Lieve Mark,
Elke dag is het het zelfde geneuzel. Ik denk dat jij er weinig last van zal hebben. En gelukkig word ik er niet mee wakker en haal ik de lunch ook nog zonder erover na te hoeven denken. Ik heb wel betere dingen te doen. Maar zo rond 16 uur, schiet het me te binnen. Wat gaan we vanavond eten?
Jij zal er niet zoveel last van hebben. Ik zie jou niet tijdens een gesprek met van Rompuy praten over wat er die avond op tafel staat.
Maar goed, snel duik ik de koelkast in. Ik weet namelijk dat mijn vriend straks gaat bellen en gaat vragen wat er op het menu staat. En dat terwijl hij meestal kookt en de boodschappen doet! Ik weet ook dat hij lichtelijk geirriteerd zal zijn als ik er nog niet over nagedacht heb.... Gelukkig hebben we altijd pasta in huis. Dus snel nog wat gehakt uit de vriezer halen. Alleen hebben we geen parmezaan en groente.... Shit! Moet ik ook nog de kinderen inladen en boodschappen gaan doen. En als ik naast koken en nadenken over koken ergens een hekel aan heb, is het boodschappen doen, helemaal met 2 kinderen!
Tegen de tijd dat ik thuis ben, bereken ik hoeveel uur ik nog moet totdat alles in bed ligt, de vaat is gedaan en ik kan zitten met een kopje thee..... Nog veel te lang. Maar laten we maar beginnen....
En dat iedere dag, Mark. Zo saai.
Dat zal jij niet zo vaak hebben. Jij mag naar allerlei leuke dinertjes, staatsbanketten en feesten. Heerlijk lijkt me dat. Je mooie pak aan. Heerlijk eten. Geen afwas.... Zeg, ik heb een idee; Mag ik niet een keer met jou mee naar een staatsbanket? Dan hoef ik 1 dag niet over het eten na te denken. In ruil, mag jij dan een keer bij ons aanschuiven? Dan eten we gewoon stamppot, dat zal je niet vaak krijgen denk ik.
Ik kijk er naar uit. Jij ook?
Veel liefs,
Marjet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten