Snap jij het nog?

Lieve Mark,

Ik snap het namelijk niet meer. Ik snap niet meer wat wie nu wil en hoe ik dat moet doen. Ik geef je een voorbeeld.

Afgelopen week wilde ik mijn kinderen inschrijven voor hockey, want volgens de schoolarts moet je kind zoveel uur na schooltijd bewegen. En of je het gelooft of niet, zelfs daar zijn wachtlijsten voor. Maar om eventueel toegelaten te worden moet je op het inschrijfformulier ook aangeven wat je van plan bent te gaan doen op de club. En als je eenmaal op verzenden drukt ben je de sjaak want dan heb je je hier al toe verplicht en is er geen ontkomen meer aan. Dus naast werk, huishouden, school en fungeren als de goedkoopste taxi-chauffeur van Nederland, moet je dus fluiten, coachen, in het bestuur of evenementencommissie van een sportvereniging zodat jou dierbaarste bezit op aarde kan voetballen. En daarom vul je maar in dat je best wilt trainen. Je moet toch al rijden, dus waarom niet.

Maar dat is nog niet alles. Want zo heeft de school je hulp ook drastisch nodig. Natuurlijk zijn er al veel bekende vrijetijdsberoepen op school. Met stip op 1 natuurlijk de luizenmoeder. Al snel gevolgd door de voorleesouder (maar liefst 1x in de twee weken), verkeersbrigadiers en pleindienst. Maar ook hier is een bestuur met een evenementencommissie. En omdat er bezuinigd wordt op het onderwijs en de inkomsten dalen, moeten we er ook aan geloven om ingeschakeld te worden als tuinier en klusjesman. En omdat we allemaal het beste onderwijs willen voor ons kind, schrijven we dit uiteraard in onze agenda erbij.

En daar zit de crux. Ik wil werken omdat ik het leuk vind. Jij wilt dat alle ouders werken omdat dat goed is voor de economie. Ik wil dat mijn kinderen een fijne schooltijd hebben op een goede school. School wil dat je dingen op school doet in het belang van het onderwijs. Ik wil dat mijn kinderen bewegen. in ruil willen sportclubs dat je langs de lijn staat om te coachen. Maar aan die lijn mag je weer niet je werk mee nemen volgens de laatste reclame van Sire.

Maar om het nog moeilijker te maken zijn er naast deze spagaat ook nog (voornamelijk vrouwelijke journalisten) die vinden dat ze een mening over ons mogen hebben en deze breeduit mogen, nee zelfs, moeten verkondigen. De Elma Drayers van deze wereld die vinden dat wij niet afhankelijk mogen zijn van onze man. Nee, dat mogen we ook niet zijn. Maar laat me in vredesnaam met rust. Van de schoolarts moet mijn kind sporten en dat kan alleen als ik of mijn man aan de zijlijn positieve aanmoedigingen geef en dat kan alleen als ik niet fulltime werk. Maar dat regel ik met mijn man aan onze keukentafel. En het spijt me om te zeggen, maar dan denk ik niet terug aan Ebru die mij een luie donder noemt of Elma die zegt dat ik een verwende prinses ben.

Ik doe mijn best om alles te combineren. Ik heb een overvolle agenda. Ik fiets vele kilometers om ieder kind op desbetreffende locatie af te leveren, want dan hoef ik zelf niet meer te sporten. Ik heb aan mijn financiele situatie gedacht en geregeld voor het geval mijn man en ik uit elkaar gaan. Ik werk meer dan ik voorheen deed. En ik doe alles met heel veel plezier en ga 's avonds voldaan naar bed. Maar ik word wel wat moe van iedereen die overal maar wat van vindt. Dus als zij ophouden, snap ik het weer.

Veel liefs,

Marjet