Lieve Mark,
Toen ik vroeger klein was, zeg een jaar of 6, wilde ik altijd een tweeling, een jongen en een meisje. Zo'n koningskoppel. Heerlijk leek me dat. Totdat de mevrouw bij de elf-weken-echo, vele jaren later, zei; 'Het zijn er twee!' Dat was even slikken. Bij de twintig-weken-echo hoorden we echter dat het een jongen en een meisje waren. Komt je kinderwens zomaar even uit!
Al vanaf het begin kon je zien dat ze anders waren. Hij wilde al snel rollen en was enorm gefrustreerd dat dat niet lukte. Zij heeft echter de eerste maanden haar vingers liggen bestuderen. Terwijl mijn zoon niet eens van het bestaan van zijn vingers af wist.
Naarmate ze ouder werden pakte zij gelijk die zuurstok roze pop terwijl hij lange files met zijn auto's maakte. Ik heb hem nog gewaarschuwd dat hij daar later vaak genoeg in mocht staan, dus dat hij vooral moest rijden met die auto's, maar dat was net als roepen in de woestijn. Haar dekbed moest net als de rest van haar kamer vooral roze, waardoor je je in een soort Barbie-huis waant zodra je haar kamer binnenkomt. Ze weigert ook maar te kijken naar een broek en vervloekt me als hij toch aan moet.
Hij daarentegen wil bouwen, pokemon, bakugans (vraag me niet wat het is, ik heb geen idee), zwaarden, ridders, draken, en piraten. En dat terwijl ze beiden dus alles krijgen aangereikt; wij hebben het hele arsenaal jongens- en meisjesspeelgoed in huis en toch pakten ze juist de poppen of auto's.
Inmiddels zijn ze kleuters en gaan ze volgend schooljaar naar groep 3. Nu komen er hele andere zaken naar voren. Zo heeft zij al 4 maanden verkering met Nick. De eerste Valentijnskaart is binnen. En dan ben je 5. Mijn zoon wilde daarentegen niet met Mijntje trouwen omdat ze altijd zo zeurt over dat trouwen. Inmiddels is hij dan toch verliefd op Rosa omdat je daar zo lekker mee kan boksen. Als ik uitleg dat je dat niet moet doen bij meisjes, dan zegt hij gelijk dat zij het ook heel leuk vindt hoor!
Waar jongens elkaar een duw geven en weer verder spelen of gewoon met iemand anders gaan spelen, zijn meisjes vele malen ellendiger en achterbakser. Mijn dochter had van de week bedacht dat ze even iemand fijntjes en op geraffineerde wijze ging buitensluiten. Uiteindelijk trapte ze in haar eigen val en was de wereld te klein. De hele school heeft geweten dat zij niet mee mocht doen. Ontroostbaar was ze. Ik heb de schade op mogen ruimen en dagenlang mogen lijmen, sussen en uitleggen wat buitensluiten is en pesten en....Pfffff!
Ik bespreek dit uiteindelijk 's avonds met mijn man terwijl hij achter de computer zit en ik het wasrek opnieuw indeel. Ik leg uit dat ik het me niet kan herinneren van vroeger. En dat meisjes zo gemeen kunnen doen. En op hun vijfde al zo venijnig zijn. En dat ik de moeder van Julia gebeld heb om het uit te leggen en.... Hij luistert met een half oor. Opeens vraagt hij wat ik aan het doen ben. Ik vertel hem dat hij de broeken niet op het wasrek moet hangen, maar moet leggen, want dan drogen ze sneller. En dat hun pyjama's gewoon in de droger kunnen. Hij trekt een wenkbrauw op, kijkt weer naar zijn scherm en zegt; 'Je hebt er een studie van gemaakt, begrijp ik?' Ik sputter tegen. Waarop hij zonder op te kijken van zijn werk zegt; 'Zou het morgen ook droog zijn als het was blijven hangen zoals ik het heb opgehangen?' 'Vast wel', antwoord ik. 'Nee dan snap ik waarom jouw manier beter is'.
En daar sta ik dan. De wereld van mijn dochter is vergaan omdat ze door haar eigen schuld is buitengesloten, mijn man ziet het probleem in zijn geheel niet als hij het al gehoord heeft en vertelt me ook nog even fijntjes dat het nutteloos werk is wat ik aan het doen ben. Mokkend loop ik weg, want dat hij gelijk heeft zal ik natuurlijk nooit toegeven. Maar net buiten de deur geef ik hem nog een veeg uit de pan, omdat hij niet geluisterd heeft naar mijn tot in detail uitgelegde verhaal over wat er allemaal op het schoolplein is gebeurt. MANNEN!
De Groeten,
Marjet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten