Je zal weinig slapen

Lieve Mark,

Het zijn zware tijden. Je zal weinig slapen. Toch als ik je nu in de Algemene Beschouwingen op televisie zie, is dat niet te zien. Mijn complimenten. Je houdt je staande. En ik vind het vervelend om je te moeten storen en je lastig te moeten vallen met mijn dingen. Mijn dingen van werkende ouders. Ik zit al 2 dagen aan de televisie gekluisterd. Vandaag is dag 3. En helaas heb ik moeten constateren dat ik tot nu toe niets heb gehoord over werkende ouders. En al helemaal niet over kinderen. Het belang van de kinderen wordt ernstig over het hoofd gezien. Ik maak me grote zorgen.

Ik begrijp, Mark, dat Europa, de schuldencrisis en de economie uitermate belangrijk zijn. Ik begrijp ook dat we moeten bezuinigen. Laten we dat voorop stellen. En kinderen zijn klein, dus zullen ze nooit boven een schuldencrisis kunnen uittorenen. Maar toch zijn ze wel onze toekmost.

Ik vond dat vroeger overigens heel raar. Ik vond het heel raar dat ik later de toekomst zou worden. En nu ben ik de toekomst en wil ik dat de toekomst van mijn kinderen goed is. Ik wil dat ze buiten kunnen spelen in het bos en op straat. Ik wil dat ze stabiel, vol zelfvertrouwen en met een rugzak vol ervaringen en kennis de wereld in kunnen stappen. En dat kan alleen maar door ervoor te zorgen dat er een visie is op het kind. Niet van hot naar her. Niet maar 3 minuten per dag per kind in een klas (en dat zonder kinderen met leerproblemen). Niet een bos waar de natuur niet meer te zien is. Maar wel de mogelijkheid om naar het theater te kunnen. Wel een sluitende kinderopvang waar naast kwaliteit ook pedagogiek hoog in het vaandel staat. En daar hoor ik je niet over Mark.

En ik Mark, wil graag dat mijn ouders goed verzorgd worden als ze het zelf niet meer kunnen. Ik wil dat mijn buurjongetje met Asperger lekker op zijn speciale school kan blijven waar hij zich veel beter thuis voelt dan bij mijn zoon in de klas. Ik wil lekker kunnen werken en mijn bijdrage leveren aan de economie en aan mezelf. Ik wil erop kunnen rekenen dat ik zo naar de tandarts kan gaan als mijn zoon zijn tand breekt op de wipkip. Ik wil gewoon een ziekenhuis kunnen binnenlopen en kunnen rekenen op de beste zorg.

In ruil wil ik best langer in de file staan, vaker met de trein of fiets gaan. Het bos aanleggen en schoffelen. Mijn buurvrouw haar hond uitlaten als ze haar been breekt. Mijn kledingkast (hij is behoorlijk) doneren aan het asielzoekerscentrum. Meer uitgeven op advies van de minister van Financien. Ik zal netjes 30 kilometer per uur rijden waar het moet, zodat kinderen weer op straat kunnen spelen (mijn beste jeugdherinnering). En ik kan de kinderen van mijn vriendin opvangen (scheelt weer in de kinderopvangtoeslag). Lijkt me een goede deal toch?

Ik hoor je vaak kuchen, Mark. Pas je goed op jezelf?

Veel liefs,

Marjet