Lieve Mark,
Zoals op alle scholen heeft onze school ook budgettaire uitdagingen. Ik heb je al wel eens voorgerekend dat een juf gemiddeld per dag 3 minuten per kind heeft en dan ga je uit van een klas waar geen speciaal onderwijs geboden hoeft te worden. Dat is niet bijster veel, he Mark. Dat moet je met me eens zijn. Maar omdat onze school ook kampt met budgettaire uitdagingen moet er bezuinigd worden. En dus moeten de juffen en meesters ook schoonmaken en gymles geven. Of dat een goede ontwikkeling is laat ik gemakshalve even achterwege.
Even terug naar onze school; De bezuinigingen worden aangekondigd en tijdens de ALV lopen de spanningen al snel op. Normaal zulke leuke ouders transformeren zich in ware monsters. Deze ouders, laten we ze Transformers noemen, zijn de ergste van ons soort. Ze helpen je bij het opzetten, maar als het puntje bij paaltje komt haken ze je pootje. De messen zijn altijd geslepen en worden direct op de keel gezet over iets futiels als een agendapunt. Normen en waarden worden overboord gesodemieterd onder het mom dat het in het belang van onze kinderen is. Wie het hardst schreeuwt lijkt het meeste stemrecht te hebben. Maar vooral de neerbuigende toon zorgt voor het schaamrood op mijn kaken. Echt Mark, de Tweede Kamer is er niets bij.
En daar ben ik toch wel van geschrokken. Je mag kritisch zijn en dat je de verantwoordelijke aan de tand wilt voelen, is terecht. Dat moet ook. Maar dan wel met respect. We hebben allemaal hetzelfde doel, namelijk dat onze kinderen goed onderwijs krijgen en een plezierige schooltijd hebben. Ik vraag me echt af, als er weer een dame dwars door de voorzitter heen begint te schreeuwen, wat er later van haar kinderen moet komen. Als zij zulke respectloze, neerbuigende voorbeelden hebben, wat kunnen we dan van hun verwachten.
Laten we nou eens met elkaar de handen ineen slaan en van onze scholen de beste scholen van de wereld maken. Ik weet dat ik ambitieus ben, maar op school ligt de basis voor de rest van je leven. Hier word je gevormd, leer je vrienden maken, leer je vallen en weer opstaan, je leert de basisvaardigheden waar je tot je dood van profiteren mag. En laten wij ouders daar nou eens mee beginnen. Laten we niet zeuren over wat je allemaal wel niet voor school moet doen. Draai het om; Oke, je werkt, maar wat kan je voor de school betekenen? Zet je eigen expertise bijvoorbeeld in op school. Je werkt waarschijnlijk meer dan in je contract staat, dus dan kan je ook wel eens twee uurtjes later komen. Dan heb je ook nog eens de file mogen missen, je kind super trots gemaakt en ook nog eens de juf een plezier gedaan. En als klap op de vuurpijl heb je niet alleen je eigen kind geholpen maar een klas vol kinderen. Je hebt mijn kinderen ook nog geholpen en wie weet worden die wel minister- president. Daar heb jij aan mee geholpen! Klop jezelf een keer extra op de schouder en ga met een grote glimlach naar je werk. En het hoeft echt niet elke week, want als we dit allemaal doen, maken vele handen licht werk!
Dus ik wil graag een groot applaus voor alle ouders die wat op school doen. Een applaus voor degene die zich inzetten om de school een nog fijnere plek te maken. Een wave voor het Bestuur die zich avond aan avond inzet om de budgettaire problemen op te lossen. Een hulde voor alle verkeersbrigadiers die alle kinderen helpen met oversteken. Een diepe buiging voor alle voorleesouders, taalvaders en computermoeders die onze kinderen helpen met het leren basale vaardigheden om groots te worden. Een diep respect voor al die luizenpluisers omdat ik al kriebel krijg bij de gedachte. Een huldiging voor alle ouders die meegaan op kamp, uitjes begeleiden, pleindienst draaien en zo zorgdragen voor de veiligheid van onze kinderen. Een medaille voor alle ouders die evenementen organiseren om het nog leuker te maken op school. Laten we elkaar dus eens complimenteren! Het maakt het zoveel leuker dan al dat gezeur.
Veel liefs,
Marjet
donderdag 27 oktober 2011
maandag 24 oktober 2011
Snap jij het nog?
Lieve Mark,
Ik snap het namelijk niet meer. Ik snap niet meer wat wie nu wil en hoe ik dat moet doen. Ik geef je een voorbeeld.
Afgelopen week wilde ik mijn kinderen inschrijven voor hockey, want volgens de schoolarts moet je kind zoveel uur na schooltijd bewegen. En of je het gelooft of niet, zelfs daar zijn wachtlijsten voor. Maar om eventueel toegelaten te worden moet je op het inschrijfformulier ook aangeven wat je van plan bent te gaan doen op de club. En als je eenmaal op verzenden drukt ben je de sjaak want dan heb je je hier al toe verplicht en is er geen ontkomen meer aan. Dus naast werk, huishouden, school en fungeren als de goedkoopste taxi-chauffeur van Nederland, moet je dus fluiten, coachen, in het bestuur of evenementencommissie van een sportvereniging zodat jou dierbaarste bezit op aarde kan voetballen. En daarom vul je maar in dat je best wilt trainen. Je moet toch al rijden, dus waarom niet.
Maar dat is nog niet alles. Want zo heeft de school je hulp ook drastisch nodig. Natuurlijk zijn er al veel bekende vrijetijdsberoepen op school. Met stip op 1 natuurlijk de luizenmoeder. Al snel gevolgd door de voorleesouder (maar liefst 1x in de twee weken), verkeersbrigadiers en pleindienst. Maar ook hier is een bestuur met een evenementencommissie. En omdat er bezuinigd wordt op het onderwijs en de inkomsten dalen, moeten we er ook aan geloven om ingeschakeld te worden als tuinier en klusjesman. En omdat we allemaal het beste onderwijs willen voor ons kind, schrijven we dit uiteraard in onze agenda erbij.
En daar zit de crux. Ik wil werken omdat ik het leuk vind. Jij wilt dat alle ouders werken omdat dat goed is voor de economie. Ik wil dat mijn kinderen een fijne schooltijd hebben op een goede school. School wil dat je dingen op school doet in het belang van het onderwijs. Ik wil dat mijn kinderen bewegen. in ruil willen sportclubs dat je langs de lijn staat om te coachen. Maar aan die lijn mag je weer niet je werk mee nemen volgens de laatste reclame van Sire.
Maar om het nog moeilijker te maken zijn er naast deze spagaat ook nog (voornamelijk vrouwelijke journalisten) die vinden dat ze een mening over ons mogen hebben en deze breeduit mogen, nee zelfs, moeten verkondigen. De Elma Drayers van deze wereld die vinden dat wij niet afhankelijk mogen zijn van onze man. Nee, dat mogen we ook niet zijn. Maar laat me in vredesnaam met rust. Van de schoolarts moet mijn kind sporten en dat kan alleen als ik of mijn man aan de zijlijn positieve aanmoedigingen geef en dat kan alleen als ik niet fulltime werk. Maar dat regel ik met mijn man aan onze keukentafel. En het spijt me om te zeggen, maar dan denk ik niet terug aan Ebru die mij een luie donder noemt of Elma die zegt dat ik een verwende prinses ben.
Ik doe mijn best om alles te combineren. Ik heb een overvolle agenda. Ik fiets vele kilometers om ieder kind op desbetreffende locatie af te leveren, want dan hoef ik zelf niet meer te sporten. Ik heb aan mijn financiele situatie gedacht en geregeld voor het geval mijn man en ik uit elkaar gaan. Ik werk meer dan ik voorheen deed. En ik doe alles met heel veel plezier en ga 's avonds voldaan naar bed. Maar ik word wel wat moe van iedereen die overal maar wat van vindt. Dus als zij ophouden, snap ik het weer.
Veel liefs,
Marjet
Ik snap het namelijk niet meer. Ik snap niet meer wat wie nu wil en hoe ik dat moet doen. Ik geef je een voorbeeld.
Afgelopen week wilde ik mijn kinderen inschrijven voor hockey, want volgens de schoolarts moet je kind zoveel uur na schooltijd bewegen. En of je het gelooft of niet, zelfs daar zijn wachtlijsten voor. Maar om eventueel toegelaten te worden moet je op het inschrijfformulier ook aangeven wat je van plan bent te gaan doen op de club. En als je eenmaal op verzenden drukt ben je de sjaak want dan heb je je hier al toe verplicht en is er geen ontkomen meer aan. Dus naast werk, huishouden, school en fungeren als de goedkoopste taxi-chauffeur van Nederland, moet je dus fluiten, coachen, in het bestuur of evenementencommissie van een sportvereniging zodat jou dierbaarste bezit op aarde kan voetballen. En daarom vul je maar in dat je best wilt trainen. Je moet toch al rijden, dus waarom niet.
Maar dat is nog niet alles. Want zo heeft de school je hulp ook drastisch nodig. Natuurlijk zijn er al veel bekende vrijetijdsberoepen op school. Met stip op 1 natuurlijk de luizenmoeder. Al snel gevolgd door de voorleesouder (maar liefst 1x in de twee weken), verkeersbrigadiers en pleindienst. Maar ook hier is een bestuur met een evenementencommissie. En omdat er bezuinigd wordt op het onderwijs en de inkomsten dalen, moeten we er ook aan geloven om ingeschakeld te worden als tuinier en klusjesman. En omdat we allemaal het beste onderwijs willen voor ons kind, schrijven we dit uiteraard in onze agenda erbij.
En daar zit de crux. Ik wil werken omdat ik het leuk vind. Jij wilt dat alle ouders werken omdat dat goed is voor de economie. Ik wil dat mijn kinderen een fijne schooltijd hebben op een goede school. School wil dat je dingen op school doet in het belang van het onderwijs. Ik wil dat mijn kinderen bewegen. in ruil willen sportclubs dat je langs de lijn staat om te coachen. Maar aan die lijn mag je weer niet je werk mee nemen volgens de laatste reclame van Sire.
Maar om het nog moeilijker te maken zijn er naast deze spagaat ook nog (voornamelijk vrouwelijke journalisten) die vinden dat ze een mening over ons mogen hebben en deze breeduit mogen, nee zelfs, moeten verkondigen. De Elma Drayers van deze wereld die vinden dat wij niet afhankelijk mogen zijn van onze man. Nee, dat mogen we ook niet zijn. Maar laat me in vredesnaam met rust. Van de schoolarts moet mijn kind sporten en dat kan alleen als ik of mijn man aan de zijlijn positieve aanmoedigingen geef en dat kan alleen als ik niet fulltime werk. Maar dat regel ik met mijn man aan onze keukentafel. En het spijt me om te zeggen, maar dan denk ik niet terug aan Ebru die mij een luie donder noemt of Elma die zegt dat ik een verwende prinses ben.
Ik doe mijn best om alles te combineren. Ik heb een overvolle agenda. Ik fiets vele kilometers om ieder kind op desbetreffende locatie af te leveren, want dan hoef ik zelf niet meer te sporten. Ik heb aan mijn financiele situatie gedacht en geregeld voor het geval mijn man en ik uit elkaar gaan. Ik werk meer dan ik voorheen deed. En ik doe alles met heel veel plezier en ga 's avonds voldaan naar bed. Maar ik word wel wat moe van iedereen die overal maar wat van vindt. Dus als zij ophouden, snap ik het weer.
Veel liefs,
Marjet
Abonneren op:
Posts (Atom)