Te mooi

Weet je waar ik me altijd mateloos aan kan irriteren? Aan van die verhalen in die tijdschriften voor moeders, vrouwen en werkende ouders waarbij de succesverhalen gevierd worden. De een na de ander vertelt over hoe goed ze het voor elkaar hebben of hoe ze het roer hebben omgegooid en het nu werkelijk fantastisch is. 

Inmiddels sla ik ze over, want het heeft niet het gewenste effect op mij. Ik denk namelijk dat de makers van die magazines die verhalen plaatsen om ons, of mij, te inspireren. Te inspireren hoe het beter kan. Dat het in jezelf zit en dat als je echt doet wat je wilt en je je hart volgt het allemaal mogelijk is. Als ik mijn hart zou volgen, zou ik binnen de kortste keren op straat wonen denk ik. Het effect op mij is dus niet bepaald positief, eerder het tegenovergestelde; gefrustreerd, geirriteerd, boos, jaloersmakend en verdrietig. 

Vandaag had ik er weer zo 1; beide ouders werken samen veel, 3 kinderen (op de foto staan ze voorbeeldig), elke vrijdagavond hebben ze een oppas want dan gaan ze samen uiteten, kinderen gaan 4 dagen naar de creche, zij gaat minimaal 1 keer per week met vriendinnen eten, hij 2 keer sporten, elke maandagmiddag lunchen ze samen in de stad, op woensdagmiddag doet zij leuke dingen met de kinderen en dan nog zeggen ze meer dan genoeg tijd voor zichzelf te hebben. Ik word daar zo kribbig van, helemaal omdat hun huis er ook nog eens leuk uitziet. De mijne is een chaos, ik ben op woensdagmiddag altijd aan het opruimen, wij gaan misschien 1 keer in de 3 maanden samen uiteten, nooit met vriendinnen, sporten staat onderaan mijn to-do lijst en tijd voor mezelf heb ik al lang opgegeven. Dus mijn vraag aan magazine-makers is om een keer niet over zulke voorbeeldige werkende moeders te schrijven. Gewoon een keer over werkende moeders die niet het roer omgooien of kunnen gooien. Kan dat?

Mooiste moment van de dag

Iedere avond als de kinderen naar bed gaan vragen wij ze wat het mooiste moment van de dag was. Gewoon om met een leuke gedachte in je hoofd te gaan slapen en ook omdat er soms hele verassende antwoorden komen (knuffelen met jou terwijl we naar de dierentuin zijn geweest).

Mijn mooiste moment van vandaag moet nog komen namelijk als ik ze straks een kus mag geven. Na vandaag is dat mijn mooiste moment. Ik heb al eens geschreven dat 20 behangrollen soms niet genoeg zijn, vandaag waren 100 rollen bij lange na niet genoeg. En dat terwijl ik vandaag, tijdens de herfstvakantie, bedacht had toch echt even te moeten werken. Maar dat is nagenoeg onmogelijk als ze in de gordijnen hangen of telkens op je computer tikken terwijl je bezig bent. En meestal als je dan net wat ruimte nodig hebt, klimmen ze op je schouders of gaan je kietelen.

Thuiswerken is perfect en ik ben groot voorstander van het nieuwe werken, maar niet als de kinderen thuis zijn! Thuiswerken en kinderen gaan niet samen. Neem dat na vandaag maar van mij aan.

Ik ben het zat!

Ik ben het zat! Ik lees steeds meer over het verschil tussen werkende moeders en thuisblijfmoeders. De 1 die de ander afkat, waarop de ander weer met een nieuw onderzoek komt die bevestigt dat kinderen gelukkiger thuis zijn bij moeders. De werkende moeder schermt gelijk met een tegenonderzoek; Kinderen doen het beter als moeders werkt.

En nu is er weer een nieuwe; buitenshuis werkende moeders. Dat zijn natuurlijk de slechtste der slechtste op deze aardbol. Volledig ontaard. Je kan haar kinderen gelijk aanmelden bij jeugdzorg. Althans zo ziet de thuisblijfmoeder het. Hele discussies op het internet of nare opmerkingen bij het schoolhek, waar de clash tussen beiden floreert. Ik had dit geheel niet zo in de gaten toen mijn kinderen naar de creche gingen, maar daar gingen natuurlijk alleen kinderen naar toe van werkende ouders. Maar op school is waar je het verschil iedere dag merkt. De werkende moeders rennen snel weg. De thuisblijfmoeders kunnen nog even rustig aan doen. Maar nu schijnt het zo te zijn dat juist de werkende moeders veel op school doen en de thuisblijfmoeder niets tot vrij weinig. Tot grote onvrede van de werkende moeders. En zo blijven wij elkaar in de weg zitten.....

En weet je wat ik het allerergste vind aan dit hele gedoe; is dat we elkaar niet in waarde laten? Waarom moeten we het elkaar moeilijker maken? Waarom niet elkaars keuze respecteren en elkaar helpen waar dat kan? Waarom de jaloezie, de haat en nijd? Wie help je erbij? Mij niet. Wat maakt het uit wie wat doet zolang je er zelf blij mee bent?

Weet je...

...er zijn veel rare dingen nu gaande in Den Haag. Natuurlijk allereerst de bezuinigingen op de kinderopvang. Helemaal omdat het van een kabinet kwam die de arbeidsparticipatie van vrouwen zogenaamd hoog in het vaandel had staan. Vrouwen zouden de oplossing zijn voor de vergrijzing en het economisch herstel. Daar merken we niets van.

Maar al snel kwam de discussie over de samenstelling van het nieuwe kabinet en het gebrek aan vrouwen daarin. Rutte geeft aan dat hij gekozen heeft voor de beste mensen op de juiste plek. Dus uit 16 miljoen Nederlanders zijn er maar 3 goede vrouwen te vinden voor deze posities....  Au!

En nu de discussie over het verlengen van het vaderschapsverlof en zwangerschapsverlof. Ook nu weer is het nieuwe kabinet in de vorm van VVD en CDA tegen. En zo zetten we in een maand tijd 3 stappen terug. Ik weet het niet hoor, maar mijn gevoel zegt dat ze nog niet klaar met ons zijn. Ik vrees het ergste...

Dagelijks gesprek aan de ontbijttafel

'Waar is papa?'
'Werken.'
'En moet jij ook werken?'
'Ja.'
'En wij dan?'
'Jullie gaan naar school.'
'Maar ik wil niet naar school.'
'Maar je hebt vandaag gym.'
'Maar ik heb zo'n pijn.'
'Waar?'
'Aan mijn knie.'
'Ben je gevallen?'
'Ja, op school. Blijf je nu thuis?'
'Nee.'
'Maar ik heb zo'n pijn aan mijn knieeee.'
'Dan doen we er een pleister op.'
'Maar ik wil zo graag thuis zijn met jou.'
'Ik ook, maar ik moet ook werken en centjes verdienen.'
'Maar ik heb wel centjes in mijn kassa.'
'Maar daar kan ik in de winkel niets mee kopen. Die zijn rood, blauw en geel.'
'Welles.'
'Nietes.'
'Wellleeeeeesssss!'
'Oke.'
'Blijven we nu thuis?'

Mijn schuldgevoel schuift gelijk aan bij de ontbijttafel.
'

De agenda van een werkende moeder

Ik heb 2 agenda's. 1 In outlook op mijn werk en 1 in mijn tas. Die twee probeer ik te stroomlijnen en dat ging goed. Tot dat mijn kinderen naar school gingen. Sindsdien heb ik een extra agenda nodig. Niet zozeer om met wie ze wanneer willen spelen of welke sport wanneer is, maar wel met wat er allemaal moet gebeuren of mee moet. Om een indruk te geven;

Morgen is het speelgoeddag. Dan mogen ze allebei eigen speelgoed meenemen. Dit is iedere laatste woensdag van de maand. Dus die heb ik er maar gelijk ingeschreven voor de rest van het jaar. Maar mijn zoon heeft morgen ook een maandvoorstelling en dan moeten ze allemaal als kabouter naar school. Dat heeft natuurlijk iedereen moeder in de verkleedkist zitten en zo niet, dan gaat ze een avond achter de naaimachine zitten en is het zo gepiept! Een kabouterpak....

Maar we gaan verder; een boek voor kinderboekenweek, een knuffel voor dierendag, blaadjes uit het bos, tekeningen voor klasgenootjes, centjes voor de klassenpot....

En dan nog wat er moet gebeuren; Voorleesmoeder bij 2 klassen inplannen, helpen met de maandviering, helpen bij het maken van kabouters voor de maandviering, overblijfouder, meelopen met de herfstwandeling....

En dan nog de vrije dagen, vakanties en studiedagen van de juffen....

Dus tussen de presentaties voor het MT en de deadlines voor het project staan nu de kaboutermuts en de herfstwandeling.

Zo dat is er uit!

Ik las laatst een artikel over een jong gezin wat geen stress heeft 's ochtends. Ze hebben zo hun oplossingen gevonden om de dag met plezier te beginnen en dus niet al schreeuwend of jengelend aan de dag te beginnen. Onder het digitale artikel stonden zo'n 14 reacties. De minderheid (zo'n 3 reacties) vond het een goede instelling of een goede oplossing die het gezin had bedacht. De rest vond het niets of begon over hoe het is als ze pubers zijn. Het gezin werd nog net niet voor gek verklaard.

Het artikel en de reacties zijn de hele dag in mijn hoofd blijven zitten. Het spookt rond. Ik denk aan hoe het bij ons gaat. Ik heb zo mijn eigen oplossing; gewoon heel vroeg opstaan, dan hoef ik me niet te haasten en zo houd ik iedere dag zo'n 15 reserveminuten over. Dat werkt voor mij. En natuurlijk lukt het me niet iedere dag om mijn geduld te bewaren, maar daar is zelfs een uur reservetijd niet de oplossing voor.

Maar wat vooral is blijven spoken in mijn hoofd zijn die negatieve reacties. Waar bemoei je je mee? Laat iedereen zijn eigen oplossing vinden. En lekker belangrijk hoe het over 10 jaar is. Ik moet er nu een oplossing voor hebben. Denk je dat het helpt om erover na te denken hoe het over 10 jaar is? Dat dat relativeert? Dat moest er eerst even uit hoor.

Weet je wat ik niet begrijp? Ik ben van mening dat iedereen het op zijn eigen manier doet en vooral moet doen. Wat voor mij wel werkt, zoals vroeger opstaan, werkt voor mijn vriendin voor geen meter. Maar zij heeft een eigen manier. Ik kan van haar leren op sommige punten en van andere kan ze wel wat van mij hebben. Maar we laten elkaar vooral in ere. We kraken elkaar niet af. Dat doe ik zelf wel. Daar heb ik anderen niet voor nodig. Maar laten we dan met zijn allen afspreken elkaar niet meer af te zeiken! Elkaar te complimenteren en te helpen waar nodig. Laten we er samen vanuit gaan dat wat de ander doet goed is voor hen en het lekker daarbij laten.

Blauwe plekken

Mijn kinderen zijn sinds augustus schoolgaand en dat brengt verschillende emoties met zich mee. Niet zozeer voor de kinderen. Nee, eerder voor mij. Ik was al gewaarschuwd voor de schoolpleinmaffia. Daar heb ik al kennis mee gemaakt. Ik kan je vertellen: je wordt er niet veel zekerder van.

Maar er was een ander fenomeen waar ik me niet op had voorbereid; valt je kind goed in de groep? Alle ouders zijn ervan overtuigd dat hun kind de leukste is. Maar vinden andere kinderen dat ook. Kan je kind mee in de groep? Maakt het vriendjes? Of wordt het gepest? Is het dat rare kind uit de klas waar niemand mee wil spelen? Daar had ik nog niet bij stil gestaan. Hoe ga je er mee om?

