197, 198, 199....

Lieve Mark,

De kerstdagen staan al te kloppen op de deur. En nu kennen we elkaar nog niet heel erg goed, maar heb jij je kerstboodschappen al gedaan? Wat een gedoe he? Sowieso is boodschappen doen al een crime, maar helemaal met de kerst en nog erger met kinderen. Het is per slot van rekening vakantie, dus moeten ze wel mee.

Ik heb het vandaag ook getrotseerd; Tas mee gevuld met afleidingsmateriaal en portemonnee. Kinderen vermomd als sneeuwmannetje omdat het op de fiets wel koud kan worden. Parkeerplaatsen zijn er nu toch niet. Inmiddels al zeker een kwartier onderweg voordat er ook maar 1 stap buiten de deur is gezet. Een laatste check; heb ik alles? 'Mama, ik moet plassen.' Goed....

10 Minuten later zitten we op de fiets. Om de moed erin te houden zingen we liedjes. Trappen met de sneeuw zorgt ervoor dat ik in ieder geval niet naar de sportschool hoef...

De kleine karretjes zijn favoriet, dus allebei 1. Ik weet van te voren al dat dat mis gaat. Dus ik geef nog een duidelijke instructie. Gewapend met een scanner (dan hoef ik niet in de lange rij te staan), mijn tas vol lekkers, twee karren en twee kinderen betreden wij de overvolle supermarkt!

Om en om krijgen ze iets in hun kar. We zijn vrolijk, wurmen ons door alle mensen heen, zonder een enkel te raken. Maar dan gaat het mis, Mark.... Zij krijgt namelijk het lekkere toetje en die wil hij ook. Maar ik heb geen twee toetjes nodig. En dus zet hij het op een huilen. Ik tover al mijn trucjes uit de hoge hoed, spreek mijn tas met lekkers aan en dat helpt. Natuurlijk wil zij ook. Op naar de pindakaas en dan botst hij (expres?) tegen haar enkels en zet zij het op een krijsen. Mijn humeur wordt er niet beter op. Maar dan begint de wraakactie van haar naar hem in een overvolle winkel....

En wat doe je dan Mark? Jij moet jezelf verdedigen voor een Tweede Kamer met lastige vragen, maar hoe ga je om met twee schreeuwende kleuters in een overvolle supermarkt met een kar vol boodschappen?

Veel liefs,

Marjet

Zo'n dag

Lieve Mark,

Een dag kan goed beginnen of niet. De mijne begon vandaag niet zo goed met een bloedneus en vanaf dan weet je al dat het geen beste dag wordt. De kinderen wilde niet meewerken. De jurk van mijn dochter was plots te kort en dus moest er in allerijl een andere uit de kast getrokken worden, maar die viel niet in de smaak, dus mocht ik nog een keer naar boven. Op school kwam ik erachter dat we de bril van mijn zoon waren vergeten, dus mocht ik weer terug.... Zo'n dag, je kent ze vast wel.

En toen nog naar een afspraak. Je weet dan al dat het best wel eens mis kan gaan, zeker met dit weer. En dat ging mis. En dan kan ik je vertellen, dan is zorg en gezin best moeilijk om te combineren. Wij werkende moeders lossen alles altijd wel op, dat hebben we willens en wetens moeten leren. En daar zijn we dus ook een kei in geworden. Gelukkig heb je dus nog een hulplijn in de vorm van een andere moeder, die je uit de brand helpt. Maar schoon en prettig is het niet. Misschien heb jij nog goede tips? Jij hebt het per slot van rekening ook druk.

Veel liefs,
Marjet

Lieve Mark,

Ik heb een probleem en ik hoop dat jij misschien een advies hebt. Mijn vriend en ik proberen de zorg voor onze kinderen te delen. We willen namelijk het beste voor onze kinderen en dan hebben ze ons allebei nodig, toch? Maar ik vind het nog wel eens lastig om toe te geven dat hij het net zo goed kan als ik. Zoals vandaag; Hij biedt aan om samen met de kinderen het kerstdiner op school voor te bereiden. Ik ben geen ster in de keuken, dus zijn aanbod op zich is een uitkomst. Maar toch is dat niet de gedachte die door mijn hoofd schiet. Nee, ik denk als eerste dat ik dit eigenlijk veel beter kan dan hij.  Ik ben toch de moeder. Vervolgens kan ik mezelf wel voor de kop slaan; Wat vreselijk dat je zoiets denkt? Dat het uberhaupt in je opkomt!!

Wat vind jij? Kan jij me helpen?

Dank je wel. Ik kijk uit naar je mail.

Het Nieuwe Werken is....

Het Nieuwe Werken is helemaal hot. Hele campagnes, stichtingen, initiatieven, helemaal fantastisch! Er is zelfs een initiatiefwet voor flexibel werken. En ik ben voor. Echt! Ik doe het zelf ook, namelijk. Omdat mijn kinderen niet naar de BSO gaan, werk ik schooltijden. Dan haal ik de kinderen, gaan zij spelen, ruim ik het huis op en doe de nodige klussen, bereid het eten voor etc. Vervolgens maak ik na het bedritueel op de bank mijn verloren werkuren goed. En dat werkt voor mij prima.

Maar daar is niet iedereen in ons huishouden het mee eens. En dat zijn niet de kinderen. Nee, dat is mijn vriend. Want zodra ik de computer opstart, begint hij al met zuchten. Na een paar keer gevaarlijk kijken naar de laptop, komt ie; 'Gezellig hoor!'

Maar het toppunt van het Nieuwe Werken; samen op de bank achter de eigen laptop zitten.

Afgekocht

Vandaag kwam ik bij school een moeder tegen met een autolading vol kinderen. Al snel bleek dat ze 's middags ook nog beloofd had naar het speelparadijs te gaan en dat ze net ook nog onder kind nummer 5 was uitgekomen. Ze had het om 12.45 uur al gehad. Dus mijn vraag lag voor de hand; Waarom doe je jezelf dit aan? Haar antwoord; 'Tja, ik werk al zoveel, dan moet je toch iets leuks met ze doen.'
'Maar gewoon thuis zijn is toch ook al leuk?'
'Daar heb je gelijk is, maar toch...'

Ik doe het ook. Je wilt toch je schuldgevoel 'afkopen'. Je kinderen iets bieden omdat papa en mama werken. Terwijl ik dit opschrijf klinkt het absurd en voelt het nog erger, maar toch doen we het. Of ik in ieder geval. Ze iets geven terwijl dat helemaal niet nodig is. Of de televisie aanzetten zodat ik dan nog even iets af kan maken. Ik denk niet dat ze er minder van worden, maar toch zou ik willen dat ik de neiging niet zou hebben.