Lieve Marja (mag ik Marja zeggen?)
Ik heb wel met u te doen. U lanceert afgelopen week op zich een paar hele goede punten, maar u krijgt alle werkende moeders van Nederland over zich heen. En dat lijkt me bepaald geen pretje. Ik weet uit ervaring dat vrouwen heel gemeen spelen. Neem mannen, die geven elkaar een tik en gaan een biertje drinken. Maar wij vrouwen werpen ons op je, trekken je haren eruit, spugen, bijten en krabben. En dan zijn we pas net begonnen. Het is nu ook best gek dat de moeders over elkaar heen vallen, en de mannen hoor je niet. Schreeuwen wij moeders te hard? Of moeten wij die mannen een schop geven zodat ze ook gaan roepen? Enfin, ik heb wel met u te doen. Leeft u nog een beetje? De truc is te blijven ademen halen he. Stil zitten als je geschoren wordt.
Kijk, mooi wat u gedaan heeft is het niet. De boodschap om te kiezen voor je kinderen in plaats van je werk gaat tegen alle feministische bewegingen en successen in van de afgelopen eeuw. U stuurt ons vrouwen weer terug naar het aanrecht. En dat terwijl we net uit de keuken zijn, onze jas aan hebben en op het punt staan om naar buiten te gaan. Jarenlang is hiervoor gestreden en u weet dit in enkele opmerkingen weer teniet te doen. En u gaat zelfs verder. U vindt dat ik een contract moet tekenen om mijn activiteiten op school en betrokkenheid rechtsgeldig vast te leggen. En als ik dat nou niet doe, is mijn kind dan de dupe? Wordt het dan van school gestuurd? Wordt het door de juf in de hoek gezet? Mijn handtekening krijgt u niet hoor, doodeng vind ik het.
Maar dat is pas het begin. Wat mij geheel onduidelijk is, is de tegenstrijdigheid; Minister Kamp wil dat ik meer ga werken. Dat ik ambitieus naar de top schiet voor de vergrijzing en de economie, zodat wij de generatie na ons niet opzadelen met een enorme schuld, maar ook in mijn eigen persoonlijke ontwikkeling. Oke, hij doet er alles aan met zijn bezuinigingen kinderopvang om me dit onmogelijk te maken, maar het is al jaren de boodschap. En wat doet u? U zegt dat ik moet kiezen. 'Mijn kind is geen projectje. Ik moet voorlezen, luizenpluizen, naar de ouderavond, met mijn kind huiswerk maken.... En als ik dan minder moet werken, zo zij het maar.' U vergeet terloops dat volgens het SCP gezinsrapport van maart 2011 ouders nu twee keer zoveel tijd met hun kind doorbrengen dan in de jaren '80. En dat terwijl de arbeidsparticipatie enorm gestegen is. Iets om trots op te zijn zou ik zeggen! We brengen meer tijd met onze kinderen door en werken meer. Het nadeel is dat je meer moet balanceren, maar daar zijn werkende ouders van tegenwoordig een kei in. Nog iets om trots op te zijn. Dus uw boodschap mist zijn doel. De bal lag op de stip, laatste minuut en u schiet meters naast het doel.
Maar ik kom u redden. Ouders en scholen zijn samen verantwoordelijk voor een goede opleiding en opvoeding van de kinderen. Dat lijkt me de basis. Samen kijken hoe we het beste uit een kind kunnen halen en het meeste mee te geven voor een goede toekomst. Ik denk dat we ons daar allemaal in kunnen vinden. En hoe iedereen dat doet en hoe scholen dat met ouders oppakken, daar moeten we over in gesprek gaan met elkaar. Ik denk dat u dat wilde zeggen. Daar kan ik me in vinden.
Veel ouders doen dit al. En ik ben het met u eens dat het in sommige gevallen beter kan. Daar moeten we wat aan doen. Maar ik denk niet dat u voor mij wilt bepalen hoe ik mijn werk en kinderen inricht. Toch? Anders moeten we namelijk nog even verder praten.
Maar 1 ding blijft nog open staan voor mij; Hoe kan het zijn dat u zulke grove bezuinigingen wilt doorvoeren? Hoe kunnen we nu samen zorgen voor een goede educatie en opvoeding zonder financiele middelen? Hoe moet een juf normen en waarden bijbrengen als ze slechts 3 minuten per dag per kind heeft in een klas zonder speciale leerlingen? Kunt u mij dat uitleggen? Want die kan ik niet voor u goed praten.
Veel liefs,
Marjet
donderdag 1 december 2011
maandag 14 november 2011
Waarom het niet werkt!
Lieve Mark,
Dank je wel voor je brief. Ik ben blij dat je mijn Family Survival Planner in goede orde hebt ontvangen. Ik weet niet of hij jou nu echt zal helpen, maar misschien wel je secretaresse. En juist voor haar is het misschien wel fijn om werken en zorgen makkelijker gecombineerd te krijgen. Het dagelijks balanceren is voor iedere werkende ouder een uitdaging. In het spitsuur van je leven waarbij je je carriere aan het bouwen bent, je kinderen krijgt, je eigen huis hebt, je ouders misschien wel moet gaan verzorgen, je moet sporten voor je gezondheid en nog je vrienden wilt zien, is balanceren het sleutelwoord.
Jij erkent dit probleem ook in jouw brief. Je schrijft dat het kabinet mensen in staat wil stellen een goede balans te vinden tussen betaald werk, zorgtaken, vrijwilligerswerk, scholing en vrije tijd. 'Een werkelijke verhoging van de arbeidsparticipatie kan alleen worden bereikt als er genoeg mogelijkheden zijn om werk op flexibele wijze te combineren met andere activiteiten.' Ik ben het roerend met je eens Mark. Laten we de van 9-tot-5-mentaliteit overboord gooien. Laten we de stringente Arbo-regels voor thuiswerkplekken erachteraan gooien. Zo zijn er heel veel oplossingen om werken en zorgen te beter te combineren. Mark, we gaan de goede kant op, zou je zeggen.
Maar het spijt me, want dat is nog niet helemaal waar. Kijk we zijn het eens dat er bezuinigd moet worden. We zijn het eens dat het makkelijker moet. Maar waarom maak je het dan aan de andere kant toch zoveel moeilijker?
Ik neem even het voorbeeld 140%-regeling. Ouders krijgen vanaf 1 januari 2012 140% van de gewerkte uren uitbetaald in de kinderopvangtoeslag. Stel je werkt van 9 tot 5 (wat we zojuist het raam uit hebben gegooid), je kinderen gaan van 8 tot 18 naar de kinderopvang, maar je betaalt van 7.30 tot 19.00 uur. Je krijgt dus 11 uur terug van de Belastingdienst, maar betaalt voor 11.30 uur. Dat is dus een half uur per dag. Nu is dat nog niet zo vreselijk. Maar stel je werkt maar 6 uur per dag omdat je nu eenmaal zo'n contract hebt, dan betaal je ineens vijfeneenhalf uur per dag zelf. Dat tikt lekker aan Mark.
Nog een voorbeeld; Als ZZP-er ligt de bewijslast van je uren bij deze 140%-regeling bij de ZZP-er. Volgens Minister Kamp moeten ZZP-ers nu al een urenadministratie bijhouden. Maar een grote groep zelfstandigen (201.900 mensen in 2007) hoeft helemaal nog geen urenadministratie bij te houden omdat ze minder dan een x-aantal uren werkzaam zijn. Met deze bezuiniging zullen deze zelfstandigen dus toch een uitgebreide administratie moeten optuigen. Zelfs zo dat je met een telefoonrekening moet aantonen dat je een uur lang telefonische acquisitie hebt gedaan. En Mark, ik hoef jou niet te vertellen dat dat niet heel erg bevorderlijk is om als ZZP-er (toch een perfecte manier om zorg en werk te combineren) aan de slag te gaan.
Dan nog eentje; Je krijgt vanaf 2012 na ontslag 3 maanden de tijd om een nieuwe baan te vinden. Zo niet, dan krijg je geen kinderopvangtoeslag meer. Ten eerste zit je vast aan een contract met de kinderopvangorganisatie met meestal een opzegtermijn van 2 maanden. En als je dan opzegt, ben je je plek kwijt. En ook al worden de wachtlijsten minder, ze zijn er nog steeds, dus je weet nooit of je weer plek hebt als je weer een baan hebt gevonden. Zwart- wit; als je weer een baan hebt, heb je geen opvang meer en kan je niet werken. Niet het beste voorbeeld om werk en gezin makkelijker te combineren.
Ook was ons beloofd dat er naar werkende ouders gecommuniceerd zou worden hoeveel ze zouden gaan betalen en hoe alle regelingen eruit zouden zien. De communicatie tot nu toe is behoorlijk schamel, Mark. Veel ouders weten niet waar ze aan toe zijn. En juist weten waar je aan toe bent is essentieel bij het balanceren.
En weet je wat Mark, het is niet helemaal eerlijk en zelfs onlogisch om in 2005 af te spreken dat ieder een derde van de rekening betaald. Werkgevers, overheid en ouders. Die verhouding was scheef en dus moet hij aangepast worden. A la. Maar om dan te zeggen dat werkgevers ook meer moeten betalen om ze vervolgens op een ander vlak weer tegemoet te komen, waardoor ze helemaal niet meer gaan betalen, is toch gewoon weg stom. Dan betaal je zelf nog steeds het meest Mark.
Helaas Mark, we zijn het dus nog niet helemaal met elkaar eens. Ik hoop dat jouw secretaresse het beter voor elkaar heeft.
Veel liefs,
Marjet
Dank je wel voor je brief. Ik ben blij dat je mijn Family Survival Planner in goede orde hebt ontvangen. Ik weet niet of hij jou nu echt zal helpen, maar misschien wel je secretaresse. En juist voor haar is het misschien wel fijn om werken en zorgen makkelijker gecombineerd te krijgen. Het dagelijks balanceren is voor iedere werkende ouder een uitdaging. In het spitsuur van je leven waarbij je je carriere aan het bouwen bent, je kinderen krijgt, je eigen huis hebt, je ouders misschien wel moet gaan verzorgen, je moet sporten voor je gezondheid en nog je vrienden wilt zien, is balanceren het sleutelwoord.
Jij erkent dit probleem ook in jouw brief. Je schrijft dat het kabinet mensen in staat wil stellen een goede balans te vinden tussen betaald werk, zorgtaken, vrijwilligerswerk, scholing en vrije tijd. 'Een werkelijke verhoging van de arbeidsparticipatie kan alleen worden bereikt als er genoeg mogelijkheden zijn om werk op flexibele wijze te combineren met andere activiteiten.' Ik ben het roerend met je eens Mark. Laten we de van 9-tot-5-mentaliteit overboord gooien. Laten we de stringente Arbo-regels voor thuiswerkplekken erachteraan gooien. Zo zijn er heel veel oplossingen om werken en zorgen te beter te combineren. Mark, we gaan de goede kant op, zou je zeggen.
Maar het spijt me, want dat is nog niet helemaal waar. Kijk we zijn het eens dat er bezuinigd moet worden. We zijn het eens dat het makkelijker moet. Maar waarom maak je het dan aan de andere kant toch zoveel moeilijker?
Ik neem even het voorbeeld 140%-regeling. Ouders krijgen vanaf 1 januari 2012 140% van de gewerkte uren uitbetaald in de kinderopvangtoeslag. Stel je werkt van 9 tot 5 (wat we zojuist het raam uit hebben gegooid), je kinderen gaan van 8 tot 18 naar de kinderopvang, maar je betaalt van 7.30 tot 19.00 uur. Je krijgt dus 11 uur terug van de Belastingdienst, maar betaalt voor 11.30 uur. Dat is dus een half uur per dag. Nu is dat nog niet zo vreselijk. Maar stel je werkt maar 6 uur per dag omdat je nu eenmaal zo'n contract hebt, dan betaal je ineens vijfeneenhalf uur per dag zelf. Dat tikt lekker aan Mark.
Nog een voorbeeld; Als ZZP-er ligt de bewijslast van je uren bij deze 140%-regeling bij de ZZP-er. Volgens Minister Kamp moeten ZZP-ers nu al een urenadministratie bijhouden. Maar een grote groep zelfstandigen (201.900 mensen in 2007) hoeft helemaal nog geen urenadministratie bij te houden omdat ze minder dan een x-aantal uren werkzaam zijn. Met deze bezuiniging zullen deze zelfstandigen dus toch een uitgebreide administratie moeten optuigen. Zelfs zo dat je met een telefoonrekening moet aantonen dat je een uur lang telefonische acquisitie hebt gedaan. En Mark, ik hoef jou niet te vertellen dat dat niet heel erg bevorderlijk is om als ZZP-er (toch een perfecte manier om zorg en werk te combineren) aan de slag te gaan.
Dan nog eentje; Je krijgt vanaf 2012 na ontslag 3 maanden de tijd om een nieuwe baan te vinden. Zo niet, dan krijg je geen kinderopvangtoeslag meer. Ten eerste zit je vast aan een contract met de kinderopvangorganisatie met meestal een opzegtermijn van 2 maanden. En als je dan opzegt, ben je je plek kwijt. En ook al worden de wachtlijsten minder, ze zijn er nog steeds, dus je weet nooit of je weer plek hebt als je weer een baan hebt gevonden. Zwart- wit; als je weer een baan hebt, heb je geen opvang meer en kan je niet werken. Niet het beste voorbeeld om werk en gezin makkelijker te combineren.
Ook was ons beloofd dat er naar werkende ouders gecommuniceerd zou worden hoeveel ze zouden gaan betalen en hoe alle regelingen eruit zouden zien. De communicatie tot nu toe is behoorlijk schamel, Mark. Veel ouders weten niet waar ze aan toe zijn. En juist weten waar je aan toe bent is essentieel bij het balanceren.
En weet je wat Mark, het is niet helemaal eerlijk en zelfs onlogisch om in 2005 af te spreken dat ieder een derde van de rekening betaald. Werkgevers, overheid en ouders. Die verhouding was scheef en dus moet hij aangepast worden. A la. Maar om dan te zeggen dat werkgevers ook meer moeten betalen om ze vervolgens op een ander vlak weer tegemoet te komen, waardoor ze helemaal niet meer gaan betalen, is toch gewoon weg stom. Dan betaal je zelf nog steeds het meest Mark.
Helaas Mark, we zijn het dus nog niet helemaal met elkaar eens. Ik hoop dat jouw secretaresse het beter voor elkaar heeft.
Veel liefs,
Marjet
donderdag 27 oktober 2011
De messen zijn geslepen
Lieve Mark,
Zoals op alle scholen heeft onze school ook budgettaire uitdagingen. Ik heb je al wel eens voorgerekend dat een juf gemiddeld per dag 3 minuten per kind heeft en dan ga je uit van een klas waar geen speciaal onderwijs geboden hoeft te worden. Dat is niet bijster veel, he Mark. Dat moet je met me eens zijn. Maar omdat onze school ook kampt met budgettaire uitdagingen moet er bezuinigd worden. En dus moeten de juffen en meesters ook schoonmaken en gymles geven. Of dat een goede ontwikkeling is laat ik gemakshalve even achterwege.
Even terug naar onze school; De bezuinigingen worden aangekondigd en tijdens de ALV lopen de spanningen al snel op. Normaal zulke leuke ouders transformeren zich in ware monsters. Deze ouders, laten we ze Transformers noemen, zijn de ergste van ons soort. Ze helpen je bij het opzetten, maar als het puntje bij paaltje komt haken ze je pootje. De messen zijn altijd geslepen en worden direct op de keel gezet over iets futiels als een agendapunt. Normen en waarden worden overboord gesodemieterd onder het mom dat het in het belang van onze kinderen is. Wie het hardst schreeuwt lijkt het meeste stemrecht te hebben. Maar vooral de neerbuigende toon zorgt voor het schaamrood op mijn kaken. Echt Mark, de Tweede Kamer is er niets bij.
En daar ben ik toch wel van geschrokken. Je mag kritisch zijn en dat je de verantwoordelijke aan de tand wilt voelen, is terecht. Dat moet ook. Maar dan wel met respect. We hebben allemaal hetzelfde doel, namelijk dat onze kinderen goed onderwijs krijgen en een plezierige schooltijd hebben. Ik vraag me echt af, als er weer een dame dwars door de voorzitter heen begint te schreeuwen, wat er later van haar kinderen moet komen. Als zij zulke respectloze, neerbuigende voorbeelden hebben, wat kunnen we dan van hun verwachten.
Laten we nou eens met elkaar de handen ineen slaan en van onze scholen de beste scholen van de wereld maken. Ik weet dat ik ambitieus ben, maar op school ligt de basis voor de rest van je leven. Hier word je gevormd, leer je vrienden maken, leer je vallen en weer opstaan, je leert de basisvaardigheden waar je tot je dood van profiteren mag. En laten wij ouders daar nou eens mee beginnen. Laten we niet zeuren over wat je allemaal wel niet voor school moet doen. Draai het om; Oke, je werkt, maar wat kan je voor de school betekenen? Zet je eigen expertise bijvoorbeeld in op school. Je werkt waarschijnlijk meer dan in je contract staat, dus dan kan je ook wel eens twee uurtjes later komen. Dan heb je ook nog eens de file mogen missen, je kind super trots gemaakt en ook nog eens de juf een plezier gedaan. En als klap op de vuurpijl heb je niet alleen je eigen kind geholpen maar een klas vol kinderen. Je hebt mijn kinderen ook nog geholpen en wie weet worden die wel minister- president. Daar heb jij aan mee geholpen! Klop jezelf een keer extra op de schouder en ga met een grote glimlach naar je werk. En het hoeft echt niet elke week, want als we dit allemaal doen, maken vele handen licht werk!
Dus ik wil graag een groot applaus voor alle ouders die wat op school doen. Een applaus voor degene die zich inzetten om de school een nog fijnere plek te maken. Een wave voor het Bestuur die zich avond aan avond inzet om de budgettaire problemen op te lossen. Een hulde voor alle verkeersbrigadiers die alle kinderen helpen met oversteken. Een diepe buiging voor alle voorleesouders, taalvaders en computermoeders die onze kinderen helpen met het leren basale vaardigheden om groots te worden. Een diep respect voor al die luizenpluisers omdat ik al kriebel krijg bij de gedachte. Een huldiging voor alle ouders die meegaan op kamp, uitjes begeleiden, pleindienst draaien en zo zorgdragen voor de veiligheid van onze kinderen. Een medaille voor alle ouders die evenementen organiseren om het nog leuker te maken op school. Laten we elkaar dus eens complimenteren! Het maakt het zoveel leuker dan al dat gezeur.
Veel liefs,
Marjet
Zoals op alle scholen heeft onze school ook budgettaire uitdagingen. Ik heb je al wel eens voorgerekend dat een juf gemiddeld per dag 3 minuten per kind heeft en dan ga je uit van een klas waar geen speciaal onderwijs geboden hoeft te worden. Dat is niet bijster veel, he Mark. Dat moet je met me eens zijn. Maar omdat onze school ook kampt met budgettaire uitdagingen moet er bezuinigd worden. En dus moeten de juffen en meesters ook schoonmaken en gymles geven. Of dat een goede ontwikkeling is laat ik gemakshalve even achterwege.
Even terug naar onze school; De bezuinigingen worden aangekondigd en tijdens de ALV lopen de spanningen al snel op. Normaal zulke leuke ouders transformeren zich in ware monsters. Deze ouders, laten we ze Transformers noemen, zijn de ergste van ons soort. Ze helpen je bij het opzetten, maar als het puntje bij paaltje komt haken ze je pootje. De messen zijn altijd geslepen en worden direct op de keel gezet over iets futiels als een agendapunt. Normen en waarden worden overboord gesodemieterd onder het mom dat het in het belang van onze kinderen is. Wie het hardst schreeuwt lijkt het meeste stemrecht te hebben. Maar vooral de neerbuigende toon zorgt voor het schaamrood op mijn kaken. Echt Mark, de Tweede Kamer is er niets bij.
En daar ben ik toch wel van geschrokken. Je mag kritisch zijn en dat je de verantwoordelijke aan de tand wilt voelen, is terecht. Dat moet ook. Maar dan wel met respect. We hebben allemaal hetzelfde doel, namelijk dat onze kinderen goed onderwijs krijgen en een plezierige schooltijd hebben. Ik vraag me echt af, als er weer een dame dwars door de voorzitter heen begint te schreeuwen, wat er later van haar kinderen moet komen. Als zij zulke respectloze, neerbuigende voorbeelden hebben, wat kunnen we dan van hun verwachten.
Laten we nou eens met elkaar de handen ineen slaan en van onze scholen de beste scholen van de wereld maken. Ik weet dat ik ambitieus ben, maar op school ligt de basis voor de rest van je leven. Hier word je gevormd, leer je vrienden maken, leer je vallen en weer opstaan, je leert de basisvaardigheden waar je tot je dood van profiteren mag. En laten wij ouders daar nou eens mee beginnen. Laten we niet zeuren over wat je allemaal wel niet voor school moet doen. Draai het om; Oke, je werkt, maar wat kan je voor de school betekenen? Zet je eigen expertise bijvoorbeeld in op school. Je werkt waarschijnlijk meer dan in je contract staat, dus dan kan je ook wel eens twee uurtjes later komen. Dan heb je ook nog eens de file mogen missen, je kind super trots gemaakt en ook nog eens de juf een plezier gedaan. En als klap op de vuurpijl heb je niet alleen je eigen kind geholpen maar een klas vol kinderen. Je hebt mijn kinderen ook nog geholpen en wie weet worden die wel minister- president. Daar heb jij aan mee geholpen! Klop jezelf een keer extra op de schouder en ga met een grote glimlach naar je werk. En het hoeft echt niet elke week, want als we dit allemaal doen, maken vele handen licht werk!
Dus ik wil graag een groot applaus voor alle ouders die wat op school doen. Een applaus voor degene die zich inzetten om de school een nog fijnere plek te maken. Een wave voor het Bestuur die zich avond aan avond inzet om de budgettaire problemen op te lossen. Een hulde voor alle verkeersbrigadiers die alle kinderen helpen met oversteken. Een diepe buiging voor alle voorleesouders, taalvaders en computermoeders die onze kinderen helpen met het leren basale vaardigheden om groots te worden. Een diep respect voor al die luizenpluisers omdat ik al kriebel krijg bij de gedachte. Een huldiging voor alle ouders die meegaan op kamp, uitjes begeleiden, pleindienst draaien en zo zorgdragen voor de veiligheid van onze kinderen. Een medaille voor alle ouders die evenementen organiseren om het nog leuker te maken op school. Laten we elkaar dus eens complimenteren! Het maakt het zoveel leuker dan al dat gezeur.
Veel liefs,
Marjet
maandag 24 oktober 2011
Snap jij het nog?
Lieve Mark,
Ik snap het namelijk niet meer. Ik snap niet meer wat wie nu wil en hoe ik dat moet doen. Ik geef je een voorbeeld.
Afgelopen week wilde ik mijn kinderen inschrijven voor hockey, want volgens de schoolarts moet je kind zoveel uur na schooltijd bewegen. En of je het gelooft of niet, zelfs daar zijn wachtlijsten voor. Maar om eventueel toegelaten te worden moet je op het inschrijfformulier ook aangeven wat je van plan bent te gaan doen op de club. En als je eenmaal op verzenden drukt ben je de sjaak want dan heb je je hier al toe verplicht en is er geen ontkomen meer aan. Dus naast werk, huishouden, school en fungeren als de goedkoopste taxi-chauffeur van Nederland, moet je dus fluiten, coachen, in het bestuur of evenementencommissie van een sportvereniging zodat jou dierbaarste bezit op aarde kan voetballen. En daarom vul je maar in dat je best wilt trainen. Je moet toch al rijden, dus waarom niet.
Maar dat is nog niet alles. Want zo heeft de school je hulp ook drastisch nodig. Natuurlijk zijn er al veel bekende vrijetijdsberoepen op school. Met stip op 1 natuurlijk de luizenmoeder. Al snel gevolgd door de voorleesouder (maar liefst 1x in de twee weken), verkeersbrigadiers en pleindienst. Maar ook hier is een bestuur met een evenementencommissie. En omdat er bezuinigd wordt op het onderwijs en de inkomsten dalen, moeten we er ook aan geloven om ingeschakeld te worden als tuinier en klusjesman. En omdat we allemaal het beste onderwijs willen voor ons kind, schrijven we dit uiteraard in onze agenda erbij.
En daar zit de crux. Ik wil werken omdat ik het leuk vind. Jij wilt dat alle ouders werken omdat dat goed is voor de economie. Ik wil dat mijn kinderen een fijne schooltijd hebben op een goede school. School wil dat je dingen op school doet in het belang van het onderwijs. Ik wil dat mijn kinderen bewegen. in ruil willen sportclubs dat je langs de lijn staat om te coachen. Maar aan die lijn mag je weer niet je werk mee nemen volgens de laatste reclame van Sire.
Maar om het nog moeilijker te maken zijn er naast deze spagaat ook nog (voornamelijk vrouwelijke journalisten) die vinden dat ze een mening over ons mogen hebben en deze breeduit mogen, nee zelfs, moeten verkondigen. De Elma Drayers van deze wereld die vinden dat wij niet afhankelijk mogen zijn van onze man. Nee, dat mogen we ook niet zijn. Maar laat me in vredesnaam met rust. Van de schoolarts moet mijn kind sporten en dat kan alleen als ik of mijn man aan de zijlijn positieve aanmoedigingen geef en dat kan alleen als ik niet fulltime werk. Maar dat regel ik met mijn man aan onze keukentafel. En het spijt me om te zeggen, maar dan denk ik niet terug aan Ebru die mij een luie donder noemt of Elma die zegt dat ik een verwende prinses ben.
Ik doe mijn best om alles te combineren. Ik heb een overvolle agenda. Ik fiets vele kilometers om ieder kind op desbetreffende locatie af te leveren, want dan hoef ik zelf niet meer te sporten. Ik heb aan mijn financiele situatie gedacht en geregeld voor het geval mijn man en ik uit elkaar gaan. Ik werk meer dan ik voorheen deed. En ik doe alles met heel veel plezier en ga 's avonds voldaan naar bed. Maar ik word wel wat moe van iedereen die overal maar wat van vindt. Dus als zij ophouden, snap ik het weer.
Veel liefs,
Marjet
Ik snap het namelijk niet meer. Ik snap niet meer wat wie nu wil en hoe ik dat moet doen. Ik geef je een voorbeeld.
Afgelopen week wilde ik mijn kinderen inschrijven voor hockey, want volgens de schoolarts moet je kind zoveel uur na schooltijd bewegen. En of je het gelooft of niet, zelfs daar zijn wachtlijsten voor. Maar om eventueel toegelaten te worden moet je op het inschrijfformulier ook aangeven wat je van plan bent te gaan doen op de club. En als je eenmaal op verzenden drukt ben je de sjaak want dan heb je je hier al toe verplicht en is er geen ontkomen meer aan. Dus naast werk, huishouden, school en fungeren als de goedkoopste taxi-chauffeur van Nederland, moet je dus fluiten, coachen, in het bestuur of evenementencommissie van een sportvereniging zodat jou dierbaarste bezit op aarde kan voetballen. En daarom vul je maar in dat je best wilt trainen. Je moet toch al rijden, dus waarom niet.
Maar dat is nog niet alles. Want zo heeft de school je hulp ook drastisch nodig. Natuurlijk zijn er al veel bekende vrijetijdsberoepen op school. Met stip op 1 natuurlijk de luizenmoeder. Al snel gevolgd door de voorleesouder (maar liefst 1x in de twee weken), verkeersbrigadiers en pleindienst. Maar ook hier is een bestuur met een evenementencommissie. En omdat er bezuinigd wordt op het onderwijs en de inkomsten dalen, moeten we er ook aan geloven om ingeschakeld te worden als tuinier en klusjesman. En omdat we allemaal het beste onderwijs willen voor ons kind, schrijven we dit uiteraard in onze agenda erbij.
En daar zit de crux. Ik wil werken omdat ik het leuk vind. Jij wilt dat alle ouders werken omdat dat goed is voor de economie. Ik wil dat mijn kinderen een fijne schooltijd hebben op een goede school. School wil dat je dingen op school doet in het belang van het onderwijs. Ik wil dat mijn kinderen bewegen. in ruil willen sportclubs dat je langs de lijn staat om te coachen. Maar aan die lijn mag je weer niet je werk mee nemen volgens de laatste reclame van Sire.
Maar om het nog moeilijker te maken zijn er naast deze spagaat ook nog (voornamelijk vrouwelijke journalisten) die vinden dat ze een mening over ons mogen hebben en deze breeduit mogen, nee zelfs, moeten verkondigen. De Elma Drayers van deze wereld die vinden dat wij niet afhankelijk mogen zijn van onze man. Nee, dat mogen we ook niet zijn. Maar laat me in vredesnaam met rust. Van de schoolarts moet mijn kind sporten en dat kan alleen als ik of mijn man aan de zijlijn positieve aanmoedigingen geef en dat kan alleen als ik niet fulltime werk. Maar dat regel ik met mijn man aan onze keukentafel. En het spijt me om te zeggen, maar dan denk ik niet terug aan Ebru die mij een luie donder noemt of Elma die zegt dat ik een verwende prinses ben.
Ik doe mijn best om alles te combineren. Ik heb een overvolle agenda. Ik fiets vele kilometers om ieder kind op desbetreffende locatie af te leveren, want dan hoef ik zelf niet meer te sporten. Ik heb aan mijn financiele situatie gedacht en geregeld voor het geval mijn man en ik uit elkaar gaan. Ik werk meer dan ik voorheen deed. En ik doe alles met heel veel plezier en ga 's avonds voldaan naar bed. Maar ik word wel wat moe van iedereen die overal maar wat van vindt. Dus als zij ophouden, snap ik het weer.
Veel liefs,
Marjet
donderdag 29 september 2011
Ik ben niet boos...
Lieve Mark,
Ik ben niet boos hoor, maar ik snap er alleen niet veel van. Van de Haagse politiek. Afgelopen week heb ik veel tijd en aandacht gestoken om nog wat te doen aan de bezuinigingen kinderopvang en alle kindregelingen. Dat er bezuinigd moet worden, daar zijn we het allemaal wel over eens. Maar de manier waarop klopt gewoon niet. Dus heb ik afgelopen week drie dagen lang televisie gekeken en de Algemeen Politieke Beschouwingen gevolgd. En heb ik twee dagen gewerkt aan de voorbereidingen voor een algemeen overleg van de vaste kamercommissie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid met de minister. Ik heb mijn agenda vrijgehouden voor het debat. En uiteindelijk allemaal voor niets. En daar wil ik het toch even met je over hebben.
Allereerst de beschouwingen. Het was best vermakelijk hoor om de politiek op zijn best (of slechts) te zien. Ik moet ook echt zeggen dat ik vond dat je het goed deed. Je geeft duidelijk antwoord zonder poespas. Dat siert je. Het is verfrissend. Ik heb er ook veel van geleerd. Dus toen het puntje bij paaltje kwam, de moties waren ingediend en jij antwoord mocht geven, zat ik er klaar voor. Drie dagen lange spanning, Politiek 24 gevonden op televisie, 22.30 uur op de klok, opgeschreven om welke moties het ging. Om je vervolgens 20 keer te horen zeggen; 'Die motie ontraad ik. Of deze motie ontraad ik ten sterkste.' Niets van 'U heeft gelijk, mevrouw Sap.' Of Meneer Pechtold, ik snap het, we doen het niet!'
Ik snapte er niets van. Zo gemakkelijk kom je er toch niet vanaf. Maar ik kreeg nieuwe hoop toen de verslaggever zei dat er na de pauze verder vergaderd zou worden en dat het nog wel een latertje zou worden. Ik ren naar de keuken voor een nieuwe kop thee, kijk even snel bij de kinderen en ren terug. En wat zie ik; Je bent handjes aan het schudden. Ik denk nog; 'Misschien is dit een herhaling van vorig jaar'. Maar uit die droom word ik al snel geholpen omdat Ferry Mingelen zegt, dat het voor het eerst in de geschiedenis is dat het debat zo vroeg is afgelopen. Ik snap er niets van. Het is te laat om iemand te bellen. Ik kijk op twitter, ook niets. Misschien facebook, maar die gedachte verwerp ik gelijk.Op facebook doen we niet aan politiek. En nu? Ik zap nog wat rond in de hoop iets te vinden, maar niets gaat in op het vervolg. Alles over 'Doe eens normaal'. Enigszins ontmoedigd en teleurgesteld ga ik maar naar bed met het vaste voornemen om vrijdagochtend in de telefoon te klimmen en eens even wat te gaan bellen.
Zo gezegd zo gedaan. Maar het antwoord is niet bevredigend. Volgende week wordt er eventueel verder gekeken naar de moties afhankelijk van de motie, maar wanneer daar kwam ik niet achter.
En dan zou je denken dat ik het op zou geven, maar niets is minder waar. Ik hield moed, want er stond voor woensdag een overleg met de minister van Sociale Zaken gepland over de bezuinigingen kinderopvang. Daar zou dan toch iets veranderd gaan worden in het voordeel van de werkende ouder en het kind. Ik had al veel voorbereidingen getroffen en reacties van werkende ouders verzameld. Het was alleen nog zaak die samen te voegen en een gedetailleerde reactie te geven op het vorige overleg met uitleg waarom maatregelen zoals de 140%-regeling slecht is voor ZZP-ers. Een indrukwekkende 7 kantjes was het resultaat. Nog even overleg gepleegd met mijn achterban. Is dit wat we willen zeggen? Is het teveel? Nee, oke versturen maar. Kamerleden nog nagebeld, getwittert en geschreven. Alles in kannen en kruiken. Mijn agenda voor woensdag was zo geregeld dat ik het debat vanuit huis kon volgen. Ik ben er klaar voor. We zijn een democratie, ik verwachtte niet dat de bezuiniging van tafel zou gaan, maar wel dat bijvoorbeeld ZZP-ers tegemoet zouden worden gekomen en dat de minister zijn beloftes nakwam.
Het is dinsdagmiddag. Ik wist dat er nu ook een overleg zou zijn met de minister. Dus ik zoek tussen de bedrijven van mijn huishouden door, op twitter naar reacties. Lees ik per ongeluk iets over dat het overleg van woensdag is afgelast. Ik ga op onderzoek uit. Het kan toch niet waar zijn. Maar het wordt in de Twitter-tijdslijn al snel bevestigd. Omdat het CDA vond dat het een herhaling van zetten zou zijn en ze wachten liever een brief van de minister over marktwerking af. PVV steunt het voorstel en klaar was Klara. En bij overmaat van ramp is het overleg tot nader orde uitgesteld. Wanneer en of het nog wordt gevoerd, is nog maar de vraag.
Mijn verwachtingen spatten uiteen. Ik had hoop dat er toch nog iets veranderd zou worden. Ik had vertrouwen dat de politiek zou denken aan het kind en het werkende ouders een klein beetje tegemoet zou komen. Ik heb veel tijd en energie gestoken in een spelletje dat ik niet begrijp. Ik heb de spelregels gevolgd en toch verloren.... Ik ben niet boos. Ik ben teleurgesteld.
En dat was mijn week, Mark. Ik als hoog-opgeleide jonge vrouw, met redelijk wat verstand en nuchterheid op zak, was het toch wel even kwijt. Hoe moet je als burger en inwoner van zo'n mooi land als Nederland nu nog iets snappen van wat jullie doen in Den Haag als de spelregels niet duidelijk zijn of veranderd worden waar je bij staat? Hoe kan je dan als burger iets veranderen?
Ik hoop dat jij het me uit kan leggen, Mark. Het zou wel schelen.
Veel liefs,
Marjet
Ik ben niet boos hoor, maar ik snap er alleen niet veel van. Van de Haagse politiek. Afgelopen week heb ik veel tijd en aandacht gestoken om nog wat te doen aan de bezuinigingen kinderopvang en alle kindregelingen. Dat er bezuinigd moet worden, daar zijn we het allemaal wel over eens. Maar de manier waarop klopt gewoon niet. Dus heb ik afgelopen week drie dagen lang televisie gekeken en de Algemeen Politieke Beschouwingen gevolgd. En heb ik twee dagen gewerkt aan de voorbereidingen voor een algemeen overleg van de vaste kamercommissie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid met de minister. Ik heb mijn agenda vrijgehouden voor het debat. En uiteindelijk allemaal voor niets. En daar wil ik het toch even met je over hebben.
Allereerst de beschouwingen. Het was best vermakelijk hoor om de politiek op zijn best (of slechts) te zien. Ik moet ook echt zeggen dat ik vond dat je het goed deed. Je geeft duidelijk antwoord zonder poespas. Dat siert je. Het is verfrissend. Ik heb er ook veel van geleerd. Dus toen het puntje bij paaltje kwam, de moties waren ingediend en jij antwoord mocht geven, zat ik er klaar voor. Drie dagen lange spanning, Politiek 24 gevonden op televisie, 22.30 uur op de klok, opgeschreven om welke moties het ging. Om je vervolgens 20 keer te horen zeggen; 'Die motie ontraad ik. Of deze motie ontraad ik ten sterkste.' Niets van 'U heeft gelijk, mevrouw Sap.' Of Meneer Pechtold, ik snap het, we doen het niet!'
Ik snapte er niets van. Zo gemakkelijk kom je er toch niet vanaf. Maar ik kreeg nieuwe hoop toen de verslaggever zei dat er na de pauze verder vergaderd zou worden en dat het nog wel een latertje zou worden. Ik ren naar de keuken voor een nieuwe kop thee, kijk even snel bij de kinderen en ren terug. En wat zie ik; Je bent handjes aan het schudden. Ik denk nog; 'Misschien is dit een herhaling van vorig jaar'. Maar uit die droom word ik al snel geholpen omdat Ferry Mingelen zegt, dat het voor het eerst in de geschiedenis is dat het debat zo vroeg is afgelopen. Ik snap er niets van. Het is te laat om iemand te bellen. Ik kijk op twitter, ook niets. Misschien facebook, maar die gedachte verwerp ik gelijk.Op facebook doen we niet aan politiek. En nu? Ik zap nog wat rond in de hoop iets te vinden, maar niets gaat in op het vervolg. Alles over 'Doe eens normaal'. Enigszins ontmoedigd en teleurgesteld ga ik maar naar bed met het vaste voornemen om vrijdagochtend in de telefoon te klimmen en eens even wat te gaan bellen.
Zo gezegd zo gedaan. Maar het antwoord is niet bevredigend. Volgende week wordt er eventueel verder gekeken naar de moties afhankelijk van de motie, maar wanneer daar kwam ik niet achter.
En dan zou je denken dat ik het op zou geven, maar niets is minder waar. Ik hield moed, want er stond voor woensdag een overleg met de minister van Sociale Zaken gepland over de bezuinigingen kinderopvang. Daar zou dan toch iets veranderd gaan worden in het voordeel van de werkende ouder en het kind. Ik had al veel voorbereidingen getroffen en reacties van werkende ouders verzameld. Het was alleen nog zaak die samen te voegen en een gedetailleerde reactie te geven op het vorige overleg met uitleg waarom maatregelen zoals de 140%-regeling slecht is voor ZZP-ers. Een indrukwekkende 7 kantjes was het resultaat. Nog even overleg gepleegd met mijn achterban. Is dit wat we willen zeggen? Is het teveel? Nee, oke versturen maar. Kamerleden nog nagebeld, getwittert en geschreven. Alles in kannen en kruiken. Mijn agenda voor woensdag was zo geregeld dat ik het debat vanuit huis kon volgen. Ik ben er klaar voor. We zijn een democratie, ik verwachtte niet dat de bezuiniging van tafel zou gaan, maar wel dat bijvoorbeeld ZZP-ers tegemoet zouden worden gekomen en dat de minister zijn beloftes nakwam.
Het is dinsdagmiddag. Ik wist dat er nu ook een overleg zou zijn met de minister. Dus ik zoek tussen de bedrijven van mijn huishouden door, op twitter naar reacties. Lees ik per ongeluk iets over dat het overleg van woensdag is afgelast. Ik ga op onderzoek uit. Het kan toch niet waar zijn. Maar het wordt in de Twitter-tijdslijn al snel bevestigd. Omdat het CDA vond dat het een herhaling van zetten zou zijn en ze wachten liever een brief van de minister over marktwerking af. PVV steunt het voorstel en klaar was Klara. En bij overmaat van ramp is het overleg tot nader orde uitgesteld. Wanneer en of het nog wordt gevoerd, is nog maar de vraag.
Mijn verwachtingen spatten uiteen. Ik had hoop dat er toch nog iets veranderd zou worden. Ik had vertrouwen dat de politiek zou denken aan het kind en het werkende ouders een klein beetje tegemoet zou komen. Ik heb veel tijd en energie gestoken in een spelletje dat ik niet begrijp. Ik heb de spelregels gevolgd en toch verloren.... Ik ben niet boos. Ik ben teleurgesteld.
En dat was mijn week, Mark. Ik als hoog-opgeleide jonge vrouw, met redelijk wat verstand en nuchterheid op zak, was het toch wel even kwijt. Hoe moet je als burger en inwoner van zo'n mooi land als Nederland nu nog iets snappen van wat jullie doen in Den Haag als de spelregels niet duidelijk zijn of veranderd worden waar je bij staat? Hoe kan je dan als burger iets veranderen?
Ik hoop dat jij het me uit kan leggen, Mark. Het zou wel schelen.
Veel liefs,
Marjet
donderdag 22 september 2011
Je zal weinig slapen
Lieve Mark,
Het zijn zware tijden. Je zal weinig slapen. Toch als ik je nu in de Algemene Beschouwingen op televisie zie, is dat niet te zien. Mijn complimenten. Je houdt je staande. En ik vind het vervelend om je te moeten storen en je lastig te moeten vallen met mijn dingen. Mijn dingen van werkende ouders. Ik zit al 2 dagen aan de televisie gekluisterd. Vandaag is dag 3. En helaas heb ik moeten constateren dat ik tot nu toe niets heb gehoord over werkende ouders. En al helemaal niet over kinderen. Het belang van de kinderen wordt ernstig over het hoofd gezien. Ik maak me grote zorgen.
Ik begrijp, Mark, dat Europa, de schuldencrisis en de economie uitermate belangrijk zijn. Ik begrijp ook dat we moeten bezuinigen. Laten we dat voorop stellen. En kinderen zijn klein, dus zullen ze nooit boven een schuldencrisis kunnen uittorenen. Maar toch zijn ze wel onze toekmost.
Ik vond dat vroeger overigens heel raar. Ik vond het heel raar dat ik later de toekomst zou worden. En nu ben ik de toekomst en wil ik dat de toekomst van mijn kinderen goed is. Ik wil dat ze buiten kunnen spelen in het bos en op straat. Ik wil dat ze stabiel, vol zelfvertrouwen en met een rugzak vol ervaringen en kennis de wereld in kunnen stappen. En dat kan alleen maar door ervoor te zorgen dat er een visie is op het kind. Niet van hot naar her. Niet maar 3 minuten per dag per kind in een klas (en dat zonder kinderen met leerproblemen). Niet een bos waar de natuur niet meer te zien is. Maar wel de mogelijkheid om naar het theater te kunnen. Wel een sluitende kinderopvang waar naast kwaliteit ook pedagogiek hoog in het vaandel staat. En daar hoor ik je niet over Mark.
En ik Mark, wil graag dat mijn ouders goed verzorgd worden als ze het zelf niet meer kunnen. Ik wil dat mijn buurjongetje met Asperger lekker op zijn speciale school kan blijven waar hij zich veel beter thuis voelt dan bij mijn zoon in de klas. Ik wil lekker kunnen werken en mijn bijdrage leveren aan de economie en aan mezelf. Ik wil erop kunnen rekenen dat ik zo naar de tandarts kan gaan als mijn zoon zijn tand breekt op de wipkip. Ik wil gewoon een ziekenhuis kunnen binnenlopen en kunnen rekenen op de beste zorg.
In ruil wil ik best langer in de file staan, vaker met de trein of fiets gaan. Het bos aanleggen en schoffelen. Mijn buurvrouw haar hond uitlaten als ze haar been breekt. Mijn kledingkast (hij is behoorlijk) doneren aan het asielzoekerscentrum. Meer uitgeven op advies van de minister van Financien. Ik zal netjes 30 kilometer per uur rijden waar het moet, zodat kinderen weer op straat kunnen spelen (mijn beste jeugdherinnering). En ik kan de kinderen van mijn vriendin opvangen (scheelt weer in de kinderopvangtoeslag). Lijkt me een goede deal toch?
Ik hoor je vaak kuchen, Mark. Pas je goed op jezelf?
Veel liefs,
Marjet
Het zijn zware tijden. Je zal weinig slapen. Toch als ik je nu in de Algemene Beschouwingen op televisie zie, is dat niet te zien. Mijn complimenten. Je houdt je staande. En ik vind het vervelend om je te moeten storen en je lastig te moeten vallen met mijn dingen. Mijn dingen van werkende ouders. Ik zit al 2 dagen aan de televisie gekluisterd. Vandaag is dag 3. En helaas heb ik moeten constateren dat ik tot nu toe niets heb gehoord over werkende ouders. En al helemaal niet over kinderen. Het belang van de kinderen wordt ernstig over het hoofd gezien. Ik maak me grote zorgen.
Ik begrijp, Mark, dat Europa, de schuldencrisis en de economie uitermate belangrijk zijn. Ik begrijp ook dat we moeten bezuinigen. Laten we dat voorop stellen. En kinderen zijn klein, dus zullen ze nooit boven een schuldencrisis kunnen uittorenen. Maar toch zijn ze wel onze toekmost.
Ik vond dat vroeger overigens heel raar. Ik vond het heel raar dat ik later de toekomst zou worden. En nu ben ik de toekomst en wil ik dat de toekomst van mijn kinderen goed is. Ik wil dat ze buiten kunnen spelen in het bos en op straat. Ik wil dat ze stabiel, vol zelfvertrouwen en met een rugzak vol ervaringen en kennis de wereld in kunnen stappen. En dat kan alleen maar door ervoor te zorgen dat er een visie is op het kind. Niet van hot naar her. Niet maar 3 minuten per dag per kind in een klas (en dat zonder kinderen met leerproblemen). Niet een bos waar de natuur niet meer te zien is. Maar wel de mogelijkheid om naar het theater te kunnen. Wel een sluitende kinderopvang waar naast kwaliteit ook pedagogiek hoog in het vaandel staat. En daar hoor ik je niet over Mark.
En ik Mark, wil graag dat mijn ouders goed verzorgd worden als ze het zelf niet meer kunnen. Ik wil dat mijn buurjongetje met Asperger lekker op zijn speciale school kan blijven waar hij zich veel beter thuis voelt dan bij mijn zoon in de klas. Ik wil lekker kunnen werken en mijn bijdrage leveren aan de economie en aan mezelf. Ik wil erop kunnen rekenen dat ik zo naar de tandarts kan gaan als mijn zoon zijn tand breekt op de wipkip. Ik wil gewoon een ziekenhuis kunnen binnenlopen en kunnen rekenen op de beste zorg.
In ruil wil ik best langer in de file staan, vaker met de trein of fiets gaan. Het bos aanleggen en schoffelen. Mijn buurvrouw haar hond uitlaten als ze haar been breekt. Mijn kledingkast (hij is behoorlijk) doneren aan het asielzoekerscentrum. Meer uitgeven op advies van de minister van Financien. Ik zal netjes 30 kilometer per uur rijden waar het moet, zodat kinderen weer op straat kunnen spelen (mijn beste jeugdherinnering). En ik kan de kinderen van mijn vriendin opvangen (scheelt weer in de kinderopvangtoeslag). Lijkt me een goede deal toch?
Ik hoor je vaak kuchen, Mark. Pas je goed op jezelf?
Veel liefs,
Marjet
maandag 12 september 2011
Je hebt niets te klagen!
Lieve Mark,
Het spijt me. Het is echt te lang geleden dat ik iets van me heb laten horen. Ik was feitelijk even met reces. Net als jij. Oke, het is niet helemaal een eerlijk vergelijk. Jij bestuurt een land met 16 miljoen mensen, ik een huishouden van 4. Maar toch, zo af en toe moet je er even tussenuit. Al was het voor je eigen gezondheid.
Maar laten we voor de lol onze werelden eens naast elkaar leggen. Gewoon voor de grap.
Tegen 16 miljoen mensen kan ik niet op. Dat geef ik toe. Maar goed, ik heb ook een portemonnee en doordat jij dingen beslist kan ik minder met die portemonnee doen. Dus zal ik ook moeten bezuinigen. Nee, ik weet het geen 18 miljard. Maar toch, ook ik moet lastige beslissingen nemen.
Ik moet nadenken over wat het beste is voor mijn kinderen, net als jij voor de inwoners van Nederland en daarbuiten. Spruitjes of friet? Lastige vragen hoor. Dat brengt ons gelijk bij lastige vragen. Jij moet ze voor de Tweede Kamer beantwoorden, 150 personen sterk. Ik voor 2 vijfjarige met een wilde fantasieen een zeer gezonde nieuwsgierigheid. Zo zag ik jou van de week een speech geven bij de herdenking van 11 september. Terwijl ik aan mijn dochter moest uitleggen wat dat was op televisie en waarom al die mensen zo hard gilden. En vervolgens waarom die "Ben Laden" dat dan had gedaan. En laatst nog; Wie is Jezus? Leg jij dat maar eens uit terwijl je boodschappen aan het doen bent.
Overvolle agenda's is een bekend probleem bij beiden, denk ik. De jouwe is gevuld met ministerraden en hoogwaardigheidsbekleders. De mijne met balletles, partijtjes en pleindienst op school.
Maar laten we eerlijk zijn; Jij kan de hele nacht doorslapen en word niet gewekt om 6 uur 's ochtends door een vieze luier in je gezicht onder het mom van; mam ik heb maar 1 plas gedaan vannacht! Je hebt geen last van andere moeders en de schoolpleinmaffia. Oke, je moet je verantwoorden aan de Tweede Kamer, maar dat zijn tenminste fatsoenlijke mensen. Je hoeft niemand te leren netjes met mes en vork te eten en het resultaat erna op te hoeven ruimen. Dat is niet nodig op staatsbanketten. Je hebt nog nooit krijsende kinderen moeten achterlaten op het kinderdagverblijf omdat jij zo nodig moest werken, dus schuldgevoelens zullen je onbekend zijn. Jij hebt geen stress van files, want wachten doen ze toch wel op je. Je bent per slot van rekening de Minister President. Ik wou dat ik het was....
Veel liefs,
Marjet
Het spijt me. Het is echt te lang geleden dat ik iets van me heb laten horen. Ik was feitelijk even met reces. Net als jij. Oke, het is niet helemaal een eerlijk vergelijk. Jij bestuurt een land met 16 miljoen mensen, ik een huishouden van 4. Maar toch, zo af en toe moet je er even tussenuit. Al was het voor je eigen gezondheid.
Maar laten we voor de lol onze werelden eens naast elkaar leggen. Gewoon voor de grap.
Tegen 16 miljoen mensen kan ik niet op. Dat geef ik toe. Maar goed, ik heb ook een portemonnee en doordat jij dingen beslist kan ik minder met die portemonnee doen. Dus zal ik ook moeten bezuinigen. Nee, ik weet het geen 18 miljard. Maar toch, ook ik moet lastige beslissingen nemen.
Ik moet nadenken over wat het beste is voor mijn kinderen, net als jij voor de inwoners van Nederland en daarbuiten. Spruitjes of friet? Lastige vragen hoor. Dat brengt ons gelijk bij lastige vragen. Jij moet ze voor de Tweede Kamer beantwoorden, 150 personen sterk. Ik voor 2 vijfjarige met een wilde fantasieen een zeer gezonde nieuwsgierigheid. Zo zag ik jou van de week een speech geven bij de herdenking van 11 september. Terwijl ik aan mijn dochter moest uitleggen wat dat was op televisie en waarom al die mensen zo hard gilden. En vervolgens waarom die "Ben Laden" dat dan had gedaan. En laatst nog; Wie is Jezus? Leg jij dat maar eens uit terwijl je boodschappen aan het doen bent.
Overvolle agenda's is een bekend probleem bij beiden, denk ik. De jouwe is gevuld met ministerraden en hoogwaardigheidsbekleders. De mijne met balletles, partijtjes en pleindienst op school.
Maar laten we eerlijk zijn; Jij kan de hele nacht doorslapen en word niet gewekt om 6 uur 's ochtends door een vieze luier in je gezicht onder het mom van; mam ik heb maar 1 plas gedaan vannacht! Je hebt geen last van andere moeders en de schoolpleinmaffia. Oke, je moet je verantwoorden aan de Tweede Kamer, maar dat zijn tenminste fatsoenlijke mensen. Je hoeft niemand te leren netjes met mes en vork te eten en het resultaat erna op te hoeven ruimen. Dat is niet nodig op staatsbanketten. Je hebt nog nooit krijsende kinderen moeten achterlaten op het kinderdagverblijf omdat jij zo nodig moest werken, dus schuldgevoelens zullen je onbekend zijn. Jij hebt geen stress van files, want wachten doen ze toch wel op je. Je bent per slot van rekening de Minister President. Ik wou dat ik het was....
Veel liefs,
Marjet
donderdag 14 juli 2011
Niets neuspeuteren
Lieve Mark,
Jij bent al lekker met reces. Onze vakantie is nog niet begonnen. En dan mag je best medelijden met ons hebben. Voor ons werkende ouders is het namelijk geen gemakkelijke tijd zo net voor de vakantie. Er is geen neuspeuteren bij! Een overzicht van de laatste schoolweken. Maar ik zeg er alvast bij dat je het mag vermenigvuldigen met het aantal kinderen dat je hebt. In mijn geval mag je alle activiteiten dus vermenigvuldigen met 2. Daar gaat ie;
Afzwemmen voor diploma A
Verjaardagsfeest voor gehele familie
Verjaardag kinderen
Eigen partijtje voor kinderen
Uitdelen op school voor juffen en kinderen
Sportdag
Afscheid van groep 2- uitje
Cadeau voor de juffen (maar liefst 4 in mijn geval)
Pannenkoeken eten op school
Schoonmaken klaslokalen
Klassenborrel
Afscheid van sportclubjes inclusief verkleedpartij
Verschillende verjaardagspartijtjes van andere kinderen
En dat naast je werk en huishouden. Niets neuspeuteren...
En als je denkt dat je er dan bent.... Wel nee, want dan moet je nog alle dingen voor de vakantie gaan regelen op je werk en voor thuis. Zonnebrandspul kopen, medicijnen niet vergeten, auto controleren, tassen inpakken, opladers telefoons, tandenborstels, camera en computer, lijstjes maken, route uitzoeken, evaluatie afspraak maken, brief nog versturen, wie verzorgt de planten? Maar bovenaan het lijstje; Waar gaan de kinderen naar toe als mijn vriend en ik tijdens de vakantie werken? 25 Vakantiedagen op je werk en 11 vakantieweken per jaar op school. Ergens gaat het mis.... Dus ook voor deze vakantie nog even opvang regelen.
Ik kan niet wachten tot het schooljaar gewoon weer begint....
Jij bent al lekker met reces. Onze vakantie is nog niet begonnen. En dan mag je best medelijden met ons hebben. Voor ons werkende ouders is het namelijk geen gemakkelijke tijd zo net voor de vakantie. Er is geen neuspeuteren bij! Een overzicht van de laatste schoolweken. Maar ik zeg er alvast bij dat je het mag vermenigvuldigen met het aantal kinderen dat je hebt. In mijn geval mag je alle activiteiten dus vermenigvuldigen met 2. Daar gaat ie;
Afzwemmen voor diploma A
Verjaardagsfeest voor gehele familie
Verjaardag kinderen
Eigen partijtje voor kinderen
Uitdelen op school voor juffen en kinderen
Sportdag
Afscheid van groep 2- uitje
Cadeau voor de juffen (maar liefst 4 in mijn geval)
Pannenkoeken eten op school
Schoonmaken klaslokalen
Klassenborrel
Afscheid van sportclubjes inclusief verkleedpartij
Verschillende verjaardagspartijtjes van andere kinderen
En dat naast je werk en huishouden. Niets neuspeuteren...
En als je denkt dat je er dan bent.... Wel nee, want dan moet je nog alle dingen voor de vakantie gaan regelen op je werk en voor thuis. Zonnebrandspul kopen, medicijnen niet vergeten, auto controleren, tassen inpakken, opladers telefoons, tandenborstels, camera en computer, lijstjes maken, route uitzoeken, evaluatie afspraak maken, brief nog versturen, wie verzorgt de planten? Maar bovenaan het lijstje; Waar gaan de kinderen naar toe als mijn vriend en ik tijdens de vakantie werken? 25 Vakantiedagen op je werk en 11 vakantieweken per jaar op school. Ergens gaat het mis.... Dus ook voor deze vakantie nog even opvang regelen.
Ik kan niet wachten tot het schooljaar gewoon weer begint....
dinsdag 5 juli 2011
De zin en onzin van druk zijn
Lieve Mark,
Het spijt me dat ik je al zo lang niet heb geschreven. Het is natuurlijk een onzin excuus, maar ik had het druk. Einde schooljaar, werk, zwemles en afzwemmen, verjaardagen, opvang regelen voor de zomer, sportdag van de kinderen, als taxichauffeur fungeren, oudergesprekken....
Ik had je natuurlijk best kunnen schrijven, maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb de bal laten vallen en even laten liggen. En daar kan ik me best schuldig over voelen. Ik doe elke dag mijn best om ze heel hoog de lucht in te gooien en maar te hopen dat ik die ene bal die bijna op de grond valt nog te grijpen en meestal gaat me dat goed af. Maar zo aan het einde van het schooljaar is dat lastig.
Aan de andere kant wordt je ook wel handig met dat jongleren. Expert zelfs. Het is niet voor niets dat vrouwen twee dingen tegelijkertijd kunnen en als het moet zelfs veel meer dingen tegelijk. Ik durf het zelfs zo te stellen dat we anders geen 'werkende moeder' hadden kunnen zijn. Onmogelijk!
En gelukkig is het excuus 'Druk, Druk, Druk' alom geaccepteerd. Niemand zal er moeilijk over doen als je dat excuus opbrengt. Er wordt zelfs begrijpelijk geknikt alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Zoiets als boodschappen doen. Je kan het ook vergelijken met de vraag; 'Hoe is het?' en het standaard antwoord dat je daarop krijgt; 'Goed'. Ook volledig geaccepteerd, ook al zie je dat het niet zo is.
En natuurlijk is het druk, met kinderen, huis, 2 banen, vrienden, familie, clubjes, feestjes. Maar zo af en toe is het ook aanstelleritis. We kunnen er ook in zwelgen. Zo stellig geloven dat we het druk hebben, dat het ook echt zo druk is. En ondertussen het nog moeilijker maken door je kind op nog een clubje te zetten. En dan gaan klagen. Altijd alles willen en er dan over klagen. Ik denk dat we daar nog het allerbest in zijn, klagen. Oh ja en onszelf dan heel erg zielig vinden. We hebben namelijk nooit tijd voor onszelf en zijn altijd maar bezig met anderen.
Dus Mark, het spijt me dubbelop; ik heb het grootste excuus allertijden gebruikt en er dan ook nog even over lopen klagen. Het spijt me.
Veel liefs,
Marjet
Het spijt me dat ik je al zo lang niet heb geschreven. Het is natuurlijk een onzin excuus, maar ik had het druk. Einde schooljaar, werk, zwemles en afzwemmen, verjaardagen, opvang regelen voor de zomer, sportdag van de kinderen, als taxichauffeur fungeren, oudergesprekken....
Ik had je natuurlijk best kunnen schrijven, maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb de bal laten vallen en even laten liggen. En daar kan ik me best schuldig over voelen. Ik doe elke dag mijn best om ze heel hoog de lucht in te gooien en maar te hopen dat ik die ene bal die bijna op de grond valt nog te grijpen en meestal gaat me dat goed af. Maar zo aan het einde van het schooljaar is dat lastig.
Aan de andere kant wordt je ook wel handig met dat jongleren. Expert zelfs. Het is niet voor niets dat vrouwen twee dingen tegelijkertijd kunnen en als het moet zelfs veel meer dingen tegelijk. Ik durf het zelfs zo te stellen dat we anders geen 'werkende moeder' hadden kunnen zijn. Onmogelijk!
En gelukkig is het excuus 'Druk, Druk, Druk' alom geaccepteerd. Niemand zal er moeilijk over doen als je dat excuus opbrengt. Er wordt zelfs begrijpelijk geknikt alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Zoiets als boodschappen doen. Je kan het ook vergelijken met de vraag; 'Hoe is het?' en het standaard antwoord dat je daarop krijgt; 'Goed'. Ook volledig geaccepteerd, ook al zie je dat het niet zo is.
En natuurlijk is het druk, met kinderen, huis, 2 banen, vrienden, familie, clubjes, feestjes. Maar zo af en toe is het ook aanstelleritis. We kunnen er ook in zwelgen. Zo stellig geloven dat we het druk hebben, dat het ook echt zo druk is. En ondertussen het nog moeilijker maken door je kind op nog een clubje te zetten. En dan gaan klagen. Altijd alles willen en er dan over klagen. Ik denk dat we daar nog het allerbest in zijn, klagen. Oh ja en onszelf dan heel erg zielig vinden. We hebben namelijk nooit tijd voor onszelf en zijn altijd maar bezig met anderen.
Dus Mark, het spijt me dubbelop; ik heb het grootste excuus allertijden gebruikt en er dan ook nog even over lopen klagen. Het spijt me.
Veel liefs,
Marjet
maandag 13 juni 2011
een werkende moeder: Je snapt er niets van!
Lieve Minister Kamp, Je snapt er niets van! Dit keer een blog aan Minister Kamp van Sociale Zaken over de bezuinigingen op de kinderopvang!
Je snapt er niets van!
Lieve Minister Kamp,
Het spijt me om te zeggen, maar; U snapt er niets van. In de drukste periode van het leven waarbij je werken en zorgen probeert te combineren, is het dagelijks zoeken van de juiste balans de grootste uitdaging. Om te werken moet je als ouder als eerste zorgen dat je opvang regelt voor de kinderen. Volgens U worden de wachtlijsten al minder. Helaas nog niet in de (midden-)grote steden in het Westen, maar minder worden ze wel. Het is natuurlijk niet gek dat ze in het Westen langer zijn. Daar wonen per slot van rekening de meeste werkende ouders. De zo geprezen marktwerking en keuzevrijheid kunt u op uw buik schrijven. Het is een illusie. Als ouder specialiseer je je dus in het vinden van oplossingen. Misschien is het niet de crèche van je voorkeur, is het er niet zo schoon als je zou willen of moet je omrijden, je hebt plek. Alles in kannen en kruiken dus!
En wat doet u? U gooit weer roet in het eten. U gaat na al jaren de pineut te zijn, og verder bezuinigen op de kinderopvangtoeslag en de kindregelingen. Al jaren zijn de werkende ouders de dupe. De ene bezuiniging na de andere. Gastouders die ineens geen gastouder meer mochten zijn. Kwaliteit die niet gegarandeerd is. En nu uw laatste plannen, die werken vrijwel onmogelijk maken. En toch beweert u dat ouders niet minder gaan werken. Maar minister Kamp, gaat u dan op mijn kinderen passen als ik aan het werk ben? Want ik kan het niet meer betalen.
En toch wilt u dat vrouwen meer gaan werken voor de vergrijzing en de economie. Vrouwen moeten bovendien meer posities in de top gaan bekleden. U denkt dat vrouwen gewoon blijven werken. Maar ook dat is een illusie minister Kamp. De handen die aan het bed nodig zijn, de vrouwen in de top, uw secretaresse, ze stoppen met werken als het gehele loonstrookje rechtstreeks naar de kinderopvang overgemaakt kan worden. Uw logica ontgaat mij dus.
Ik ben het met u eens dat er bezuinigd moet worden, dat ouders hun steentje bij moeten dragen. Ik ben ook tegen fraude van het systeem. Mannen zouden meer kunnen zorgen en vrouwen meer kunnen werken. Maar dit is niet de oplossing. Ouders zijn op zoek naar flexibiliteit in werk en opvang en voor een goede prijs. Kinderen willen een degelijke basis, niet van hot naar her. Werkgevers willen dat ouders hun werk doen. De kinderopvangbranche wil ook geld verdienen. Senioren willen graag schone billen. En patienten willen iemand die ze verzorgt. Dus Minister Kamp, wat u doet, is onlogisch, onhandig en getuigt van weinig inlevingsvermogen.
Ik vraag u, als werkende ouder, namens alle werkende ouders, wilt u toch nog eens nadenken over deze bezuinigingsmaatregelen? Laten we met alle partijen de koppen bij elkaar steken en kijken hoe we het wel op kunnen lossen, want dat dit het niet is, lijkt me duidelijk!
Met vriendelijke groet,
Marjet Winsemius
maandag 23 mei 2011
Je doet het niet goed
Lieve Mark,
Wist je dat werkende moeders meer kans maken op een burnout dan gemiddeld? Het is niet gek. Het is eigenlijk gekker dat het niet vaker gebeurd. Bij mij gaat het de hele dag door, alles wat niet goed is bedoel ik dan. De ballen die ik heb laten vallen. Onzekerheid en schuldgevoelens weten zelfs de normaalste zaak als boodschappen te verknallen.
Ik vind het heel erg als ik van de juf hoor dat mijn kind een ander kind heeft geslagen en daar ook nog over liegt en zelfs een ander kind beschuldigt. Heb ik echt zo'n naar kind? Andere kinderen doen dat natuurlijk nooit. Alleen de mijne. Uiteraard ligt het dan aan mij. Tuurlijk weet ik rationeel wel dat het niet zo is. Maar daar neemt mijn emotionele kant geen genoegen mee. Die slaat nog een keer op die gevoelige plek; 'Je doet het niet goed.' Hoor je hem al lachen?
Ik vind het vreselijk dat die ene moeder op het schoolplein tijdens een gesprek met drie moeders haar rug naar mij toedraait en zo een gesprek met iemand anders start. Waarom? Wat heb ik gezegd? Wat heb ik fout gedaan? Ik denk na over wat ik aandoe als ik naar school ga. Zit mijn haar goed? Heb ik de juiste schoenen aan bij die broek? Misschien komt het doordat ik in het Gooi woon. Of zouden andere dat ook hebben? Vast niet.
Het feit dat ik mijn zoon zo goed en makkelijk begrijp, zorgt ervoor dat ik hem misschien wel voortrek op zijn zus. Terwijl ik dol op haar ben. Maar ja, wel oneerlijk.
Ik werk veel vanuit huis wat dus betekent dat je tijdens je werk ook wel huishoudelijke taken kan doen. En als je dat niet hebt gedaan is de toon van mijn man gelijk beschuldigend als hij zegt; 'Moeten we nog boodschappen doen?' Eerste gedachte; 'Weer niet goed gedaan'.
Op mijn werk vind ik het vreselijk om om 14 uur op te staan om naar school te gaan. Je hoort ze denken; Daar gaat ze weer. Of; Nu al? Maar ze zien niet dat ik 's avonds nog werk. Ik hoop altijd dat ze naar de tijd van verzenden kijken. Dan hoop ik weer iets goed te maken.
Ik ben niet zo trots op mezelf als ik hoor dat mijn beste vriendin een burnout heeft en ik dat helemaal niet in de gaten heb gehad. Aan mij heb je niet zoveel als vriendin.
Ik loop altijd achter mijn huishouding aan. Dagelijks ruim ik de tafel op en staan de wasmanden me in de weg. Zelfs dat lukt me niet om gewoon die wasmanden op te ruimen.
Ik probeer nu al anderhalf jaar Voor Werkende Moeders van de grond te krijgen. Maar nog weet ik niet of wat ik doe wel goed is. Ik kan er heel stoer over vertellen en weet inmiddels veel van de inhoud. Maar heeft het wel nut? Zit iemand wel op mij te wachten? Is het niet gewoon beter om ermee te stoppen en me met makkelijkere dingen bezig te houden?
Ik verafschuw mezelf als ik schreeuw of kortaf ben tegen mijn kinderen. Laatst deed eentje het terug. En dan sta ik zijn gedrag nog te bestraffen ook, terwijl ik weet dat hij mij na doet. Ik wil mijn kinderen liefde geven, een omhelzing, een kus, maar door alle ballen hoog in de lucht te moeten houden, vallen zij misschien wel als eerste.....
Tuurlijk is het allemaal onzin, maar de gedachtestroom en constante afkeuring is alom aanwezig. En dan ben ik niet eens een perfectionist.... Als jij een truckje weet om hem de kop te snoeren, houd ik me aanbevolen.
Veel liefs,
Marjet
Wist je dat werkende moeders meer kans maken op een burnout dan gemiddeld? Het is niet gek. Het is eigenlijk gekker dat het niet vaker gebeurd. Bij mij gaat het de hele dag door, alles wat niet goed is bedoel ik dan. De ballen die ik heb laten vallen. Onzekerheid en schuldgevoelens weten zelfs de normaalste zaak als boodschappen te verknallen.
Ik vind het heel erg als ik van de juf hoor dat mijn kind een ander kind heeft geslagen en daar ook nog over liegt en zelfs een ander kind beschuldigt. Heb ik echt zo'n naar kind? Andere kinderen doen dat natuurlijk nooit. Alleen de mijne. Uiteraard ligt het dan aan mij. Tuurlijk weet ik rationeel wel dat het niet zo is. Maar daar neemt mijn emotionele kant geen genoegen mee. Die slaat nog een keer op die gevoelige plek; 'Je doet het niet goed.' Hoor je hem al lachen?
Ik vind het vreselijk dat die ene moeder op het schoolplein tijdens een gesprek met drie moeders haar rug naar mij toedraait en zo een gesprek met iemand anders start. Waarom? Wat heb ik gezegd? Wat heb ik fout gedaan? Ik denk na over wat ik aandoe als ik naar school ga. Zit mijn haar goed? Heb ik de juiste schoenen aan bij die broek? Misschien komt het doordat ik in het Gooi woon. Of zouden andere dat ook hebben? Vast niet.
Het feit dat ik mijn zoon zo goed en makkelijk begrijp, zorgt ervoor dat ik hem misschien wel voortrek op zijn zus. Terwijl ik dol op haar ben. Maar ja, wel oneerlijk.
Ik werk veel vanuit huis wat dus betekent dat je tijdens je werk ook wel huishoudelijke taken kan doen. En als je dat niet hebt gedaan is de toon van mijn man gelijk beschuldigend als hij zegt; 'Moeten we nog boodschappen doen?' Eerste gedachte; 'Weer niet goed gedaan'.
Op mijn werk vind ik het vreselijk om om 14 uur op te staan om naar school te gaan. Je hoort ze denken; Daar gaat ze weer. Of; Nu al? Maar ze zien niet dat ik 's avonds nog werk. Ik hoop altijd dat ze naar de tijd van verzenden kijken. Dan hoop ik weer iets goed te maken.
Ik ben niet zo trots op mezelf als ik hoor dat mijn beste vriendin een burnout heeft en ik dat helemaal niet in de gaten heb gehad. Aan mij heb je niet zoveel als vriendin.
Ik loop altijd achter mijn huishouding aan. Dagelijks ruim ik de tafel op en staan de wasmanden me in de weg. Zelfs dat lukt me niet om gewoon die wasmanden op te ruimen.
Ik probeer nu al anderhalf jaar Voor Werkende Moeders van de grond te krijgen. Maar nog weet ik niet of wat ik doe wel goed is. Ik kan er heel stoer over vertellen en weet inmiddels veel van de inhoud. Maar heeft het wel nut? Zit iemand wel op mij te wachten? Is het niet gewoon beter om ermee te stoppen en me met makkelijkere dingen bezig te houden?
Ik verafschuw mezelf als ik schreeuw of kortaf ben tegen mijn kinderen. Laatst deed eentje het terug. En dan sta ik zijn gedrag nog te bestraffen ook, terwijl ik weet dat hij mij na doet. Ik wil mijn kinderen liefde geven, een omhelzing, een kus, maar door alle ballen hoog in de lucht te moeten houden, vallen zij misschien wel als eerste.....
Tuurlijk is het allemaal onzin, maar de gedachtestroom en constante afkeuring is alom aanwezig. En dan ben ik niet eens een perfectionist.... Als jij een truckje weet om hem de kop te snoeren, houd ik me aanbevolen.
Veel liefs,
Marjet
zondag 8 mei 2011
Grote leugenaars zijn we!
Lieve Mark,
De dag dat je moeder wordt is de meest bijzondere dag van je leven. Wij vrouwen praten er veel en graag over. Zet een paar moeders bij elkaar en de verhalen buitelen over elkaar heen en worden met de minuut groter en erger. Maar dat is nog niet alles. Er zijn namelijk een paar rare dingen die tegelijkertijd worden geboren zodra je je kindje in je handen krijgt. En die zijn eigenlijk niet zo mooi.
Laten we beginnen bij het begin: Alle moeders beweren namelijk dat je de pijn gelijk vergeten bent zodra je je kind op je buik krijgt. Nou ik weet niet wie dat bedacht heeft, maar ik kan me de pijn echt nog heel goed herinneren. De eerste leugen is gelijk geboren als het ware. Ik vraag me nog steeds af waarom iedereen dat zegt en vooral ook blijft zeggen; 'Nee hoor, die pijn ben je echt zo vergeten.' Laten we eerlijk zijn tegenover onze zwangere lotgenoten.
Maar nee hoor, wij gaan gewoon nog verder en doen er nog een schepje bovenop. We houden ze namelijk een roze wolk voor als beloning voor al die zware maanden en die loodzware bevalling. Helaas ik kan in mijn omgeving meer moeders opnoemen die hem niet hebben gehad dan wel. Dus laten we die fabel ook uit de weg ruimen; de korte nachten, het huilen zonder dat je enig idee hebt waarom, ziekte, telkens maar eten geven..... Het is niet altijd even leuk.
Maar er is helaas nog meer. Wat we je namelijk ook niet vertellen is dat je niet alleen een kind krijgt, maar ook gratis en voor niets er grootouders bij krijgt. En als je denkt dat je ouders of schoonouders voor jou komen, dan moeten de nieuwbakken ouders gelijk uit de droom helpen. Grootouders kunnen nog net vragen hoe het met je gaat, maar voordat je adem hebt kunnen halen zijn ze al weg, aan het spelen met hun kleinkinderen. Je kan gaan zitten, want het maakt niet meer uit wat je doet.
Iedere ouder hoopt op dat ene gouden boek. Dat boek waarin staat wanneer je wat moet doen en het liefst nog met het waarom erbij. En aangezien dat er niet is bedienen we elkaar gevraagd en vooral ook ongevraagd van adviezen. Gratis en voor niets. Helaas niet altijd even welkom, maar goed bedoeld.
We zijn rare wezens, Mark. Gelukkig hebben we 1 ding wel gekregen bij de geboorte van onze kinderen; Moederdag! Wat wil je nog meer.
Veel liefs,
Marjet
De dag dat je moeder wordt is de meest bijzondere dag van je leven. Wij vrouwen praten er veel en graag over. Zet een paar moeders bij elkaar en de verhalen buitelen over elkaar heen en worden met de minuut groter en erger. Maar dat is nog niet alles. Er zijn namelijk een paar rare dingen die tegelijkertijd worden geboren zodra je je kindje in je handen krijgt. En die zijn eigenlijk niet zo mooi.
Laten we beginnen bij het begin: Alle moeders beweren namelijk dat je de pijn gelijk vergeten bent zodra je je kind op je buik krijgt. Nou ik weet niet wie dat bedacht heeft, maar ik kan me de pijn echt nog heel goed herinneren. De eerste leugen is gelijk geboren als het ware. Ik vraag me nog steeds af waarom iedereen dat zegt en vooral ook blijft zeggen; 'Nee hoor, die pijn ben je echt zo vergeten.' Laten we eerlijk zijn tegenover onze zwangere lotgenoten.
Maar nee hoor, wij gaan gewoon nog verder en doen er nog een schepje bovenop. We houden ze namelijk een roze wolk voor als beloning voor al die zware maanden en die loodzware bevalling. Helaas ik kan in mijn omgeving meer moeders opnoemen die hem niet hebben gehad dan wel. Dus laten we die fabel ook uit de weg ruimen; de korte nachten, het huilen zonder dat je enig idee hebt waarom, ziekte, telkens maar eten geven..... Het is niet altijd even leuk.
Maar er is helaas nog meer. Wat we je namelijk ook niet vertellen is dat je niet alleen een kind krijgt, maar ook gratis en voor niets er grootouders bij krijgt. En als je denkt dat je ouders of schoonouders voor jou komen, dan moeten de nieuwbakken ouders gelijk uit de droom helpen. Grootouders kunnen nog net vragen hoe het met je gaat, maar voordat je adem hebt kunnen halen zijn ze al weg, aan het spelen met hun kleinkinderen. Je kan gaan zitten, want het maakt niet meer uit wat je doet.
Iedere ouder hoopt op dat ene gouden boek. Dat boek waarin staat wanneer je wat moet doen en het liefst nog met het waarom erbij. En aangezien dat er niet is bedienen we elkaar gevraagd en vooral ook ongevraagd van adviezen. Gratis en voor niets. Helaas niet altijd even welkom, maar goed bedoeld.
We zijn rare wezens, Mark. Gelukkig hebben we 1 ding wel gekregen bij de geboorte van onze kinderen; Moederdag! Wat wil je nog meer.
Veel liefs,
Marjet
dinsdag 26 april 2011
Was het maar waar...
Lieve Mark,
Ik ben dol op mijn kinderen en mijn werk. Ik heb veel vrienden en genoeg kennissen. Ik word uitgenodigd op feestjes van leuke en uiteraard minder leuke mensen. Ik zorg ervoor dat ik dan altijd een leuk en origineel cadeautje mee heb. Je kan mij attent noemen. Ik onthou verjaardagen van vrienden, vriendinnen, kennissen en hun kinderen. Ik zorg ervoor dat er dan altijd een kaartje op de mat ligt. Ook als er iemand zwanger is.
Ik heb een leuke baan om de hoek met uitdaging en carrieremogelijkheden. Ik heb leuke collega's en een leuke baas. Ik ga met plezier elke dag naar mijn werk. De kinderen gaan dan naar de opvang waar zij ook iedere dag met plezier naar toe gaan en veel leren. Ik heb dus ook geen schuldgevoel als ik ze wegbreng. Ik weet niet waar die vrouwen het allemaal over hebben.
Ik heb een leuk huis, ingericht volgens de laatste modetrends. Het is netjes. Zo weet ik altijd precies waar alles ligt. De koelkast is altijd gevuld ook voor onverwacht bezoek. Ik kook iedere dag gezond en zorg ervoor dat mijn kinderen altijd hun bord leeg eten.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik ook tot sommige clubjes mag horen. Op het schoolplein tel ik mee en word ik gerespecteerd om wie ik ben. Ik word gebeld en wekelijks uitgenodigd voor de koffie.
Mijn kinderen, man en ik zien er altijd verzorgd uit. Geen oude joggingsbroeken te bekennen in dit huis. Mijn kinderen luisteren altijd naar wat ik zeg en doen het goed op school. Ze ruimen hun spullen op en zorgen ervoor dat aan het einde van de dag al het speelgoed op de juiste plek ligt zodat we er niet over struikelen. Mijn kinderen jengelen nooit, zijn lief en sociaal. Ze praten met twee woorden en stellen zich altijd keurig aan iedereen voor.
Ik doe elke week een leerzame en leuke activiteit met de kinderen. Ik lees elke avond voor want dat is goed voor hun woordenschat. Ik probeer mijn kinderen te stimuleren om te leren. Ik speel spelletjes met ze om dit te bereiken. We hebben respect voor het milieu. Zo laten we nooit lampen branden, pakken we de fiets en laten we de auto staan. En we zamelen altijd alles apart in. En uiteraard ben ik altijd op tijd met het inleveren van de bibliotheekboeken.
Ik wou dat ik echt zo goed was....
Veel liefs,
Marjet
Ik ben dol op mijn kinderen en mijn werk. Ik heb veel vrienden en genoeg kennissen. Ik word uitgenodigd op feestjes van leuke en uiteraard minder leuke mensen. Ik zorg ervoor dat ik dan altijd een leuk en origineel cadeautje mee heb. Je kan mij attent noemen. Ik onthou verjaardagen van vrienden, vriendinnen, kennissen en hun kinderen. Ik zorg ervoor dat er dan altijd een kaartje op de mat ligt. Ook als er iemand zwanger is.
Ik heb een leuke baan om de hoek met uitdaging en carrieremogelijkheden. Ik heb leuke collega's en een leuke baas. Ik ga met plezier elke dag naar mijn werk. De kinderen gaan dan naar de opvang waar zij ook iedere dag met plezier naar toe gaan en veel leren. Ik heb dus ook geen schuldgevoel als ik ze wegbreng. Ik weet niet waar die vrouwen het allemaal over hebben.
Ik heb een leuk huis, ingericht volgens de laatste modetrends. Het is netjes. Zo weet ik altijd precies waar alles ligt. De koelkast is altijd gevuld ook voor onverwacht bezoek. Ik kook iedere dag gezond en zorg ervoor dat mijn kinderen altijd hun bord leeg eten.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik ook tot sommige clubjes mag horen. Op het schoolplein tel ik mee en word ik gerespecteerd om wie ik ben. Ik word gebeld en wekelijks uitgenodigd voor de koffie.
Mijn kinderen, man en ik zien er altijd verzorgd uit. Geen oude joggingsbroeken te bekennen in dit huis. Mijn kinderen luisteren altijd naar wat ik zeg en doen het goed op school. Ze ruimen hun spullen op en zorgen ervoor dat aan het einde van de dag al het speelgoed op de juiste plek ligt zodat we er niet over struikelen. Mijn kinderen jengelen nooit, zijn lief en sociaal. Ze praten met twee woorden en stellen zich altijd keurig aan iedereen voor.
Ik doe elke week een leerzame en leuke activiteit met de kinderen. Ik lees elke avond voor want dat is goed voor hun woordenschat. Ik probeer mijn kinderen te stimuleren om te leren. Ik speel spelletjes met ze om dit te bereiken. We hebben respect voor het milieu. Zo laten we nooit lampen branden, pakken we de fiets en laten we de auto staan. En we zamelen altijd alles apart in. En uiteraard ben ik altijd op tijd met het inleveren van de bibliotheekboeken.
Ik wou dat ik echt zo goed was....
Veel liefs,
Marjet
maandag 18 april 2011
En dan? Wat doe je dan?
Lieve Mark,
Als mens krijgen we af en toe berichten die niet leuk zijn. We hopen dat we ze niet te vaak krijgen. Als ouder krijg je wat vaker van die berichten. Berichten die ervoor zorgen dat je hoopt dat het einde van de dag snel nadert. Als je telefoon gaat en je ziet dat het de creche is, weet je dat je je spullen kan pakken. Als je midden in de nacht je naam hoort, weet je dat je de slaap voor die nacht wel vaarwel kan zeggen. Als je iets hoort vallen in de supermarkt, weet je dat je kan gaan opruimen. En zo kan ik nog wel even door gaan.
En natuurlijk weet ik dat er ergere berichten zijn en hoor ik de echte chagrijnen op deze wereld al zeggen; 'Dan had je maar geen kinderen moeten nemen.' En ze hebben nog gelijk ook, tenzij het berichten zijn die het zorgvuldig gebouwde kaartenhuis echt op zijn grondvesten doet schudden. Ik zal je een paar voorbeelden geven. Erachter komen dat jouw creche gaat verhuizen naar de andere kant van de stad. De opvang die van het een op het andere moment gesloten wordt omdat de eigenaren ruzie hebben. De oppas die ineens afbelt. Jouw BSO die van de ene op de andere maand niet meer op school rijdt. Ouders die niet meer willen oppassen. Studiedagen van de jongste, maar niet van de andere kinderen. Vakanties die niet overlappen tussen middelbare en lagere school. En wat dan? Wat doe je dan?
Wij, werkende moeders en ja ook sommige vaders, zijn zo flexibel geworden dat we het elke keer weer oplossen. Houwtje touwtje, een buurvrouw, een vriendin, een taxibedrijf, de televisie, een sleutel, eerder opstaan, later op je werk, informele oppas aan huis, overuren opnemen. En proberen dat kaartenhuis zorgvuldig op te bouwen terwijl je wacht op de volgende uitdaging die zorgt voor een ingestort kaartenhuis.
Tot dan Mark.
Marjet
Als mens krijgen we af en toe berichten die niet leuk zijn. We hopen dat we ze niet te vaak krijgen. Als ouder krijg je wat vaker van die berichten. Berichten die ervoor zorgen dat je hoopt dat het einde van de dag snel nadert. Als je telefoon gaat en je ziet dat het de creche is, weet je dat je je spullen kan pakken. Als je midden in de nacht je naam hoort, weet je dat je de slaap voor die nacht wel vaarwel kan zeggen. Als je iets hoort vallen in de supermarkt, weet je dat je kan gaan opruimen. En zo kan ik nog wel even door gaan.
En natuurlijk weet ik dat er ergere berichten zijn en hoor ik de echte chagrijnen op deze wereld al zeggen; 'Dan had je maar geen kinderen moeten nemen.' En ze hebben nog gelijk ook, tenzij het berichten zijn die het zorgvuldig gebouwde kaartenhuis echt op zijn grondvesten doet schudden. Ik zal je een paar voorbeelden geven. Erachter komen dat jouw creche gaat verhuizen naar de andere kant van de stad. De opvang die van het een op het andere moment gesloten wordt omdat de eigenaren ruzie hebben. De oppas die ineens afbelt. Jouw BSO die van de ene op de andere maand niet meer op school rijdt. Ouders die niet meer willen oppassen. Studiedagen van de jongste, maar niet van de andere kinderen. Vakanties die niet overlappen tussen middelbare en lagere school. En wat dan? Wat doe je dan?
Wij, werkende moeders en ja ook sommige vaders, zijn zo flexibel geworden dat we het elke keer weer oplossen. Houwtje touwtje, een buurvrouw, een vriendin, een taxibedrijf, de televisie, een sleutel, eerder opstaan, later op je werk, informele oppas aan huis, overuren opnemen. En proberen dat kaartenhuis zorgvuldig op te bouwen terwijl je wacht op de volgende uitdaging die zorgt voor een ingestort kaartenhuis.
Tot dan Mark.
Marjet
donderdag 14 april 2011
'Dan had je maar geen kinderen moeten nemen.'
'Moeders werken voor een tweede auto of de derde vakantie.'
'Werkende moeders dumpen hun kinderen op de creche.'
'Carrieretijgers zijn het.'
'Waarom werkende moeders? Er zijn toch ook vaders die werken?'
Sorry, Mark dat ik gelijk zo met de deur in huis val, maar ik wilde je een keer laten zien wat voor een rare veronderstellingen en vooroordelen er zijn als het gaat om werkende moeders. Tjemig, ik werk omdat ik het leuk vind, ik graag mijn eigen broek omhoog houd en inderdaad om met een auto naar mijn werk te kunnen gaan. Het betekent niet gelijk dat ik een carrieretijger ben. Ik bijt mijn collega's namelijk echt niet. En als ik mijn kinderen echt zou dumpen, zou ik ze bij de poort naar binnen schoppen. En zou ik ook niet elke avond voorlezen, koken, wassen, kroelen, boodschappen doen, spelletjes spelen.... Ik breng ze naar de creche waar zij de hele dag liefde en aandacht krijgen van lieve juffen. Ze mogen er spelen met andere kinderen en leren van alles waar ik zelf misschien het geduld niet voor heb.
En ja, er zijn zeker werkende vaders. En toch is het helaas nog lang niet zo dat de vaders net zo veel zorgen als de moeders, in de meeste gevallen althans. Dus dekt de term werkende moeders exact de spagaat waar we in zitten en waar vaders minder last van hebben. Als er iemand is met een betere terminologie, neem ik hem graag over. Maar voor nu ben ik ik nog steeds een werkende moeder.
Maar Mark, ik moet je even waarschuwen. Er worden jou ook wat veronderstellingen in de mond gelegd. Ik las laatst namelijk een stuk over Zweden en dat het daar helemaal niet ideaal is. Bij die stelling kan ik inkomen. Ik denk ook niet dat het ideaal is. Waar is het wel ideaal, dan ga ik gelijk verhuizen? Maar het stuk wordt afgesloten met dat de overheid de moeders aan het werk heeft gekregen door te zeggen dat ze parasieten zijn als ze niet buitenshuis zouden werken. Je mag je vinger opsteken als het je bekend voorkomt. Bij deze Mark, er worden even wat woorden in je mond gelegd. Dat je het maar even weet. Fijn he die veronderstellingen!
Veel liefs,
Marjet
'Werkende moeders dumpen hun kinderen op de creche.'
'Carrieretijgers zijn het.'
'Waarom werkende moeders? Er zijn toch ook vaders die werken?'
Sorry, Mark dat ik gelijk zo met de deur in huis val, maar ik wilde je een keer laten zien wat voor een rare veronderstellingen en vooroordelen er zijn als het gaat om werkende moeders. Tjemig, ik werk omdat ik het leuk vind, ik graag mijn eigen broek omhoog houd en inderdaad om met een auto naar mijn werk te kunnen gaan. Het betekent niet gelijk dat ik een carrieretijger ben. Ik bijt mijn collega's namelijk echt niet. En als ik mijn kinderen echt zou dumpen, zou ik ze bij de poort naar binnen schoppen. En zou ik ook niet elke avond voorlezen, koken, wassen, kroelen, boodschappen doen, spelletjes spelen.... Ik breng ze naar de creche waar zij de hele dag liefde en aandacht krijgen van lieve juffen. Ze mogen er spelen met andere kinderen en leren van alles waar ik zelf misschien het geduld niet voor heb.
En ja, er zijn zeker werkende vaders. En toch is het helaas nog lang niet zo dat de vaders net zo veel zorgen als de moeders, in de meeste gevallen althans. Dus dekt de term werkende moeders exact de spagaat waar we in zitten en waar vaders minder last van hebben. Als er iemand is met een betere terminologie, neem ik hem graag over. Maar voor nu ben ik ik nog steeds een werkende moeder.
Maar Mark, ik moet je even waarschuwen. Er worden jou ook wat veronderstellingen in de mond gelegd. Ik las laatst namelijk een stuk over Zweden en dat het daar helemaal niet ideaal is. Bij die stelling kan ik inkomen. Ik denk ook niet dat het ideaal is. Waar is het wel ideaal, dan ga ik gelijk verhuizen? Maar het stuk wordt afgesloten met dat de overheid de moeders aan het werk heeft gekregen door te zeggen dat ze parasieten zijn als ze niet buitenshuis zouden werken. Je mag je vinger opsteken als het je bekend voorkomt. Bij deze Mark, er worden even wat woorden in je mond gelegd. Dat je het maar even weet. Fijn he die veronderstellingen!
Veel liefs,
Marjet
maandag 11 april 2011
We zouden er eens mee op moeten houden
Lieve Mark,
Heerlijk he, het is weer langer licht, mooi weer, de winterjassen kunnen de zolder weer op en de korte broeken aan. Iedereen wordt ook weer vriendelijker. Je ziet je buren weer vaker. Mensen helpen elkaar meer. Je hebt meer energie en kan dus meer doen. Er zijn minder files. De kinderen kunnen weer lekker buitenspelen. Heerlijk!
Je zou denken dat het balanceren tussen werk en gezin dan ook makkelijker zou worden. Maar helaas blijft dat een constante factor, zomer of winter, zon of sneeuw, balanceren blijft. En dat is gewoonweg niet altijd even makkelijk. De stress voor het op tijd zijn op de creche, de lastige collega's, het altijd aanwezige schuldgevoel, het achterlopende huishouden, de ellenlange to-dolijsten..... Zo kan ik nog wel even doorgaan. Niet om zielig te doen hoor. Maar het is gewoon niet altijd even makkelijk.
Weet je, we hebben zelf ook wel een bepaalde rol. Dat besef ik me terdege. Kijk, we hoeven geen boodschappen te doen met de kinderen. Dat kan heel goed zonder. We hoeven geen schuldgevoel te hebben, dat bedenken we zelf. Ons huis hoeft niet elke dag te worden gezogen. De kinderen hoeven niet op 2 sporten, muziek en ook nog knutselles. Ze kunnen ook gewoon thuis blijven. En vaders kunnen de kinderen ook heel goed ophalen van school. En waarom zou je de kinderen meenemen om een cadeautje voor het kinderfeestje te kopen. En zo zouden we ook wel een kwartiertje eerder weg kunnen van ons werk. Roddelen en boos zijn de collega's toch al. Dat kwartier maakt ook niet uit.
We doen het onszelf allemaal aan. We zouden er eens mee op moeten houden. Scheelt weer in het balanceren.
Veel liefs,
Marjet
Heerlijk he, het is weer langer licht, mooi weer, de winterjassen kunnen de zolder weer op en de korte broeken aan. Iedereen wordt ook weer vriendelijker. Je ziet je buren weer vaker. Mensen helpen elkaar meer. Je hebt meer energie en kan dus meer doen. Er zijn minder files. De kinderen kunnen weer lekker buitenspelen. Heerlijk!
Je zou denken dat het balanceren tussen werk en gezin dan ook makkelijker zou worden. Maar helaas blijft dat een constante factor, zomer of winter, zon of sneeuw, balanceren blijft. En dat is gewoonweg niet altijd even makkelijk. De stress voor het op tijd zijn op de creche, de lastige collega's, het altijd aanwezige schuldgevoel, het achterlopende huishouden, de ellenlange to-dolijsten..... Zo kan ik nog wel even doorgaan. Niet om zielig te doen hoor. Maar het is gewoon niet altijd even makkelijk.
Weet je, we hebben zelf ook wel een bepaalde rol. Dat besef ik me terdege. Kijk, we hoeven geen boodschappen te doen met de kinderen. Dat kan heel goed zonder. We hoeven geen schuldgevoel te hebben, dat bedenken we zelf. Ons huis hoeft niet elke dag te worden gezogen. De kinderen hoeven niet op 2 sporten, muziek en ook nog knutselles. Ze kunnen ook gewoon thuis blijven. En vaders kunnen de kinderen ook heel goed ophalen van school. En waarom zou je de kinderen meenemen om een cadeautje voor het kinderfeestje te kopen. En zo zouden we ook wel een kwartiertje eerder weg kunnen van ons werk. Roddelen en boos zijn de collega's toch al. Dat kwartier maakt ook niet uit.
We doen het onszelf allemaal aan. We zouden er eens mee op moeten houden. Scheelt weer in het balanceren.
Veel liefs,
Marjet
woensdag 30 maart 2011
Thuisblijfmoeders hebben gelijk!
Lieve Mark,
Heb je wel eens op het schoolplein gestaan? Vooral 's ochtends vroeg? Dat is namelijk de plek waar de scheiding plaats vindt. De scheiding der soorten. De grootste krachtmeting aller tijden. The Godfather is er niets bij. Ik heb het niet over kinderen, niet de jongens versus de meisjes. Zelfs niet de meisjes onderling. Nee, dat is voor de kleintjes. Het gaat hier om het grote werk, serious business; de Thuisblijvende moeder versus de Werkende moeder. Volgens mij heb ik hier al een keer over geschreven, maar toch, het blijft een nare, nare strijd. Wij vrouwen vechten toch al niet eerlijk, maar hier wordt geslagen met onderzoeken, bewijzen en redenaties van experts. Debatten in de Tweede Kamer zijn er niets bij.
Laten we voorop stellen dat ik dol ben op mijn werk. Ik doe het met plezier en vooral omdat ik dan ook weer even Marjet mag zijn en geen moeder. En plat gezegd levert het geld op en daarvan kunnen wij leukere dingen doen. Dus laten we voorop stellen dat ik met plezier werk. Maar ik sta niet stil bij zaken als dat ik eventueel van mijn man zou scheiden en ik dan onder de armoedegrens zou kunnen gaan vallen. Ik heb er ook nooit echt bij stil gestaan dat als ik zou stoppen met werken ik dan geen pensioen op zou bouwen. Dat schiet me gewoon niet zo 1, 2, 3 te binnen. Ook denk ik niet aan de vergrijzing en dat dat veel geld gaat kosten en dat ik daar een steentje aan kan bijdragen. En ik denk niet dat ik de enige ben.
Namens de thuisblijfmoeders. Ik denk dat ze thuis blijven omdat ze dan voor de kinderen kunnen zorgen. En dat ze daar veel plezier aan beleven. Ze zijn ervan overtuigd dat ze beter voor hun kinderen kunnen zorgen dan de creche. En dat het voor de kinderen beter is om in een veilige thuissituatie groot te worden. Geef ze eens ongelijk. Zeker als je denkt aan de kwaliteit van de kinderopvang en de schrikbarende verhalen die je hoort.
Misschien vinden ze het daarnaast ook heerlijk om 's ochtends gewoon thuis met een kopje thee de krant te lezen. Of met vriendinnen af te spreken. En wees nu eens eerlijk, wie wil dat niet? Oke, misschien niet jaren achtereen, maar gewoon zo eventjes. Geen files, geen stress over ophalen, geen gedoe met wie er wanneer thuis is. Geen deadlines, die slecht zijn voor je hart. Een echte walhalla voor de werkende ouder, denk ik zo. En daarom blijven ze thuis, twee grote voordelen om lekker thuis te blijven.
En toch zou het beter zijn dat ze gaan werken. Ik weet het. Maar geef ze eens ongelijk! Het wordt ze makkelijk gemaakt om thuis te blijven en ik geef ze groot gelijk.
Veel liefs,
Marjet
Ps Even voor jou Mark, degene die gelijk wegrennen van het schoolplein zijn de werkende moeders. Degene die blijven staan de thuisblijvende. Dan weet je gelijk waar je aan toe bent en kan je je voegen al gelang met wie je staat te praten.
Heb je wel eens op het schoolplein gestaan? Vooral 's ochtends vroeg? Dat is namelijk de plek waar de scheiding plaats vindt. De scheiding der soorten. De grootste krachtmeting aller tijden. The Godfather is er niets bij. Ik heb het niet over kinderen, niet de jongens versus de meisjes. Zelfs niet de meisjes onderling. Nee, dat is voor de kleintjes. Het gaat hier om het grote werk, serious business; de Thuisblijvende moeder versus de Werkende moeder. Volgens mij heb ik hier al een keer over geschreven, maar toch, het blijft een nare, nare strijd. Wij vrouwen vechten toch al niet eerlijk, maar hier wordt geslagen met onderzoeken, bewijzen en redenaties van experts. Debatten in de Tweede Kamer zijn er niets bij.
Laten we voorop stellen dat ik dol ben op mijn werk. Ik doe het met plezier en vooral omdat ik dan ook weer even Marjet mag zijn en geen moeder. En plat gezegd levert het geld op en daarvan kunnen wij leukere dingen doen. Dus laten we voorop stellen dat ik met plezier werk. Maar ik sta niet stil bij zaken als dat ik eventueel van mijn man zou scheiden en ik dan onder de armoedegrens zou kunnen gaan vallen. Ik heb er ook nooit echt bij stil gestaan dat als ik zou stoppen met werken ik dan geen pensioen op zou bouwen. Dat schiet me gewoon niet zo 1, 2, 3 te binnen. Ook denk ik niet aan de vergrijzing en dat dat veel geld gaat kosten en dat ik daar een steentje aan kan bijdragen. En ik denk niet dat ik de enige ben.
Namens de thuisblijfmoeders. Ik denk dat ze thuis blijven omdat ze dan voor de kinderen kunnen zorgen. En dat ze daar veel plezier aan beleven. Ze zijn ervan overtuigd dat ze beter voor hun kinderen kunnen zorgen dan de creche. En dat het voor de kinderen beter is om in een veilige thuissituatie groot te worden. Geef ze eens ongelijk. Zeker als je denkt aan de kwaliteit van de kinderopvang en de schrikbarende verhalen die je hoort.
Misschien vinden ze het daarnaast ook heerlijk om 's ochtends gewoon thuis met een kopje thee de krant te lezen. Of met vriendinnen af te spreken. En wees nu eens eerlijk, wie wil dat niet? Oke, misschien niet jaren achtereen, maar gewoon zo eventjes. Geen files, geen stress over ophalen, geen gedoe met wie er wanneer thuis is. Geen deadlines, die slecht zijn voor je hart. Een echte walhalla voor de werkende ouder, denk ik zo. En daarom blijven ze thuis, twee grote voordelen om lekker thuis te blijven.
En toch zou het beter zijn dat ze gaan werken. Ik weet het. Maar geef ze eens ongelijk! Het wordt ze makkelijk gemaakt om thuis te blijven en ik geef ze groot gelijk.
Veel liefs,
Marjet
Ps Even voor jou Mark, degene die gelijk wegrennen van het schoolplein zijn de werkende moeders. Degene die blijven staan de thuisblijvende. Dan weet je gelijk waar je aan toe bent en kan je je voegen al gelang met wie je staat te praten.
maandag 28 maart 2011
Werkende ouders zijn zeikerds
Lieve Mark,
Ik moet je mijn excuses aanbieden namens alle werkende moeders en vaders. Wij zijn zo af en toe grote zeikerds. Echt het spijt me. Het spijt me dat we het jou zo moeilijk maken met onze rare argumenten.
Ik doe het zelf ook, maar ik begin in te zien dat we gewoon ook wel heel erg kunnen zeiken. Ik weet dat ik normaal andere dingen schrijf, maar nu even niet. We zijn gewoon aanstellers. Ik zal je een paar voorbeelden geven;
'Er is weer een studiedag. Hoe moeten we dat nu weer gaan oplossen?' Wat een onzin; je hebt een legitieme reden om een keer te spijbelen van je werk. Je kan eindelijk een dag naar de Efteling zonder lange wachtrijen. Heerlijk toch!
Nog 1; Als de kinderen groot zijn, blijven moeders parttime werken. Hoezo? Met meer geld, kan je meer shoppen en heb je minder tijd om het uit te geven.
'Ik voel me altijd zo schuldig ten opzicht van mijn collega's als ik eerder weg ga.' Denken we nou echt dat zij er langer van wakker liggen? Wel nee, ze roddelen lekker even over je. Maar wees nou eerlijk, dat doen wij ook over hen!
'Vrouwen met ambitie zijn lelijke carrieretijgers. Ze willen werken ten koste van hun kinderen. Arme kids.' Nee, we zijn gewoon jaloers. We zouden ook graag zo'n job willen, maar ja je hebt nu eenmaal kinderen en dan kan dat niet.
'Ik moet weer helpen op school. Kunnen ze daar niemand voor in huren?' Nee, want daar hebben ze het geld niet voor. Tenzij jij en alle andere ouders veel meer willen betalen. Zo simpel is het. Dus roeien ze met de riemen die ze hebben en vinden juffen het heel fijn als je een keer komt helpen.
'Mijn man doet niets in huis; hij kookt niet, doet geen was, hij haalt de kinderen nooit van school, kot te laat thuis, hij doet geen boodschappen. En als er een keer iets is, moet ik het oplossen.' Sorry, maar dat staan wij, moeders, zelf toe. Wij willen gewoon zelf het heilige boontje zijn, want goede moeders zorgen nu eenmaal. Geef die mannen een schop onder de reet en jezelf nog een hardere. Als je het zo vervelend vindt, doe er dan wat aan.
En vaders, wat laten jullie je betuttelen door je vrouw zeg. Net alsof jullie niet voor de kids kunnen zorgen. Wij vrouwen hebben jullie allemaal bij de neus. En we gaan er nog om zeiken ook! Sufferds!
Nog zo een; 'Ik heb nooit tijd voor mezelf.' Oh, en wie bepaalt dat dan? Je man, de boodschappen. Nee toch niet je kinderen. Ik wist niet dat ze zoveel macht hadden. Potjandosie, je bepaalt toch zelf wat je doet en wat niet. Ga op je r... (sorry Mark voor deze benaming) zitten en staar naar je tenen voor mijn part, maar ga niet zeggen dat je kinderen jouw agenda bepalen.
'Ik wil graag een topbaan voor 2 dagen per week met het salaris van 5 dagen.' Tuurlijk, jij en de rest van de wereld. Als je heel eerlijk bent, weet je dat dat niet kan.
Ik kan nog wel even doorgaan. Maar weet je wat het is Mark, we willen graag alles en veel en goed. En dat mag. Je mag, of moet zelfs, naar alles streven, anders doe je jezelf tekort. Maar dan zonder te zeuren. Ouders moeten het regelen, ieder voor zich en op hun eigen manier. Maar zonder erover te zeuren. Dat scheelt gelijk al een hoop energie. Ik weet dat ik tegen het zere been schop. Ik vind het zelf ook heerlijk om te zeuren. Zullen we dan naast internationale vrouwendag, een nationale zeurdag instellen? Dan mogen we 1 dag per jaar de hele dag alleen maar zeuren. Niets positiefs, alleen maar zeuren. En de overige 364 dagen van het jaar niet. Wat jij? Goed plan of niet? Misschien moet je het eens aan de ministerraad voorstellen. Ik ben benieuwd wat zij ervan vinden.
Veel liefs,
Marjet
Ik moet je mijn excuses aanbieden namens alle werkende moeders en vaders. Wij zijn zo af en toe grote zeikerds. Echt het spijt me. Het spijt me dat we het jou zo moeilijk maken met onze rare argumenten.
Ik doe het zelf ook, maar ik begin in te zien dat we gewoon ook wel heel erg kunnen zeiken. Ik weet dat ik normaal andere dingen schrijf, maar nu even niet. We zijn gewoon aanstellers. Ik zal je een paar voorbeelden geven;
'Er is weer een studiedag. Hoe moeten we dat nu weer gaan oplossen?' Wat een onzin; je hebt een legitieme reden om een keer te spijbelen van je werk. Je kan eindelijk een dag naar de Efteling zonder lange wachtrijen. Heerlijk toch!
Nog 1; Als de kinderen groot zijn, blijven moeders parttime werken. Hoezo? Met meer geld, kan je meer shoppen en heb je minder tijd om het uit te geven.
'Ik voel me altijd zo schuldig ten opzicht van mijn collega's als ik eerder weg ga.' Denken we nou echt dat zij er langer van wakker liggen? Wel nee, ze roddelen lekker even over je. Maar wees nou eerlijk, dat doen wij ook over hen!
'Vrouwen met ambitie zijn lelijke carrieretijgers. Ze willen werken ten koste van hun kinderen. Arme kids.' Nee, we zijn gewoon jaloers. We zouden ook graag zo'n job willen, maar ja je hebt nu eenmaal kinderen en dan kan dat niet.
'Ik moet weer helpen op school. Kunnen ze daar niemand voor in huren?' Nee, want daar hebben ze het geld niet voor. Tenzij jij en alle andere ouders veel meer willen betalen. Zo simpel is het. Dus roeien ze met de riemen die ze hebben en vinden juffen het heel fijn als je een keer komt helpen.
'Mijn man doet niets in huis; hij kookt niet, doet geen was, hij haalt de kinderen nooit van school, kot te laat thuis, hij doet geen boodschappen. En als er een keer iets is, moet ik het oplossen.' Sorry, maar dat staan wij, moeders, zelf toe. Wij willen gewoon zelf het heilige boontje zijn, want goede moeders zorgen nu eenmaal. Geef die mannen een schop onder de reet en jezelf nog een hardere. Als je het zo vervelend vindt, doe er dan wat aan.
En vaders, wat laten jullie je betuttelen door je vrouw zeg. Net alsof jullie niet voor de kids kunnen zorgen. Wij vrouwen hebben jullie allemaal bij de neus. En we gaan er nog om zeiken ook! Sufferds!
Nog zo een; 'Ik heb nooit tijd voor mezelf.' Oh, en wie bepaalt dat dan? Je man, de boodschappen. Nee toch niet je kinderen. Ik wist niet dat ze zoveel macht hadden. Potjandosie, je bepaalt toch zelf wat je doet en wat niet. Ga op je r... (sorry Mark voor deze benaming) zitten en staar naar je tenen voor mijn part, maar ga niet zeggen dat je kinderen jouw agenda bepalen.
'Ik wil graag een topbaan voor 2 dagen per week met het salaris van 5 dagen.' Tuurlijk, jij en de rest van de wereld. Als je heel eerlijk bent, weet je dat dat niet kan.
Ik kan nog wel even doorgaan. Maar weet je wat het is Mark, we willen graag alles en veel en goed. En dat mag. Je mag, of moet zelfs, naar alles streven, anders doe je jezelf tekort. Maar dan zonder te zeuren. Ouders moeten het regelen, ieder voor zich en op hun eigen manier. Maar zonder erover te zeuren. Dat scheelt gelijk al een hoop energie. Ik weet dat ik tegen het zere been schop. Ik vind het zelf ook heerlijk om te zeuren. Zullen we dan naast internationale vrouwendag, een nationale zeurdag instellen? Dan mogen we 1 dag per jaar de hele dag alleen maar zeuren. Niets positiefs, alleen maar zeuren. En de overige 364 dagen van het jaar niet. Wat jij? Goed plan of niet? Misschien moet je het eens aan de ministerraad voorstellen. Ik ben benieuwd wat zij ervan vinden.
Veel liefs,
Marjet
vrijdag 25 maart 2011
In welke wereld leven ze?
Lieve Mark,
Afgelopen week was ik bij jouw buren. Ik was uitgenodigd om te komen praten in de Tweede Kamer over de kinderopvang in een rondetagelgesprek met allerlei andere partijen. En weet je Mark, ik ben best geschrokken. Ik wist dat we nog veel moesten doen samen. Maar ik wist niet dat het zo veel was. Ik zal je een paar voorbeelden geven.
Het begon al met een statement van een consultant op het gebied van kinderopvang. Hij zei; 'De bezuinigingen in de kinderopvang zijn goed voor de keuzevrijheid van ouders.' Ja, Mark, dat denk ik ook, maar om de verkeerde reden. Ouders zullen hun kinderen van de creche afhalen, minder gaan werken en zo lossen de wachtlijsten van zelf op. Heel logisch, maar is dat wat je wilt? Op die manier hoef ik geen keuzevrijheid hoor.
Een andere. Er waren zo'n 5 kinderopvangorganisaties genodigd. Stuk voor stuk durfden zij te beweren dat ouders adviesrecht hebben en dat dat perfect werkt. Klachten zijn er amper. Ik weet niet in welke wereld zij leven hoor. Want als ik gebruik maak van mijn adviesrecht zegt de organisatie met groot gemak; 'Tja, dat is een advies, die leggen wij naast ons neer.' Dan kan ik me voorstellen dat het voor hen perfect werkt, maar als ouder sta je aan de zijlijn bij de zorg voor je kind. En zo is al vier jaar opvolgend de prijs van de creche verhoogt, maar zie ik niet waar het naar toe gaat.
Als je dacht dat ik klaar was; Er werd de hele middag gesproken over ouders die kunnen kiezen voor een kinderopvangorganisatie. Ik wou echt dat het zo was, Mark. Die keuze heb je niet, laten we eerlijk zijn. Je schrijft je in op hoop van zege dat je bij die creche komt waarvan je hoopt dat die goed is. Je schrijft je ook in bij creches waarvan je hoopt er nooit te hoeven komen en dan is het afwachten.... Zo'n 18 maanden lang wachten.... Maar je kan wel alvast langs je werkgever om te zeggen dat je echt niet dinsdag en donderdag kan werken, ook al is dat wel nodig voor jouw functie. Want een dinsdag en donderdag kan je gelijk op je buik schrijven. Dus die keuzevrijheid is eerder uitzondering dan regel.
Maar dan ben ik er nog niet, want weet je waar ik achter ben gekomen; Gemeentes vergeten vaak de GGD adviezen te handhaven. Ik wist niet hoe het ging, maar ben er helaas nu achter. GGD's controleren de kinderopvang en schrijven een rapport. Als de organisatie niet voldoet aan de criteria, krijgen ze een gele kaart. Het is vervolgens aan de gemeente om hier wat aan te doen, maar die laten het vaak na. Dat kan toch niet, Mark. Laten we wel wezen! Het gaat om de zorg voor kinderen, die kan je toch niet zomaar vergeten of nalaten.
Dus Mark, we moeten nog veel doen samen. Ik wist niet dat er zoveel rare veronderstellingen en misvattingen zijn. Jij? Zullen we een keer gaan zitten en het oplossen? Ik hoor het wel wanneer je kan.
Veel liefs,
Marjet
Afgelopen week was ik bij jouw buren. Ik was uitgenodigd om te komen praten in de Tweede Kamer over de kinderopvang in een rondetagelgesprek met allerlei andere partijen. En weet je Mark, ik ben best geschrokken. Ik wist dat we nog veel moesten doen samen. Maar ik wist niet dat het zo veel was. Ik zal je een paar voorbeelden geven.
Het begon al met een statement van een consultant op het gebied van kinderopvang. Hij zei; 'De bezuinigingen in de kinderopvang zijn goed voor de keuzevrijheid van ouders.' Ja, Mark, dat denk ik ook, maar om de verkeerde reden. Ouders zullen hun kinderen van de creche afhalen, minder gaan werken en zo lossen de wachtlijsten van zelf op. Heel logisch, maar is dat wat je wilt? Op die manier hoef ik geen keuzevrijheid hoor.
Een andere. Er waren zo'n 5 kinderopvangorganisaties genodigd. Stuk voor stuk durfden zij te beweren dat ouders adviesrecht hebben en dat dat perfect werkt. Klachten zijn er amper. Ik weet niet in welke wereld zij leven hoor. Want als ik gebruik maak van mijn adviesrecht zegt de organisatie met groot gemak; 'Tja, dat is een advies, die leggen wij naast ons neer.' Dan kan ik me voorstellen dat het voor hen perfect werkt, maar als ouder sta je aan de zijlijn bij de zorg voor je kind. En zo is al vier jaar opvolgend de prijs van de creche verhoogt, maar zie ik niet waar het naar toe gaat.
Als je dacht dat ik klaar was; Er werd de hele middag gesproken over ouders die kunnen kiezen voor een kinderopvangorganisatie. Ik wou echt dat het zo was, Mark. Die keuze heb je niet, laten we eerlijk zijn. Je schrijft je in op hoop van zege dat je bij die creche komt waarvan je hoopt dat die goed is. Je schrijft je ook in bij creches waarvan je hoopt er nooit te hoeven komen en dan is het afwachten.... Zo'n 18 maanden lang wachten.... Maar je kan wel alvast langs je werkgever om te zeggen dat je echt niet dinsdag en donderdag kan werken, ook al is dat wel nodig voor jouw functie. Want een dinsdag en donderdag kan je gelijk op je buik schrijven. Dus die keuzevrijheid is eerder uitzondering dan regel.
Maar dan ben ik er nog niet, want weet je waar ik achter ben gekomen; Gemeentes vergeten vaak de GGD adviezen te handhaven. Ik wist niet hoe het ging, maar ben er helaas nu achter. GGD's controleren de kinderopvang en schrijven een rapport. Als de organisatie niet voldoet aan de criteria, krijgen ze een gele kaart. Het is vervolgens aan de gemeente om hier wat aan te doen, maar die laten het vaak na. Dat kan toch niet, Mark. Laten we wel wezen! Het gaat om de zorg voor kinderen, die kan je toch niet zomaar vergeten of nalaten.
Dus Mark, we moeten nog veel doen samen. Ik wist niet dat er zoveel rare veronderstellingen en misvattingen zijn. Jij? Zullen we een keer gaan zitten en het oplossen? Ik hoor het wel wanneer je kan.
Veel liefs,
Marjet
donderdag 17 maart 2011
Ode aan de moeder
Lieve Mark,
Uit de oproep van Opzij, wie de meest inspirerende vrouw van de afgelopen 100 jaar was, bleek dat de meeste Nederlandse vrouwen zeiden dat dat toch wel hun moeder was. Prachtig, om trots op te zijn. Althans dat vind ik. Want mijn moeder is ook de beste en ik hoop dat ik dat ook mag zijn voor mijn kinderen. Net als dat mijn kinderen de beste kinderen van de wereld zijn. Al die andere kinderen zijn allemaal vervelend, verwend of slecht-opgevoed. Niemand kan toepen aan mijn kinderen. En gelukkig vinden mijn vriendinnen dat ook.... van hun eigen kinderen dan.
Maar je eigen moeder is toch ook de allerbeste. Wie bel je als je het even niet meer weet? Bij wie kan je gewoon gaan zitten en schaamteloos vertellen over je problemen? Bij wie kan je altijd jezelf zijn? Wie bel je met genante vragen? Je moeder.
Weet je nog vroeger als je tegen de wind in moest trappen dat dan uit het niets die hand van je moeder je rug vond en je een duwtje gaf. Of als je was gevallen, dat de enige die je dan echt kon troosten, je moeder was. Of je moeder, die uit honderd om hun mama-roepende kinderen, precies jouw stem herkend. Of je moeder die 's avonds bij het voorlezen moest huilen bij Pluk van de Petteflat. Zo zijn moeders.
Ik hoop echt dat ik dat ook mag zijn voor mijn kinderen. Ik wil ze helpen als ze hulp nodig hebben. Ik wil ze vertellen hoe de wereld in elkaar zit. Ik wil ze dat duwtje geven op de fiets. Ik wil hun vragen beantwoorden. Maar bovenal wil ik ze lief hebben, kroelen en beschermen. Misschien wel iets te veel soms en ook wel eens te weinig. Maar ik hoop dat mijn kinderen mij ooit mogen noemen als meest inspirerende vrouw van de afgelopen 100 jaar.
Veel liefs,
Marjet
Uit de oproep van Opzij, wie de meest inspirerende vrouw van de afgelopen 100 jaar was, bleek dat de meeste Nederlandse vrouwen zeiden dat dat toch wel hun moeder was. Prachtig, om trots op te zijn. Althans dat vind ik. Want mijn moeder is ook de beste en ik hoop dat ik dat ook mag zijn voor mijn kinderen. Net als dat mijn kinderen de beste kinderen van de wereld zijn. Al die andere kinderen zijn allemaal vervelend, verwend of slecht-opgevoed. Niemand kan toepen aan mijn kinderen. En gelukkig vinden mijn vriendinnen dat ook.... van hun eigen kinderen dan.
Maar je eigen moeder is toch ook de allerbeste. Wie bel je als je het even niet meer weet? Bij wie kan je gewoon gaan zitten en schaamteloos vertellen over je problemen? Bij wie kan je altijd jezelf zijn? Wie bel je met genante vragen? Je moeder.
Weet je nog vroeger als je tegen de wind in moest trappen dat dan uit het niets die hand van je moeder je rug vond en je een duwtje gaf. Of als je was gevallen, dat de enige die je dan echt kon troosten, je moeder was. Of je moeder, die uit honderd om hun mama-roepende kinderen, precies jouw stem herkend. Of je moeder die 's avonds bij het voorlezen moest huilen bij Pluk van de Petteflat. Zo zijn moeders.
Ik hoop echt dat ik dat ook mag zijn voor mijn kinderen. Ik wil ze helpen als ze hulp nodig hebben. Ik wil ze vertellen hoe de wereld in elkaar zit. Ik wil ze dat duwtje geven op de fiets. Ik wil hun vragen beantwoorden. Maar bovenal wil ik ze lief hebben, kroelen en beschermen. Misschien wel iets te veel soms en ook wel eens te weinig. Maar ik hoop dat mijn kinderen mij ooit mogen noemen als meest inspirerende vrouw van de afgelopen 100 jaar.
Veel liefs,
Marjet
dinsdag 8 maart 2011
364 Internationale mannendagen
Lieve Mark,
Zo op internationale vrouwendag voel ik me op en top vrouw! Maar heel eerlijk; daar heb ik geen speciale dag voor nodig. Ik vroeg laatst op twitter of er ook een internationale mannendag is. Antwoord; die 364 andere dagen per jaar. Dus Mark, voel jij je vandaag minder man dan morgen omdat het vandaag mijn dag is? Nee toch!
Alle gekheid op een stokje. Ik heb geen nationale of internationale vrouwendag nodig. Ik denk dat aandacht voor vrouwen en hun posities wel degelijk aandacht nodig heeft. Laatst was ik bij een vrouwennetwerk van een grote multinational. Fantastisch initiatief natuurlijk, maar met verschillende uitdagingen van verschillende kanten. Aan de vrouwenzijde werd er door vrouwelijke collega's stamelend bekend dat ze niet naar de bijeenkomst van het netwerk wilde komen omdat de collega's zouden kunnen denken dat ze ambitie had. Toch bizar? Dat wij vrouwen elkaar tegenhouden.
Maar aan de andere zijde werd er door een grote pief in de gang gevraagd aan de voorzitter van de club hoe het met haar vrouwenclubje ging. Hoe denigrerend is dat? Word je gevraagd zo'n netwerk op te zetten in een door mannen gedomineerd bedrijf, krijg je dat soort stompzinnige opmerkingen voor je kiezen.
En weet je wat het is Mark, ik hoor steeds vaker dat heel veel vrouwen heel graag meer willen werken, maar gewoon om heel veel verschillende redenen worden 'tegen gewerkt'. De roep om een mentaliteitsverandering wordt steeds groter. En terecht. Joke Smit zei in 1981 in een interview; 'Ik wil dat het beter wordt voor mijn dochter.' Ik wil dat ook Mark. Wat jij? Zullen we samen de handen ineen slaan? Partijoverstijgend kijken naar de beste oplossing. Geen gedoe over jij zei, hij zei. Geen vingers wijzen naar de overkant. Maar gewoon kijken wat de beste oplossing is zodat onze kinderen het beste krijgen.
Ik hoop het Mark.
Veel liefs,
Marjet
Zo op internationale vrouwendag voel ik me op en top vrouw! Maar heel eerlijk; daar heb ik geen speciale dag voor nodig. Ik vroeg laatst op twitter of er ook een internationale mannendag is. Antwoord; die 364 andere dagen per jaar. Dus Mark, voel jij je vandaag minder man dan morgen omdat het vandaag mijn dag is? Nee toch!
Alle gekheid op een stokje. Ik heb geen nationale of internationale vrouwendag nodig. Ik denk dat aandacht voor vrouwen en hun posities wel degelijk aandacht nodig heeft. Laatst was ik bij een vrouwennetwerk van een grote multinational. Fantastisch initiatief natuurlijk, maar met verschillende uitdagingen van verschillende kanten. Aan de vrouwenzijde werd er door vrouwelijke collega's stamelend bekend dat ze niet naar de bijeenkomst van het netwerk wilde komen omdat de collega's zouden kunnen denken dat ze ambitie had. Toch bizar? Dat wij vrouwen elkaar tegenhouden.
Maar aan de andere zijde werd er door een grote pief in de gang gevraagd aan de voorzitter van de club hoe het met haar vrouwenclubje ging. Hoe denigrerend is dat? Word je gevraagd zo'n netwerk op te zetten in een door mannen gedomineerd bedrijf, krijg je dat soort stompzinnige opmerkingen voor je kiezen.
En weet je wat het is Mark, ik hoor steeds vaker dat heel veel vrouwen heel graag meer willen werken, maar gewoon om heel veel verschillende redenen worden 'tegen gewerkt'. De roep om een mentaliteitsverandering wordt steeds groter. En terecht. Joke Smit zei in 1981 in een interview; 'Ik wil dat het beter wordt voor mijn dochter.' Ik wil dat ook Mark. Wat jij? Zullen we samen de handen ineen slaan? Partijoverstijgend kijken naar de beste oplossing. Geen gedoe over jij zei, hij zei. Geen vingers wijzen naar de overkant. Maar gewoon kijken wat de beste oplossing is zodat onze kinderen het beste krijgen.
Ik hoop het Mark.
Veel liefs,
Marjet
maandag 28 februari 2011
Politiek bedrijven op het schoolplein
Lieve Mark,
Het zijn drukke dagen zo rondom de Provinciale Statenverkiezingen. Ik zag je afgelopen week de stromende regen trotseren. Dat doe je ook niet voor je lol, lijkt me zo. Het lijkt me niet altijd even leuk politiek bedrijven. Altijd blijven lachen, pittige debatten voeren, er verzorgd uitzien zelfs in de regen, verantwoording afleggen over wat je wel of niet doet, schone schijn ophouden, eromheen praten...
Maar Mark, ik doe eigenlijk precies hetzelfde iedere dag met andere moeders. Ik heb het er al een keer over gehad, de schoolpleinmaffia, maar ze zijn overal hoor. Als ik een keer me niet zo lekker voel, wordt dat gelijk opgepikt. Er wordt nog belangstellend gevraagd of het gaat, maar vervolgens wordt het verhaal zo gedraaid dat ik er per definitie slechter uit kom. En zo heb ik, voordat ik het weet, een burnout of sta ik op instorten. Dus altijd blijven lachen Mark!
Ik moet zelfs door weer en wind er verzorgd uitzien. Ik probeer, om ook wat aan lichaamsbeweging te doen, elke dag de kinderen op de fiets te brengen. Maar dit is natuurlijk niet bevorderlijk voor mijn looks. Al helemaal niet omdat ik vaak mijn mascara vergeet en met een blote-billengezicht op school verschijn. Hier wordt mijn outfit met argusogen bekeken en beoordeeld. Dus je zou denken dat een pak mij ook niet zou misstaan op het schoolplein. Maar dan heb je het mis, want dan wordt ik gelabeld als carierretijger en dat is ook niet goed. Dus iedere ochtend moet ik misschien zelfs meer dan jij nadenken over wat ik aandoe. Met een simpel HM-tje kom ik niet weg. En Mark, jij hebt alleen de kleur van de stropdas, ik heb, naast mijn eigen kleding, ook nog de kinderen aan te kleden.
Uiteraard moet ik ook verantwoording afleggen over hoe ik mijn kinderen opvoed. Hoeveel meningen daar wel niet over zijn, is ongelooflijk en je weet nooit welke moeder wat aanhangt, dus je zal altijd iets moeten uitleggen... Word je er al moe van?
En dan is de allerergste nog de schone schijn. Welke moeder zal nou toegeven dat haar zoon op zijn 6de nog in zijn bed plast? Of moeite heeft met spoken? Of dat ze zo af en toe haar kinderen zo ongelooflijk zat is? Schone schijn Mark... En als het erop aan komt, praten we er gewoon omheen, want oh wee als je niet tot de Club van Supermoeders behoort.
En die pittige debatten Mark, ik moest zelfs om in aanmerking te komen voor de Medenzeggenschapsraad van de lagere school openbare debatten, een verkiezingsprogramma, acties en posters maken. Dus waar hebben we het over.... ik doe de hele dag niets anders dan politiek bedrijven op het schoolplein! Het enige verschil is dat wij moeders regelen dat we binnen mogen wachten als het regent, want de regen schaadt ons kapsel te veel.
Veel liefs,
Marjet
Het zijn drukke dagen zo rondom de Provinciale Statenverkiezingen. Ik zag je afgelopen week de stromende regen trotseren. Dat doe je ook niet voor je lol, lijkt me zo. Het lijkt me niet altijd even leuk politiek bedrijven. Altijd blijven lachen, pittige debatten voeren, er verzorgd uitzien zelfs in de regen, verantwoording afleggen over wat je wel of niet doet, schone schijn ophouden, eromheen praten...
Maar Mark, ik doe eigenlijk precies hetzelfde iedere dag met andere moeders. Ik heb het er al een keer over gehad, de schoolpleinmaffia, maar ze zijn overal hoor. Als ik een keer me niet zo lekker voel, wordt dat gelijk opgepikt. Er wordt nog belangstellend gevraagd of het gaat, maar vervolgens wordt het verhaal zo gedraaid dat ik er per definitie slechter uit kom. En zo heb ik, voordat ik het weet, een burnout of sta ik op instorten. Dus altijd blijven lachen Mark!
Ik moet zelfs door weer en wind er verzorgd uitzien. Ik probeer, om ook wat aan lichaamsbeweging te doen, elke dag de kinderen op de fiets te brengen. Maar dit is natuurlijk niet bevorderlijk voor mijn looks. Al helemaal niet omdat ik vaak mijn mascara vergeet en met een blote-billengezicht op school verschijn. Hier wordt mijn outfit met argusogen bekeken en beoordeeld. Dus je zou denken dat een pak mij ook niet zou misstaan op het schoolplein. Maar dan heb je het mis, want dan wordt ik gelabeld als carierretijger en dat is ook niet goed. Dus iedere ochtend moet ik misschien zelfs meer dan jij nadenken over wat ik aandoe. Met een simpel HM-tje kom ik niet weg. En Mark, jij hebt alleen de kleur van de stropdas, ik heb, naast mijn eigen kleding, ook nog de kinderen aan te kleden.
Uiteraard moet ik ook verantwoording afleggen over hoe ik mijn kinderen opvoed. Hoeveel meningen daar wel niet over zijn, is ongelooflijk en je weet nooit welke moeder wat aanhangt, dus je zal altijd iets moeten uitleggen... Word je er al moe van?
En dan is de allerergste nog de schone schijn. Welke moeder zal nou toegeven dat haar zoon op zijn 6de nog in zijn bed plast? Of moeite heeft met spoken? Of dat ze zo af en toe haar kinderen zo ongelooflijk zat is? Schone schijn Mark... En als het erop aan komt, praten we er gewoon omheen, want oh wee als je niet tot de Club van Supermoeders behoort.
En die pittige debatten Mark, ik moest zelfs om in aanmerking te komen voor de Medenzeggenschapsraad van de lagere school openbare debatten, een verkiezingsprogramma, acties en posters maken. Dus waar hebben we het over.... ik doe de hele dag niets anders dan politiek bedrijven op het schoolplein! Het enige verschil is dat wij moeders regelen dat we binnen mogen wachten als het regent, want de regen schaadt ons kapsel te veel.
Veel liefs,
Marjet
zondag 20 februari 2011
101 lijstjes
Lieve Mark,
Heb je ook voorjaarsvakantie? En kan je dan ook uitslapen? Of moet je dan nog steeds belangrijke zaken doen voor het vaderland?
Ik neem me altijd dingen voor tijdens zo'n vakantie. Zo ga ik weer eens zitten voor de foto-albums. Ik loop slechts 3 jaar achter. Ik ga ook met de kinderen naar de bioscoop. Ik wil die latjes schilderen zodat we de kast kunnen afmaken, zodat ik daarna het speelgoed van de kinderen eindelijk een keer netjes op kan ruimen. Ik ga voor mijn werk nog even de evaluatie schrijven die ik al 2 maanden geleden had af moeten maken. Ik wil heel graag de tuinkast in elkaar zetten, zodat we ook de bijkeuken kunnen opruimen. Nou ja, je kent het wel. Even wat dingen doen, waar je normaal niet aan toe komt.
Maar er staan ook vaak dingen op, die ik graag voor me uit schuif, zoals de administratie en de belastingpapieren. Dat zijn van die dingen die ik het liefst zou laten liggen. Heb jij dat ook? Ik heb het ook op mijn werk hoor. Net zoals die evaluatie van mijn werk. Wat laat jij het liefst liggen? Van die dingen die altijd op je lijstje staan.
Maar ik heb ook een lijstje met dingen die ik altijd nog wil doen. Obama ontmoeten, met dolfijnen zwemmen, naar Hawaii. Maar ook die komen er niet snel van. En zo heb ik 101-lijstje met dingen die ik nog wil of moet doen..... Wat staat er op jou lijstjes?
Veel liefs en een fijne vakantie Mark!
Marjet
Heb je ook voorjaarsvakantie? En kan je dan ook uitslapen? Of moet je dan nog steeds belangrijke zaken doen voor het vaderland?
Ik neem me altijd dingen voor tijdens zo'n vakantie. Zo ga ik weer eens zitten voor de foto-albums. Ik loop slechts 3 jaar achter. Ik ga ook met de kinderen naar de bioscoop. Ik wil die latjes schilderen zodat we de kast kunnen afmaken, zodat ik daarna het speelgoed van de kinderen eindelijk een keer netjes op kan ruimen. Ik ga voor mijn werk nog even de evaluatie schrijven die ik al 2 maanden geleden had af moeten maken. Ik wil heel graag de tuinkast in elkaar zetten, zodat we ook de bijkeuken kunnen opruimen. Nou ja, je kent het wel. Even wat dingen doen, waar je normaal niet aan toe komt.
Maar er staan ook vaak dingen op, die ik graag voor me uit schuif, zoals de administratie en de belastingpapieren. Dat zijn van die dingen die ik het liefst zou laten liggen. Heb jij dat ook? Ik heb het ook op mijn werk hoor. Net zoals die evaluatie van mijn werk. Wat laat jij het liefst liggen? Van die dingen die altijd op je lijstje staan.
Maar ik heb ook een lijstje met dingen die ik altijd nog wil doen. Obama ontmoeten, met dolfijnen zwemmen, naar Hawaii. Maar ook die komen er niet snel van. En zo heb ik 101-lijstje met dingen die ik nog wil of moet doen..... Wat staat er op jou lijstjes?
Veel liefs en een fijne vakantie Mark!
Marjet
maandag 14 februari 2011
De Club van Supermoeders
Lieve Mark,
Gefeliciteerd met je verjaardag! Je hebt ook nog eens een prachtige dag uitgekozen om jarig te zijn, Valentijnsdag. Ga je nog wat leuks doen? En trakteren?
Dat vond ik vroeger het allerleukste; trakteren en dan ook bij de juffen en meesters langs! Dat was altijd spannend. Tegenwoordig kijk ik er minder naar uit. Zo ben ik nu al aan het bedenken wat ik voor onze tweeling zal maken.... ze worden 5 in juli! En dan hebben we nog een extra uitdaging want onze zoon heeft glutenintolerantie, dus cakejes vallen al af. En dat is nog niet eens het ergste. Nee dan begin ik pas. Want als ouder moet je namelijk de andere ouders overtroeven en dat begint al met de traktatie op school. Maar het eindigt, als je het hebt over verjaardagen, met het verjaardagsfeestje. Dat moet groter en leuker zijn dan die van de vriendinnen. En wij moeders maken dat alleen nog maar erger. Als er geen partyplanner bij is geweest hoor je niet meer tot de Club. De Club van Supermoeders. En Mark, daar wil je heel graag toe behoren als moeder... Vraag me niet waarom, dat is nu eenmaal zo bedacht in de prehistorie der moeders. Kijk we willen natuurlijk allemaal het beste voor ons kind en daarmee moet dat kind ook populair zijn en dus is een tripje naar de Efteling met 8 kinderen het minste wat je kan doen!
Ik ging vroeger naar de hei voor een speurtocht, we plunderde de verkleedkist en kregen een stukje appeltaart en patat met appelmoes.... Maar die tijden zijn voorbij Mark... Als je nog ideeen hebt voor de verjaardag van Max en Lieve, ik houd me aanbevolen.
Ik wens je een hele fijne dag toe.
Veel liefs,
Marjet
Gefeliciteerd met je verjaardag! Je hebt ook nog eens een prachtige dag uitgekozen om jarig te zijn, Valentijnsdag. Ga je nog wat leuks doen? En trakteren?
Dat vond ik vroeger het allerleukste; trakteren en dan ook bij de juffen en meesters langs! Dat was altijd spannend. Tegenwoordig kijk ik er minder naar uit. Zo ben ik nu al aan het bedenken wat ik voor onze tweeling zal maken.... ze worden 5 in juli! En dan hebben we nog een extra uitdaging want onze zoon heeft glutenintolerantie, dus cakejes vallen al af. En dat is nog niet eens het ergste. Nee dan begin ik pas. Want als ouder moet je namelijk de andere ouders overtroeven en dat begint al met de traktatie op school. Maar het eindigt, als je het hebt over verjaardagen, met het verjaardagsfeestje. Dat moet groter en leuker zijn dan die van de vriendinnen. En wij moeders maken dat alleen nog maar erger. Als er geen partyplanner bij is geweest hoor je niet meer tot de Club. De Club van Supermoeders. En Mark, daar wil je heel graag toe behoren als moeder... Vraag me niet waarom, dat is nu eenmaal zo bedacht in de prehistorie der moeders. Kijk we willen natuurlijk allemaal het beste voor ons kind en daarmee moet dat kind ook populair zijn en dus is een tripje naar de Efteling met 8 kinderen het minste wat je kan doen!
Ik ging vroeger naar de hei voor een speurtocht, we plunderde de verkleedkist en kregen een stukje appeltaart en patat met appelmoes.... Maar die tijden zijn voorbij Mark... Als je nog ideeen hebt voor de verjaardag van Max en Lieve, ik houd me aanbevolen.
Ik wens je een hele fijne dag toe.
Veel liefs,
Marjet
zondag 13 februari 2011
Uw zoon houdt niet van prikken.
Lieve Mark,
Soms moet je rare oplossingen verzinnen voor bijzondere problemen. Je zal het dagelijks hebben, denk ik.
Zo vroeg ik laatst aan onze kinderen wat zij wilden doen als sport. Je weet dat ik een tweeling heb he, een jongen en een meisje van viereneenhalf. Mijn dochter zei gelijk; tekenles. Daar kan ik inkomen; ze doet niet anders dan tekenen en knutselen. Ik vraag het aan mijn zoon. Hij kijkt me aan met zo'n blik van; Ik heb geen idee waar jij het over hebt! Dus ik help; Voetbal, judo (alle jongens uit de klas zitten op judo), muziek.... 'Nee, voetbal is stom en judo is saai. Mama, ik wil op dansles....'
Eerste reactie.... Zou die op jongens vallen? Mijn zoon wil op dansles! Ik weet het Mark, het slaat nergens op en dan nog als hij op jongens zou vallen, dan is zijn partner ook welkom! Maar het is toch het eerste wat je denkt. En dan nog erger; wat zullen anderen wel niet denken? Jij hebt dat natuurlijk elke dag, dat mensen wat van jou denken. Je moet een dikke huid hebben als minister president. Maar als moeder moet je heel wat kunnen hebben van al die andere moeders. Maar daar hebben we het nog wel een andere keer over.
Vervolgens zie ik mijn zoon in een groep met 10 meiden in roze tutu's! Dus ik check dat even bij hem.... 'Is dat wat je wilt?' 'NEE, mama, niet met meisjes. Ik wil zo dansen.' Hij springt op en laat zijn moves zien... Die heeft hij van zijn neef gepikt. Nu snap ik het. Hij wil op breakdance, dat vindt hij super cool!!
Maar het hele gebeuren zet me wel aan het denken. En er is al veel discussie over; onze jongens worden allemaal omringd door vrouwen. Juffen op school, juffen op het kinderdagverblijf, op de BSO, moeders thuis. En wij doen dat toch anders. Als onze zoon in de boom wil klimmen, roep ik heel hard; 'Pas op dat je niet valt. Kom maar snel naar beneden. Niet verder hoor!' Terwijl mijn man tegelijk roept; Ja en dan je andere voet op die tak daarboven. Heel goed, je kan het man!'
Ander voorbeeld; bij het voortgangsgesprek in november kregen wij te horen dat onze zoon niet van prikken hield. Dat is toch ook niet gek, Mark. Wat moet een jongen nou met prikken? Die moet andere dingen krijgen om zijn fijne motoriek te oefenen. En dus hebben we daar wat op bedacht. Twee dingen eigenlijk. Ik laat mijn man vaker met hem ravotten zonder dat ik me ermee bemoei. En (en dit heb ik eerlijk gejat van de NPS) hebben we in onze omgeving gevraagd of ze misschien nog een apparaat hadden wat ze weg zouden gooien. En die zetten we op de grond met de gereedschapskist ernaast en een bak voor het afval. En hij mag dat ding dan helemaal uit mekaar gaan halen. En Mark, dat is het mooiste wat er is. Je hoort hem de rest van de dag niet meer. Althans, je hoort hem wel, maar niet praten...
Het is nog een extra reden waarom de zorgtaken beter verdeeld moeten worden. Jongens missen het rolmodel van de vader en worden overstelpt met moederlijke liefde....
Veel liefs,
Marjet
Soms moet je rare oplossingen verzinnen voor bijzondere problemen. Je zal het dagelijks hebben, denk ik.
Zo vroeg ik laatst aan onze kinderen wat zij wilden doen als sport. Je weet dat ik een tweeling heb he, een jongen en een meisje van viereneenhalf. Mijn dochter zei gelijk; tekenles. Daar kan ik inkomen; ze doet niet anders dan tekenen en knutselen. Ik vraag het aan mijn zoon. Hij kijkt me aan met zo'n blik van; Ik heb geen idee waar jij het over hebt! Dus ik help; Voetbal, judo (alle jongens uit de klas zitten op judo), muziek.... 'Nee, voetbal is stom en judo is saai. Mama, ik wil op dansles....'
Eerste reactie.... Zou die op jongens vallen? Mijn zoon wil op dansles! Ik weet het Mark, het slaat nergens op en dan nog als hij op jongens zou vallen, dan is zijn partner ook welkom! Maar het is toch het eerste wat je denkt. En dan nog erger; wat zullen anderen wel niet denken? Jij hebt dat natuurlijk elke dag, dat mensen wat van jou denken. Je moet een dikke huid hebben als minister president. Maar als moeder moet je heel wat kunnen hebben van al die andere moeders. Maar daar hebben we het nog wel een andere keer over.
Vervolgens zie ik mijn zoon in een groep met 10 meiden in roze tutu's! Dus ik check dat even bij hem.... 'Is dat wat je wilt?' 'NEE, mama, niet met meisjes. Ik wil zo dansen.' Hij springt op en laat zijn moves zien... Die heeft hij van zijn neef gepikt. Nu snap ik het. Hij wil op breakdance, dat vindt hij super cool!!
Maar het hele gebeuren zet me wel aan het denken. En er is al veel discussie over; onze jongens worden allemaal omringd door vrouwen. Juffen op school, juffen op het kinderdagverblijf, op de BSO, moeders thuis. En wij doen dat toch anders. Als onze zoon in de boom wil klimmen, roep ik heel hard; 'Pas op dat je niet valt. Kom maar snel naar beneden. Niet verder hoor!' Terwijl mijn man tegelijk roept; Ja en dan je andere voet op die tak daarboven. Heel goed, je kan het man!'
Ander voorbeeld; bij het voortgangsgesprek in november kregen wij te horen dat onze zoon niet van prikken hield. Dat is toch ook niet gek, Mark. Wat moet een jongen nou met prikken? Die moet andere dingen krijgen om zijn fijne motoriek te oefenen. En dus hebben we daar wat op bedacht. Twee dingen eigenlijk. Ik laat mijn man vaker met hem ravotten zonder dat ik me ermee bemoei. En (en dit heb ik eerlijk gejat van de NPS) hebben we in onze omgeving gevraagd of ze misschien nog een apparaat hadden wat ze weg zouden gooien. En die zetten we op de grond met de gereedschapskist ernaast en een bak voor het afval. En hij mag dat ding dan helemaal uit mekaar gaan halen. En Mark, dat is het mooiste wat er is. Je hoort hem de rest van de dag niet meer. Althans, je hoort hem wel, maar niet praten...
Het is nog een extra reden waarom de zorgtaken beter verdeeld moeten worden. Jongens missen het rolmodel van de vader en worden overstelpt met moederlijke liefde....
Veel liefs,
Marjet
maandag 7 februari 2011
Een rekenlesje
Lieve Mark,
Even wat serieus. Afgelopen weekend vertelde mijn vriendin over de bezuinigingen op passend onderwijs. Dat is niet iets om trots op te zijn, Mark. En weet je het raakt niet alleen kinderen die meer hulp nodig hebben. Het raakt ook niet alleen juffen en meester of schooldirecteuren. Het raakt alle kinderen en daarmee ook onze toekomst, Mark. Ik weet het, het is een grote stap, maar ik zal hem heel klein maken met een klein rekenvoorbeeld.
Onze lieve juf Kim heeft 27 kinderen in de klas en die zijn van 8.30 uur tot en met 14.45 uur onder haar hoede. Dat is 6 uur en een kwartier. Laten we dat kwartier er voor het gemak afhalen, want de deur van de klas gaat rond 8.45 dicht en vaak nog later omdat sommige ouders hun kinderen echt veel te laat brengen (sorry, enige frustratie van mijn kant). 6 Uur dus. Daarvan wordt er een uur buiten gespeeld. Dat is goed voor de beweging en houden we erin. Er wordt een half uur een broodje gegeten. Houden we er ook graag in. Dan heb je dus nog 4 uur en 30 minuten over. Dat is 270 minuten en dus 10 minuten per kind per dag.
En Mark, dan hebben ze nog geen jassen aangetrokken voor het buitenspelen, geen kringgesprek of verjaardag gevierd, geen ruzies opgelost, geen veters gestrikt, geen boekje voorgelezen, geen liedjes gezongen, geen staart recht getrokken, geen uitleg gegeven over waarom de zon er vandaag niet is en waar hij dan gebleven is.....Vul het maar in Mark. Zoveel tijd is er al niet en toch willen we dat we (let op, er komt weer een grote stap) een belangrijke kenniseconomie zijn. Hoe doe je dat als je maximaal 10 minuten per kind per dag hebt?
En als je dan kinderen die meer hulp nodig hebben in de klas erbij zet, kinderen die meer aandacht en tijd vragen, wat denk je dat er dan gebeurt met de 10 minuten? Alle kinderen hebben recht op meer aandacht en tijd. Dus wil ik je vragen toch nog een keer te bekijken hoe het anders kan. Anders zodat alle kinderen die de benodigde aandacht en tijd van de juf of meester kunnen krijgen zodat ze de basis mee krijgen voor de belangrijke kenniseconomie, want dat ben ik met je eens Mark. Wil je dus nog een keer kijken, alsjeblieft?
Veel liefs,
Marjet
Even wat serieus. Afgelopen weekend vertelde mijn vriendin over de bezuinigingen op passend onderwijs. Dat is niet iets om trots op te zijn, Mark. En weet je het raakt niet alleen kinderen die meer hulp nodig hebben. Het raakt ook niet alleen juffen en meester of schooldirecteuren. Het raakt alle kinderen en daarmee ook onze toekomst, Mark. Ik weet het, het is een grote stap, maar ik zal hem heel klein maken met een klein rekenvoorbeeld.
Onze lieve juf Kim heeft 27 kinderen in de klas en die zijn van 8.30 uur tot en met 14.45 uur onder haar hoede. Dat is 6 uur en een kwartier. Laten we dat kwartier er voor het gemak afhalen, want de deur van de klas gaat rond 8.45 dicht en vaak nog later omdat sommige ouders hun kinderen echt veel te laat brengen (sorry, enige frustratie van mijn kant). 6 Uur dus. Daarvan wordt er een uur buiten gespeeld. Dat is goed voor de beweging en houden we erin. Er wordt een half uur een broodje gegeten. Houden we er ook graag in. Dan heb je dus nog 4 uur en 30 minuten over. Dat is 270 minuten en dus 10 minuten per kind per dag.
En Mark, dan hebben ze nog geen jassen aangetrokken voor het buitenspelen, geen kringgesprek of verjaardag gevierd, geen ruzies opgelost, geen veters gestrikt, geen boekje voorgelezen, geen liedjes gezongen, geen staart recht getrokken, geen uitleg gegeven over waarom de zon er vandaag niet is en waar hij dan gebleven is.....Vul het maar in Mark. Zoveel tijd is er al niet en toch willen we dat we (let op, er komt weer een grote stap) een belangrijke kenniseconomie zijn. Hoe doe je dat als je maximaal 10 minuten per kind per dag hebt?
En als je dan kinderen die meer hulp nodig hebben in de klas erbij zet, kinderen die meer aandacht en tijd vragen, wat denk je dat er dan gebeurt met de 10 minuten? Alle kinderen hebben recht op meer aandacht en tijd. Dus wil ik je vragen toch nog een keer te bekijken hoe het anders kan. Anders zodat alle kinderen die de benodigde aandacht en tijd van de juf of meester kunnen krijgen zodat ze de basis mee krijgen voor de belangrijke kenniseconomie, want dat ben ik met je eens Mark. Wil je dus nog een keer kijken, alsjeblieft?
Veel liefs,
Marjet
donderdag 3 februari 2011
Je zoon is ziek en dan....
Lieve Mark,
Sorry dat ik al een week niet heb geschreven. Ik had een zieke en dan stopt de wereld met draaien. Ik hoop dat je dat begrijpt.
Niet alle collega's begrijpen dat. Ik zat in een vergadering toen mijn telefoon ging; School. Dan weet je dat het mis is. Je verexcuseert je, kruipt uit je stoel, gaat op je tenen naar de deur, onderwijl zie je nog even die blik van verstandhouding tussen twee collega's zonder kinderen en je probeert zo geruisloos mogelijk de deur open en dicht te doen. Je zoon heeft net alles onder gespuugd..... %&*!7 Oke, ik kom eraan....
En dan komt het allerergste....weer naar binnen,uitleggen dat je echt moet gaan, dat je het heel erg vervelend vindt en dat je er niets aan kan doen. Dan snel je spullen pakken, de blikken nogmaals trotseren, hoofd omhoog, blijven ademen en zo snel mogelijk weer naar buiten. En als je dat hebt gehad ben je er nog niet. Want je hebt nog directe collega's die niet in die vergadering zaten, je baas, je afspraken voor die dag.... Tegen de tijd dat je in de auto zit, ben je 6 keer gestorven, heb je minimaal 10 keer je excuses aangeboden en heb je nog een paar wenkbrauwen en blikken op het horloge getrotseerd. Je energieniveau is gedaald en je draait puur op adrenaline; naar huis voor je kind.
En weet je wat het dan nog erger maakt is de nodeloze opmerking van een collega die terloops roept; 'Dan moet je maar geen kinderen nemen.'
Wat doe je daar mee? Helpt het om de collegialiteit te verhogen? Niet bepaalt. Helpt het mijn schuldgevoel te verlagen? Bepaald niet zelfs. Waarom dan zo'n opmerking plaatsen? Waarom? Wat is het nut? Ik voel me al ellendig genoeg en ik zal je de volgende keer echt niet (gelijk) helpen als je mijn hulp nodig hebt. Sorry, Mark, zo ben ik dan ook wel weer.
Tegen de tijd dat ik in de auto zit, haal ik diep adem en race naar school. Mijn zoon heeft inmiddels andere kleding aan, ziet erg bleek maar is blij me te zien. Dat is dan in ieder geval iemand vandaag, denk ik nog. Ik pak hem in en we gaan lekker naar huis. Er is gelukkig nog een voordeel van zijn ziekte; eindelijk mag ik hem een keer verwennen met lekkers, televisie, dekentje, appeltje en lekker bij mama liggen. Snel vergeet ik dan ook mijn werk en collega's. Dat is een zorg voor morgen.
Toch probeer ik 's avonds nog te repareren wat er te repareren valt, ook al weet ik dat het weinig effect heeft. De schade is al gedaan en niet meer terug te draaien.
Ik kan me niet voorstellen dat jou dit bekend voorkomt. Dat mevrouw Schultz van Haegen wel eens tijdens een kabinetsoverleg opstaat en zegt; 'Ik moet gaan, want mijn kinderen zijn ziek....' Of dat midden in een debat een Kamerlid opstaat en zich verexcuseert en dat de rest van de Kamer dan even op het klokje kijkt, of wel?
Ik ga nog even werken, Mark.
Veel liefs,
Marjet
Sorry dat ik al een week niet heb geschreven. Ik had een zieke en dan stopt de wereld met draaien. Ik hoop dat je dat begrijpt.
Niet alle collega's begrijpen dat. Ik zat in een vergadering toen mijn telefoon ging; School. Dan weet je dat het mis is. Je verexcuseert je, kruipt uit je stoel, gaat op je tenen naar de deur, onderwijl zie je nog even die blik van verstandhouding tussen twee collega's zonder kinderen en je probeert zo geruisloos mogelijk de deur open en dicht te doen. Je zoon heeft net alles onder gespuugd..... %&*!7 Oke, ik kom eraan....
En dan komt het allerergste....weer naar binnen,uitleggen dat je echt moet gaan, dat je het heel erg vervelend vindt en dat je er niets aan kan doen. Dan snel je spullen pakken, de blikken nogmaals trotseren, hoofd omhoog, blijven ademen en zo snel mogelijk weer naar buiten. En als je dat hebt gehad ben je er nog niet. Want je hebt nog directe collega's die niet in die vergadering zaten, je baas, je afspraken voor die dag.... Tegen de tijd dat je in de auto zit, ben je 6 keer gestorven, heb je minimaal 10 keer je excuses aangeboden en heb je nog een paar wenkbrauwen en blikken op het horloge getrotseerd. Je energieniveau is gedaald en je draait puur op adrenaline; naar huis voor je kind.
En weet je wat het dan nog erger maakt is de nodeloze opmerking van een collega die terloops roept; 'Dan moet je maar geen kinderen nemen.'
Wat doe je daar mee? Helpt het om de collegialiteit te verhogen? Niet bepaalt. Helpt het mijn schuldgevoel te verlagen? Bepaald niet zelfs. Waarom dan zo'n opmerking plaatsen? Waarom? Wat is het nut? Ik voel me al ellendig genoeg en ik zal je de volgende keer echt niet (gelijk) helpen als je mijn hulp nodig hebt. Sorry, Mark, zo ben ik dan ook wel weer.
Tegen de tijd dat ik in de auto zit, haal ik diep adem en race naar school. Mijn zoon heeft inmiddels andere kleding aan, ziet erg bleek maar is blij me te zien. Dat is dan in ieder geval iemand vandaag, denk ik nog. Ik pak hem in en we gaan lekker naar huis. Er is gelukkig nog een voordeel van zijn ziekte; eindelijk mag ik hem een keer verwennen met lekkers, televisie, dekentje, appeltje en lekker bij mama liggen. Snel vergeet ik dan ook mijn werk en collega's. Dat is een zorg voor morgen.
Toch probeer ik 's avonds nog te repareren wat er te repareren valt, ook al weet ik dat het weinig effect heeft. De schade is al gedaan en niet meer terug te draaien.
Ik kan me niet voorstellen dat jou dit bekend voorkomt. Dat mevrouw Schultz van Haegen wel eens tijdens een kabinetsoverleg opstaat en zegt; 'Ik moet gaan, want mijn kinderen zijn ziek....' Of dat midden in een debat een Kamerlid opstaat en zich verexcuseert en dat de rest van de Kamer dan even op het klokje kijkt, of wel?
Ik ga nog even werken, Mark.
Veel liefs,
Marjet
woensdag 26 januari 2011
Mag ik een keer mee?
Lieve Mark,
Elke dag is het het zelfde geneuzel. Ik denk dat jij er weinig last van zal hebben. En gelukkig word ik er niet mee wakker en haal ik de lunch ook nog zonder erover na te hoeven denken. Ik heb wel betere dingen te doen. Maar zo rond 16 uur, schiet het me te binnen. Wat gaan we vanavond eten?
Jij zal er niet zoveel last van hebben. Ik zie jou niet tijdens een gesprek met van Rompuy praten over wat er die avond op tafel staat.
Maar goed, snel duik ik de koelkast in. Ik weet namelijk dat mijn vriend straks gaat bellen en gaat vragen wat er op het menu staat. En dat terwijl hij meestal kookt en de boodschappen doet! Ik weet ook dat hij lichtelijk geirriteerd zal zijn als ik er nog niet over nagedacht heb.... Gelukkig hebben we altijd pasta in huis. Dus snel nog wat gehakt uit de vriezer halen. Alleen hebben we geen parmezaan en groente.... Shit! Moet ik ook nog de kinderen inladen en boodschappen gaan doen. En als ik naast koken en nadenken over koken ergens een hekel aan heb, is het boodschappen doen, helemaal met 2 kinderen!
Tegen de tijd dat ik thuis ben, bereken ik hoeveel uur ik nog moet totdat alles in bed ligt, de vaat is gedaan en ik kan zitten met een kopje thee..... Nog veel te lang. Maar laten we maar beginnen....
En dat iedere dag, Mark. Zo saai.
Dat zal jij niet zo vaak hebben. Jij mag naar allerlei leuke dinertjes, staatsbanketten en feesten. Heerlijk lijkt me dat. Je mooie pak aan. Heerlijk eten. Geen afwas.... Zeg, ik heb een idee; Mag ik niet een keer met jou mee naar een staatsbanket? Dan hoef ik 1 dag niet over het eten na te denken. In ruil, mag jij dan een keer bij ons aanschuiven? Dan eten we gewoon stamppot, dat zal je niet vaak krijgen denk ik.
Ik kijk er naar uit. Jij ook?
Veel liefs,
Marjet
Elke dag is het het zelfde geneuzel. Ik denk dat jij er weinig last van zal hebben. En gelukkig word ik er niet mee wakker en haal ik de lunch ook nog zonder erover na te hoeven denken. Ik heb wel betere dingen te doen. Maar zo rond 16 uur, schiet het me te binnen. Wat gaan we vanavond eten?
Jij zal er niet zoveel last van hebben. Ik zie jou niet tijdens een gesprek met van Rompuy praten over wat er die avond op tafel staat.
Maar goed, snel duik ik de koelkast in. Ik weet namelijk dat mijn vriend straks gaat bellen en gaat vragen wat er op het menu staat. En dat terwijl hij meestal kookt en de boodschappen doet! Ik weet ook dat hij lichtelijk geirriteerd zal zijn als ik er nog niet over nagedacht heb.... Gelukkig hebben we altijd pasta in huis. Dus snel nog wat gehakt uit de vriezer halen. Alleen hebben we geen parmezaan en groente.... Shit! Moet ik ook nog de kinderen inladen en boodschappen gaan doen. En als ik naast koken en nadenken over koken ergens een hekel aan heb, is het boodschappen doen, helemaal met 2 kinderen!
Tegen de tijd dat ik thuis ben, bereken ik hoeveel uur ik nog moet totdat alles in bed ligt, de vaat is gedaan en ik kan zitten met een kopje thee..... Nog veel te lang. Maar laten we maar beginnen....
En dat iedere dag, Mark. Zo saai.
Dat zal jij niet zo vaak hebben. Jij mag naar allerlei leuke dinertjes, staatsbanketten en feesten. Heerlijk lijkt me dat. Je mooie pak aan. Heerlijk eten. Geen afwas.... Zeg, ik heb een idee; Mag ik niet een keer met jou mee naar een staatsbanket? Dan hoef ik 1 dag niet over het eten na te denken. In ruil, mag jij dan een keer bij ons aanschuiven? Dan eten we gewoon stamppot, dat zal je niet vaak krijgen denk ik.
Ik kijk er naar uit. Jij ook?
Veel liefs,
Marjet
maandag 24 januari 2011
Slecht voor de stembanden en rimpels
Lieve Mark,
Alles heeft zijn voor- en zijn nadelen. Zo ook het moederschap. Ik ben dol op mijn kinderen. Ik vind de kussen die ik krijg en de kroelen het lekkerste wat er is. Ik kan met ze lachen en hard om ze lachen. De vragen die zo af en toe uit het niets komen, zetten me aan het denken. Hoe leg je bijvoorbeeld uit wat verliefdheid is? Ik smelt als ze zeggen; 'Mam, ik vind je lief!' Wat wil je nog meer?
En toch zijn er ook mindere kanten. Die zal jij ook wel hebben. Ik ben natuurlijk ontzettend nieuwsgierig naar welke dat dan zijn. Maar ik kan je de mijne wel alvast vertellen. Ik kijk nooit uit naar het smeren van al die boterhammen. De maaltijden zouden uberhaupt wat korter mogen als het aan mij lag. De mijne kunnen drie kwartier over 3 boterhammen doen.... Uiteraard zou ik het heerlijk vinden als onze kinderen wat langer zouden slapen. Ook al hebben wij op dit gebied weinig te klagen vergeleken bij vrienden.
Maar ik heb er nog wel een paar. De honderdduizend vragen die ik tegelijk op mij afgevuurd krijg terwijl ik aan de telefoon ben. Het jammeren om een snoepje, televisie of speelgoed. Het gedoe als ze naar bed moeten. Het niet luisteren als ik haast heb. Of het treuzelen met jassen, dassen, mutsen, handschoenen en tassen als we naar school moeten. De Oost-Indische doofheid en concentratievermogen van een goudvis. En het allerergste is dat ik van al dit alles echt een gemeen monster word.... Het is slecht voor mijn stembanden en de rimpels in mijn voorhoofd.
En toch, zijn het lieverds, ben ik dol op ze, zou ik niet zonder ze kunnen en heb ik ze met mijn leven lief!
Ik vind ze de allerleukste, veel leuker dan alle andere kinderen bij elkaar. Ik neem het voor ze op en ben uitermate trots op ze.... En daarom blijf ik boterhammen smeren tot ik erbij neer val.
Veel liefs,
Marjet
ps Mail je me nog even de mindere kanten van het Minister-Presidentschap?
Alles heeft zijn voor- en zijn nadelen. Zo ook het moederschap. Ik ben dol op mijn kinderen. Ik vind de kussen die ik krijg en de kroelen het lekkerste wat er is. Ik kan met ze lachen en hard om ze lachen. De vragen die zo af en toe uit het niets komen, zetten me aan het denken. Hoe leg je bijvoorbeeld uit wat verliefdheid is? Ik smelt als ze zeggen; 'Mam, ik vind je lief!' Wat wil je nog meer?
En toch zijn er ook mindere kanten. Die zal jij ook wel hebben. Ik ben natuurlijk ontzettend nieuwsgierig naar welke dat dan zijn. Maar ik kan je de mijne wel alvast vertellen. Ik kijk nooit uit naar het smeren van al die boterhammen. De maaltijden zouden uberhaupt wat korter mogen als het aan mij lag. De mijne kunnen drie kwartier over 3 boterhammen doen.... Uiteraard zou ik het heerlijk vinden als onze kinderen wat langer zouden slapen. Ook al hebben wij op dit gebied weinig te klagen vergeleken bij vrienden.
Maar ik heb er nog wel een paar. De honderdduizend vragen die ik tegelijk op mij afgevuurd krijg terwijl ik aan de telefoon ben. Het jammeren om een snoepje, televisie of speelgoed. Het gedoe als ze naar bed moeten. Het niet luisteren als ik haast heb. Of het treuzelen met jassen, dassen, mutsen, handschoenen en tassen als we naar school moeten. De Oost-Indische doofheid en concentratievermogen van een goudvis. En het allerergste is dat ik van al dit alles echt een gemeen monster word.... Het is slecht voor mijn stembanden en de rimpels in mijn voorhoofd.
En toch, zijn het lieverds, ben ik dol op ze, zou ik niet zonder ze kunnen en heb ik ze met mijn leven lief!
Ik vind ze de allerleukste, veel leuker dan alle andere kinderen bij elkaar. Ik neem het voor ze op en ben uitermate trots op ze.... En daarom blijf ik boterhammen smeren tot ik erbij neer val.
Veel liefs,
Marjet
ps Mail je me nog even de mindere kanten van het Minister-Presidentschap?
donderdag 20 januari 2011
Mijn kaartenhuis
Lieve Mark,
Was jouw moeder wel eens ziek toen je klein was? De mijne 1 keer. Ze was voor mijn ogen gevallen op het ijs. Ze heeft 4 dagen in bed gelegen. Ik heb daarna nooit meer op een schaats gestaan. Als ik zeg dat ons huis toen 'wat' ontregeld was, druk ik het heel zacht uit. Moeders kunnen dus niet ziek zijn. En vandaag ben ik ziek....
En wat doe je dan? Gewoon wat je elke dag doet. Je gaat door. Jij kan ook niet tegen de Tweede Kamer zeggen dat je je een vaatdoek voelt, toch? Dus je gaat door. Je past je tempo aan en blijft vooral ademen. Er komt vanzelf een einde aan de dag.
Maar dat is een ander geval als je kinderen ziek zijn. Het zorgvuldig gebouwde kaartenhuis stort volledig in. Een van de twee partners moet vrijwel alles laten vallen en thuis een opvangcentrum opzetten. Of er wordt een hulplijn ingeschakeld in de vorm van een opa of oma. Misschien kan de buurvrouw of vriendin ook nog een rol van betekenis spelen. Ik kan je namelijk wel vertellen, je wordt erg inventief van het moederschap. Maar wat nou als je geen partner hebt, de opa's en oma's er niet zijn of niet in de buurt wonen, je buurvrouw niet thuis is of de beoogde vriendin zelf aan het werk is? Wat doe je dan, Mark? Wat doe je dan?
Ik ga naar bed. Spreek je snel weer.
Veel liefs,
Marjet
Was jouw moeder wel eens ziek toen je klein was? De mijne 1 keer. Ze was voor mijn ogen gevallen op het ijs. Ze heeft 4 dagen in bed gelegen. Ik heb daarna nooit meer op een schaats gestaan. Als ik zeg dat ons huis toen 'wat' ontregeld was, druk ik het heel zacht uit. Moeders kunnen dus niet ziek zijn. En vandaag ben ik ziek....
En wat doe je dan? Gewoon wat je elke dag doet. Je gaat door. Jij kan ook niet tegen de Tweede Kamer zeggen dat je je een vaatdoek voelt, toch? Dus je gaat door. Je past je tempo aan en blijft vooral ademen. Er komt vanzelf een einde aan de dag.
Maar dat is een ander geval als je kinderen ziek zijn. Het zorgvuldig gebouwde kaartenhuis stort volledig in. Een van de twee partners moet vrijwel alles laten vallen en thuis een opvangcentrum opzetten. Of er wordt een hulplijn ingeschakeld in de vorm van een opa of oma. Misschien kan de buurvrouw of vriendin ook nog een rol van betekenis spelen. Ik kan je namelijk wel vertellen, je wordt erg inventief van het moederschap. Maar wat nou als je geen partner hebt, de opa's en oma's er niet zijn of niet in de buurt wonen, je buurvrouw niet thuis is of de beoogde vriendin zelf aan het werk is? Wat doe je dan, Mark? Wat doe je dan?
Ik ga naar bed. Spreek je snel weer.
Veel liefs,
Marjet
dinsdag 18 januari 2011
Zou ik jouw chauffeur mogen lenen?
Lieve Mark,
Zou ik een keer jouw chauffeur mogen lenen? Morgen is het namelijk woensdag en dat is racedag. Het begint uiteraard met naar school brengen, boodschappen doen (dat is beter om zonder de kinderen te doen, neem dat van mij aan), huis opruimen, strijk wegwerken en dan is het alweer bijna tijd om de kinderen op te halen. Meestal gaat er dan 1 bij iemand anders spelen en krijg ik er een ander voor in de plaats. Broodje eten, kinderen gaan spelen zodat ik even kan werken, maar voor je het weet moet je je eigen kind weer op gaan halen en wordt de ander weer opgehaald. Meestal moeten we daarna nog even naar de bieb of langs de stomerij. Eenmaal thuis moet er nog gekookt en gegeten worden en dan nog naar bed, wat al een opgave op zich is.
En weet je Mark, dan hebben de mijne nog niet eens gym, ballet of zwemles op woensdag! Dus het zou mij goed uitkomen een keer jouw chauffeur te mogen lenen.
Veel liefs,
Marjet
Zou ik een keer jouw chauffeur mogen lenen? Morgen is het namelijk woensdag en dat is racedag. Het begint uiteraard met naar school brengen, boodschappen doen (dat is beter om zonder de kinderen te doen, neem dat van mij aan), huis opruimen, strijk wegwerken en dan is het alweer bijna tijd om de kinderen op te halen. Meestal gaat er dan 1 bij iemand anders spelen en krijg ik er een ander voor in de plaats. Broodje eten, kinderen gaan spelen zodat ik even kan werken, maar voor je het weet moet je je eigen kind weer op gaan halen en wordt de ander weer opgehaald. Meestal moeten we daarna nog even naar de bieb of langs de stomerij. Eenmaal thuis moet er nog gekookt en gegeten worden en dan nog naar bed, wat al een opgave op zich is.
En weet je Mark, dan hebben de mijne nog niet eens gym, ballet of zwemles op woensdag! Dus het zou mij goed uitkomen een keer jouw chauffeur te mogen lenen.
Veel liefs,
Marjet
zondag 16 januari 2011
Even een momentje voor jezelf
Lieve Mark,
Het is zondagavond en ik ben nu al moe. Dat is toch gek. De week is nog niet eens begonnen en ik ben al moe. Zou het het weer zijn? Terwijl het vandaag stralend was. Misschien het jaargetijde? Het is per slot van rekening winter. Of zou ik meer moeten sporten?
Weet je, ik vergeet wel eens gewoon even te gaan zitten. Dat werkt bij mij. Gewoon even een half uur in mijn eentje een boek lezen. Maar dat vergeet ik vaak. Er is altijd genoeg te doen in en om het huis. Genoeg om de hele dag te vullen en dan heb ik nog geen moment iets met onze kinderen gedaan of gewoon gewerkt.
Ik hoor je al denken dat ik gewoon meer tijd voor mezelf moet nemen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, Mark. Ik denk dat je dat zelf ook wel herkend. Je bent de hele dag Minister President. Ik ben de hele dag moeder. Dus jij kan het ook niet zo makkelijk uitzetten, toch? Ik ook niet.
Het grote nadeel voor mij is dat ik heel erg kribbig word. Tegen mijn vriend en kinderen. En dat is voor niemand leuk. Ik word er geen leukere partner of moeder door. Maar belangrijker nog, ik vind mezelf niet eens aardig. Ik weet dat ik dus vaker even moet gaan zitten met een boek, maar ik vergeet het gewoon.
Ik neem het me echt voor, maar.... Wat doe jij? Word je ook kribbig?
Veel liefs,
Marjet
Het is zondagavond en ik ben nu al moe. Dat is toch gek. De week is nog niet eens begonnen en ik ben al moe. Zou het het weer zijn? Terwijl het vandaag stralend was. Misschien het jaargetijde? Het is per slot van rekening winter. Of zou ik meer moeten sporten?
Weet je, ik vergeet wel eens gewoon even te gaan zitten. Dat werkt bij mij. Gewoon even een half uur in mijn eentje een boek lezen. Maar dat vergeet ik vaak. Er is altijd genoeg te doen in en om het huis. Genoeg om de hele dag te vullen en dan heb ik nog geen moment iets met onze kinderen gedaan of gewoon gewerkt.
Ik hoor je al denken dat ik gewoon meer tijd voor mezelf moet nemen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, Mark. Ik denk dat je dat zelf ook wel herkend. Je bent de hele dag Minister President. Ik ben de hele dag moeder. Dus jij kan het ook niet zo makkelijk uitzetten, toch? Ik ook niet.
Het grote nadeel voor mij is dat ik heel erg kribbig word. Tegen mijn vriend en kinderen. En dat is voor niemand leuk. Ik word er geen leukere partner of moeder door. Maar belangrijker nog, ik vind mezelf niet eens aardig. Ik weet dat ik dus vaker even moet gaan zitten met een boek, maar ik vergeet het gewoon.
Ik neem het me echt voor, maar.... Wat doe jij? Word je ook kribbig?
Veel liefs,
Marjet
woensdag 12 januari 2011
De Strijd der Moeders
Lieve Mark,
Heb jij wel eens bij het schoolhek gestaan? Het ziet er op het eerste gezicht best gezellig uit. Maar ondertussen woedt er een gemene strijd; De Strijd der Moeders. Werkende vs Thuisblijvende moeders. En ik kan je vertellen, hij is heel naar.
Het ergste is dat het er aan de oppervlakte heel gezellig en leuk uitziet. Maar wij vrouwen zijn gemene wezens en dat wordt op het schoolplein uitgevochten. Als je er 1 ziet rennen, dan weet je dat ze naar d'r werk moet en dat is al genoeg voer voor de Thuisblijvende moeders. Ze is natuurlijk ontaard, want werken is niet goed voor de kinderen. En adersom is het niet veel beter; Die thuisblijf-moeders hebben tijd over, maar doen helemaal niets op school. Terwijl ze niets te doen hebben. Werkende moeders (wegens schuldgevoel) daarentegen nemen vrij om pepernoten te bakken op school, voorleesmoeder te zijn of zelfs klassenmoeder.
We zijn nare wezens!
En als je dacht dat je er dan bent, dan heb je het mis. Het gaat nog verder dan dat. Dan krijg je nog de normale dingen; moeders die andere moeders neerhalen omdat ze er niet leuk genoeg uitzien. Of omdat hun kinderen niet verzorgd en volgens de laatste mode naar school gaan. Het doel is natuurlijk om zichzelf beter te voelen. Maar helpt het? Het wordt er alleen maar een groter wespennest door.
Wat kunnen we doen om dit op te lossen? Hoe worden we gewoon normale mensen, die aardig zijn en elkaar helpen?
Veel liefs,
Marjet
Heb jij wel eens bij het schoolhek gestaan? Het ziet er op het eerste gezicht best gezellig uit. Maar ondertussen woedt er een gemene strijd; De Strijd der Moeders. Werkende vs Thuisblijvende moeders. En ik kan je vertellen, hij is heel naar.
Het ergste is dat het er aan de oppervlakte heel gezellig en leuk uitziet. Maar wij vrouwen zijn gemene wezens en dat wordt op het schoolplein uitgevochten. Als je er 1 ziet rennen, dan weet je dat ze naar d'r werk moet en dat is al genoeg voer voor de Thuisblijvende moeders. Ze is natuurlijk ontaard, want werken is niet goed voor de kinderen. En adersom is het niet veel beter; Die thuisblijf-moeders hebben tijd over, maar doen helemaal niets op school. Terwijl ze niets te doen hebben. Werkende moeders (wegens schuldgevoel) daarentegen nemen vrij om pepernoten te bakken op school, voorleesmoeder te zijn of zelfs klassenmoeder.
We zijn nare wezens!
En als je dacht dat je er dan bent, dan heb je het mis. Het gaat nog verder dan dat. Dan krijg je nog de normale dingen; moeders die andere moeders neerhalen omdat ze er niet leuk genoeg uitzien. Of omdat hun kinderen niet verzorgd en volgens de laatste mode naar school gaan. Het doel is natuurlijk om zichzelf beter te voelen. Maar helpt het? Het wordt er alleen maar een groter wespennest door.
Wat kunnen we doen om dit op te lossen? Hoe worden we gewoon normale mensen, die aardig zijn en elkaar helpen?
Veel liefs,
Marjet
donderdag 6 januari 2011
In ruil voor...
Lieve Mark,
Ik lees net een artikel dat ambtenaren mopperen op collega's met kinderen. Zou je ze willen vertellen dat we dat niet express doen? Jij bent per slot van rekening de baas en we denken 's ochtends echt niet; 'Goh ik ga vandaag lekker Gerard in de weg zitten en vraag of school mij belt dat mijn zoon ziek is.' Dus wil jij ze vertellen dat we dat niet expres doen.
Moeten wij ze dan tegemoet komen? Zo werkt dat natuurlijk in de politiek. Oke, dus als zij niet meer mopperen dan, zullen wij dan geen foto's meer op het bureau zetten van ons kroost? Is dat een goed idee? Maar dan mogen ze ook niet op hun horloge kijken als wij eerder uit de vergadering op moeten staan omdat we anders te laat zijn voor de kinderopvang. En ook niet hun wenkbrauw of veelbetekenende blikken met collega's wisselen!
Ja, ik begrijp dat wij dan ook weer wat water bij de wijn moeten doen. Dan zullen wij hen niet meer lastig vallen met alle kwaaltjes en pijntjes van onze kinderen. Ook niet met alle succesverhalen? Mogen we dan in ieder geval elke dag 1x iets vertellen? Oke, niet langer dan 2 minuten.
Afgesproken?
Veel liefs,
Marjet
Ik lees net een artikel dat ambtenaren mopperen op collega's met kinderen. Zou je ze willen vertellen dat we dat niet express doen? Jij bent per slot van rekening de baas en we denken 's ochtends echt niet; 'Goh ik ga vandaag lekker Gerard in de weg zitten en vraag of school mij belt dat mijn zoon ziek is.' Dus wil jij ze vertellen dat we dat niet expres doen.
Moeten wij ze dan tegemoet komen? Zo werkt dat natuurlijk in de politiek. Oke, dus als zij niet meer mopperen dan, zullen wij dan geen foto's meer op het bureau zetten van ons kroost? Is dat een goed idee? Maar dan mogen ze ook niet op hun horloge kijken als wij eerder uit de vergadering op moeten staan omdat we anders te laat zijn voor de kinderopvang. En ook niet hun wenkbrauw of veelbetekenende blikken met collega's wisselen!
Ja, ik begrijp dat wij dan ook weer wat water bij de wijn moeten doen. Dan zullen wij hen niet meer lastig vallen met alle kwaaltjes en pijntjes van onze kinderen. Ook niet met alle succesverhalen? Mogen we dan in ieder geval elke dag 1x iets vertellen? Oke, niet langer dan 2 minuten.
Afgesproken?
Veel liefs,
Marjet
woensdag 5 januari 2011
Mama, mag ik straks jam op mijn brood?
Lieve Mark,
Sorry het is al weer even geleden dat ik je geschreven heb. Ik had ook een kerstreces. Hoe was de jouwe?
Ik kijk er altijd erg naar uit; lekker uitslapen, spelletje spelen met de kinderen, leuke dingen doen... Ik had allemaal plannen gemaakt en puntje bij paaltje komt er altijd maar weinig van terecht. En erger nog; Tegen het einde van de vakantie kan ik niet wachten totdat iedereen en alles weer naar school of zijn werk gaat. Ik vind het zelf ook weer heerlijk dat ik aan het werk mag. Gewoon weer even collega en Marjet zijn.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben dol op mijn kinderen en ik mis ze als ze een weekendje bij Opa en Oma slapen. Maar na 2 weken ze bovenop mijn lip te hebben gehad zijn er niet genoeg rollen behang te koop. Ik weet niet of anderen dit ook hebben. Na duizend vragen van mijn dochter weet ik zo af en toe de antwoorden niet meer. Het begint 's ochtends vroeg al; 'Mama, wat is een musical?' 'En wat is een orkest?'
'Mama, is het vandaag zaterdag?' 'Wanneer is het dan wel zaterdag?' 'En hebben we dan zwemles?' En dan heb ik nog niet eens een voet op de grond gezet!
Dus tegen de tijd dat we aan het ontbijt zitten heb ik al zo'n 150 vragen achter de kiezen en dat op een lege maag. Maar ze gaat onverstoorbaar verder hoor tijdens het ontbijt; 'Mama, wat gaan we vandaag doen?' ' 'Mag ik een keer bij Oma Muis logeren?' 'En gaat Max dan naar Opa Ab?' 'Mama, mag ik straks jam op mijn brood?' 'Mama, wat is kindermisbruik?' ........ Shit, de radio staat aan en dat pikt ze tegenwoordig op. Tja, Mark, hoe leg je dat uit? Hoe leg je dat uit aan een meisje van 4? Jij hebt ook altijd lastige vragen. Hoe leg je dit uit?
Alles is nu weer aan het werk en naar school. De vragen blijven ongestoord komen en elke keer probeer ik het juiste antwoord te geven voor een kind van vier. En dat is niet altijd makkelijk.
Veel liefs,
Marjet
Sorry het is al weer even geleden dat ik je geschreven heb. Ik had ook een kerstreces. Hoe was de jouwe?
Ik kijk er altijd erg naar uit; lekker uitslapen, spelletje spelen met de kinderen, leuke dingen doen... Ik had allemaal plannen gemaakt en puntje bij paaltje komt er altijd maar weinig van terecht. En erger nog; Tegen het einde van de vakantie kan ik niet wachten totdat iedereen en alles weer naar school of zijn werk gaat. Ik vind het zelf ook weer heerlijk dat ik aan het werk mag. Gewoon weer even collega en Marjet zijn.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben dol op mijn kinderen en ik mis ze als ze een weekendje bij Opa en Oma slapen. Maar na 2 weken ze bovenop mijn lip te hebben gehad zijn er niet genoeg rollen behang te koop. Ik weet niet of anderen dit ook hebben. Na duizend vragen van mijn dochter weet ik zo af en toe de antwoorden niet meer. Het begint 's ochtends vroeg al; 'Mama, wat is een musical?' 'En wat is een orkest?'
'Mama, is het vandaag zaterdag?' 'Wanneer is het dan wel zaterdag?' 'En hebben we dan zwemles?' En dan heb ik nog niet eens een voet op de grond gezet!
Dus tegen de tijd dat we aan het ontbijt zitten heb ik al zo'n 150 vragen achter de kiezen en dat op een lege maag. Maar ze gaat onverstoorbaar verder hoor tijdens het ontbijt; 'Mama, wat gaan we vandaag doen?' ' 'Mag ik een keer bij Oma Muis logeren?' 'En gaat Max dan naar Opa Ab?' 'Mama, mag ik straks jam op mijn brood?' 'Mama, wat is kindermisbruik?' ........ Shit, de radio staat aan en dat pikt ze tegenwoordig op. Tja, Mark, hoe leg je dat uit? Hoe leg je dat uit aan een meisje van 4? Jij hebt ook altijd lastige vragen. Hoe leg je dit uit?
Alles is nu weer aan het werk en naar school. De vragen blijven ongestoord komen en elke keer probeer ik het juiste antwoord te geven voor een kind van vier. En dat is niet altijd makkelijk.
Veel liefs,
Marjet
Abonneren op:
Posts (Atom)