Te mooi

Weet je waar ik me altijd mateloos aan kan irriteren? Aan van die verhalen in die tijdschriften voor moeders, vrouwen en werkende ouders waarbij de succesverhalen gevierd worden. De een na de ander vertelt over hoe goed ze het voor elkaar hebben of hoe ze het roer hebben omgegooid en het nu werkelijk fantastisch is. 

Inmiddels sla ik ze over, want het heeft niet het gewenste effect op mij. Ik denk namelijk dat de makers van die magazines die verhalen plaatsen om ons, of mij, te inspireren. Te inspireren hoe het beter kan. Dat het in jezelf zit en dat als je echt doet wat je wilt en je je hart volgt het allemaal mogelijk is. Als ik mijn hart zou volgen, zou ik binnen de kortste keren op straat wonen denk ik. Het effect op mij is dus niet bepaald positief, eerder het tegenovergestelde; gefrustreerd, geirriteerd, boos, jaloersmakend en verdrietig. 

Vandaag had ik er weer zo 1; beide ouders werken samen veel, 3 kinderen (op de foto staan ze voorbeeldig), elke vrijdagavond hebben ze een oppas want dan gaan ze samen uiteten, kinderen gaan 4 dagen naar de creche, zij gaat minimaal 1 keer per week met vriendinnen eten, hij 2 keer sporten, elke maandagmiddag lunchen ze samen in de stad, op woensdagmiddag doet zij leuke dingen met de kinderen en dan nog zeggen ze meer dan genoeg tijd voor zichzelf te hebben. Ik word daar zo kribbig van, helemaal omdat hun huis er ook nog eens leuk uitziet. De mijne is een chaos, ik ben op woensdagmiddag altijd aan het opruimen, wij gaan misschien 1 keer in de 3 maanden samen uiteten, nooit met vriendinnen, sporten staat onderaan mijn to-do lijst en tijd voor mezelf heb ik al lang opgegeven. Dus mijn vraag aan magazine-makers is om een keer niet over zulke voorbeeldige werkende moeders te schrijven. Gewoon een keer over werkende moeders die niet het roer omgooien of kunnen gooien. Kan dat?