Ik doe mijn best om een goede moeder te zijn. Een die luistert, die spelletjes speelt, die de tijd neemt om oprecht aandacht te besteden aan mijn kinderen. Een die leuke dingen doet, maar die ze ook grenzen geeft zodat ze later leuke, stabiele personen worden. Ik wil ze een thuis geven waar ze altijd van op aan kunnen. Ik wil dat ze weten dat ze altijd bij mij terecht kunnen. Dus daar doe ik mijn best voor.
Dat lukt me alleen niet altijd.... Mijn hemel wat kan ik uit mijn slof schieten! 20 Rollen behang zijn niet genoeg als ze toch doen, waarvan ik net heb gezegd dat het niet mag. Verfpotten gevuld met geduld zijn verdwenen als ze duizend keer vragen of ze een snoepje mogen, terwijl ik al 999 keer nee heb gezegd. Of treuzelen als ik haast heb.... potjandosie dan zit ik gelijk op de kast. En wat nog het ergste is, op het moment dat ik net even wat ruimte nodig heb, kruipen zij nog dichterbij.
En ik ga dan schreeuwen, als een viswijf. Ik ben er niet trots op. Maar ik schreeuw. Zeer onnodig, dat weet ik. Maar toch, ik schreeuw als ik mijn geduld verlies. Inmiddels stoppen mijn kinderen hun vingers in hun oren of verstoppen zich achter een kussen. Niet dat ik dan denk dat ik moet stoppen met grommen. Nee hoor, ik ga nog even door. Tot ze zeggen; 'Ja, mama.' En dan moet ik nog even afkoelen voordat ik weer tot bezinning kom. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd dat ik dan zelf ook even sorry moet zeggen. En dan zeggen zij in koor; 'Geeft nix hoor mama.' Ik neem me gelijk voor niet meer te gaan schreeuwen. Tot dat....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten