Je doet het niet goed

Lieve Mark,

Wist je dat werkende moeders meer kans maken op een burnout dan gemiddeld? Het is niet gek. Het is eigenlijk gekker dat het niet vaker gebeurd. Bij mij gaat het de hele dag door, alles wat niet goed is bedoel ik dan. De ballen die ik heb laten vallen. Onzekerheid en schuldgevoelens weten zelfs de normaalste zaak als boodschappen te verknallen.

Ik vind het heel erg als ik van de juf hoor dat mijn kind een ander kind heeft geslagen en daar ook nog over liegt en zelfs een ander kind beschuldigt. Heb ik echt zo'n naar kind? Andere kinderen doen dat natuurlijk nooit. Alleen de mijne. Uiteraard ligt het dan aan mij. Tuurlijk weet ik rationeel wel dat het niet zo is. Maar daar neemt mijn emotionele kant geen genoegen mee. Die slaat nog een keer op die gevoelige plek; 'Je doet het niet goed.' Hoor je hem al lachen?

Ik vind het vreselijk dat die ene moeder op het schoolplein tijdens een gesprek met drie moeders haar rug naar mij toedraait en zo een gesprek met iemand anders start. Waarom? Wat heb ik gezegd? Wat heb ik fout gedaan? Ik denk na over wat ik aandoe als ik naar school ga. Zit mijn haar goed? Heb ik de juiste schoenen aan bij die broek? Misschien komt het doordat ik in het Gooi woon. Of zouden andere dat ook hebben? Vast niet.

Het feit dat ik mijn zoon zo goed en makkelijk begrijp, zorgt ervoor dat ik hem misschien wel voortrek op zijn zus. Terwijl ik dol op haar ben. Maar ja, wel oneerlijk.

Ik werk veel vanuit huis wat dus betekent dat je tijdens je werk ook wel huishoudelijke taken kan doen. En als je dat niet hebt gedaan is de toon van mijn man gelijk beschuldigend als hij zegt; 'Moeten we nog boodschappen doen?' Eerste gedachte; 'Weer niet goed gedaan'.

Op mijn werk vind ik het vreselijk om om 14 uur op te staan om naar school te gaan. Je hoort ze denken;  Daar gaat ze weer. Of; Nu al? Maar ze zien niet dat ik 's avonds nog werk. Ik hoop altijd dat ze naar de tijd van verzenden kijken. Dan hoop ik weer iets goed te maken.

Ik ben niet zo trots op mezelf als ik hoor dat mijn beste vriendin een burnout heeft en ik dat helemaal niet in de gaten heb gehad. Aan mij heb je niet zoveel als vriendin.

Ik loop altijd achter mijn huishouding aan. Dagelijks ruim ik de tafel op en staan de wasmanden me in de weg. Zelfs dat lukt me niet om gewoon die wasmanden op te ruimen.

Ik probeer nu al anderhalf jaar Voor Werkende Moeders van de grond te krijgen. Maar nog weet ik niet of wat ik doe wel goed is. Ik kan er heel stoer over vertellen en weet inmiddels veel van de inhoud. Maar  heeft het wel nut? Zit iemand wel op mij te wachten? Is het niet gewoon beter om ermee te stoppen en me met makkelijkere dingen bezig te houden?

Ik verafschuw mezelf als ik schreeuw of kortaf ben tegen mijn kinderen. Laatst deed eentje het terug. En dan sta ik zijn gedrag nog te bestraffen ook, terwijl ik weet dat hij mij na doet. Ik wil mijn kinderen liefde geven, een omhelzing, een kus, maar door alle ballen hoog in de lucht te moeten houden, vallen zij misschien wel als eerste.....

Tuurlijk is het allemaal onzin, maar de gedachtestroom en constante afkeuring is alom aanwezig. En dan ben ik niet eens een perfectionist.... Als jij een truckje weet om hem de kop te snoeren, houd ik me aanbevolen.

Veel liefs,

Marjet