Mijn kinderen zijn sinds augustus schoolgaand en dat brengt verschillende emoties met zich mee. Niet zozeer voor de kinderen. Nee, eerder voor mij. Ik was al gewaarschuwd voor de schoolpleinmaffia. Daar heb ik al kennis mee gemaakt. Ik kan je vertellen: je wordt er niet veel zekerder van.
Maar er was een ander fenomeen waar ik me niet op had voorbereid; valt je kind goed in de groep? Alle ouders zijn ervan overtuigd dat hun kind de leukste is. Maar vinden andere kinderen dat ook. Kan je kind mee in de groep? Maakt het vriendjes? Of wordt het gepest? Is het dat rare kind uit de klas waar niemand mee wil spelen? Daar had ik nog niet bij stil gestaan. Hoe ga je er mee om?
Zo komt mijn zoon afgelopen week thuis onder de blauwe plekken en vertelt dat een jongen uit zijn klas hem heeft geduwd. Hij was laatst ook al geduwd door een andere jongetje. Dus mijn moederlijk hart slaat een slag over. Mijn zoon is dat rare jongetje uit de klas! Wat te doen? Het is een jongen en zo gaat dat bij jongens relativeer ik. Maar dat is niet genoeg. Ik overleg met mijn vriend, ook een jongen dus die heeft ervaring. Hij vindt dat ik me druk maak om niets. Ik moet me niet zo aanstellen. Tuurlijk, vertel dat maar aan mijn moederkloek gevoelens. Dus ik bel een vriendin met een oudere zoon; 'Oh dat heeft Thijs ook gehad. Dat hoort nog een beetje bij de leeftijd. Dat komt wel goed.' Ik slaak een zucht. Ik vertrouw haar met alles wat ik heb. Dus ze heeft vast gelijk.
Het was weer iets nieuws voor mij. Je wordt samen groter en zo kom je elke keer van dit soort dingen tegen. We hebben nog heel wat te gaan, bedenk ik me. Maar deze heb ik weer overwonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten