Laat ik beginnen met het feit dat ik een hele lieve vriend heb. Hij is een fantastische vader. Hij speelt met de kinderen, hij kookt, hij wast, doet boodschappen, strijkt, hij ziet er goed uit, we doen leuke dingen samen.... Alles wat je als vrouw wilt. Zo zijn er gelukkig veel mannen en vaders die veel thuis doen. De moderne man is van veel facetten thuis zeg maar.
Maar.... mijn haren gaan omhoog staan. De irritatiegrens is gelijk bereikt. Alle alarmbellen gaan af. En het verschil tussen vaders en moeders gelijk pijnlijk duidelijk als ik hoor dat iemand een papadag heeft. Of dat hij vandaag op de kinderen past! Ik heb nooit een mamadag. Ik pas nooit op. Ik ben gewoon thuis. En dat is logisch. Maar als een collega een papadag heeft, wordt er bijna geapplaudisseerd. Hij wordt gezien als een goede vader, want hij neemt de tijd voor de kinderen. Ik word nooit gezien als goede moeder als ik de kinderen ophaal van school. Maar een vader op het schoolplein is werkelijk fantastisch. Wat maakt dat nou zo anders?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten