Lieve Mark,
Het zijn drukke dagen zo rondom de Provinciale Statenverkiezingen. Ik zag je afgelopen week de stromende regen trotseren. Dat doe je ook niet voor je lol, lijkt me zo. Het lijkt me niet altijd even leuk politiek bedrijven. Altijd blijven lachen, pittige debatten voeren, er verzorgd uitzien zelfs in de regen, verantwoording afleggen over wat je wel of niet doet, schone schijn ophouden, eromheen praten...
Maar Mark, ik doe eigenlijk precies hetzelfde iedere dag met andere moeders. Ik heb het er al een keer over gehad, de schoolpleinmaffia, maar ze zijn overal hoor. Als ik een keer me niet zo lekker voel, wordt dat gelijk opgepikt. Er wordt nog belangstellend gevraagd of het gaat, maar vervolgens wordt het verhaal zo gedraaid dat ik er per definitie slechter uit kom. En zo heb ik, voordat ik het weet, een burnout of sta ik op instorten. Dus altijd blijven lachen Mark!
Ik moet zelfs door weer en wind er verzorgd uitzien. Ik probeer, om ook wat aan lichaamsbeweging te doen, elke dag de kinderen op de fiets te brengen. Maar dit is natuurlijk niet bevorderlijk voor mijn looks. Al helemaal niet omdat ik vaak mijn mascara vergeet en met een blote-billengezicht op school verschijn. Hier wordt mijn outfit met argusogen bekeken en beoordeeld. Dus je zou denken dat een pak mij ook niet zou misstaan op het schoolplein. Maar dan heb je het mis, want dan wordt ik gelabeld als carierretijger en dat is ook niet goed. Dus iedere ochtend moet ik misschien zelfs meer dan jij nadenken over wat ik aandoe. Met een simpel HM-tje kom ik niet weg. En Mark, jij hebt alleen de kleur van de stropdas, ik heb, naast mijn eigen kleding, ook nog de kinderen aan te kleden.
Uiteraard moet ik ook verantwoording afleggen over hoe ik mijn kinderen opvoed. Hoeveel meningen daar wel niet over zijn, is ongelooflijk en je weet nooit welke moeder wat aanhangt, dus je zal altijd iets moeten uitleggen... Word je er al moe van?
En dan is de allerergste nog de schone schijn. Welke moeder zal nou toegeven dat haar zoon op zijn 6de nog in zijn bed plast? Of moeite heeft met spoken? Of dat ze zo af en toe haar kinderen zo ongelooflijk zat is? Schone schijn Mark... En als het erop aan komt, praten we er gewoon omheen, want oh wee als je niet tot de Club van Supermoeders behoort.
En die pittige debatten Mark, ik moest zelfs om in aanmerking te komen voor de Medenzeggenschapsraad van de lagere school openbare debatten, een verkiezingsprogramma, acties en posters maken. Dus waar hebben we het over.... ik doe de hele dag niets anders dan politiek bedrijven op het schoolplein! Het enige verschil is dat wij moeders regelen dat we binnen mogen wachten als het regent, want de regen schaadt ons kapsel te veel.
Veel liefs,
Marjet
maandag 28 februari 2011
zondag 20 februari 2011
101 lijstjes
Lieve Mark,
Heb je ook voorjaarsvakantie? En kan je dan ook uitslapen? Of moet je dan nog steeds belangrijke zaken doen voor het vaderland?
Ik neem me altijd dingen voor tijdens zo'n vakantie. Zo ga ik weer eens zitten voor de foto-albums. Ik loop slechts 3 jaar achter. Ik ga ook met de kinderen naar de bioscoop. Ik wil die latjes schilderen zodat we de kast kunnen afmaken, zodat ik daarna het speelgoed van de kinderen eindelijk een keer netjes op kan ruimen. Ik ga voor mijn werk nog even de evaluatie schrijven die ik al 2 maanden geleden had af moeten maken. Ik wil heel graag de tuinkast in elkaar zetten, zodat we ook de bijkeuken kunnen opruimen. Nou ja, je kent het wel. Even wat dingen doen, waar je normaal niet aan toe komt.
Maar er staan ook vaak dingen op, die ik graag voor me uit schuif, zoals de administratie en de belastingpapieren. Dat zijn van die dingen die ik het liefst zou laten liggen. Heb jij dat ook? Ik heb het ook op mijn werk hoor. Net zoals die evaluatie van mijn werk. Wat laat jij het liefst liggen? Van die dingen die altijd op je lijstje staan.
Maar ik heb ook een lijstje met dingen die ik altijd nog wil doen. Obama ontmoeten, met dolfijnen zwemmen, naar Hawaii. Maar ook die komen er niet snel van. En zo heb ik 101-lijstje met dingen die ik nog wil of moet doen..... Wat staat er op jou lijstjes?
Veel liefs en een fijne vakantie Mark!
Marjet
Heb je ook voorjaarsvakantie? En kan je dan ook uitslapen? Of moet je dan nog steeds belangrijke zaken doen voor het vaderland?
Ik neem me altijd dingen voor tijdens zo'n vakantie. Zo ga ik weer eens zitten voor de foto-albums. Ik loop slechts 3 jaar achter. Ik ga ook met de kinderen naar de bioscoop. Ik wil die latjes schilderen zodat we de kast kunnen afmaken, zodat ik daarna het speelgoed van de kinderen eindelijk een keer netjes op kan ruimen. Ik ga voor mijn werk nog even de evaluatie schrijven die ik al 2 maanden geleden had af moeten maken. Ik wil heel graag de tuinkast in elkaar zetten, zodat we ook de bijkeuken kunnen opruimen. Nou ja, je kent het wel. Even wat dingen doen, waar je normaal niet aan toe komt.
Maar er staan ook vaak dingen op, die ik graag voor me uit schuif, zoals de administratie en de belastingpapieren. Dat zijn van die dingen die ik het liefst zou laten liggen. Heb jij dat ook? Ik heb het ook op mijn werk hoor. Net zoals die evaluatie van mijn werk. Wat laat jij het liefst liggen? Van die dingen die altijd op je lijstje staan.
Maar ik heb ook een lijstje met dingen die ik altijd nog wil doen. Obama ontmoeten, met dolfijnen zwemmen, naar Hawaii. Maar ook die komen er niet snel van. En zo heb ik 101-lijstje met dingen die ik nog wil of moet doen..... Wat staat er op jou lijstjes?
Veel liefs en een fijne vakantie Mark!
Marjet
maandag 14 februari 2011
De Club van Supermoeders
Lieve Mark,
Gefeliciteerd met je verjaardag! Je hebt ook nog eens een prachtige dag uitgekozen om jarig te zijn, Valentijnsdag. Ga je nog wat leuks doen? En trakteren?
Dat vond ik vroeger het allerleukste; trakteren en dan ook bij de juffen en meesters langs! Dat was altijd spannend. Tegenwoordig kijk ik er minder naar uit. Zo ben ik nu al aan het bedenken wat ik voor onze tweeling zal maken.... ze worden 5 in juli! En dan hebben we nog een extra uitdaging want onze zoon heeft glutenintolerantie, dus cakejes vallen al af. En dat is nog niet eens het ergste. Nee dan begin ik pas. Want als ouder moet je namelijk de andere ouders overtroeven en dat begint al met de traktatie op school. Maar het eindigt, als je het hebt over verjaardagen, met het verjaardagsfeestje. Dat moet groter en leuker zijn dan die van de vriendinnen. En wij moeders maken dat alleen nog maar erger. Als er geen partyplanner bij is geweest hoor je niet meer tot de Club. De Club van Supermoeders. En Mark, daar wil je heel graag toe behoren als moeder... Vraag me niet waarom, dat is nu eenmaal zo bedacht in de prehistorie der moeders. Kijk we willen natuurlijk allemaal het beste voor ons kind en daarmee moet dat kind ook populair zijn en dus is een tripje naar de Efteling met 8 kinderen het minste wat je kan doen!
Ik ging vroeger naar de hei voor een speurtocht, we plunderde de verkleedkist en kregen een stukje appeltaart en patat met appelmoes.... Maar die tijden zijn voorbij Mark... Als je nog ideeen hebt voor de verjaardag van Max en Lieve, ik houd me aanbevolen.
Ik wens je een hele fijne dag toe.
Veel liefs,
Marjet
Gefeliciteerd met je verjaardag! Je hebt ook nog eens een prachtige dag uitgekozen om jarig te zijn, Valentijnsdag. Ga je nog wat leuks doen? En trakteren?
Dat vond ik vroeger het allerleukste; trakteren en dan ook bij de juffen en meesters langs! Dat was altijd spannend. Tegenwoordig kijk ik er minder naar uit. Zo ben ik nu al aan het bedenken wat ik voor onze tweeling zal maken.... ze worden 5 in juli! En dan hebben we nog een extra uitdaging want onze zoon heeft glutenintolerantie, dus cakejes vallen al af. En dat is nog niet eens het ergste. Nee dan begin ik pas. Want als ouder moet je namelijk de andere ouders overtroeven en dat begint al met de traktatie op school. Maar het eindigt, als je het hebt over verjaardagen, met het verjaardagsfeestje. Dat moet groter en leuker zijn dan die van de vriendinnen. En wij moeders maken dat alleen nog maar erger. Als er geen partyplanner bij is geweest hoor je niet meer tot de Club. De Club van Supermoeders. En Mark, daar wil je heel graag toe behoren als moeder... Vraag me niet waarom, dat is nu eenmaal zo bedacht in de prehistorie der moeders. Kijk we willen natuurlijk allemaal het beste voor ons kind en daarmee moet dat kind ook populair zijn en dus is een tripje naar de Efteling met 8 kinderen het minste wat je kan doen!
Ik ging vroeger naar de hei voor een speurtocht, we plunderde de verkleedkist en kregen een stukje appeltaart en patat met appelmoes.... Maar die tijden zijn voorbij Mark... Als je nog ideeen hebt voor de verjaardag van Max en Lieve, ik houd me aanbevolen.
Ik wens je een hele fijne dag toe.
Veel liefs,
Marjet
zondag 13 februari 2011
Uw zoon houdt niet van prikken.
Lieve Mark,
Soms moet je rare oplossingen verzinnen voor bijzondere problemen. Je zal het dagelijks hebben, denk ik.
Zo vroeg ik laatst aan onze kinderen wat zij wilden doen als sport. Je weet dat ik een tweeling heb he, een jongen en een meisje van viereneenhalf. Mijn dochter zei gelijk; tekenles. Daar kan ik inkomen; ze doet niet anders dan tekenen en knutselen. Ik vraag het aan mijn zoon. Hij kijkt me aan met zo'n blik van; Ik heb geen idee waar jij het over hebt! Dus ik help; Voetbal, judo (alle jongens uit de klas zitten op judo), muziek.... 'Nee, voetbal is stom en judo is saai. Mama, ik wil op dansles....'
Eerste reactie.... Zou die op jongens vallen? Mijn zoon wil op dansles! Ik weet het Mark, het slaat nergens op en dan nog als hij op jongens zou vallen, dan is zijn partner ook welkom! Maar het is toch het eerste wat je denkt. En dan nog erger; wat zullen anderen wel niet denken? Jij hebt dat natuurlijk elke dag, dat mensen wat van jou denken. Je moet een dikke huid hebben als minister president. Maar als moeder moet je heel wat kunnen hebben van al die andere moeders. Maar daar hebben we het nog wel een andere keer over.
Vervolgens zie ik mijn zoon in een groep met 10 meiden in roze tutu's! Dus ik check dat even bij hem.... 'Is dat wat je wilt?' 'NEE, mama, niet met meisjes. Ik wil zo dansen.' Hij springt op en laat zijn moves zien... Die heeft hij van zijn neef gepikt. Nu snap ik het. Hij wil op breakdance, dat vindt hij super cool!!
Maar het hele gebeuren zet me wel aan het denken. En er is al veel discussie over; onze jongens worden allemaal omringd door vrouwen. Juffen op school, juffen op het kinderdagverblijf, op de BSO, moeders thuis. En wij doen dat toch anders. Als onze zoon in de boom wil klimmen, roep ik heel hard; 'Pas op dat je niet valt. Kom maar snel naar beneden. Niet verder hoor!' Terwijl mijn man tegelijk roept; Ja en dan je andere voet op die tak daarboven. Heel goed, je kan het man!'
Ander voorbeeld; bij het voortgangsgesprek in november kregen wij te horen dat onze zoon niet van prikken hield. Dat is toch ook niet gek, Mark. Wat moet een jongen nou met prikken? Die moet andere dingen krijgen om zijn fijne motoriek te oefenen. En dus hebben we daar wat op bedacht. Twee dingen eigenlijk. Ik laat mijn man vaker met hem ravotten zonder dat ik me ermee bemoei. En (en dit heb ik eerlijk gejat van de NPS) hebben we in onze omgeving gevraagd of ze misschien nog een apparaat hadden wat ze weg zouden gooien. En die zetten we op de grond met de gereedschapskist ernaast en een bak voor het afval. En hij mag dat ding dan helemaal uit mekaar gaan halen. En Mark, dat is het mooiste wat er is. Je hoort hem de rest van de dag niet meer. Althans, je hoort hem wel, maar niet praten...
Het is nog een extra reden waarom de zorgtaken beter verdeeld moeten worden. Jongens missen het rolmodel van de vader en worden overstelpt met moederlijke liefde....
Veel liefs,
Marjet
Soms moet je rare oplossingen verzinnen voor bijzondere problemen. Je zal het dagelijks hebben, denk ik.
Zo vroeg ik laatst aan onze kinderen wat zij wilden doen als sport. Je weet dat ik een tweeling heb he, een jongen en een meisje van viereneenhalf. Mijn dochter zei gelijk; tekenles. Daar kan ik inkomen; ze doet niet anders dan tekenen en knutselen. Ik vraag het aan mijn zoon. Hij kijkt me aan met zo'n blik van; Ik heb geen idee waar jij het over hebt! Dus ik help; Voetbal, judo (alle jongens uit de klas zitten op judo), muziek.... 'Nee, voetbal is stom en judo is saai. Mama, ik wil op dansles....'
Eerste reactie.... Zou die op jongens vallen? Mijn zoon wil op dansles! Ik weet het Mark, het slaat nergens op en dan nog als hij op jongens zou vallen, dan is zijn partner ook welkom! Maar het is toch het eerste wat je denkt. En dan nog erger; wat zullen anderen wel niet denken? Jij hebt dat natuurlijk elke dag, dat mensen wat van jou denken. Je moet een dikke huid hebben als minister president. Maar als moeder moet je heel wat kunnen hebben van al die andere moeders. Maar daar hebben we het nog wel een andere keer over.
Vervolgens zie ik mijn zoon in een groep met 10 meiden in roze tutu's! Dus ik check dat even bij hem.... 'Is dat wat je wilt?' 'NEE, mama, niet met meisjes. Ik wil zo dansen.' Hij springt op en laat zijn moves zien... Die heeft hij van zijn neef gepikt. Nu snap ik het. Hij wil op breakdance, dat vindt hij super cool!!
Maar het hele gebeuren zet me wel aan het denken. En er is al veel discussie over; onze jongens worden allemaal omringd door vrouwen. Juffen op school, juffen op het kinderdagverblijf, op de BSO, moeders thuis. En wij doen dat toch anders. Als onze zoon in de boom wil klimmen, roep ik heel hard; 'Pas op dat je niet valt. Kom maar snel naar beneden. Niet verder hoor!' Terwijl mijn man tegelijk roept; Ja en dan je andere voet op die tak daarboven. Heel goed, je kan het man!'
Ander voorbeeld; bij het voortgangsgesprek in november kregen wij te horen dat onze zoon niet van prikken hield. Dat is toch ook niet gek, Mark. Wat moet een jongen nou met prikken? Die moet andere dingen krijgen om zijn fijne motoriek te oefenen. En dus hebben we daar wat op bedacht. Twee dingen eigenlijk. Ik laat mijn man vaker met hem ravotten zonder dat ik me ermee bemoei. En (en dit heb ik eerlijk gejat van de NPS) hebben we in onze omgeving gevraagd of ze misschien nog een apparaat hadden wat ze weg zouden gooien. En die zetten we op de grond met de gereedschapskist ernaast en een bak voor het afval. En hij mag dat ding dan helemaal uit mekaar gaan halen. En Mark, dat is het mooiste wat er is. Je hoort hem de rest van de dag niet meer. Althans, je hoort hem wel, maar niet praten...
Het is nog een extra reden waarom de zorgtaken beter verdeeld moeten worden. Jongens missen het rolmodel van de vader en worden overstelpt met moederlijke liefde....
Veel liefs,
Marjet
maandag 7 februari 2011
Een rekenlesje
Lieve Mark,
Even wat serieus. Afgelopen weekend vertelde mijn vriendin over de bezuinigingen op passend onderwijs. Dat is niet iets om trots op te zijn, Mark. En weet je het raakt niet alleen kinderen die meer hulp nodig hebben. Het raakt ook niet alleen juffen en meester of schooldirecteuren. Het raakt alle kinderen en daarmee ook onze toekomst, Mark. Ik weet het, het is een grote stap, maar ik zal hem heel klein maken met een klein rekenvoorbeeld.
Onze lieve juf Kim heeft 27 kinderen in de klas en die zijn van 8.30 uur tot en met 14.45 uur onder haar hoede. Dat is 6 uur en een kwartier. Laten we dat kwartier er voor het gemak afhalen, want de deur van de klas gaat rond 8.45 dicht en vaak nog later omdat sommige ouders hun kinderen echt veel te laat brengen (sorry, enige frustratie van mijn kant). 6 Uur dus. Daarvan wordt er een uur buiten gespeeld. Dat is goed voor de beweging en houden we erin. Er wordt een half uur een broodje gegeten. Houden we er ook graag in. Dan heb je dus nog 4 uur en 30 minuten over. Dat is 270 minuten en dus 10 minuten per kind per dag.
En Mark, dan hebben ze nog geen jassen aangetrokken voor het buitenspelen, geen kringgesprek of verjaardag gevierd, geen ruzies opgelost, geen veters gestrikt, geen boekje voorgelezen, geen liedjes gezongen, geen staart recht getrokken, geen uitleg gegeven over waarom de zon er vandaag niet is en waar hij dan gebleven is.....Vul het maar in Mark. Zoveel tijd is er al niet en toch willen we dat we (let op, er komt weer een grote stap) een belangrijke kenniseconomie zijn. Hoe doe je dat als je maximaal 10 minuten per kind per dag hebt?
En als je dan kinderen die meer hulp nodig hebben in de klas erbij zet, kinderen die meer aandacht en tijd vragen, wat denk je dat er dan gebeurt met de 10 minuten? Alle kinderen hebben recht op meer aandacht en tijd. Dus wil ik je vragen toch nog een keer te bekijken hoe het anders kan. Anders zodat alle kinderen die de benodigde aandacht en tijd van de juf of meester kunnen krijgen zodat ze de basis mee krijgen voor de belangrijke kenniseconomie, want dat ben ik met je eens Mark. Wil je dus nog een keer kijken, alsjeblieft?
Veel liefs,
Marjet
Even wat serieus. Afgelopen weekend vertelde mijn vriendin over de bezuinigingen op passend onderwijs. Dat is niet iets om trots op te zijn, Mark. En weet je het raakt niet alleen kinderen die meer hulp nodig hebben. Het raakt ook niet alleen juffen en meester of schooldirecteuren. Het raakt alle kinderen en daarmee ook onze toekomst, Mark. Ik weet het, het is een grote stap, maar ik zal hem heel klein maken met een klein rekenvoorbeeld.
Onze lieve juf Kim heeft 27 kinderen in de klas en die zijn van 8.30 uur tot en met 14.45 uur onder haar hoede. Dat is 6 uur en een kwartier. Laten we dat kwartier er voor het gemak afhalen, want de deur van de klas gaat rond 8.45 dicht en vaak nog later omdat sommige ouders hun kinderen echt veel te laat brengen (sorry, enige frustratie van mijn kant). 6 Uur dus. Daarvan wordt er een uur buiten gespeeld. Dat is goed voor de beweging en houden we erin. Er wordt een half uur een broodje gegeten. Houden we er ook graag in. Dan heb je dus nog 4 uur en 30 minuten over. Dat is 270 minuten en dus 10 minuten per kind per dag.
En Mark, dan hebben ze nog geen jassen aangetrokken voor het buitenspelen, geen kringgesprek of verjaardag gevierd, geen ruzies opgelost, geen veters gestrikt, geen boekje voorgelezen, geen liedjes gezongen, geen staart recht getrokken, geen uitleg gegeven over waarom de zon er vandaag niet is en waar hij dan gebleven is.....Vul het maar in Mark. Zoveel tijd is er al niet en toch willen we dat we (let op, er komt weer een grote stap) een belangrijke kenniseconomie zijn. Hoe doe je dat als je maximaal 10 minuten per kind per dag hebt?
En als je dan kinderen die meer hulp nodig hebben in de klas erbij zet, kinderen die meer aandacht en tijd vragen, wat denk je dat er dan gebeurt met de 10 minuten? Alle kinderen hebben recht op meer aandacht en tijd. Dus wil ik je vragen toch nog een keer te bekijken hoe het anders kan. Anders zodat alle kinderen die de benodigde aandacht en tijd van de juf of meester kunnen krijgen zodat ze de basis mee krijgen voor de belangrijke kenniseconomie, want dat ben ik met je eens Mark. Wil je dus nog een keer kijken, alsjeblieft?
Veel liefs,
Marjet
donderdag 3 februari 2011
Je zoon is ziek en dan....
Lieve Mark,
Sorry dat ik al een week niet heb geschreven. Ik had een zieke en dan stopt de wereld met draaien. Ik hoop dat je dat begrijpt.
Niet alle collega's begrijpen dat. Ik zat in een vergadering toen mijn telefoon ging; School. Dan weet je dat het mis is. Je verexcuseert je, kruipt uit je stoel, gaat op je tenen naar de deur, onderwijl zie je nog even die blik van verstandhouding tussen twee collega's zonder kinderen en je probeert zo geruisloos mogelijk de deur open en dicht te doen. Je zoon heeft net alles onder gespuugd..... %&*!7 Oke, ik kom eraan....
En dan komt het allerergste....weer naar binnen,uitleggen dat je echt moet gaan, dat je het heel erg vervelend vindt en dat je er niets aan kan doen. Dan snel je spullen pakken, de blikken nogmaals trotseren, hoofd omhoog, blijven ademen en zo snel mogelijk weer naar buiten. En als je dat hebt gehad ben je er nog niet. Want je hebt nog directe collega's die niet in die vergadering zaten, je baas, je afspraken voor die dag.... Tegen de tijd dat je in de auto zit, ben je 6 keer gestorven, heb je minimaal 10 keer je excuses aangeboden en heb je nog een paar wenkbrauwen en blikken op het horloge getrotseerd. Je energieniveau is gedaald en je draait puur op adrenaline; naar huis voor je kind.
En weet je wat het dan nog erger maakt is de nodeloze opmerking van een collega die terloops roept; 'Dan moet je maar geen kinderen nemen.'
Wat doe je daar mee? Helpt het om de collegialiteit te verhogen? Niet bepaalt. Helpt het mijn schuldgevoel te verlagen? Bepaald niet zelfs. Waarom dan zo'n opmerking plaatsen? Waarom? Wat is het nut? Ik voel me al ellendig genoeg en ik zal je de volgende keer echt niet (gelijk) helpen als je mijn hulp nodig hebt. Sorry, Mark, zo ben ik dan ook wel weer.
Tegen de tijd dat ik in de auto zit, haal ik diep adem en race naar school. Mijn zoon heeft inmiddels andere kleding aan, ziet erg bleek maar is blij me te zien. Dat is dan in ieder geval iemand vandaag, denk ik nog. Ik pak hem in en we gaan lekker naar huis. Er is gelukkig nog een voordeel van zijn ziekte; eindelijk mag ik hem een keer verwennen met lekkers, televisie, dekentje, appeltje en lekker bij mama liggen. Snel vergeet ik dan ook mijn werk en collega's. Dat is een zorg voor morgen.
Toch probeer ik 's avonds nog te repareren wat er te repareren valt, ook al weet ik dat het weinig effect heeft. De schade is al gedaan en niet meer terug te draaien.
Ik kan me niet voorstellen dat jou dit bekend voorkomt. Dat mevrouw Schultz van Haegen wel eens tijdens een kabinetsoverleg opstaat en zegt; 'Ik moet gaan, want mijn kinderen zijn ziek....' Of dat midden in een debat een Kamerlid opstaat en zich verexcuseert en dat de rest van de Kamer dan even op het klokje kijkt, of wel?
Ik ga nog even werken, Mark.
Veel liefs,
Marjet
Sorry dat ik al een week niet heb geschreven. Ik had een zieke en dan stopt de wereld met draaien. Ik hoop dat je dat begrijpt.
Niet alle collega's begrijpen dat. Ik zat in een vergadering toen mijn telefoon ging; School. Dan weet je dat het mis is. Je verexcuseert je, kruipt uit je stoel, gaat op je tenen naar de deur, onderwijl zie je nog even die blik van verstandhouding tussen twee collega's zonder kinderen en je probeert zo geruisloos mogelijk de deur open en dicht te doen. Je zoon heeft net alles onder gespuugd..... %&*!7 Oke, ik kom eraan....
En dan komt het allerergste....weer naar binnen,uitleggen dat je echt moet gaan, dat je het heel erg vervelend vindt en dat je er niets aan kan doen. Dan snel je spullen pakken, de blikken nogmaals trotseren, hoofd omhoog, blijven ademen en zo snel mogelijk weer naar buiten. En als je dat hebt gehad ben je er nog niet. Want je hebt nog directe collega's die niet in die vergadering zaten, je baas, je afspraken voor die dag.... Tegen de tijd dat je in de auto zit, ben je 6 keer gestorven, heb je minimaal 10 keer je excuses aangeboden en heb je nog een paar wenkbrauwen en blikken op het horloge getrotseerd. Je energieniveau is gedaald en je draait puur op adrenaline; naar huis voor je kind.
En weet je wat het dan nog erger maakt is de nodeloze opmerking van een collega die terloops roept; 'Dan moet je maar geen kinderen nemen.'
Wat doe je daar mee? Helpt het om de collegialiteit te verhogen? Niet bepaalt. Helpt het mijn schuldgevoel te verlagen? Bepaald niet zelfs. Waarom dan zo'n opmerking plaatsen? Waarom? Wat is het nut? Ik voel me al ellendig genoeg en ik zal je de volgende keer echt niet (gelijk) helpen als je mijn hulp nodig hebt. Sorry, Mark, zo ben ik dan ook wel weer.
Tegen de tijd dat ik in de auto zit, haal ik diep adem en race naar school. Mijn zoon heeft inmiddels andere kleding aan, ziet erg bleek maar is blij me te zien. Dat is dan in ieder geval iemand vandaag, denk ik nog. Ik pak hem in en we gaan lekker naar huis. Er is gelukkig nog een voordeel van zijn ziekte; eindelijk mag ik hem een keer verwennen met lekkers, televisie, dekentje, appeltje en lekker bij mama liggen. Snel vergeet ik dan ook mijn werk en collega's. Dat is een zorg voor morgen.
Toch probeer ik 's avonds nog te repareren wat er te repareren valt, ook al weet ik dat het weinig effect heeft. De schade is al gedaan en niet meer terug te draaien.
Ik kan me niet voorstellen dat jou dit bekend voorkomt. Dat mevrouw Schultz van Haegen wel eens tijdens een kabinetsoverleg opstaat en zegt; 'Ik moet gaan, want mijn kinderen zijn ziek....' Of dat midden in een debat een Kamerlid opstaat en zich verexcuseert en dat de rest van de Kamer dan even op het klokje kijkt, of wel?
Ik ga nog even werken, Mark.
Veel liefs,
Marjet
Abonneren op:
Posts (Atom)