Zo komt mijn zoon afgelopen week thuis onder de blauwe plekken en vertelt dat een jongen uit zijn klas hem heeft geduwd. Hij was laatst ook al geduwd door een andere jongetje. Dus mijn moederlijk hart slaat een slag over. Mijn zoon is dat rare jongetje uit de klas! Wat te doen? Het is een jongen en zo gaat dat bij jongens relativeer ik. Maar dat is niet genoeg. Ik overleg met mijn vriend, ook een jongen dus die heeft ervaring. Hij vindt dat ik me druk maak om niets. Ik moet me niet zo aanstellen. Tuurlijk, vertel dat maar aan mijn moederkloek gevoelens. Dus ik bel een vriendin met een oudere zoon; 'Oh dat heeft Thijs ook gehad. Dat hoort nog een beetje bij de leeftijd. Dat komt wel goed.' Ik slaak een zucht. Ik vertrouw haar met alles wat ik heb. Dus ze heeft vast gelijk.

Het was weer iets nieuws voor mij. Je wordt samen groter en zo kom je elke keer van dit soort dingen tegen. We hebben nog heel wat te gaan, bedenk ik me. Maar deze heb ik weer overwonnen.

Ik ben de enige!

Ik denk altijd dat al die moeders veel beter zijn dan ik. Laatst nog zag ik een moeder op school met haar zoon grapjes maken, kussen en knuffelen. Haar zoon genoot met volle teugen van de oprechte aandacht van zijn moeder. Op dat moment kwam mijn zoon naar buiten en liep zo door, zonder ook maar een hallo.... Makkelijker bewijs dan dat is er niet. Zij doet het veel leuker dan ik.
Ik weet het, het is allemaal onzin. Maar toch is dat de gedachte die door me heen gaat. Kan er niets aan doen. Zo denk ik ook dat ik de enige moeder ben die zich druk maakt voor de eerste schooldag. Wat moet er in die trommel? 2 Boterhammen, koek, kaas of alleen maar lekkers. Daar kan ik lang over na denken. Zo moeilijk zou het niet moeten zijn, zou je denken, maar ik kan er lang mee bezig zijn.

Gelukkig valt het me de laatste tijd steeds meer op dat ik niet de enige ben. Laatst liep ik in de speelgoedwinkel (dit keer zonder kinderen!) en daar hoorde ik een moeder haar kind omkopen net als ik. Ik kon alleen maar glimlachen. En zo zag ik vanochtend dat een ander kindje ook moest huilen toen mama afscheid nam. De mijne hebben 3 jaar lang iedere dag gekrijst op de creche als ik weg ging. Gelukkig doen andere kinderen het dus ook.

Op de een of andere manier heb ik dat nooit eerder gezien. Waarom weet ik niet hoor. Te veel met mezelf bezig misschien. Ik weet het niet. Maar toen mijn vriendin gister aan mij vroeg wat ik in de broodtrommels mee gaf, bedacht ik me dat we dat dus allemaal doen. Pak van mijn hart! Hoef ik me dus ook niet meer druk over te maken.

Twee bekers met limonade?

Als ik zeg oppas denken de meeste aan een meisje van 15 jaar die voor 3,50 euro een avondje bij jou op de bank zit terwijl de kinderen slapen. Ik heb er veel geld mee verdiend toen ik die leeftijd had. Maar daar doel ik eigenlijk niet op. Want het woord 'oppassen' wordt namelijk ook gebruikt voor volwassen mannen tussen de 30 en 39 die zeer sporadisch thuis zijn tijdens werkuren gezamenlijk met de kinderen. Zij passen dan op. Er is nog een woord voor bedacht; papadag. Mannen die 1 dag per week thuis zijn en zo een papadag hebben. Breed geaccepteerd en onder luid applaus ontvangen.

Wij moeders hebben daarentegen geen mamadag. Wij passen niet op. Ik ben gewoon thuis of vrij. Dus toen mijn vriend vandaag voor het eerst de kinderen 's middags van school ging halen, moest hij nog even een soort van gebruiksaanwijzing krijgen. 'Komen ze vanzelf naar buiten? Of moet ik naar binnen?' Toen hij laatst de kinderen naar school bracht hetzelfde laken een pak; 'Wat moeten ze dan mee? En wat moet er op het brood?'

Het blijft gek....