Dat nooit!

Ik heb altijd geroepen (al heel lang voordat ik kinderen kreeg) dat ik nooit van die kinderen zou krijgen die zouden krijsen bij de speelgoedwinkel. En wat doen mijn kinderen; Krijsen alsof hun leven ervan af hangt in de speelgoedwinkel!

Een kleine situatieschets;
Mijn broer belt op zaterdagochtend dat hij vader is geworden. In een feeststemming beloof ik de kinderen dat we een cadeautje gaan kopen voor hun nieuwe nichtje en dat zij dan ook wat uit mogen kiezen. Je krijgt per slot van rekening niet elke dag een nichtje! Vol goede zin, mijn dochter gehesen in een prinsessenjurk en met een zonnetje op ons gezicht fietsen wij naar het centrum. Lachend lopen wij de winkel in.

Voor de goede orde moet ik uitleggen dat onze speelgoedwinkel 3 verdiepingen heeft, een walhalla voor kinderen, dat begrijp ik. En dus gaat het binnen 20 stappen al mis. Zoonlief ziet een legotrein. In de aanbieding weliswaar, maar nog steeds 99 euro. 'Die! Die! Die!' roept hij gelijk. Het is liefde op het eerste gezicht. Dus ik leg uit (netjes door mijn knieen, zoals geleerd bij die ene Gordon cursus) dat dat niet kan omdat hij veel te duur is. Mijn dochter's oog is inmiddels gevallen op de honderden roze barbie's aan de andere kant van de winkel. Daar wacht mij hetzelfde tafereel. Niet veel goeds dus.

Mijn zoon begint inmiddels harder te roepen. Zo hard dat mensen omkijken en zich afvragen wie er bij dat jongetje hoort. Dus ik leg uit (inmiddels niet meer door de knieen) dat we eerst een cadeautje voor hun nieuwe nichtje gaan zoeken. Onder lichte dwang lukt dat. Maar voor ik het weet staat mijn zoon al weer bij de trein te kwijlen en heeft mijn dochter de allergrootste en duurste pop uitgekozen. Mijn geduld begint te verdwijnen. Mijn zoon is inmiddels onbedaarlijk hard aan het krijsen.

Ondertussen voel je de blikken van andere moeders in je rug; 'Weer zo een die haar kinderen niet onder controle heeft. Belachelijk. Wat een slechte moeder. Ontaard! Wie heeft er nou zulke kinderen! Ze zal het wel niet aankunnen.' En op het moment dat ik mijn geduld met alle macht weer bij elkaar heb geraapt, komt mijn dochter naar me toe met een schuldbewust gezicht. Al fluisterend vertelt ze dat ze in d'r broek heeft gepoept. De wc is op de bovenste verdieping en mijn zoon weigert zich ook maar een cm te verwijderen van de trein. Hij krijst ondertussen stug door terwijl de poep van mijn dochter de gehele winkel verzadigd....

En dus doe je wat je moet doen. Ik sleur haar naar boven, laat hem krijsend beneden, misbruik de wc en 2 gehele toiletrollen. De poep zit inmiddels ook op haar prinsessenjurk. Ik word boos op mijn dochter. Ze is per slot van rekening al een jaar overdag zindelijk. Ik prop haar jurk, vieze onderbroek en legging in mijn tas, stier weer naar beneden, waar mijn zoon op exact dezelfde plek nog steeds onbedaarlijk zit te huilen. Ik til hem onder mijn arm op, sleur haar weer achter me aan de winkel uit en neem me voor nooit meer met de kinderen naar de speelgoedwinkel te gaan!