Werkende ouders zijn zeikerds

Lieve Mark,

Ik moet je mijn excuses aanbieden namens alle werkende moeders en vaders. Wij zijn zo af en toe grote zeikerds. Echt het spijt me. Het spijt me dat we het jou zo moeilijk maken met onze rare argumenten.

Ik doe het zelf ook, maar ik begin in te zien dat we gewoon ook wel heel erg kunnen zeiken. Ik weet dat ik normaal andere dingen schrijf, maar nu even niet. We zijn gewoon aanstellers. Ik zal je een paar voorbeelden geven;

'Er is weer een studiedag. Hoe moeten we dat nu weer gaan oplossen?' Wat een onzin; je hebt een legitieme reden om een keer te spijbelen van je werk. Je kan eindelijk een dag naar de Efteling zonder lange wachtrijen. Heerlijk toch!

Nog 1; Als de kinderen groot zijn, blijven moeders parttime werken. Hoezo? Met meer geld, kan je meer shoppen en heb je minder tijd om het uit te geven.

'Ik voel me altijd zo schuldig ten opzicht van mijn collega's als ik eerder weg ga.' Denken we nou echt dat zij er langer van wakker liggen? Wel nee, ze roddelen lekker even over je. Maar wees nou eerlijk, dat doen wij ook over hen!

'Vrouwen met ambitie zijn lelijke carrieretijgers. Ze willen werken ten koste van hun kinderen. Arme kids.' Nee, we zijn gewoon jaloers. We zouden ook graag zo'n job willen, maar ja je hebt nu eenmaal kinderen en dan kan dat niet.

'Ik moet weer helpen op school. Kunnen ze daar niemand voor in huren?' Nee, want daar hebben ze het geld niet voor. Tenzij jij en alle andere ouders veel meer willen betalen. Zo simpel is het. Dus roeien ze met de riemen die ze hebben en vinden juffen het heel fijn als je een keer komt helpen.

'Mijn man doet niets in huis;  hij kookt niet, doet geen was, hij haalt de kinderen nooit van school,  kot te laat thuis, hij doet geen boodschappen. En als er een keer iets is, moet ik het oplossen.' Sorry, maar dat staan wij, moeders, zelf toe. Wij willen gewoon zelf het heilige boontje zijn, want goede moeders zorgen nu eenmaal. Geef die mannen een schop onder de reet en jezelf nog een hardere. Als je het zo vervelend vindt, doe er dan wat aan.
En vaders, wat laten jullie je betuttelen door je vrouw zeg. Net alsof jullie niet voor de kids kunnen zorgen. Wij vrouwen hebben jullie allemaal bij de neus. En we gaan er nog om zeiken ook! Sufferds!

Nog zo een; 'Ik heb nooit tijd voor mezelf.' Oh, en wie bepaalt dat dan? Je man, de boodschappen. Nee toch niet je kinderen. Ik wist niet dat ze zoveel macht hadden. Potjandosie, je bepaalt toch zelf wat je doet en wat niet. Ga op je r... (sorry Mark voor deze benaming) zitten en staar naar je tenen voor mijn part, maar ga niet zeggen dat je kinderen jouw agenda bepalen.


'Ik wil graag een topbaan voor 2 dagen per week met het salaris van 5 dagen.' Tuurlijk, jij en de rest van de wereld. Als je heel eerlijk bent, weet je dat dat niet kan.

Ik kan nog wel even doorgaan. Maar weet je wat het is Mark, we willen graag alles en veel en goed. En dat mag. Je mag, of moet zelfs, naar alles streven, anders doe je jezelf tekort. Maar dan zonder te zeuren. Ouders moeten het regelen, ieder voor zich en op hun eigen manier. Maar zonder erover te zeuren. Dat scheelt gelijk al een hoop energie. Ik weet dat ik tegen het zere been schop. Ik vind het zelf ook heerlijk om te zeuren. Zullen we dan naast internationale vrouwendag, een nationale zeurdag instellen? Dan mogen we 1 dag per jaar de hele dag alleen maar zeuren. Niets positiefs, alleen maar zeuren. En de overige 364 dagen van het jaar niet. Wat jij? Goed plan of niet? Misschien moet je het eens aan de ministerraad voorstellen. Ik ben benieuwd wat zij ervan vinden.

Veel liefs,

Marjet