Lieve Mark,
Als mens krijgen we af en toe berichten die niet leuk zijn. We hopen dat we ze niet te vaak krijgen. Als ouder krijg je wat vaker van die berichten. Berichten die ervoor zorgen dat je hoopt dat het einde van de dag snel nadert. Als je telefoon gaat en je ziet dat het de creche is, weet je dat je je spullen kan pakken. Als je midden in de nacht je naam hoort, weet je dat je de slaap voor die nacht wel vaarwel kan zeggen. Als je iets hoort vallen in de supermarkt, weet je dat je kan gaan opruimen. En zo kan ik nog wel even door gaan.
En natuurlijk weet ik dat er ergere berichten zijn en hoor ik de echte chagrijnen op deze wereld al zeggen; 'Dan had je maar geen kinderen moeten nemen.' En ze hebben nog gelijk ook, tenzij het berichten zijn die het zorgvuldig gebouwde kaartenhuis echt op zijn grondvesten doet schudden. Ik zal je een paar voorbeelden geven. Erachter komen dat jouw creche gaat verhuizen naar de andere kant van de stad. De opvang die van het een op het andere moment gesloten wordt omdat de eigenaren ruzie hebben. De oppas die ineens afbelt. Jouw BSO die van de ene op de andere maand niet meer op school rijdt. Ouders die niet meer willen oppassen. Studiedagen van de jongste, maar niet van de andere kinderen. Vakanties die niet overlappen tussen middelbare en lagere school. En wat dan? Wat doe je dan?
Wij, werkende moeders en ja ook sommige vaders, zijn zo flexibel geworden dat we het elke keer weer oplossen. Houwtje touwtje, een buurvrouw, een vriendin, een taxibedrijf, de televisie, een sleutel, eerder opstaan, later op je werk, informele oppas aan huis, overuren opnemen. En proberen dat kaartenhuis zorgvuldig op te bouwen terwijl je wacht op de volgende uitdaging die zorgt voor een ingestort kaartenhuis.
Tot dan Mark.
Marjet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten