat te gaan, bedenk ik me. Maar deze heb ik weer overwonnen.
vrijdag 8 oktober 2010
Ik ben de enige!
Ik denk altijd dat al die moeders veel beter zijn dan ik. Laatst nog zag ik een moeder op school met haar zoon grapjes maken, kussen en knuffelen. Haar zoon genoot met volle teugen van de oprechte aandacht van zijn moeder. Op dat moment kwam mijn zoon naar buiten en liep zo door, zonder ook maar een hallo.... Makkelijker bewijs dan dat is er niet. Zij doet het veel leuker dan ik.
Ik weet het, het is allemaal onzin. Maar toch is dat de gedachte die door me heen gaat. Kan er niets aan doen. Zo denk ik ook dat ik de enige moeder ben die zich druk maakt voor de eerste schooldag. Wat moet er in die trommel? 2 Boterhammen, koek, kaas of alleen maar lekkers. Daar kan ik lang over na denken. Zo moeilijk zou het niet moeten zijn, zou je denken, maar ik kan er lang mee bezig zijn.
Gelukkig valt het me de laatste tijd steeds meer op dat ik niet de enige ben. Laatst liep ik in de speelgoedwinkel (dit keer zonder kinderen!) en daar hoorde ik een moeder haar kind omkopen net als ik. Ik kon alleen maar glimlachen. En zo zag ik vanochtend dat een ander kindje ook moest huilen toen mama afscheid nam. De mijne hebben 3 jaar lang iedere dag gekrijst op de creche als ik weg ging. Gelukkig doen andere kinderen het dus ook.
Op de een of andere manier heb ik dat nooit eerder gezien. Waarom weet ik niet hoor. Te veel met mezelf bezig misschien. Ik weet het niet. Maar toen mijn vriendin gister aan mij vroeg wat ik in de broodtrommels mee gaf, bedacht ik me dat we dat dus allemaal doen. Pak van mijn hart! Hoef ik me dus ook niet meer druk over te maken.
Ik weet het, het is allemaal onzin. Maar toch is dat de gedachte die door me heen gaat. Kan er niets aan doen. Zo denk ik ook dat ik de enige moeder ben die zich druk maakt voor de eerste schooldag. Wat moet er in die trommel? 2 Boterhammen, koek, kaas of alleen maar lekkers. Daar kan ik lang over na denken. Zo moeilijk zou het niet moeten zijn, zou je denken, maar ik kan er lang mee bezig zijn.
Gelukkig valt het me de laatste tijd steeds meer op dat ik niet de enige ben. Laatst liep ik in de speelgoedwinkel (dit keer zonder kinderen!) en daar hoorde ik een moeder haar kind omkopen net als ik. Ik kon alleen maar glimlachen. En zo zag ik vanochtend dat een ander kindje ook moest huilen toen mama afscheid nam. De mijne hebben 3 jaar lang iedere dag gekrijst op de creche als ik weg ging. Gelukkig doen andere kinderen het dus ook.
Op de een of andere manier heb ik dat nooit eerder gezien. Waarom weet ik niet hoor. Te veel met mezelf bezig misschien. Ik weet het niet. Maar toen mijn vriendin gister aan mij vroeg wat ik in de broodtrommels mee gaf, bedacht ik me dat we dat dus allemaal doen. Pak van mijn hart! Hoef ik me dus ook niet meer druk over te maken.
dinsdag 5 oktober 2010
Twee bekers met limonade?
Als ik zeg oppas denken de meeste aan een meisje van 15 jaar die voor 3,50 euro een avondje bij jou op de bank zit terwijl de kinderen slapen. Ik heb er veel geld mee verdiend toen ik die leeftijd had. Maar daar doel ik eigenlijk niet op. Want het woord 'oppassen' wordt namelijk ook gebruikt voor volwassen mannen tussen de 30 en 39 die zeer sporadisch thuis zijn tijdens werkuren gezamenlijk met de kinderen. Zij passen dan op. Er is nog een woord voor bedacht; papadag. Mannen die 1 dag per week thuis zijn en zo een papadag hebben. Breed geaccepteerd en onder luid applaus ontvangen.
Wij moeders hebben daarentegen geen mamadag. Wij passen niet op. Ik ben gewoon thuis of vrij. Dus toen mijn vriend vandaag voor het eerst de kinderen 's middags van school ging halen, moest hij nog even een soort van gebruiksaanwijzing krijgen. 'Komen ze vanzelf naar buiten? Of moet ik naar binnen?' Toen hij laatst de kinderen naar school bracht hetzelfde laken een pak; 'Wat moeten ze dan mee? En wat moet er op het brood?'
Het blijft gek....
Wij moeders hebben daarentegen geen mamadag. Wij passen niet op. Ik ben gewoon thuis of vrij. Dus toen mijn vriend vandaag voor het eerst de kinderen 's middags van school ging halen, moest hij nog even een soort van gebruiksaanwijzing krijgen. 'Komen ze vanzelf naar buiten? Of moet ik naar binnen?' Toen hij laatst de kinderen naar school bracht hetzelfde laken een pak; 'Wat moeten ze dan mee? En wat moet er op het brood?'
Het blijft gek....
donderdag 30 september 2010
De grote S
Het is 13.58. Ik moet gaan. Ik moet mijn trein halen en de kinderen ophalen. Ik heb geen opvang, dus ben ik de enige die ze op kan halen. Maar ik zit nog in een vergadering. Eigenlijk moet ik nu opstaan, dan haal ik het nog wel. Maar ja, dit stukje van de vergadering is wel belangrijk. Precies waarom ik bij de vergadering ben eigenlijk.
Het is 13.59. Ik heb alvast mijn spullen gepakt. Mijn collega gluurde al even op zijn klok. Ik ga natuurlijk ook veel te vroeg weg. En dat alweer! Wie neemt mij nou nog serieus? Maar als ik nu niet ga, dan haal ik het niet.... Nog even deze vraag beantwoorden en dan kan ik gelijk zeggen dat ik moet gaan.
14.02. Hij gaat om 14.06 en ik doe er zeker 3 minuten over. Staat mijn klok goed? Of zou die achter staan? Dan haal ik het niet hoor. Dan moeten mijn kinderen zeker een half uur wachten en dan heb ik geen vrienden met de juffen gemaakt. Oke, nu ga ik echt!
'Duizendmaal excuses, maar ik moet gaan!' Ja ik zag er 1 hoor. Echt! De wenkbrauw die zo even omhoog ging. En hij kijkt weer op zijn klok. Echt, ik heb het echt gezien. Ze vinden mij natuurlijk de allerslechtste projectleider die er is. Maar ik kan mijn kinderen toch niet bij het schoolhek laten staan.
De grote S is alom aanwezig! Het grote groene slijmerige Schuldmonster!
Het is 13.59. Ik heb alvast mijn spullen gepakt. Mijn collega gluurde al even op zijn klok. Ik ga natuurlijk ook veel te vroeg weg. En dat alweer! Wie neemt mij nou nog serieus? Maar als ik nu niet ga, dan haal ik het niet.... Nog even deze vraag beantwoorden en dan kan ik gelijk zeggen dat ik moet gaan.
14.02. Hij gaat om 14.06 en ik doe er zeker 3 minuten over. Staat mijn klok goed? Of zou die achter staan? Dan haal ik het niet hoor. Dan moeten mijn kinderen zeker een half uur wachten en dan heb ik geen vrienden met de juffen gemaakt. Oke, nu ga ik echt!
'Duizendmaal excuses, maar ik moet gaan!' Ja ik zag er 1 hoor. Echt! De wenkbrauw die zo even omhoog ging. En hij kijkt weer op zijn klok. Echt, ik heb het echt gezien. Ze vinden mij natuurlijk de allerslechtste projectleider die er is. Maar ik kan mijn kinderen toch niet bij het schoolhek laten staan.
De grote S is alom aanwezig! Het grote groene slijmerige Schuldmonster!
dinsdag 28 september 2010
Het kleuterdilemma
2 Kinderen, een huis, 2 banen, een nieuw huis inclusief verbouwing en dan zit mijn agenda tot de nok toe vol. Gek he. Ook zonder een nieuw huis inclusief verbouwen zit mijn agenda vol hoor. Zonder al te veel moeite. En dan zou ik nog moeten sporten en zou ik heel graag mijn vriendinnen meer zien. Dus hoe doe ik dat? Want ik wil natuurlijk alles en eigenlijk ook wel gewoon nu. Ik geef toe; ik heb het dertigersdilemma.
Dus lees ik met interesse alle tips en trucs die je overal leest en ziet. Mindfulness is het motto. Rustig blijven, je concentreren op je ademhaling, leven in het nu.
Het is het einde van de dag, ik heb gewerkt, de kinderen gehaald, spelletjes gespeeld, koekje gegeten en limonade gedronken. Ik ben wel toe aan wat mindfulness. Ik doe een poging. En ik faal binnen 22 seconde. Mijn gedachte dwalen af. Maar dat geeft niet, heb ik gelezen. Gewoon weer verder gaan. Dus ik ga weer terug naar mijn ademhaling. Mijn tweede poging duurt niet veel langer. Mijn dochter heeft zich bedacht dat ze koekjes wil bakken. En wel nu! Logisch. Dus ik leg uit dat we dat een andere keer doen. Nee, nu! En ze wil tekeningen maken voor haar hele klas. En nog een koekje! Weg mindfulness! Mijn dochter heeft een kleuterdilemma. Ik heb het gehad! Je bekijkt het maar met je mindfulness.
Dus lees ik met interesse alle tips en trucs die je overal leest en ziet. Mindfulness is het motto. Rustig blijven, je concentreren op je ademhaling, leven in het nu.
Het is het einde van de dag, ik heb gewerkt, de kinderen gehaald, spelletjes gespeeld, koekje gegeten en limonade gedronken. Ik ben wel toe aan wat mindfulness. Ik doe een poging. En ik faal binnen 22 seconde. Mijn gedachte dwalen af. Maar dat geeft niet, heb ik gelezen. Gewoon weer verder gaan. Dus ik ga weer terug naar mijn ademhaling. Mijn tweede poging duurt niet veel langer. Mijn dochter heeft zich bedacht dat ze koekjes wil bakken. En wel nu! Logisch. Dus ik leg uit dat we dat een andere keer doen. Nee, nu! En ze wil tekeningen maken voor haar hele klas. En nog een koekje! Weg mindfulness! Mijn dochter heeft een kleuterdilemma. Ik heb het gehad! Je bekijkt het maar met je mindfulness.
maandag 27 september 2010
Shit, morgen zijn ze vrij!
Mijn kinderen hebben vandaag studiedag. Dat was op school keurig meerdere malen en verschillende wijze aangekondigd. Het stond zelfs in mijn agenda. Toch was het op wonderbaarlijke wijze uit mijn hoofd verdwenen. Ergens opgeslagen, diep weg gestopt in een donker hoekje. Tot dat het gister ineens zijn kop opstak.
Oke, geen probleem, even de plannen aanpassen. Voor een oppas ben ik te laat. Geen BSO. En mijn vriendin heeft er al 3. Lieverd? Nee zijn agenda zit tot de nok toe vol. Dan had je eerder moeten wezen....
Dus zit er niets anders op om mijn plannen en agenda om te gooien. Gelukkig stond er geen afspraak in de agenda, wonder boven wonder. Dan maar even vanuit huis werken. Nu vind ik dat geen enkel probleem en doe ik het zelfs graag. Maar als er 2 kinderen aandacht willen hebben en om de minuut 'mama' gillen, komt er van werken weinig terecht. Dan maar even de secundaire oppas.... de televisie. Ik weet het, niet de mooiste of pedagogisch verantwoorde, maar hierdoor kan ik wel even wat doen. Vanmiddag maak ik het goed, dan gaan we wel even naar de grote speeltuin! Lekker bewegen, frisse buitenlucht.
Althans dat dacht ik nog. Het komt 's middags met bakken uit de hemel.... De spelletjes zijn allemaal gespeeld. Er is geknutseld, gekleurd, geplakt. En ik weet niet meer wat ik nog meer kan doen.... Het voelt een beetje als de regenachtige zondagen vroeger, toen ik zelf klein was. Daar kwam ook geen einde aan!
'Mam, wil je nog een tekening met mij maken?'
Oke, geen probleem, even de plannen aanpassen. Voor een oppas ben ik te laat. Geen BSO. En mijn vriendin heeft er al 3. Lieverd? Nee zijn agenda zit tot de nok toe vol. Dan had je eerder moeten wezen....
Dus zit er niets anders op om mijn plannen en agenda om te gooien. Gelukkig stond er geen afspraak in de agenda, wonder boven wonder. Dan maar even vanuit huis werken. Nu vind ik dat geen enkel probleem en doe ik het zelfs graag. Maar als er 2 kinderen aandacht willen hebben en om de minuut 'mama' gillen, komt er van werken weinig terecht. Dan maar even de secundaire oppas.... de televisie. Ik weet het, niet de mooiste of pedagogisch verantwoorde, maar hierdoor kan ik wel even wat doen. Vanmiddag maak ik het goed, dan gaan we wel even naar de grote speeltuin! Lekker bewegen, frisse buitenlucht.
Althans dat dacht ik nog. Het komt 's middags met bakken uit de hemel.... De spelletjes zijn allemaal gespeeld. Er is geknutseld, gekleurd, geplakt. En ik weet niet meer wat ik nog meer kan doen.... Het voelt een beetje als de regenachtige zondagen vroeger, toen ik zelf klein was. Daar kwam ook geen einde aan!
'Mam, wil je nog een tekening met mij maken?'
zondag 26 september 2010
De verschillende tassen van een werkende moeder
De inhoud van een tas van een werkende moeder is al iets op zich, maar de meeste werkende moeders hebben niet 1 tas in gebruik. Meestal, in ieder geval bij mij, zijn het er gemiddeld 3. En dat levert allerlei soorten problemen op.
Allereerst de handtas. Daar heb ik er al 2 van in de woonkamer, hal of keuken staan. Het hangt ervan af waar we heen gaan of wat we gaan doen, welke tas er mee gaat. Vervolgens heb ik de boodschappentas, waar alleen het boodschappenlijstje (welke te vaak toch blijft liggen op het aanrecht), mobiel, sleutels en de portemonnee in moeten. Dan heb ik nog mijn werktas voor de werkagenda en A4 schrijfblok. En als laatste gebruik ik ook nog wel eens zo'n kitsch kitchen tas voor als we naar de speeltuin of het bos gaan, waar mijn handtas, boodschappentas of werktas niet echt thuis horen. Zie daar al zo'n 5 tassen. Maar we gaan verder. Mijn kinderen hebben beide een rugzak voor school en mijn man heeft een laptoptas en een tas voor paperassen. Dat betekent dat er bij ons 9 tassen over de begane grond zwerven.
Maar dan ben ik er nog niet, want het hebben van zoveel tassen brengt nog een aantal uitdagingen met zich mee; Ik verander zo'n twee keer per dag van tas. Ik ben in huis altijd op zoek naar mijn mobiel en portemonnee. En ik mis altijd precies wat ik nodig heb; een pen, tampons, paracetamol, kauwgom, snoepje.....
Zo onhandig al die tassen!
Allereerst de handtas. Daar heb ik er al 2 van in de woonkamer, hal of keuken staan. Het hangt ervan af waar we heen gaan of wat we gaan doen, welke tas er mee gaat. Vervolgens heb ik de boodschappentas, waar alleen het boodschappenlijstje (welke te vaak toch blijft liggen op het aanrecht), mobiel, sleutels en de portemonnee in moeten. Dan heb ik nog mijn werktas voor de werkagenda en A4 schrijfblok. En als laatste gebruik ik ook nog wel eens zo'n kitsch kitchen tas voor als we naar de speeltuin of het bos gaan, waar mijn handtas, boodschappentas of werktas niet echt thuis horen. Zie daar al zo'n 5 tassen. Maar we gaan verder. Mijn kinderen hebben beide een rugzak voor school en mijn man heeft een laptoptas en een tas voor paperassen. Dat betekent dat er bij ons 9 tassen over de begane grond zwerven.
Maar dan ben ik er nog niet, want het hebben van zoveel tassen brengt nog een aantal uitdagingen met zich mee; Ik verander zo'n twee keer per dag van tas. Ik ben in huis altijd op zoek naar mijn mobiel en portemonnee. En ik mis altijd precies wat ik nodig heb; een pen, tampons, paracetamol, kauwgom, snoepje.....
Zo onhandig al die tassen!
dinsdag 21 september 2010
Dat nooit!
Ik heb altijd geroepen (al heel lang voordat ik kinderen kreeg) dat ik nooit van die kinderen zou krijgen die zouden krijsen bij de speelgoedwinkel. En wat doen mijn kinderen; Krijsen alsof hun leven ervan af hangt in de speelgoedwinkel!
Een kleine situatieschets;
Mijn broer belt op zaterdagochtend dat hij vader is geworden. In een feeststemming beloof ik de kinderen dat we een cadeautje gaan kopen voor hun nieuwe nichtje en dat zij dan ook wat uit mogen kiezen. Je krijgt per slot van rekening niet elke dag een nichtje! Vol goede zin, mijn dochter gehesen in een prinsessenjurk en met een zonnetje op ons gezicht fietsen wij naar het centrum. Lachend lopen wij de winkel in.
Voor de goede orde moet ik uitleggen dat onze speelgoedwinkel 3 verdiepingen heeft, een walhalla voor kinderen, dat begrijp ik. En dus gaat het binnen 20 stappen al mis. Zoonlief ziet een legotrein. In de aanbieding weliswaar, maar nog steeds 99 euro. 'Die! Die! Die!' roept hij gelijk. Het is liefde op het eerste gezicht. Dus ik leg uit (netjes door mijn knieen, zoals geleerd bij die ene Gordon cursus) dat dat niet kan omdat hij veel te duur is. Mijn dochter's oog is inmiddels gevallen op de honderden roze barbie's aan de andere kant van de winkel. Daar wacht mij hetzelfde tafereel. Niet veel goeds dus.
Mijn zoon begint inmiddels harder te roepen. Zo hard dat mensen omkijken en zich afvragen wie er bij dat jongetje hoort. Dus ik leg uit (inmiddels niet meer door de knieen) dat we eerst een cadeautje voor hun nieuwe nichtje gaan zoeken. Onder lichte dwang lukt dat. Maar voor ik het weet staat mijn zoon al weer bij de trein te kwijlen en heeft mijn dochter de allergrootste en duurste pop uitgekozen. Mijn geduld begint te verdwijnen. Mijn zoon is inmiddels onbedaarlijk hard aan het krijsen.
Ondertussen voel je de blikken van andere moeders in je rug; 'Weer zo een die haar kinderen niet onder controle heeft. Belachelijk. Wat een slechte moeder. Ontaard! Wie heeft er nou zulke kinderen! Ze zal het wel niet aankunnen.' En op het moment dat ik mijn geduld met alle macht weer bij elkaar heb geraapt, komt mijn dochter naar me toe met een schuldbewust gezicht. Al fluisterend vertelt ze dat ze in d'r broek heeft gepoept. De wc is op de bovenste verdieping en mijn zoon weigert zich ook maar een cm te verwijderen van de trein. Hij krijst ondertussen stug door terwijl de poep van mijn dochter de gehele winkel verzadigd....
En dus doe je wat je moet doen. Ik sleur haar naar boven, laat hem krijsend beneden, misbruik de wc en 2 gehele toiletrollen. De poep zit inmiddels ook op haar prinsessenjurk. Ik word boos op mijn dochter. Ze is per slot van rekening al een jaar overdag zindelijk. Ik prop haar jurk, vieze onderbroek en legging in mijn tas, stier weer naar beneden, waar mijn zoon op exact dezelfde plek nog steeds onbedaarlijk zit te huilen. Ik til hem onder mijn arm op, sleur haar weer achter me aan de winkel uit en neem me voor nooit meer met de kinderen naar de speelgoedwinkel te gaan!
Een kleine situatieschets;
Mijn broer belt op zaterdagochtend dat hij vader is geworden. In een feeststemming beloof ik de kinderen dat we een cadeautje gaan kopen voor hun nieuwe nichtje en dat zij dan ook wat uit mogen kiezen. Je krijgt per slot van rekening niet elke dag een nichtje! Vol goede zin, mijn dochter gehesen in een prinsessenjurk en met een zonnetje op ons gezicht fietsen wij naar het centrum. Lachend lopen wij de winkel in.
Voor de goede orde moet ik uitleggen dat onze speelgoedwinkel 3 verdiepingen heeft, een walhalla voor kinderen, dat begrijp ik. En dus gaat het binnen 20 stappen al mis. Zoonlief ziet een legotrein. In de aanbieding weliswaar, maar nog steeds 99 euro. 'Die! Die! Die!' roept hij gelijk. Het is liefde op het eerste gezicht. Dus ik leg uit (netjes door mijn knieen, zoals geleerd bij die ene Gordon cursus) dat dat niet kan omdat hij veel te duur is. Mijn dochter's oog is inmiddels gevallen op de honderden roze barbie's aan de andere kant van de winkel. Daar wacht mij hetzelfde tafereel. Niet veel goeds dus.
Mijn zoon begint inmiddels harder te roepen. Zo hard dat mensen omkijken en zich afvragen wie er bij dat jongetje hoort. Dus ik leg uit (inmiddels niet meer door de knieen) dat we eerst een cadeautje voor hun nieuwe nichtje gaan zoeken. Onder lichte dwang lukt dat. Maar voor ik het weet staat mijn zoon al weer bij de trein te kwijlen en heeft mijn dochter de allergrootste en duurste pop uitgekozen. Mijn geduld begint te verdwijnen. Mijn zoon is inmiddels onbedaarlijk hard aan het krijsen.
Ondertussen voel je de blikken van andere moeders in je rug; 'Weer zo een die haar kinderen niet onder controle heeft. Belachelijk. Wat een slechte moeder. Ontaard! Wie heeft er nou zulke kinderen! Ze zal het wel niet aankunnen.' En op het moment dat ik mijn geduld met alle macht weer bij elkaar heb geraapt, komt mijn dochter naar me toe met een schuldbewust gezicht. Al fluisterend vertelt ze dat ze in d'r broek heeft gepoept. De wc is op de bovenste verdieping en mijn zoon weigert zich ook maar een cm te verwijderen van de trein. Hij krijst ondertussen stug door terwijl de poep van mijn dochter de gehele winkel verzadigd....
En dus doe je wat je moet doen. Ik sleur haar naar boven, laat hem krijsend beneden, misbruik de wc en 2 gehele toiletrollen. De poep zit inmiddels ook op haar prinsessenjurk. Ik word boos op mijn dochter. Ze is per slot van rekening al een jaar overdag zindelijk. Ik prop haar jurk, vieze onderbroek en legging in mijn tas, stier weer naar beneden, waar mijn zoon op exact dezelfde plek nog steeds onbedaarlijk zit te huilen. Ik til hem onder mijn arm op, sleur haar weer achter me aan de winkel uit en neem me voor nooit meer met de kinderen naar de speelgoedwinkel te gaan!
donderdag 16 september 2010
Identiteitscrisis
Ik weet echt niet meer zo goed wie ik ben of wat ik moet zijn. De ene dag ben ik een ploetermoeder. De dag erna een hyperouder. Dan een luizenpluizer of een carierremoeder. Iedere dag is er weer een nieuwe titel inclusief omschrijving. En in iedere beschrijving vind ik wel een stukje van mezelf terug.
En dan krijg je nog de dagelijkse onderzoeken, allemaal wetenschappelijk en bewezen. Allemaal spreken ze elkaar tegen. Maar in allemaal herken ik mezelf ook weer en daarmee zijn ze allemaal waar. Dan zijn werkende ouders ongelukkiger. Dan zijn kinderen van werkende ouders weer gelukkiger. Dus ga vooral werken. De volgende dag besteed ik te weinig tijd met de kinderen omdat ik maar 36 minuten per dag kwaliteitstijd voor mijn kinderen heb. Maar de dag erna is er weer een onderzoek welke zegt dat 30 minuten per dag genoeg is. Dus dan voldoe ik weer.
Mijn al aanwezige schuldgevoel wordt er niet minder van.
En dan krijg je nog de dagelijkse onderzoeken, allemaal wetenschappelijk en bewezen. Allemaal spreken ze elkaar tegen. Maar in allemaal herken ik mezelf ook weer en daarmee zijn ze allemaal waar. Dan zijn werkende ouders ongelukkiger. Dan zijn kinderen van werkende ouders weer gelukkiger. Dus ga vooral werken. De volgende dag besteed ik te weinig tijd met de kinderen omdat ik maar 36 minuten per dag kwaliteitstijd voor mijn kinderen heb. Maar de dag erna is er weer een onderzoek welke zegt dat 30 minuten per dag genoeg is. Dus dan voldoe ik weer.
Mijn al aanwezige schuldgevoel wordt er niet minder van.
dinsdag 14 september 2010
Maffiosi, allemaal!
'Het zijn allemaal maffiosi.' Zo waarschuwde mijn moeder mij toen we voor een stedentrip naar Rome gingen. Wij hebben ons er kostelijk om vermaakt. Maar die Italianen zijn niets vergeleken bij de lokale maffiosi in Nederland. Ze hebben het concept gewoonweg gejat van de moeders aan het schoolplein.
Ik was gewaarschuwd. Maar toch dacht ik, hoe naief ook, dat het wel mee zou vallen. Het zouden toch geen groene monsters met stekels op hun rug zijn. Onmogelijk! Maar toch....
Laatst stond ik te wachten bij school, komt er een moeder die ik ken van het kinderdagverblijf bij me staan. Ik was al helemaal opgelucht, dat ze bij me kwam staan. Maar ik ken haar alleen als moeder van.... Dus ik stel me braaf voor, steek mijn hand uit en zeg er nog netjes bij dat ik haar alleen maar ken als moeder van.... Weet je wat ze zegt; 'Dat is teleurstellend, ik weet wel hoe jij heet.' Vervolgens pakt ze na 20 lange seconde toch nog mijn hand om zich met tegenzin voor te stellen. Ik zal haar naam nooit meer vergeten en ook de stekels op haar rug niet.
Ik was gewaarschuwd. Maar toch dacht ik, hoe naief ook, dat het wel mee zou vallen. Het zouden toch geen groene monsters met stekels op hun rug zijn. Onmogelijk! Maar toch....
Laatst stond ik te wachten bij school, komt er een moeder die ik ken van het kinderdagverblijf bij me staan. Ik was al helemaal opgelucht, dat ze bij me kwam staan. Maar ik ken haar alleen als moeder van.... Dus ik stel me braaf voor, steek mijn hand uit en zeg er nog netjes bij dat ik haar alleen maar ken als moeder van.... Weet je wat ze zegt; 'Dat is teleurstellend, ik weet wel hoe jij heet.' Vervolgens pakt ze na 20 lange seconde toch nog mijn hand om zich met tegenzin voor te stellen. Ik zal haar naam nooit meer vergeten en ook de stekels op haar rug niet.
donderdag 9 september 2010
Een buiging
Mijn vriend zit een week in het buitenland, komt anderhalve dag terug en gaat dan weer 2 dagen naar het buitenland. Ik doe het deze week dus alleen.
Ik ben kapot. Ik heb het gehad. Mijn huis is een puinzooi. De kinderen hebben al het speelgoed, welke ik net zorgvuldig had uitgezocht en opgeruimd, weer op zijn kop gezet. De was heeft zich weer opgestapeld, er moeten nog boodschappen gedaan worden. Ik moet nog een paar rekeningen betalen. Op school laten weten dat ik toch niet kan helpen volgende week. Ik ben een vriendin vergeten te bellen voor haar dochter's verjaardag. En ik moet de zwemkleding nog bij elkaar zoeken....
Wat een klaagzang! Al die alleenstaande ouders doen dit toch ook. En nog veel erger; ze doen het iedere dag, iedere week, iedere maand en zelfs jaren achter elkaar. Hoe doen ze het? Ik maak een diepe, diepe kniebuiging voor al die alleenstaande ouders. Jullie zijn allemaal helden!
Ik ben kapot. Ik heb het gehad. Mijn huis is een puinzooi. De kinderen hebben al het speelgoed, welke ik net zorgvuldig had uitgezocht en opgeruimd, weer op zijn kop gezet. De was heeft zich weer opgestapeld, er moeten nog boodschappen gedaan worden. Ik moet nog een paar rekeningen betalen. Op school laten weten dat ik toch niet kan helpen volgende week. Ik ben een vriendin vergeten te bellen voor haar dochter's verjaardag. En ik moet de zwemkleding nog bij elkaar zoeken....
Wat een klaagzang! Al die alleenstaande ouders doen dit toch ook. En nog veel erger; ze doen het iedere dag, iedere week, iedere maand en zelfs jaren achter elkaar. Hoe doen ze het? Ik maak een diepe, diepe kniebuiging voor al die alleenstaande ouders. Jullie zijn allemaal helden!
woensdag 8 september 2010
20 rollen niet genoeg
Ik doe mijn best om een goede moeder te zijn. Een die luistert, die spelletjes speelt, die de tijd neemt om oprecht aandacht te besteden aan mijn kinderen. Een die leuke dingen doet, maar die ze ook grenzen geeft zodat ze later leuke, stabiele personen worden. Ik wil ze een thuis geven waar ze altijd van op aan kunnen. Ik wil dat ze weten dat ze altijd bij mij terecht kunnen. Dus daar doe ik mijn best voor.
Dat lukt me alleen niet altijd.... Mijn hemel wat kan ik uit mijn slof schieten! 20 Rollen behang zijn niet genoeg als ze toch doen, waarvan ik net heb gezegd dat het niet mag. Verfpotten gevuld met geduld zijn verdwenen als ze duizend keer vragen of ze een snoepje mogen, terwijl ik al 999 keer nee heb gezegd. Of treuzelen als ik haast heb.... potjandosie dan zit ik gelijk op de kast. En wat nog het ergste is, op het moment dat ik net even wat ruimte nodig heb, kruipen zij nog dichterbij.
En ik ga dan schreeuwen, als een viswijf. Ik ben er niet trots op. Maar ik schreeuw. Zeer onnodig, dat weet ik. Maar toch, ik schreeuw als ik mijn geduld verlies. Inmiddels stoppen mijn kinderen hun vingers in hun oren of verstoppen zich achter een kussen. Niet dat ik dan denk dat ik moet stoppen met grommen. Nee hoor, ik ga nog even door. Tot ze zeggen; 'Ja, mama.' En dan moet ik nog even afkoelen voordat ik weer tot bezinning kom. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd dat ik dan zelf ook even sorry moet zeggen. En dan zeggen zij in koor; 'Geeft nix hoor mama.' Ik neem me gelijk voor niet meer te gaan schreeuwen. Tot dat....
Dat lukt me alleen niet altijd.... Mijn hemel wat kan ik uit mijn slof schieten! 20 Rollen behang zijn niet genoeg als ze toch doen, waarvan ik net heb gezegd dat het niet mag. Verfpotten gevuld met geduld zijn verdwenen als ze duizend keer vragen of ze een snoepje mogen, terwijl ik al 999 keer nee heb gezegd. Of treuzelen als ik haast heb.... potjandosie dan zit ik gelijk op de kast. En wat nog het ergste is, op het moment dat ik net even wat ruimte nodig heb, kruipen zij nog dichterbij.
En ik ga dan schreeuwen, als een viswijf. Ik ben er niet trots op. Maar ik schreeuw. Zeer onnodig, dat weet ik. Maar toch, ik schreeuw als ik mijn geduld verlies. Inmiddels stoppen mijn kinderen hun vingers in hun oren of verstoppen zich achter een kussen. Niet dat ik dan denk dat ik moet stoppen met grommen. Nee hoor, ik ga nog even door. Tot ze zeggen; 'Ja, mama.' En dan moet ik nog even afkoelen voordat ik weer tot bezinning kom. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd dat ik dan zelf ook even sorry moet zeggen. En dan zeggen zij in koor; 'Geeft nix hoor mama.' Ik neem me gelijk voor niet meer te gaan schreeuwen. Tot dat....
maandag 6 september 2010
Wie kent ze niet?
Ik ben mijn dag begonnen met 'de Blik'. Je kent hem wel, de afkeurende blik met wenkbrauw.
Mijn kinderen gaan net voor het eerst naar school. De school raadt met klem aan de kinderen de eerste twee weken halve dagen te brengen omdat het zo intensief is. Dit is uberhaupt natuurlijk hartstikke handig, maar helemaal na de zomervakantie, waarbij het al passen en meten is met je werk.
Maar goed, de Blik kwam van de juf vanochtend. Ik vroeg, na me keurig aan hun advies te hebben gehouden of ze vandaag dan de hele dag mochten. Mijn kinderen kijken er naar uit om naar school te gaan. Ik heb geen BSO. Ik haal ze zelf op. Speel thuis een spelletje met ze. Ze gaan op tijd naar bed en willen graag met de andere kinderen op school hun boterham eten. Reden genoeg dacht ik zo om ze vanaf nu gewoon mee te laten draaien, was het niet omdat ik ook gewoon geld moet verdienen!
En toen kwam die; de ogen werden iets groter, de linkerwenkbrauw ging omhoog, er viel een stilte en je voelt je kleiner en kleiner worden. Wat ben ik toch een oen om zoiets te vragen. Wie denk ik wel niet wie ik ben? Hoe kan je je kinderen dat aandoen? Je bent een slechte moeder! Ontaard! Dus ik ga in de verdediging; 'Ik kan ze altijd nog een dag thuis houden deze week. Als het niet gaat, dan haal ik ze op. Kijk maar hoe het gaat.' Wat een onzin. Ze vinden het allebei prachtig, komen elke dag met knutsels, staan om kwart voor 7 naast mijn bed om te vragen of ze vandaag naar school mogen. En alleen maar door 1 Blik, krabbel ik al terug en begin ik zo'n mooie zonnige dag al met een 0-1 achterstand op het gebied van schuldgevoel.
Mijn kinderen gaan net voor het eerst naar school. De school raadt met klem aan de kinderen de eerste twee weken halve dagen te brengen omdat het zo intensief is. Dit is uberhaupt natuurlijk hartstikke handig, maar helemaal na de zomervakantie, waarbij het al passen en meten is met je werk.
Maar goed, de Blik kwam van de juf vanochtend. Ik vroeg, na me keurig aan hun advies te hebben gehouden of ze vandaag dan de hele dag mochten. Mijn kinderen kijken er naar uit om naar school te gaan. Ik heb geen BSO. Ik haal ze zelf op. Speel thuis een spelletje met ze. Ze gaan op tijd naar bed en willen graag met de andere kinderen op school hun boterham eten. Reden genoeg dacht ik zo om ze vanaf nu gewoon mee te laten draaien, was het niet omdat ik ook gewoon geld moet verdienen!
En toen kwam die; de ogen werden iets groter, de linkerwenkbrauw ging omhoog, er viel een stilte en je voelt je kleiner en kleiner worden. Wat ben ik toch een oen om zoiets te vragen. Wie denk ik wel niet wie ik ben? Hoe kan je je kinderen dat aandoen? Je bent een slechte moeder! Ontaard! Dus ik ga in de verdediging; 'Ik kan ze altijd nog een dag thuis houden deze week. Als het niet gaat, dan haal ik ze op. Kijk maar hoe het gaat.' Wat een onzin. Ze vinden het allebei prachtig, komen elke dag met knutsels, staan om kwart voor 7 naast mijn bed om te vragen of ze vandaag naar school mogen. En alleen maar door 1 Blik, krabbel ik al terug en begin ik zo'n mooie zonnige dag al met een 0-1 achterstand op het gebied van schuldgevoel.
vrijdag 3 september 2010
Haren omhoog!
Laat ik beginnen met het feit dat ik een hele lieve vriend heb. Hij is een fantastische vader. Hij speelt met de kinderen, hij kookt, hij wast, doet boodschappen, strijkt, hij ziet er goed uit, we doen leuke dingen samen.... Alles wat je als vrouw wilt. Zo zijn er gelukkig veel mannen en vaders die veel thuis doen. De moderne man is van veel facetten thuis zeg maar.
Maar.... mijn haren gaan omhoog staan. De irritatiegrens is gelijk bereikt. Alle alarmbellen gaan af. En het verschil tussen vaders en moeders gelijk pijnlijk duidelijk als ik hoor dat iemand een papadag heeft. Of dat hij vandaag op de kinderen past! Ik heb nooit een mamadag. Ik pas nooit op. Ik ben gewoon thuis. En dat is logisch. Maar als een collega een papadag heeft, wordt er bijna geapplaudisseerd. Hij wordt gezien als een goede vader, want hij neemt de tijd voor de kinderen. Ik word nooit gezien als goede moeder als ik de kinderen ophaal van school. Maar een vader op het schoolplein is werkelijk fantastisch. Wat maakt dat nou zo anders?
Maar.... mijn haren gaan omhoog staan. De irritatiegrens is gelijk bereikt. Alle alarmbellen gaan af. En het verschil tussen vaders en moeders gelijk pijnlijk duidelijk als ik hoor dat iemand een papadag heeft. Of dat hij vandaag op de kinderen past! Ik heb nooit een mamadag. Ik pas nooit op. Ik ben gewoon thuis. En dat is logisch. Maar als een collega een papadag heeft, wordt er bijna geapplaudisseerd. Hij wordt gezien als een goede vader, want hij neemt de tijd voor de kinderen. Ik word nooit gezien als goede moeder als ik de kinderen ophaal van school. Maar een vader op het schoolplein is werkelijk fantastisch. Wat maakt dat nou zo anders?
dinsdag 31 augustus 2010
8.32
Het is 8.25, we zitten in de auto. 'Mam, waar zijn de rugzakken?' Shit denk ik en dat terwijl ik met 1 kind ook nog om 9.15 in het ziekenhuis moet zijn. Er staan vast nog files. En ik heb die rugzak nog helemaal niet gemaakt.... Dat wordt krap.
Het is 8.32 uur en ik sta voor de klas van mijn dochter. In mijn ooghoek zie ik allemaal papieren hangen. Het zijn duidelijk inschrijflijsten. Maar om dat moment slaat de paniek bij mijn dochter toe. 'Nog even blijven staan, mam. Nog niet weg he!' Tuurlijk... de juf is er ook nog niet, maar ik moet nog naar huis voor haar rugzak. Laat ik mijn kind al huilend achter?
Ik ren samen met mijn zoon naar de auto, rij 45 waar ik 30 mag. Had ik net niet ergens nog een politieagent zien staan? Tuurlijk tref ik een oma die vergeten is waar het gaspedaal zit. Ik sjees naar binnen, snij als een dolle de appel, maak overheerlijke zoete limo (oke, ik schoot uit), sjees weer naar de auto, geef gas, tref weer een troela die zoveel ruimte nodig heeft om de weg over te steken dat ik weer 2 minuten verlies. Ik laat mijn zoon achter in de auto, de schooldeur valt net voor mijn neus dicht en deze gaat alleen van binnenuit weer open.....Op haar gemakkie komt de concierge hem openen en laat nog even weten dat ze heeft genoten van mijn sprint voor de deur. Het is inmiddels 8.48, vanuit mijn ooghoek zie ik dat de inschrijflijsten al helemaal vol staan. Dat is gek, daarstraks waren ze nog helemaal leeg....
Geen tijd, ik ren weer terug, race de snelweg op en rij direct de file in.... Normaal is het 15 minuten rijden. Dit keer 24.... Gelukkig had ik het ponsplaatje nog wel in mijn zak gestoken. Ik sleur Max naar binnen. Hij struikelt. Welk nummer had de afdeling ook al weer? Max wil nog op het knopje van de lift duwen..... Om 9.16 leg ik het pasje op de balie. Phhhh..... Uiteindelijk wordt Max om 9.35 opgeroepen....
Maar hoe kan het dat al die inschrijflijsten al helemaal vol zijn, in een kwartiertje tijd?
Het is 8.32 uur en ik sta voor de klas van mijn dochter. In mijn ooghoek zie ik allemaal papieren hangen. Het zijn duidelijk inschrijflijsten. Maar om dat moment slaat de paniek bij mijn dochter toe. 'Nog even blijven staan, mam. Nog niet weg he!' Tuurlijk... de juf is er ook nog niet, maar ik moet nog naar huis voor haar rugzak. Laat ik mijn kind al huilend achter?
Ik ren samen met mijn zoon naar de auto, rij 45 waar ik 30 mag. Had ik net niet ergens nog een politieagent zien staan? Tuurlijk tref ik een oma die vergeten is waar het gaspedaal zit. Ik sjees naar binnen, snij als een dolle de appel, maak overheerlijke zoete limo (oke, ik schoot uit), sjees weer naar de auto, geef gas, tref weer een troela die zoveel ruimte nodig heeft om de weg over te steken dat ik weer 2 minuten verlies. Ik laat mijn zoon achter in de auto, de schooldeur valt net voor mijn neus dicht en deze gaat alleen van binnenuit weer open.....Op haar gemakkie komt de concierge hem openen en laat nog even weten dat ze heeft genoten van mijn sprint voor de deur. Het is inmiddels 8.48, vanuit mijn ooghoek zie ik dat de inschrijflijsten al helemaal vol staan. Dat is gek, daarstraks waren ze nog helemaal leeg....
Geen tijd, ik ren weer terug, race de snelweg op en rij direct de file in.... Normaal is het 15 minuten rijden. Dit keer 24.... Gelukkig had ik het ponsplaatje nog wel in mijn zak gestoken. Ik sleur Max naar binnen. Hij struikelt. Welk nummer had de afdeling ook al weer? Max wil nog op het knopje van de lift duwen..... Om 9.16 leg ik het pasje op de balie. Phhhh..... Uiteindelijk wordt Max om 9.35 opgeroepen....
Maar hoe kan het dat al die inschrijflijsten al helemaal vol zijn, in een kwartiertje tijd?
maandag 30 augustus 2010
Functieomschrijving van een werkende ouder
Wie kent er nog iemand voor deze functie?
Functiebeschrijving - Ouder
POSITION title: * Mom, Mommy, Mama, Ma * Daddy, Dada, Pa, Pop
JOB DESCRIPTION :
* term, team players needed, for challenging permanent work in an, often chaotic environment.
* must possess excellent communication and organizational skills and be willing to work variable hours, which will include evenings, nights and weekends and frequent 24 hour shifts on call.
* overnight travel required, including trips to primitive camping sites on rainy weekends and endless sports tournaments in far away cities!
* expenses not reimbursed.
* courier duties also required.
RESPONSIBILITIES : * rest of your life.
* be willing to be hated, at least temporarily, until someone needs $5.
* be willing to bite tongue repeatedly.
* must possess the physical stamina of a pack mule and be able to go from zero to 60 mph in three seconds flat in case, this time, the screams from the backyard are not someone just crying wolf.
* be willing to face stimulating technical challenges, such as small gadget repair, mysteriously sluggish toilets and stuck zippers.
* screen phone calls, maintain calendars and coordinate production of multiple homework projects.
* have ability to plan and organize social gatherings for clients of all ages and mental outlooks.
* be willing to be indispensable one minute, an embarrassment the next.
* handle assembly and product safety testing of a half million cheap, plastic toys, and battery operated devices.
* always hope for the best but be prepared for the worst.
* assume final, complete accountability for the quality of the end product.
* also include floor maintenance and janitorial work throughout the facility.
POSSIBILITY FOR ADVANCEMENT & PROMOTION :
job is to remain in the same position for years, without complaining, constantly retraining and updating your skills, so that those in your charge can ultimately surpass you
PREVIOUS EXPERIENCE :
* required unfortunately.
* training offered on a continually exhausting basis.
WAGES AND COMPENSATION :
* this! You pay them!
* frequent raises and bonuses.
* balloon payment is due when they turn 18 because of the assumption that college will help them become financially independent.
* you die, you give them whatever is left.
* oddest thing about this reverse-salary scheme is that you actually enjoy it and wish you could only do more.
BENEFITS :
* no health or dental insurance, no pension, no tuition reimbursement, no paid holidays and no stock options are offered; this job supplies limitless opportunities for personal growth, unconditional love, and free hugs and kisses for life if you play your cards right. * this on to all the PARENTS you know, in appreciation for everything they do on a daily basis, letting them know they are appreciated for the fabulous job they do... or forward with love to anyone thinking of applying for the job.
AND A FOOTNOTE "THERE IS NO RETIREMENT -- EVER!!!
Functiebeschrijving - Ouder
POSITION title: * Mom, Mommy, Mama, Ma * Daddy, Dada, Pa, Pop
JOB DESCRIPTION :
* term, team players needed, for challenging permanent work in an, often chaotic environment.
* must possess excellent communication and organizational skills and be willing to work variable hours, which will include evenings, nights and weekends and frequent 24 hour shifts on call.
* overnight travel required, including trips to primitive camping sites on rainy weekends and endless sports tournaments in far away cities!
* expenses not reimbursed.
* courier duties also required.
RESPONSIBILITIES : * rest of your life.
* be willing to be hated, at least temporarily, until someone needs $5.
* be willing to bite tongue repeatedly.
* must possess the physical stamina of a pack mule and be able to go from zero to 60 mph in three seconds flat in case, this time, the screams from the backyard are not someone just crying wolf.
* be willing to face stimulating technical challenges, such as small gadget repair, mysteriously sluggish toilets and stuck zippers.
* screen phone calls, maintain calendars and coordinate production of multiple homework projects.
* have ability to plan and organize social gatherings for clients of all ages and mental outlooks.
* be willing to be indispensable one minute, an embarrassment the next.
* handle assembly and product safety testing of a half million cheap, plastic toys, and battery operated devices.
* always hope for the best but be prepared for the worst.
* assume final, complete accountability for the quality of the end product.
* also include floor maintenance and janitorial work throughout the facility.
POSSIBILITY FOR ADVANCEMENT & PROMOTION :
job is to remain in the same position for years, without complaining, constantly retraining and updating your skills, so that those in your charge can ultimately surpass you
PREVIOUS EXPERIENCE :
* required unfortunately.
* training offered on a continually exhausting basis.
WAGES AND COMPENSATION :
* this! You pay them!
* frequent raises and bonuses.
* balloon payment is due when they turn 18 because of the assumption that college will help them become financially independent.
* you die, you give them whatever is left.
* oddest thing about this reverse-salary scheme is that you actually enjoy it and wish you could only do more.
BENEFITS :
* no health or dental insurance, no pension, no tuition reimbursement, no paid holidays and no stock options are offered; this job supplies limitless opportunities for personal growth, unconditional love, and free hugs and kisses for life if you play your cards right. * this on to all the PARENTS you know, in appreciation for everything they do on a daily basis, letting them know they are appreciated for the fabulous job they do... or forward with love to anyone thinking of applying for the job.
AND A FOOTNOTE "THERE IS NO RETIREMENT -- EVER!!!
zondag 29 augustus 2010
Het is begonnen....
Natuurlijk scholen zijn weer begonnen, daarmee ook de schoolpleinmaffia (kom ik later nog een keer op terug). De files zijn weer schering en inslag. De herfst is begonnen. Ik verwacht binnenkort ook weer de pepernoten.
Maar daar heb ik het niet over. Nee, ik heb het over heel wat anders. De eerste bezuiniging is duidelijk. We verwachten er nog veel meer als het gaat om ouders, werk en kinderen. Maar ik had persoonlijk niet verwacht dat de eerste slag al op de kinderopvangtoeslag zou plaatsvinden. Naast een toeslag op sigaretten is ook de kinderopvangtoeslag het eerste slachtoffer. En dat terwijl dit kabinet na de presentatie van de Taskforce Deeltijd Plus heeft laten weten de arbeidsparticipatie van vrouwen te willen verhogen. Dan is dit misschien niet de allerbeste actie, denk ik zomaar.
Ik besprak dit gister met een directeur van een grote kinderopvangorganisatie (ze staan in de top 10 van Nederland). Heel treffend zei hij: "Het lost wel de wachtlijstproblematiek op." Cruijff zou er trots op zijn. Wat jullie?
Maar daar heb ik het niet over. Nee, ik heb het over heel wat anders. De eerste bezuiniging is duidelijk. We verwachten er nog veel meer als het gaat om ouders, werk en kinderen. Maar ik had persoonlijk niet verwacht dat de eerste slag al op de kinderopvangtoeslag zou plaatsvinden. Naast een toeslag op sigaretten is ook de kinderopvangtoeslag het eerste slachtoffer. En dat terwijl dit kabinet na de presentatie van de Taskforce Deeltijd Plus heeft laten weten de arbeidsparticipatie van vrouwen te willen verhogen. Dan is dit misschien niet de allerbeste actie, denk ik zomaar.
Ik besprak dit gister met een directeur van een grote kinderopvangorganisatie (ze staan in de top 10 van Nederland). Heel treffend zei hij: "Het lost wel de wachtlijstproblematiek op." Cruijff zou er trots op zijn. Wat jullie?
vrijdag 27 augustus 2010
Ik geef het toe...
...ik ben hartstikke jaloers. Ik ben er niet trots op. Het is niet mijn beste eigenschap. Maar toch ik kan het niet ontkennen. Ik ben hartstikke jaloers.
Jaloers op al die vrouwen die er iedere dag uit zien als om door een ringetje te halen. Op al die werkende moeders die het allemaal perfect geregeld hebben. Opgeruimde huizen, geen wasmanden vol met was die er altijd lijken te staan. Koelkast en kasten gevuld met heerlijk, gezond eten. Lieve moeders met emmers vol geduld die elke dag knutselen, boekjes voorlezen en puzzels maken. Moeders die altijd rustig blijven uitleggen dat iets niet kan. Nooit hun stem verheffen. Moeders die er zijn voor hun vrienden met gehaktballenfeesten, alle verjaardagen en speciale evenementen onthouden. Ik kan er niets aan doen. Ik wou dat ik het ook kon.
Jaloers op al die vrouwen die er iedere dag uit zien als om door een ringetje te halen. Op al die werkende moeders die het allemaal perfect geregeld hebben. Opgeruimde huizen, geen wasmanden vol met was die er altijd lijken te staan. Koelkast en kasten gevuld met heerlijk, gezond eten. Lieve moeders met emmers vol geduld die elke dag knutselen, boekjes voorlezen en puzzels maken. Moeders die altijd rustig blijven uitleggen dat iets niet kan. Nooit hun stem verheffen. Moeders die er zijn voor hun vrienden met gehaktballenfeesten, alle verjaardagen en speciale evenementen onthouden. Ik kan er niets aan doen. Ik wou dat ik het ook kon.
vrijdag 13 augustus 2010
De tas van een werkende moeder
Mijn vriend wordt gek van mijn tassentik. Nu geef ik toe dat er gemiddeld 2 door de woonkamer heen slingeren. En als ik ergens een tas zie, moet ik altijd even kijken of hij handig is. Maar goed, een tas is dan ook wel echt heel handig en broodnodig. En de ene tas is de andere niet. En de ene tas is handiger voor naar het bos dan de andere. Dus heb ik er veel en wissel ik vaak.
Daar zitten ook een paar nadelen aan. Precies datgene wat ik nodig heb, zit altijd in die andere tas die thuis staat. In elke tas moet een bepaalde persoonlijke standaarduitrusting (PSU) zitten. Deze PSU bestaat onder andere uit aspirines, tampons, lippenstift (die ik toch nooit gebruik), pennen, pleisters en een muntje voor de winkelwagen.
En dan heb je nog de standaarduitrusting, die iedere keer overgeheveld moet worden naar de andere tas, zoals de agenda, portemonnee, kauwgom, sleutels, brillenkoker, make-up tasje. De inhoud van iedere vrouw denk ik. Maar dan heb je nog de rest van de familie die ook mee moet in de tas. Het begint met mijn vriend; De portemonnee van mijn vriend, de telefoons (inmiddels zijn het er ook twee) van mijn vriend en eventuele zaken die nog mee moeten voor waar we dan ook naar toe gaan. En dan de kinderen. Een greep; haarelastiekjes, haarclipjes, half opgegeten koekjes, doosjes rozijnen, stokjes, kleurpotloden, ridders, denneappels, roze telefoons, nog een brillenkoker, tekeningen, stickers....
Vind je het gek dat ik me kapot zeul en mijn tassen elke keer groter worden?
Daar zitten ook een paar nadelen aan. Precies datgene wat ik nodig heb, zit altijd in die andere tas die thuis staat. In elke tas moet een bepaalde persoonlijke standaarduitrusting (PSU) zitten. Deze PSU bestaat onder andere uit aspirines, tampons, lippenstift (die ik toch nooit gebruik), pennen, pleisters en een muntje voor de winkelwagen.
En dan heb je nog de standaarduitrusting, die iedere keer overgeheveld moet worden naar de andere tas, zoals de agenda, portemonnee, kauwgom, sleutels, brillenkoker, make-up tasje. De inhoud van iedere vrouw denk ik. Maar dan heb je nog de rest van de familie die ook mee moet in de tas. Het begint met mijn vriend; De portemonnee van mijn vriend, de telefoons (inmiddels zijn het er ook twee) van mijn vriend en eventuele zaken die nog mee moeten voor waar we dan ook naar toe gaan. En dan de kinderen. Een greep; haarelastiekjes, haarclipjes, half opgegeten koekjes, doosjes rozijnen, stokjes, kleurpotloden, ridders, denneappels, roze telefoons, nog een brillenkoker, tekeningen, stickers....
Vind je het gek dat ik me kapot zeul en mijn tassen elke keer groter worden?
woensdag 11 augustus 2010
Uitbesteed
Ik heb 3 dagen mijn kinderen uitbesteed aan Opa en Oma. Alle partijen vonden het een goed plan en al dagen waren we aan het aftellen wanneer ze dan mochten gaan logeren. Ze wilde het liefst gelijk. Samen hebben we de koffers gepakt, uitgekozen welke speeltjes er mee gingen etc. Pedagogisch goed verantwoord bezig, dacht ik nog.
Maar toen het puntje bij paaltje kwam en ik mijn dochter haar jas aan deed, begon ze onbeheerst te huilen. Dat had ze dan toch niet bedacht, dat ze mama 3 dagen niet zou zien. Haar broer stond al beneden, zonder ook maar een kus of een zwaai, zat hij al in de auto. Maar niet mijn dochter. Ze hebben haar met alle mogelijke truckjes (en bijna met grof geweld) al krijsend van mij los moeten trekken. En dan zakt alle moed mij toch in de schoenen. En ja hoor, daar was die weer, Het Groenogige Monster;
Ik ben een slechte moeder! Ontaard! Wie stuurt nu zijn kinderen 3 volle dagen naar Opa en Oma, omdat ze zonodig moet werken!!! Belachelijk!
Tuurlijk is het allemaal onzin. Tuurlijk hebben ze het vreselijk naar hun zin. Het is goed voor ze en voor mij. We hebben er allemaal baat bij en zo kan ik mezelf blijven ontwikkelen en ik vind werken hartstikke leuk en....
Maar toch.....
Maar toen het puntje bij paaltje kwam en ik mijn dochter haar jas aan deed, begon ze onbeheerst te huilen. Dat had ze dan toch niet bedacht, dat ze mama 3 dagen niet zou zien. Haar broer stond al beneden, zonder ook maar een kus of een zwaai, zat hij al in de auto. Maar niet mijn dochter. Ze hebben haar met alle mogelijke truckjes (en bijna met grof geweld) al krijsend van mij los moeten trekken. En dan zakt alle moed mij toch in de schoenen. En ja hoor, daar was die weer, Het Groenogige Monster;
Ik ben een slechte moeder! Ontaard! Wie stuurt nu zijn kinderen 3 volle dagen naar Opa en Oma, omdat ze zonodig moet werken!!! Belachelijk!
Tuurlijk is het allemaal onzin. Tuurlijk hebben ze het vreselijk naar hun zin. Het is goed voor ze en voor mij. We hebben er allemaal baat bij en zo kan ik mezelf blijven ontwikkelen en ik vind werken hartstikke leuk en....
Maar toch.....
Abonneren op:
Posts (Atom)