Mijn kinderen hebben vandaag studiedag. Dat was op school keurig meerdere malen en verschillende wijze aangekondigd. Het stond zelfs in mijn agenda. Toch was het op wonderbaarlijke wijze uit mijn hoofd verdwenen. Ergens opgeslagen, diep weg gestopt in een donker hoekje. Tot dat het gister ineens zijn kop opstak.
Oke, geen probleem, even de plannen aanpassen. Voor een oppas ben ik te laat. Geen BSO. En mijn vriendin heeft er al 3. Lieverd? Nee zijn agenda zit tot de nok toe vol. Dan had je eerder moeten wezen....
Dus zit er niets anders op om mijn plannen en agenda om te gooien. Gelukkig stond er geen afspraak in de agenda, wonder boven wonder. Dan maar even vanuit huis werken. Nu vind ik dat geen enkel probleem en doe ik het zelfs graag. Maar als er 2 kinderen aandacht willen hebben en om de minuut 'mama' gillen, komt er van werken weinig terecht. Dan maar even de secundaire oppas.... de televisie. Ik weet het, niet de mooiste of pedagogisch verantwoorde, maar hierdoor kan ik wel even wat doen. Vanmiddag maak ik het goed, dan gaan we wel even naar de grote speeltuin! Lekker bewegen, frisse buitenlucht.
Althans dat dacht ik nog. Het komt 's middags met bakken uit de hemel.... De spelletjes zijn allemaal gespeeld. Er is geknutseld, gekleurd, geplakt. En ik weet niet meer wat ik nog meer kan doen.... Het voelt een beetje als de regenachtige zondagen vroeger, toen ik zelf klein was. Daar kwam ook geen einde aan!
'Mam, wil je nog een tekening met mij maken?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten