Ik las laatst een artikel over een jong gezin wat geen stress heeft 's ochtends. Ze hebben zo hun oplossingen gevonden om de dag met plezier te beginnen en dus niet al schreeuwend of jengelend aan de dag te beginnen. Onder het digitale artikel stonden zo'n 14 reacties. De minderheid (zo'n 3 reacties) vond het een goede instelling of een goede oplossing die het gezin had bedacht. De rest vond het niets of begon over hoe het is als ze pubers zijn. Het gezin werd nog net niet voor gek verklaard.
Het artikel en de reacties zijn de hele dag in mijn hoofd blijven zitten. Het spookt rond. Ik denk aan hoe het bij ons gaat. Ik heb zo mijn eigen oplossing; gewoon heel vroeg opstaan, dan hoef ik me niet te haasten en zo houd ik iedere dag zo'n 15 reserveminuten over. Dat werkt voor mij. En natuurlijk lukt het me niet iedere dag om mijn geduld te bewaren, maar daar is zelfs een uur reservetijd niet de oplossing voor.
Maar wat vooral is blijven spoken in mijn hoofd zijn die negatieve reacties. Waar bemoei je je mee? Laat iedereen zijn eigen oplossing vinden. En lekker belangrijk hoe het over 10 jaar is. Ik moet er nu een oplossing voor hebben. Denk je dat het helpt om erover na te denken hoe het over 10 jaar is? Dat dat relativeert? Dat moest er eerst even uit hoor.
Weet je wat ik niet begrijp? Ik ben van mening dat iedereen het op zijn eigen manier doet en vooral moet doen. Wat voor mij wel werkt, zoals vroeger opstaan, werkt voor mijn vriendin voor geen meter. Maar zij heeft een eigen manier. Ik kan van haar leren op sommige punten en van andere kan ze wel wat van mij hebben. Maar we laten elkaar vooral in ere. We kraken elkaar niet af. Dat doe ik zelf wel. Daar heb ik anderen niet voor nodig. Maar laten we dan met zijn allen afspreken elkaar niet meer af te zeiken! Elkaar te complimenteren en te helpen waar nodig. Laten we er samen vanuit gaan dat wat de ander doet goed is voor hen en het lekker daarbij laten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten