Lieve Mark,
Heb je wel eens op het schoolplein gestaan? Vooral 's ochtends vroeg? Dat is namelijk de plek waar de scheiding plaats vindt. De scheiding der soorten. De grootste krachtmeting aller tijden. The Godfather is er niets bij. Ik heb het niet over kinderen, niet de jongens versus de meisjes. Zelfs niet de meisjes onderling. Nee, dat is voor de kleintjes. Het gaat hier om het grote werk, serious business; de Thuisblijvende moeder versus de Werkende moeder. Volgens mij heb ik hier al een keer over geschreven, maar toch, het blijft een nare, nare strijd. Wij vrouwen vechten toch al niet eerlijk, maar hier wordt geslagen met onderzoeken, bewijzen en redenaties van experts. Debatten in de Tweede Kamer zijn er niets bij.
Laten we voorop stellen dat ik dol ben op mijn werk. Ik doe het met plezier en vooral omdat ik dan ook weer even Marjet mag zijn en geen moeder. En plat gezegd levert het geld op en daarvan kunnen wij leukere dingen doen. Dus laten we voorop stellen dat ik met plezier werk. Maar ik sta niet stil bij zaken als dat ik eventueel van mijn man zou scheiden en ik dan onder de armoedegrens zou kunnen gaan vallen. Ik heb er ook nooit echt bij stil gestaan dat als ik zou stoppen met werken ik dan geen pensioen op zou bouwen. Dat schiet me gewoon niet zo 1, 2, 3 te binnen. Ook denk ik niet aan de vergrijzing en dat dat veel geld gaat kosten en dat ik daar een steentje aan kan bijdragen. En ik denk niet dat ik de enige ben.
Namens de thuisblijfmoeders. Ik denk dat ze thuis blijven omdat ze dan voor de kinderen kunnen zorgen. En dat ze daar veel plezier aan beleven. Ze zijn ervan overtuigd dat ze beter voor hun kinderen kunnen zorgen dan de creche. En dat het voor de kinderen beter is om in een veilige thuissituatie groot te worden. Geef ze eens ongelijk. Zeker als je denkt aan de kwaliteit van de kinderopvang en de schrikbarende verhalen die je hoort.
Misschien vinden ze het daarnaast ook heerlijk om 's ochtends gewoon thuis met een kopje thee de krant te lezen. Of met vriendinnen af te spreken. En wees nu eens eerlijk, wie wil dat niet? Oke, misschien niet jaren achtereen, maar gewoon zo eventjes. Geen files, geen stress over ophalen, geen gedoe met wie er wanneer thuis is. Geen deadlines, die slecht zijn voor je hart. Een echte walhalla voor de werkende ouder, denk ik zo. En daarom blijven ze thuis, twee grote voordelen om lekker thuis te blijven.
En toch zou het beter zijn dat ze gaan werken. Ik weet het. Maar geef ze eens ongelijk! Het wordt ze makkelijk gemaakt om thuis te blijven en ik geef ze groot gelijk.
Veel liefs,
Marjet
Ps Even voor jou Mark, degene die gelijk wegrennen van het schoolplein zijn de werkende moeders. Degene die blijven staan de thuisblijvende. Dan weet je gelijk waar je aan toe bent en kan je je voegen al gelang met wie je staat te praten.
woensdag 30 maart 2011
maandag 28 maart 2011
Werkende ouders zijn zeikerds
Lieve Mark,
Ik moet je mijn excuses aanbieden namens alle werkende moeders en vaders. Wij zijn zo af en toe grote zeikerds. Echt het spijt me. Het spijt me dat we het jou zo moeilijk maken met onze rare argumenten.
Ik doe het zelf ook, maar ik begin in te zien dat we gewoon ook wel heel erg kunnen zeiken. Ik weet dat ik normaal andere dingen schrijf, maar nu even niet. We zijn gewoon aanstellers. Ik zal je een paar voorbeelden geven;
'Er is weer een studiedag. Hoe moeten we dat nu weer gaan oplossen?' Wat een onzin; je hebt een legitieme reden om een keer te spijbelen van je werk. Je kan eindelijk een dag naar de Efteling zonder lange wachtrijen. Heerlijk toch!
Nog 1; Als de kinderen groot zijn, blijven moeders parttime werken. Hoezo? Met meer geld, kan je meer shoppen en heb je minder tijd om het uit te geven.
'Ik voel me altijd zo schuldig ten opzicht van mijn collega's als ik eerder weg ga.' Denken we nou echt dat zij er langer van wakker liggen? Wel nee, ze roddelen lekker even over je. Maar wees nou eerlijk, dat doen wij ook over hen!
'Vrouwen met ambitie zijn lelijke carrieretijgers. Ze willen werken ten koste van hun kinderen. Arme kids.' Nee, we zijn gewoon jaloers. We zouden ook graag zo'n job willen, maar ja je hebt nu eenmaal kinderen en dan kan dat niet.
'Ik moet weer helpen op school. Kunnen ze daar niemand voor in huren?' Nee, want daar hebben ze het geld niet voor. Tenzij jij en alle andere ouders veel meer willen betalen. Zo simpel is het. Dus roeien ze met de riemen die ze hebben en vinden juffen het heel fijn als je een keer komt helpen.
'Mijn man doet niets in huis; hij kookt niet, doet geen was, hij haalt de kinderen nooit van school, kot te laat thuis, hij doet geen boodschappen. En als er een keer iets is, moet ik het oplossen.' Sorry, maar dat staan wij, moeders, zelf toe. Wij willen gewoon zelf het heilige boontje zijn, want goede moeders zorgen nu eenmaal. Geef die mannen een schop onder de reet en jezelf nog een hardere. Als je het zo vervelend vindt, doe er dan wat aan.
En vaders, wat laten jullie je betuttelen door je vrouw zeg. Net alsof jullie niet voor de kids kunnen zorgen. Wij vrouwen hebben jullie allemaal bij de neus. En we gaan er nog om zeiken ook! Sufferds!
Nog zo een; 'Ik heb nooit tijd voor mezelf.' Oh, en wie bepaalt dat dan? Je man, de boodschappen. Nee toch niet je kinderen. Ik wist niet dat ze zoveel macht hadden. Potjandosie, je bepaalt toch zelf wat je doet en wat niet. Ga op je r... (sorry Mark voor deze benaming) zitten en staar naar je tenen voor mijn part, maar ga niet zeggen dat je kinderen jouw agenda bepalen.
'Ik wil graag een topbaan voor 2 dagen per week met het salaris van 5 dagen.' Tuurlijk, jij en de rest van de wereld. Als je heel eerlijk bent, weet je dat dat niet kan.
Ik kan nog wel even doorgaan. Maar weet je wat het is Mark, we willen graag alles en veel en goed. En dat mag. Je mag, of moet zelfs, naar alles streven, anders doe je jezelf tekort. Maar dan zonder te zeuren. Ouders moeten het regelen, ieder voor zich en op hun eigen manier. Maar zonder erover te zeuren. Dat scheelt gelijk al een hoop energie. Ik weet dat ik tegen het zere been schop. Ik vind het zelf ook heerlijk om te zeuren. Zullen we dan naast internationale vrouwendag, een nationale zeurdag instellen? Dan mogen we 1 dag per jaar de hele dag alleen maar zeuren. Niets positiefs, alleen maar zeuren. En de overige 364 dagen van het jaar niet. Wat jij? Goed plan of niet? Misschien moet je het eens aan de ministerraad voorstellen. Ik ben benieuwd wat zij ervan vinden.
Veel liefs,
Marjet
Ik moet je mijn excuses aanbieden namens alle werkende moeders en vaders. Wij zijn zo af en toe grote zeikerds. Echt het spijt me. Het spijt me dat we het jou zo moeilijk maken met onze rare argumenten.
Ik doe het zelf ook, maar ik begin in te zien dat we gewoon ook wel heel erg kunnen zeiken. Ik weet dat ik normaal andere dingen schrijf, maar nu even niet. We zijn gewoon aanstellers. Ik zal je een paar voorbeelden geven;
'Er is weer een studiedag. Hoe moeten we dat nu weer gaan oplossen?' Wat een onzin; je hebt een legitieme reden om een keer te spijbelen van je werk. Je kan eindelijk een dag naar de Efteling zonder lange wachtrijen. Heerlijk toch!
Nog 1; Als de kinderen groot zijn, blijven moeders parttime werken. Hoezo? Met meer geld, kan je meer shoppen en heb je minder tijd om het uit te geven.
'Ik voel me altijd zo schuldig ten opzicht van mijn collega's als ik eerder weg ga.' Denken we nou echt dat zij er langer van wakker liggen? Wel nee, ze roddelen lekker even over je. Maar wees nou eerlijk, dat doen wij ook over hen!
'Vrouwen met ambitie zijn lelijke carrieretijgers. Ze willen werken ten koste van hun kinderen. Arme kids.' Nee, we zijn gewoon jaloers. We zouden ook graag zo'n job willen, maar ja je hebt nu eenmaal kinderen en dan kan dat niet.
'Ik moet weer helpen op school. Kunnen ze daar niemand voor in huren?' Nee, want daar hebben ze het geld niet voor. Tenzij jij en alle andere ouders veel meer willen betalen. Zo simpel is het. Dus roeien ze met de riemen die ze hebben en vinden juffen het heel fijn als je een keer komt helpen.
'Mijn man doet niets in huis; hij kookt niet, doet geen was, hij haalt de kinderen nooit van school, kot te laat thuis, hij doet geen boodschappen. En als er een keer iets is, moet ik het oplossen.' Sorry, maar dat staan wij, moeders, zelf toe. Wij willen gewoon zelf het heilige boontje zijn, want goede moeders zorgen nu eenmaal. Geef die mannen een schop onder de reet en jezelf nog een hardere. Als je het zo vervelend vindt, doe er dan wat aan.
En vaders, wat laten jullie je betuttelen door je vrouw zeg. Net alsof jullie niet voor de kids kunnen zorgen. Wij vrouwen hebben jullie allemaal bij de neus. En we gaan er nog om zeiken ook! Sufferds!
Nog zo een; 'Ik heb nooit tijd voor mezelf.' Oh, en wie bepaalt dat dan? Je man, de boodschappen. Nee toch niet je kinderen. Ik wist niet dat ze zoveel macht hadden. Potjandosie, je bepaalt toch zelf wat je doet en wat niet. Ga op je r... (sorry Mark voor deze benaming) zitten en staar naar je tenen voor mijn part, maar ga niet zeggen dat je kinderen jouw agenda bepalen.
'Ik wil graag een topbaan voor 2 dagen per week met het salaris van 5 dagen.' Tuurlijk, jij en de rest van de wereld. Als je heel eerlijk bent, weet je dat dat niet kan.
Ik kan nog wel even doorgaan. Maar weet je wat het is Mark, we willen graag alles en veel en goed. En dat mag. Je mag, of moet zelfs, naar alles streven, anders doe je jezelf tekort. Maar dan zonder te zeuren. Ouders moeten het regelen, ieder voor zich en op hun eigen manier. Maar zonder erover te zeuren. Dat scheelt gelijk al een hoop energie. Ik weet dat ik tegen het zere been schop. Ik vind het zelf ook heerlijk om te zeuren. Zullen we dan naast internationale vrouwendag, een nationale zeurdag instellen? Dan mogen we 1 dag per jaar de hele dag alleen maar zeuren. Niets positiefs, alleen maar zeuren. En de overige 364 dagen van het jaar niet. Wat jij? Goed plan of niet? Misschien moet je het eens aan de ministerraad voorstellen. Ik ben benieuwd wat zij ervan vinden.
Veel liefs,
Marjet
vrijdag 25 maart 2011
In welke wereld leven ze?
Lieve Mark,
Afgelopen week was ik bij jouw buren. Ik was uitgenodigd om te komen praten in de Tweede Kamer over de kinderopvang in een rondetagelgesprek met allerlei andere partijen. En weet je Mark, ik ben best geschrokken. Ik wist dat we nog veel moesten doen samen. Maar ik wist niet dat het zo veel was. Ik zal je een paar voorbeelden geven.
Het begon al met een statement van een consultant op het gebied van kinderopvang. Hij zei; 'De bezuinigingen in de kinderopvang zijn goed voor de keuzevrijheid van ouders.' Ja, Mark, dat denk ik ook, maar om de verkeerde reden. Ouders zullen hun kinderen van de creche afhalen, minder gaan werken en zo lossen de wachtlijsten van zelf op. Heel logisch, maar is dat wat je wilt? Op die manier hoef ik geen keuzevrijheid hoor.
Een andere. Er waren zo'n 5 kinderopvangorganisaties genodigd. Stuk voor stuk durfden zij te beweren dat ouders adviesrecht hebben en dat dat perfect werkt. Klachten zijn er amper. Ik weet niet in welke wereld zij leven hoor. Want als ik gebruik maak van mijn adviesrecht zegt de organisatie met groot gemak; 'Tja, dat is een advies, die leggen wij naast ons neer.' Dan kan ik me voorstellen dat het voor hen perfect werkt, maar als ouder sta je aan de zijlijn bij de zorg voor je kind. En zo is al vier jaar opvolgend de prijs van de creche verhoogt, maar zie ik niet waar het naar toe gaat.
Als je dacht dat ik klaar was; Er werd de hele middag gesproken over ouders die kunnen kiezen voor een kinderopvangorganisatie. Ik wou echt dat het zo was, Mark. Die keuze heb je niet, laten we eerlijk zijn. Je schrijft je in op hoop van zege dat je bij die creche komt waarvan je hoopt dat die goed is. Je schrijft je ook in bij creches waarvan je hoopt er nooit te hoeven komen en dan is het afwachten.... Zo'n 18 maanden lang wachten.... Maar je kan wel alvast langs je werkgever om te zeggen dat je echt niet dinsdag en donderdag kan werken, ook al is dat wel nodig voor jouw functie. Want een dinsdag en donderdag kan je gelijk op je buik schrijven. Dus die keuzevrijheid is eerder uitzondering dan regel.
Maar dan ben ik er nog niet, want weet je waar ik achter ben gekomen; Gemeentes vergeten vaak de GGD adviezen te handhaven. Ik wist niet hoe het ging, maar ben er helaas nu achter. GGD's controleren de kinderopvang en schrijven een rapport. Als de organisatie niet voldoet aan de criteria, krijgen ze een gele kaart. Het is vervolgens aan de gemeente om hier wat aan te doen, maar die laten het vaak na. Dat kan toch niet, Mark. Laten we wel wezen! Het gaat om de zorg voor kinderen, die kan je toch niet zomaar vergeten of nalaten.
Dus Mark, we moeten nog veel doen samen. Ik wist niet dat er zoveel rare veronderstellingen en misvattingen zijn. Jij? Zullen we een keer gaan zitten en het oplossen? Ik hoor het wel wanneer je kan.
Veel liefs,
Marjet
Afgelopen week was ik bij jouw buren. Ik was uitgenodigd om te komen praten in de Tweede Kamer over de kinderopvang in een rondetagelgesprek met allerlei andere partijen. En weet je Mark, ik ben best geschrokken. Ik wist dat we nog veel moesten doen samen. Maar ik wist niet dat het zo veel was. Ik zal je een paar voorbeelden geven.
Het begon al met een statement van een consultant op het gebied van kinderopvang. Hij zei; 'De bezuinigingen in de kinderopvang zijn goed voor de keuzevrijheid van ouders.' Ja, Mark, dat denk ik ook, maar om de verkeerde reden. Ouders zullen hun kinderen van de creche afhalen, minder gaan werken en zo lossen de wachtlijsten van zelf op. Heel logisch, maar is dat wat je wilt? Op die manier hoef ik geen keuzevrijheid hoor.
Een andere. Er waren zo'n 5 kinderopvangorganisaties genodigd. Stuk voor stuk durfden zij te beweren dat ouders adviesrecht hebben en dat dat perfect werkt. Klachten zijn er amper. Ik weet niet in welke wereld zij leven hoor. Want als ik gebruik maak van mijn adviesrecht zegt de organisatie met groot gemak; 'Tja, dat is een advies, die leggen wij naast ons neer.' Dan kan ik me voorstellen dat het voor hen perfect werkt, maar als ouder sta je aan de zijlijn bij de zorg voor je kind. En zo is al vier jaar opvolgend de prijs van de creche verhoogt, maar zie ik niet waar het naar toe gaat.
Als je dacht dat ik klaar was; Er werd de hele middag gesproken over ouders die kunnen kiezen voor een kinderopvangorganisatie. Ik wou echt dat het zo was, Mark. Die keuze heb je niet, laten we eerlijk zijn. Je schrijft je in op hoop van zege dat je bij die creche komt waarvan je hoopt dat die goed is. Je schrijft je ook in bij creches waarvan je hoopt er nooit te hoeven komen en dan is het afwachten.... Zo'n 18 maanden lang wachten.... Maar je kan wel alvast langs je werkgever om te zeggen dat je echt niet dinsdag en donderdag kan werken, ook al is dat wel nodig voor jouw functie. Want een dinsdag en donderdag kan je gelijk op je buik schrijven. Dus die keuzevrijheid is eerder uitzondering dan regel.
Maar dan ben ik er nog niet, want weet je waar ik achter ben gekomen; Gemeentes vergeten vaak de GGD adviezen te handhaven. Ik wist niet hoe het ging, maar ben er helaas nu achter. GGD's controleren de kinderopvang en schrijven een rapport. Als de organisatie niet voldoet aan de criteria, krijgen ze een gele kaart. Het is vervolgens aan de gemeente om hier wat aan te doen, maar die laten het vaak na. Dat kan toch niet, Mark. Laten we wel wezen! Het gaat om de zorg voor kinderen, die kan je toch niet zomaar vergeten of nalaten.
Dus Mark, we moeten nog veel doen samen. Ik wist niet dat er zoveel rare veronderstellingen en misvattingen zijn. Jij? Zullen we een keer gaan zitten en het oplossen? Ik hoor het wel wanneer je kan.
Veel liefs,
Marjet
donderdag 17 maart 2011
Ode aan de moeder
Lieve Mark,
Uit de oproep van Opzij, wie de meest inspirerende vrouw van de afgelopen 100 jaar was, bleek dat de meeste Nederlandse vrouwen zeiden dat dat toch wel hun moeder was. Prachtig, om trots op te zijn. Althans dat vind ik. Want mijn moeder is ook de beste en ik hoop dat ik dat ook mag zijn voor mijn kinderen. Net als dat mijn kinderen de beste kinderen van de wereld zijn. Al die andere kinderen zijn allemaal vervelend, verwend of slecht-opgevoed. Niemand kan toepen aan mijn kinderen. En gelukkig vinden mijn vriendinnen dat ook.... van hun eigen kinderen dan.
Maar je eigen moeder is toch ook de allerbeste. Wie bel je als je het even niet meer weet? Bij wie kan je gewoon gaan zitten en schaamteloos vertellen over je problemen? Bij wie kan je altijd jezelf zijn? Wie bel je met genante vragen? Je moeder.
Weet je nog vroeger als je tegen de wind in moest trappen dat dan uit het niets die hand van je moeder je rug vond en je een duwtje gaf. Of als je was gevallen, dat de enige die je dan echt kon troosten, je moeder was. Of je moeder, die uit honderd om hun mama-roepende kinderen, precies jouw stem herkend. Of je moeder die 's avonds bij het voorlezen moest huilen bij Pluk van de Petteflat. Zo zijn moeders.
Ik hoop echt dat ik dat ook mag zijn voor mijn kinderen. Ik wil ze helpen als ze hulp nodig hebben. Ik wil ze vertellen hoe de wereld in elkaar zit. Ik wil ze dat duwtje geven op de fiets. Ik wil hun vragen beantwoorden. Maar bovenal wil ik ze lief hebben, kroelen en beschermen. Misschien wel iets te veel soms en ook wel eens te weinig. Maar ik hoop dat mijn kinderen mij ooit mogen noemen als meest inspirerende vrouw van de afgelopen 100 jaar.
Veel liefs,
Marjet
Uit de oproep van Opzij, wie de meest inspirerende vrouw van de afgelopen 100 jaar was, bleek dat de meeste Nederlandse vrouwen zeiden dat dat toch wel hun moeder was. Prachtig, om trots op te zijn. Althans dat vind ik. Want mijn moeder is ook de beste en ik hoop dat ik dat ook mag zijn voor mijn kinderen. Net als dat mijn kinderen de beste kinderen van de wereld zijn. Al die andere kinderen zijn allemaal vervelend, verwend of slecht-opgevoed. Niemand kan toepen aan mijn kinderen. En gelukkig vinden mijn vriendinnen dat ook.... van hun eigen kinderen dan.
Maar je eigen moeder is toch ook de allerbeste. Wie bel je als je het even niet meer weet? Bij wie kan je gewoon gaan zitten en schaamteloos vertellen over je problemen? Bij wie kan je altijd jezelf zijn? Wie bel je met genante vragen? Je moeder.
Weet je nog vroeger als je tegen de wind in moest trappen dat dan uit het niets die hand van je moeder je rug vond en je een duwtje gaf. Of als je was gevallen, dat de enige die je dan echt kon troosten, je moeder was. Of je moeder, die uit honderd om hun mama-roepende kinderen, precies jouw stem herkend. Of je moeder die 's avonds bij het voorlezen moest huilen bij Pluk van de Petteflat. Zo zijn moeders.
Ik hoop echt dat ik dat ook mag zijn voor mijn kinderen. Ik wil ze helpen als ze hulp nodig hebben. Ik wil ze vertellen hoe de wereld in elkaar zit. Ik wil ze dat duwtje geven op de fiets. Ik wil hun vragen beantwoorden. Maar bovenal wil ik ze lief hebben, kroelen en beschermen. Misschien wel iets te veel soms en ook wel eens te weinig. Maar ik hoop dat mijn kinderen mij ooit mogen noemen als meest inspirerende vrouw van de afgelopen 100 jaar.
Veel liefs,
Marjet
dinsdag 8 maart 2011
364 Internationale mannendagen
Lieve Mark,
Zo op internationale vrouwendag voel ik me op en top vrouw! Maar heel eerlijk; daar heb ik geen speciale dag voor nodig. Ik vroeg laatst op twitter of er ook een internationale mannendag is. Antwoord; die 364 andere dagen per jaar. Dus Mark, voel jij je vandaag minder man dan morgen omdat het vandaag mijn dag is? Nee toch!
Alle gekheid op een stokje. Ik heb geen nationale of internationale vrouwendag nodig. Ik denk dat aandacht voor vrouwen en hun posities wel degelijk aandacht nodig heeft. Laatst was ik bij een vrouwennetwerk van een grote multinational. Fantastisch initiatief natuurlijk, maar met verschillende uitdagingen van verschillende kanten. Aan de vrouwenzijde werd er door vrouwelijke collega's stamelend bekend dat ze niet naar de bijeenkomst van het netwerk wilde komen omdat de collega's zouden kunnen denken dat ze ambitie had. Toch bizar? Dat wij vrouwen elkaar tegenhouden.
Maar aan de andere zijde werd er door een grote pief in de gang gevraagd aan de voorzitter van de club hoe het met haar vrouwenclubje ging. Hoe denigrerend is dat? Word je gevraagd zo'n netwerk op te zetten in een door mannen gedomineerd bedrijf, krijg je dat soort stompzinnige opmerkingen voor je kiezen.
En weet je wat het is Mark, ik hoor steeds vaker dat heel veel vrouwen heel graag meer willen werken, maar gewoon om heel veel verschillende redenen worden 'tegen gewerkt'. De roep om een mentaliteitsverandering wordt steeds groter. En terecht. Joke Smit zei in 1981 in een interview; 'Ik wil dat het beter wordt voor mijn dochter.' Ik wil dat ook Mark. Wat jij? Zullen we samen de handen ineen slaan? Partijoverstijgend kijken naar de beste oplossing. Geen gedoe over jij zei, hij zei. Geen vingers wijzen naar de overkant. Maar gewoon kijken wat de beste oplossing is zodat onze kinderen het beste krijgen.
Ik hoop het Mark.
Veel liefs,
Marjet
Zo op internationale vrouwendag voel ik me op en top vrouw! Maar heel eerlijk; daar heb ik geen speciale dag voor nodig. Ik vroeg laatst op twitter of er ook een internationale mannendag is. Antwoord; die 364 andere dagen per jaar. Dus Mark, voel jij je vandaag minder man dan morgen omdat het vandaag mijn dag is? Nee toch!
Alle gekheid op een stokje. Ik heb geen nationale of internationale vrouwendag nodig. Ik denk dat aandacht voor vrouwen en hun posities wel degelijk aandacht nodig heeft. Laatst was ik bij een vrouwennetwerk van een grote multinational. Fantastisch initiatief natuurlijk, maar met verschillende uitdagingen van verschillende kanten. Aan de vrouwenzijde werd er door vrouwelijke collega's stamelend bekend dat ze niet naar de bijeenkomst van het netwerk wilde komen omdat de collega's zouden kunnen denken dat ze ambitie had. Toch bizar? Dat wij vrouwen elkaar tegenhouden.
Maar aan de andere zijde werd er door een grote pief in de gang gevraagd aan de voorzitter van de club hoe het met haar vrouwenclubje ging. Hoe denigrerend is dat? Word je gevraagd zo'n netwerk op te zetten in een door mannen gedomineerd bedrijf, krijg je dat soort stompzinnige opmerkingen voor je kiezen.
En weet je wat het is Mark, ik hoor steeds vaker dat heel veel vrouwen heel graag meer willen werken, maar gewoon om heel veel verschillende redenen worden 'tegen gewerkt'. De roep om een mentaliteitsverandering wordt steeds groter. En terecht. Joke Smit zei in 1981 in een interview; 'Ik wil dat het beter wordt voor mijn dochter.' Ik wil dat ook Mark. Wat jij? Zullen we samen de handen ineen slaan? Partijoverstijgend kijken naar de beste oplossing. Geen gedoe over jij zei, hij zei. Geen vingers wijzen naar de overkant. Maar gewoon kijken wat de beste oplossing is zodat onze kinderen het beste krijgen.
Ik hoop het Mark.
Veel liefs,
Marjet
Abonneren op:
Posts (Atom)