De teleurstelling is groot

Lieve Mark,

We hadden het zo goed voor elkaar. Iedereen had er zin in. Alles geregeld en voor elkaar en dan krijg je dit.

Soms, heel soms zie je het aankomen. 9 Van de 10 keer niet hoor. Je bent vol goede moed begonnen en dan is het er ineens. Misschien kan je zelfs nog denken; 'Volgende keer beter'. Maar er zijn ook van die zeldzame momenten dat je denkt; 'Dit zou wel eens mis kunnen gaan. Dit zit echt niet goed.' Hoe vervelend het ook is, je moet het verwerken, slikken en je hoofd hoog houden.

En als het moment daadwerkelijk aanbreekt (gelukkig gebeurt het niet zo vaak), dat je hebt verloren en je weer opnieuw moet beginnen met van onderaf aan opbouwen, dan is het best zwaar. Laten we elkaar geen mietje noemen, maar zeggen waar het op staat. De emotionele achtbaan is heftig, bikkelhard en onmiskenbaar. Vooral de grootte 3, de drie S-en; schaamte (dat het zo moet lopen...), schuldgevoelens (wat hadden we beter moeten doen?) en lichtelijke stress (wat nu?).  Je moet het niet onderschatten hoor. En helaas kennen we het allemaal maar al te goed.

De truc is om erop te anticiperen, je voor te bereiden, je aan te passen, flexibel te zijn en snel te kunnen schakelen. Het vergt teamwork, souplesse, een plan B, doorzettingsvermogen en een mogelijke wissel. En natuurlijk moet je weer omschakelen en je plannen voor de aankomende tijd bijstellen. Je agenda kan in ieder geval worden aangepast. Maar boven alles vergt het liefde voor de zaak. Alleen pure liefde voor het legioen kan het weer beter maken. Dat, veel vocht (en later misschien nog een paracetamolletje) en gewoon het vermogen om te relativeren. Er komt vanzelf een einde aan de dag. De wereld is niet vergaan. Nu is dat laatste natuurlijk uitzonderlijk moeilijk zeker als de wond nog zo vers is, ik weet het. Ook moet je weten om te gaan met verwijten aan je eigen adres. 'Als ik vandaag...., dan hadden we.....' Het heeft geen enkele zin. Doe het niet. Bescherm jezelf voor deze gevoelens. Wapen je!

Maar het aller-moeilijkste blijft wel het aanzien. Daar kan toch niemand tegen, van die zielige te neer geslagen, vragende ogen (waarom ik?), de pijn, de hangende koppies, de verslagen blik, het niet weten wat je met jezelf aan moet, het strompelen. Je kan je overal voor wapenen en je nog zo goed voorbereiden. Maar aan die beelden zal ik nooit kunnen wennen.

Gelukkig word ik niet vaak gebeld door de juf met de mededeling dat mijn zoon ziek is en of ik hem even wil komen halen. Maar vandaag wel...

Veel liefs,

Marjet

(14 juni, de dag na het verlies van Duitsland)