Mijn kinderen gaan naar zwemles tegen vele adviezen van vriendinnen in. Maar dat is weer stof voor een hele andere blog. Nee, deze keer gaat het over mijn moederlijke hormonen. Mijn kinderen zijn niet zo snel op zwemles. Dus zitten ze in het 'kneuzengroepje'. Nu is dat natuurlijk al genoeg om nachten lang van wakker te liggen, maar het werd nog erger.
We mochten even kijken en tot mijn grote schrik zag ik dat juf Anja, beter bekend als de Kenau, mijn allerliefste kinderen op hun lazer gaf. Dat was al genoeg om naar binnen te stormen en haar eens even de les te lezen. Maar ik hield me in. Mijn vriend was er ook en die gaf geen kik, dus dan zal ik dat ook maar niet doen.
Vol goede moed wachten wij onze kinderen op en het eerste wat mijn dochter zei was dat ze het niet goed had gedaan. Zag ik daar nou tranen? Of was het zwembadwater? Mijn moederkloekgevoelens bereikten een hoogtepunt. Mijn zoon bevestigde het verhaal. Stoom kwam uit mijn oren. Wie is die kenau om mijn kinderen zo aan te pakken? Zwemles zou leuk moeten zijn. Ze moet ze positief benaderen! Wat een (^%#*&! Ik zou eens een hartig woordje met haar gaan praten.
Mijn vriend gaf weer geen kik. Dat hielp niet. Hij zou net zo razend als ik moeten zijn. Maar hij was al weer bezig met de plannen van vanavond. Hoe is het mogelijk! Ik check het;
'Ben jij niet boos dan?'
'Boos, waarop?'
'Nou op Juf Anja natuurlijk?'.
'Wel nee, ze zullen het wel nodig hebben gehad.'
Ik staak mijn strijd.... ze zullen het wel nodig hebben gehad....
Soms is het toch wel handig, die mannelijke hormonen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten