Ik ben geen pispaal

Lieve Mark,

Ik weet niet wanneer het begonnen is, maar het valt mij steeds vaker op dat de werkende moeder een pispaal is geworden van Jan en Alleman. Iedereen mag over ons schrijven, een mening hebben of op ons spugen. Het is nog niet genoeg dat de overheid wil dat vrouwen meer gaan werken om er vervolgens alles aan te doen om dit te ondermijnen. Of dat wij vrouwen het elkaar al lastig genoeg maken door constant elkaar de maat te nemen. Nee, wij hebben nu ook de Elma Drayers van de wereld die vinden dat we verwend zijn. Of de Heleen Mezen die vinden dat wij met parttime werken de gehele maatschappij benadelen. Om maar nog niet te praten over Umar Ebru die ons luie wezens vindt.

Enige tijd geleden stelde ik op Twitter dat ik geen feminist was. Binnen enkele seconden kreeg ik de wind van voren. Alle vrouwen horen feminist te zijn. Ik heb voor de zekerheid nog even ge-wikipediaat wat een feministe dan is. De omschrijving luidt als volgt;

Feminisme - uit het Frans féminisme, van de Latijnse woordstam femina = vrouw - is een algemene aanduiding voor een verzameling maatschappelijke en politieke stromingen of bewegingen die ongelijke (machts-)verhoudingen tussen mannen en vrouwen kritisch analyseert en politieke, sociale en economische gelijkheid der seksen nastreeft.

Voor mij is het feminisme een uit de klauwen gelopen beweging. Ik ben het er mee eens dat vrouwen gelijke zijn aan de man. De feministische beweging uit de jaren 80 heeft gestreden voor keuzevrijheid. Vrouwen moeten kunnen kiezen. En dat is gelukt. Vrouwen mogen tegenwoordig kiezen. Kiezen hoe ze hun kinderen opvoeden, hoe ze werken, hoe ze zorgen.  Daar ben ik alle feministen enorm dankbaar voor. Maar die keuzes worden mij nu door de strot geduwd door de nieuwe generatie feministen. Zij die vinden dat je 5 dagen per week moet werken, anders ben je niet onafhankelijk. Zij die vinden dat ik profiteer van de kinderopvangtoeslag en dat ik achterover hang genietend van mijn kopje koffie in de zon.  Zij, die mij voorschrijven wat ik wel en niet moet doen.

Volgens de letter van Wikipedia ben ik een feminist. Ik vind dat ik gelijk ben aan mijn man. Maar de keuzes die ik maak, maak ik zelf. Daar hebben Heleen, Umar of Elma geen enkele invloed op. Ik denk niet aan deze vrouwen, hoe graag ze dat ook willen,  als ik beslis hoe ik mijn geld verdien of uitgeef. Of wie er kookt, de was doet, strijkt en de kinderen naar voetbal brengt. Het spijt me om ze te moeten teleurstellen. Ik ben een weldenkende vrouw, hoogopgeleid, dol op werken en dol op mijn kinderen. Wij hebben de taken thuis redelijk goed verdeeld en als dat betekent dat ik iets meer doe dan mijn man, neem ik dat voor lief. Dat maakt mij niet ondergeschikt aan mijn man. Dat maakt mij een zelfstandige vrouw die haar eigen keuzes prima zelf kan maken. Dus wil ik deze dames verzoeken zich met hun eigen leven te bemoeien en mij niet meer te vertellen wat goed voor me is. Laat mij en andere werkende moeders en vaders de juiste balans vinden tussen werk en gezin en laat ons verder met rust.

Sorry, Mark, het moest er even uit!

Veel liefs,

Marjet