Lieve Mark,
Sorry dat ik al een week niet heb geschreven. Ik had een zieke en dan stopt de wereld met draaien. Ik hoop dat je dat begrijpt.
Niet alle collega's begrijpen dat. Ik zat in een vergadering toen mijn telefoon ging; School. Dan weet je dat het mis is. Je verexcuseert je, kruipt uit je stoel, gaat op je tenen naar de deur, onderwijl zie je nog even die blik van verstandhouding tussen twee collega's zonder kinderen en je probeert zo geruisloos mogelijk de deur open en dicht te doen. Je zoon heeft net alles onder gespuugd..... %&*!7 Oke, ik kom eraan....
En dan komt het allerergste....weer naar binnen,uitleggen dat je echt moet gaan, dat je het heel erg vervelend vindt en dat je er niets aan kan doen. Dan snel je spullen pakken, de blikken nogmaals trotseren, hoofd omhoog, blijven ademen en zo snel mogelijk weer naar buiten. En als je dat hebt gehad ben je er nog niet. Want je hebt nog directe collega's die niet in die vergadering zaten, je baas, je afspraken voor die dag.... Tegen de tijd dat je in de auto zit, ben je 6 keer gestorven, heb je minimaal 10 keer je excuses aangeboden en heb je nog een paar wenkbrauwen en blikken op het horloge getrotseerd. Je energieniveau is gedaald en je draait puur op adrenaline; naar huis voor je kind.
En weet je wat het dan nog erger maakt is de nodeloze opmerking van een collega die terloops roept; 'Dan moet je maar geen kinderen nemen.'
Wat doe je daar mee? Helpt het om de collegialiteit te verhogen? Niet bepaalt. Helpt het mijn schuldgevoel te verlagen? Bepaald niet zelfs. Waarom dan zo'n opmerking plaatsen? Waarom? Wat is het nut? Ik voel me al ellendig genoeg en ik zal je de volgende keer echt niet (gelijk) helpen als je mijn hulp nodig hebt. Sorry, Mark, zo ben ik dan ook wel weer.
Tegen de tijd dat ik in de auto zit, haal ik diep adem en race naar school. Mijn zoon heeft inmiddels andere kleding aan, ziet erg bleek maar is blij me te zien. Dat is dan in ieder geval iemand vandaag, denk ik nog. Ik pak hem in en we gaan lekker naar huis. Er is gelukkig nog een voordeel van zijn ziekte; eindelijk mag ik hem een keer verwennen met lekkers, televisie, dekentje, appeltje en lekker bij mama liggen. Snel vergeet ik dan ook mijn werk en collega's. Dat is een zorg voor morgen.
Toch probeer ik 's avonds nog te repareren wat er te repareren valt, ook al weet ik dat het weinig effect heeft. De schade is al gedaan en niet meer terug te draaien.
Ik kan me niet voorstellen dat jou dit bekend voorkomt. Dat mevrouw Schultz van Haegen wel eens tijdens een kabinetsoverleg opstaat en zegt; 'Ik moet gaan, want mijn kinderen zijn ziek....' Of dat midden in een debat een Kamerlid opstaat en zich verexcuseert en dat de rest van de Kamer dan even op het klokje kijkt, of wel?
Ik ga nog even werken, Mark.
Veel liefs,
Marjet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten