Ik denk altijd dat al die moeders veel beter zijn dan ik. Laatst nog zag ik een moeder op school met haar zoon grapjes maken, kussen en knuffelen. Haar zoon genoot met volle teugen van de oprechte aandacht van zijn moeder. Op dat moment kwam mijn zoon naar buiten en liep zo door, zonder ook maar een hallo.... Makkelijker bewijs dan dat is er niet. Zij doet het veel leuker dan ik.
Ik weet het, het is allemaal onzin. Maar toch is dat de gedachte die door me heen gaat. Kan er niets aan doen. Zo denk ik ook dat ik de enige moeder ben die zich druk maakt voor de eerste schooldag. Wat moet er in die trommel? 2 Boterhammen, koek, kaas of alleen maar lekkers. Daar kan ik lang over na denken. Zo moeilijk zou het niet moeten zijn, zou je denken, maar ik kan er lang mee bezig zijn.
Gelukkig valt het me de laatste tijd steeds meer op dat ik niet de enige ben. Laatst liep ik in de speelgoedwinkel (dit keer zonder kinderen!) en daar hoorde ik een moeder haar kind omkopen net als ik. Ik kon alleen maar glimlachen. En zo zag ik vanochtend dat een ander kindje ook moest huilen toen mama afscheid nam. De mijne hebben 3 jaar lang iedere dag gekrijst op de creche als ik weg ging. Gelukkig doen andere kinderen het dus ook.
Op de een of andere manier heb ik dat nooit eerder gezien. Waarom weet ik niet hoor. Te veel met mezelf bezig misschien. Ik weet het niet. Maar toen mijn vriendin gister aan mij vroeg wat ik in de broodtrommels mee gaf, bedacht ik me dat we dat dus allemaal doen. Pak van mijn hart! Hoef ik me dus ook niet meer druk over te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten