Wat nou als...

Wat nou als mannen minder zouden verdienen dan vrouwen? Zou hij dan de zorg op zich nemen? Zou hij dan minder werken? Zou zij dan een mamadag hebben? Of zouden wij vrouwen het niet los laten? Zouden wij ons vast klampen aan de gedachte dat wij betere zorg verlenen? Durven wij mannen te vertrouwen met de zorg van onze kinderen?

De Kenau

Mijn kinderen gaan naar zwemles tegen vele adviezen van vriendinnen in. Maar dat is weer stof voor een hele andere blog. Nee, deze keer gaat het over mijn moederlijke hormonen. Mijn kinderen zijn niet zo snel op zwemles. Dus zitten ze in het 'kneuzengroepje'. Nu is dat natuurlijk al genoeg om nachten lang van wakker te liggen, maar het werd nog erger.

We mochten even kijken en tot mijn grote schrik zag ik dat juf Anja, beter bekend als de Kenau, mijn allerliefste kinderen op hun lazer gaf. Dat was al genoeg om naar binnen te stormen en haar eens even de les te lezen. Maar ik hield me in. Mijn vriend was er ook en die gaf geen kik, dus dan zal ik dat ook maar niet doen.

Vol goede moed wachten wij onze kinderen op en het eerste wat mijn dochter zei was dat ze het niet goed had gedaan. Zag ik daar nou tranen? Of was het zwembadwater? Mijn moederkloekgevoelens bereikten een hoogtepunt. Mijn zoon bevestigde het verhaal. Stoom kwam uit mijn oren. Wie is die kenau om mijn kinderen zo aan te pakken? Zwemles zou leuk moeten zijn. Ze moet ze positief benaderen! Wat een (^%#*&! Ik zou eens een hartig woordje met haar gaan praten.

Mijn vriend gaf weer geen kik. Dat hielp niet. Hij zou net zo razend als ik moeten zijn. Maar hij was al weer bezig met de plannen van vanavond. Hoe is het mogelijk! Ik check het;
'Ben jij niet boos dan?'
'Boos, waarop?'
'Nou op Juf Anja natuurlijk?'.
'Wel nee, ze zullen het wel nodig hebben gehad.'

Ik staak mijn strijd.... ze zullen het wel nodig hebben gehad....
Soms is het toch wel handig, die mannelijke hormonen....

Kind huilt, baas aan de telefoon en nu...

Tja, dat heb je wel eens, dat je kind huilt terwijl jij je baas aan de telefoon hebt. En wat doe je dan? Of dat je je werk nog niet af hebt, maar ook echt moet gaan omdat de files rap toenemen. Of dat je net je jasje aan doet en je kind spuugt zo over je heen. Of dat je de kinderen beloofd had iets leuks met ze te gaan doen, maar je werk er met een spoedgeval tussendoor komt. Of dat precies die super belangrijke klant belt, terwijl jij met een boos kind in de supermarkt staat. Of dat je dat belangrijke rapport terug vindt, versiert door het allermooiste kunstwerk van je zoon. Of dat je je hakken bij dat ene pakje terug vindt onder het bed van je dochter. Of dat je in plaats van de notulen van de laatste vergadering een plakkerige lolly pakt in je tas.....

Tja dat is de balans tussen werk en gezin....

Wat zeg je dan?

Het is natuurlijk geen weer om naar buiten te gaan, maar als je eenmaal iets hebt beloofd kom je er moeilijk onderuit. Helemaal als er snoepjes bij komen kijken zoals bij St Maarten. Dus met een vriendin afgesproken om samen te lopen. Me bedacht het mezelf dit jaar makkelijk te maken en gewoon een lampion te kopen. Snoepjes in huis gehaald. Wij zijn er klaar voor.

Het weer gooide roet in het eten, maar dat laat ons niet weerhouden. Sjaal om, muts op, dikke jas aan, plu mee, rugzakken open, lampion aan en gaan. Het waait als we naar buiten gaan, de lampions gaan alle kanten op, maar houden het nog een miraculeuze 25 minuten vol. Inmiddels is de windkracht toegenomen en is het begonnen met regenen. Plu op, kinderen aansporen harder te zingen en door te lopen. Zo af en toe proberen we een huis over te slaan, maar bepakt en bezakt met lekkers komen we thuis aan. De rugzakken gaan op zijn kop en het waar wordt bewonderd. Er wordt gretig gekeken en toegestemd tot 1 snoepje. En dan naar boven!

Eenmaal boven en in bed zegt mijn dochter; Mama, waarom hadden wij zo'n stomme lampion? Ik wil ook een mooie lampion maken net als Pien..... Tja, wat zeg je dan? Ik had er geen tijd voor.... Ik moest werken....

Verwende prinsesjes

Er is een nieuw boek. Er zijn inmiddels veel boeken over en voor werkende moeders. Maar nu is er een nieuw boek; Verwende prinsesjes. Naast ploetermoeders, ontaarde moeders, supermoeders en ga zo maar door, kunnen we nu een nieuwe titel achter onze naam zetten; Verwende prinsesjes. De schrijfster gaat in haar boek in op verschillende sprookjes die wij werkende moeders in stand houden en daarmee zijn we verwend! Mijn eerste reactie was irritatie. Potjandosie, wie is deze Elma Drayer om dit te zeggen! Dus ik heb haar boek gelijk besteld en ben gaan lezen. Ik ben nog niet heel ver, want ik heb het natuurlijk hartstikke druk (1 van de dingen die zij aankaart). Maar het heeft me wel aan het denken gezet. Zijn wij echt verwend?

Ik moet toegeven dat op sommige gebieden wij zeker verwend zijn. Wij staan in de hoogste regionen van deeltijdwerken in Europa. En als de kinderen groot zijn, gaan we niet meer werken, maar blijven we lekker dezelfde uren werken. Best gek natuurlijk. Onze kinderen hebben niets te klagen, laten we eerlijk zijn. Ze hebben alles wat hun hartje begeerd.

En toch gaan mijn haren wel omhoog staan als ik een verwende prinses word genoemd. Misschien heeft ze gelijk. Ik verhef mijzelf en mijn rol als werkende moeder niet tot iets hemels. Maar druk ervaar ik wel. En ik ben de eerste die toegeeft dat wij moeders het elkaar niet makkelijk maken. Denk aan de schoolpleinmaffia, de tuinbroekenmaffia en gewoon vriendinnen onderling. Maar dat maakt ons nog niet tot verwende prinsesjes. Ik lees nog even door en kom met een eindoordeel! Zijn we echt verwende prinsesjes of niet?

Zo werkt het

Iedere moeder, maar zeker werkende moeders, hebben een bepaald stramien. Zo heb je het geregeld en daar hou je je aan vast, want dan werkt het. Het zijn maar kleine dingen, maar zo werkt het huishouden. Zo maak ik iedere ochtend eerst alle broodjes en crackers voor ontbijt en lunch klaar voordat we aan tafel gaan. Of zetten we iedere avond voor het slapen gaan de vaatwasmachine aan. Ik doe de voordeur op slot. Mijn vriend zet de kliko's buiten. Ik strijk op zondagavond en ruim dat pas donderdag op....
Dit gaat goed en we houden het zo in stand.

En als er dan iets gebeurt wat dat stramien of systeem in de war gooit, is het alle zeilen bijzetten. En dat is nu bij ons gebeurt, net op een moment dat je het het minst nodig hebt. Wij zijn namelijk net verhuisd. Het huis is een chaos, overal dozen, de bibliotheekboeken in 1 ervan en nu is de droger ermee op gehouden, een belangrijke spil in ons systeem met 2 kleine kinderen en een extra hoog stapel met wasgoed door de verhuizing. Eer je een nieuwe hebt en die goed en wel staat ben je een week verder. Dus nu moet het zonder.... En dat in een huis waar je al moet opletten hoe je loopt en waar je wat neerzet. Nu hangen dus tussen de dozen de jurkjes van mijn dochter en de sportbroek van mijn vriend en moeten we ons ook weer gaan verdiepen in condensdrogers, luchtafvoerdrogers of waterafvoerdrogers.  Hartstikke handig!